Los van alles

Het alleen zijn ging me niet goed af. De Wizzard en Maggie waren verdwenen, en nu moest ik het zelf uitzoeken met mijn praatjes over mijn eigen weg en los van de groep. Ik eindigde in een kroeg, met internet, de eerste sinds dagen, maar had het niet echt gezellig met mezelf.

De Albergue was aan de rand van de stad, het was oké, maar ik was aan het vergelijken met de vorige nacht, waar de Wizzard en ik op een verhoogd tableau van matrassen in een kerk lagen. Hoog plafond, alle ruimte, een kerkraam boven ons waar het licht doorheen scheen.

En hier was ik opgesloten in een kamer met twee stapelbedden en een Japanner die binnen tien minuten het raam dicht deed dat ik had opengezet. Ik kon niet heel goed schakelen.
Voor het avondeten werd ik uitgenodigd door een groep. Super aardig, maar weer hetzelfde verhaal. Ik zat te vergelijken. En mezelf op mijn kop te zitten omdat ik dat deed. Erg constructief.

Het lastige van al dat positieve gepraat over de kracht van gedachten van tegenwoordig is dat als je het niet naar je zin hebt, het je eigen schuld is. Creëren. Jaja. Prima. Maar als je in een dip zit wordt die daardoor nog erger - dikke bult - en zie daar dan maar eens uit te komen.
Ik miste de mensen die overal harten in zagen en me vertelden dat dat door mij kwam. Ik wilde ze achterna rennen, al wist ik dat het goed was wat ik had gedaan. En het handige was dat ik toch te laat was. Ze waren al mijlen ver.

Vanochtend liep ik weg en had t totaal gehad. Bedacht dat ik vandaag alles mocht denken wat ik wilde. Ik mocht onuitstaanbaar negatief zijn, alleen, boos, verdrietig, verlangend, verongelijkt... Alles.
Binnen vijf minuten was het over en had ik een prachtige dag, ondanks keiharde regen en wind.

Ergens in de heuvels viel me opeens in wat ik wil doen. In het Antoni als vrijwilliger werken met kinderen die kanker hebben. Ze laten schrijven. Iets verlichten in die duisternis.
Verder werd me duidelijk dat ik geen overuren meer wil draaien met mijn gedachten. Onmogelijk, maar dat ik mijn gedachten simpelweg zou negeren. Voelen is de opdracht.
Ik ben wel uitgedacht. Uitgeanalyseerd.
Wegblazen en ademen.

Het was de vrijheid. En voor het eerst hier op de Camino besefte ik goed hoe het is om totaal geen doel te hebben. Dat ik nergens verwacht word, nergens heen hoef, helemaal niets. Heel onwerkelijk. Dat ik op elk moment kan bepalen of ik wil stoppen, doorgaan, linksaf of rechtsaf wil gaan. En dat ik dat allemaal kan afstemmen op mijn gevoel. Niet op een opdracht. Niet op anderen.

Toen ik het dorp inliep deed ik wat ik me had voorgenomen, voelde en liep de eerste herberg voorbij. Zag daarna een soort schuur, rook een vuur en werd naar binnen getrokken.
Daar zat de Caminofamilie en werd ik in honderd armen gesloten.

Vandaag: 23,9. Villafranca del Bierzo. 
Nog: 182,6 te gaan.