Vanmorgen wandelde ik weg en na ongeveer een uurtje begon ik te mindfucken. Ik kreeg het niet goed voor elkaar om een paar dingen in het juiste perspectief te zien - loslaten en vertrouwen- dus belde ik I, die me liefdevol opschudde en weer bij het genieten kreeg.
Het landschap veranderde na ons gesprek. Ik zweer het. De hele morgen was het redelijk eentonig geweest, een lange stoffige weg, en na ons gesprek kwamen de heuvels en vergezichten. Onvoorstelbaar mooi.
De tocht ging heuvel op en heuvel af, de luchten werden donker en lichtten weer op, zon door de wolken, adembenemend. Letterlijk en figuurlijk.
Toen ik redelijk moe (in totaal liep ik 34 km omdat ik weer wat extra rondjes had gemaakt), een berg opklom, zag ik in de verte een bord staan. Vrolijk gekleurd. Het bleek een oase. Totaal onwerkelijk.
David, een Spanjaard uit Barcelona, had een hippie onderkomen gemaakt voor alle pelgrims die voorbij kwamen. Er waren diverse drankjes uitgestald, allerlei soorten thee om uit te kiezen, koekjes, brood, soep, water, wat je maar wilde. Hij had een houtkachel waar hij op kookte, een bank met allerlei gekleurde doeken, er lagen harten op de grond. Kortom: Camino.
Hij heette me welkom met een stevige omhelzing en een kus. Ik werd op de bank gezet, hij gaf me thee, koekjes.
Te mooi om waar te zijn.
Het was waar.
Hij deed dit al vijf jaar. Daarvoor had hij een kantoorbaan, daar had hij genoeg van. En langs zijn onderkomen kwamen tientallen, honderden pelgrims, afhankelijk van het seizoen. We spraken over hoe mensen elkaar nadoen, angst voor de dood, hoe het is om een andere weg te nemen, hoe bezit je beïnvloedt en over vrijheid. En dat allemaal in het Spaans.
Gisteravond zei een pelgrim tegen me: the Camino will provide. Dat klopt. Met een perfecte timing. Als ik het jammer vind dat ik ergens niet bij was, maak ik de volgende ochtend, middag of avond iets mee, heb een bijzonder gesprek of inzicht. En als ik een andere keuze had gemaakt, had ik dat niet meegemaakt.
En toen ik aan het einde van de middag aankwam in de herberg was het weer vloed.
David was er ook.
beeld
Vandaag: 30,5 Astorga
Nog: 259,8 te gaan.
Het landschap veranderde na ons gesprek. Ik zweer het. De hele morgen was het redelijk eentonig geweest, een lange stoffige weg, en na ons gesprek kwamen de heuvels en vergezichten. Onvoorstelbaar mooi.
De tocht ging heuvel op en heuvel af, de luchten werden donker en lichtten weer op, zon door de wolken, adembenemend. Letterlijk en figuurlijk.
Toen ik redelijk moe (in totaal liep ik 34 km omdat ik weer wat extra rondjes had gemaakt), een berg opklom, zag ik in de verte een bord staan. Vrolijk gekleurd. Het bleek een oase. Totaal onwerkelijk.
Hij heette me welkom met een stevige omhelzing en een kus. Ik werd op de bank gezet, hij gaf me thee, koekjes.
Te mooi om waar te zijn.
Het was waar.
Hij deed dit al vijf jaar. Daarvoor had hij een kantoorbaan, daar had hij genoeg van. En langs zijn onderkomen kwamen tientallen, honderden pelgrims, afhankelijk van het seizoen. We spraken over hoe mensen elkaar nadoen, angst voor de dood, hoe het is om een andere weg te nemen, hoe bezit je beïnvloedt en over vrijheid. En dat allemaal in het Spaans.
En toen ik aan het einde van de middag aankwam in de herberg was het weer vloed.
David was er ook.
beeld
Vandaag: 30,5 Astorga
Nog: 259,8 te gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten