Vanmorgen was het alweer zo ver. Afscheid van W. Ik liep met hem mee naar het busstation, hij kocht een kaartje, we dronken koffie, ik huilde zoals het hoort bij een afscheid, zwaaide hem uit met tranen in mijn ogen, vermande me en dook de dag in.
Die bestond uit het regelen van een afspraak bij de fysio. Ik had een adres gekregen, en ging een bakker binnen om te vragen waar dat was. Zij vertelde dat er in de straat een andere fysio zat, waar zij altijd heen ging, maar legde me uit waar ik moest zijn. Ik ging door met dat adres, tot ik dacht: nee. Klopt niet. Gisteren had ik voor de deur van die andere gestaan en de fibes waren goed. Het was ook een stuk dichterbij. Dus draaide ik om.
Ik belde het nr wat op de deur stond, intussen zeer tevreden met mijn Spaanse cursus van honderd jaar geleden, en kon meteen om negen uur terecht.
De man, weer een David, was geweldig. Waarschijnlijk omdat hij zei dat ik gewoon verder kon lopen. Ik had de hele nacht niet geslapen van de pijn en van de vrees dat ik niet verder zou kunnen gaan met mijn voettocht.
Ik mocht verder.
Vandaag: 22,4. Portomarin.
Nog: 93,2 te gaan.
Die bestond uit het regelen van een afspraak bij de fysio. Ik had een adres gekregen, en ging een bakker binnen om te vragen waar dat was. Zij vertelde dat er in de straat een andere fysio zat, waar zij altijd heen ging, maar legde me uit waar ik moest zijn. Ik ging door met dat adres, tot ik dacht: nee. Klopt niet. Gisteren had ik voor de deur van die andere gestaan en de fibes waren goed. Het was ook een stuk dichterbij. Dus draaide ik om.
Ik belde het nr wat op de deur stond, intussen zeer tevreden met mijn Spaanse cursus van honderd jaar geleden, en kon meteen om negen uur terecht.
De man, weer een David, was geweldig. Waarschijnlijk omdat hij zei dat ik gewoon verder kon lopen. Ik had de hele nacht niet geslapen van de pijn en van de vrees dat ik niet verder zou kunnen gaan met mijn voettocht.
Ik mocht verder.
Vandaag: 22,4. Portomarin.
Nog: 93,2 te gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten