30-08-2012

Er begon eens...

Vandaag vertelde ze een sprookje. Speciaal op en voor mij gemaakt. Ze vertelde het met haar zacht Vlaams accent, zodat ieder woord er van harte inhakte, op precies de juiste sterkte, op precies de juiste toonhoogte.

Zij wist zelf niet eens dat ze dat zo ongelofelijk goed kon.

Ik zat in het kleine kringetje en luisterde ademloos naar de bochten en de bergen van haar verhaal, dat mij heel bekend en onbekend voorkwam. Al ben ik dat laatste gewend.

En van dat sprookje maak ik morgen mijn werkelijkheid.

29-08-2012

Inwijding

Er moest natuurlijk geslapen worden. De kaarsen flikkerden er lustig op los en op een gegeven moment - ik was de tijd allang kwijt - stopten de treinen met rijden en heerste er totale stilte.

Vanuit het bed hadden we zicht op het groen, geen gordijnen die onze blik hinderden. Ik lag de hele nacht wakker van puur geluk, en dat is niet verkeerd, behalve de volgende dag om een uur of drie.

En opeens besefte ik waarom ik zo intens genoot. Het is 'huisje spelen'. Alles wat ik als kind deed - boomhutten bouwen en er een wereld omheen fantaseren - werd hier werkelijkheid. In het klein. Alles beheersbaar. Die illusie. Op 28 m2.

Geluk is zoveel dichterbij dan je ooit had gedacht had dat voor jou was weggelegd. Gewoon de goede kant opkijken.

Amen.

28-08-2012

Aanwijzing

De laatste tijd lees ik veel gebruiksaanwijzingen. Ik heb er een grote hekel aan. Dus sla ik het eerst over. Maar daar ben ik net niet praktisch genoeg voor - het lint van de lattenbodem had ik heel decoratief met wat boogjes gespannen, niet goed al stond het leuk - en dan moet ik halverwege toch nog vloekend gaan zitten lezen.

Hoe goed is dan de volgende gebruiksaanwijzing:
Hang de houder aan de rand van het toilet. 

En hoe jammer is het dat ik dat zelf ook wel wist.

25-08-2012

Testpanel

We aten in de datsja. Dat werd onverwachts binnen zitten vanwege de regen. Maar ik was uitermate goed voorbereid. Ik had allerlei prachtige kaarsenhouders, van die ijzeren lantaarns die W met een ijzerdraadje aan de balken hing. Een oosterse hoerenkit vonden de mannen het.

W was door zijn rug dus die verdween om de tien minuten naar de vloer om daar languit te gaan liggen kermen. Toen hij tussen een van de sessies op handen en knieƫn weer omhoog kwam, zag hij opeens hoe mooi die vloer van mij was. Daar kon ik iets van maken.

B en ik bleven gewoon aan tafel zitten praten. Maar om de een of andere duistere reden verdween ook B op een gegeven moment naar de grond en zat ik stilletjes naar twee ontblote mannenbuiken te kijken die zich volledig uitstrekten om die mooie vloer waar ik iets van kon maken, optimaal te benutten.

Ik kan nu echt wel officieel vaststellen dat de datsja van onder tot boven is goedgekeurd.

22-08-2012

Van de goede kant

Ik zat te werken op mijn grootgrondbezit toen ik: 'Joehoe! Nummer 62!'* hoorde roepen. Ik joehoede terug dat ze mocht doorkomen. Ik moet nog wennen aan de mores, men komt nooit zomaar je tuin binnen er wordt eerst wat heen en weer gegild. Ik denk erover om een triangel aan mijn rozenpoortje te hangen, dat lijkt me gezellig.

Het was G van het einde van de laan. Gisteren had ze me bijna van mijn sokken gereden in de bocht, dus ik wist wie het was. Zij is van de tuincommissie, maar doet ook artistieke dingen en heeft vingers die zo groen zijn dat ze iedere september planten uit haar tuin weggeeft aan diverse blijde ontvangers. Of ik even mee wilde komen voor een keuring. Mijn tuin staat eerder te vol dan te leeg, maar zomaar planten aangeboden krijgen, dat kan ik niet weerstaan.

We liepen het laantje af. G werd tijdens het wandelingetje vertrouwelijk. Ze vertelde dat ooit iemand had gezegd dat 'wij' van de Anemonen vergeleken worden met Bloemendaal, en de laan hierachter met de Tokkies, dat is niets, zoo ordinai-air!


*niet het type dat 61 C's in haar telefoon heeft staan...

21-08-2012

M1 t/m 12


M13 weet opeens weer waarom dat nummer achter haar naam stond. Ala. Maar ze wil wel effe weten wie dan die 12 voor haar zijn. 
1. Maaik
2. Maaike
3. Maarten
4. Maike
5. Marc
6. Marc
7. Marc
8. Marco
9. Mare
10.  Margriet
11. Maria Angeles
12. Maria

Ben ik even blij dat zij niet M43 is. 

20-08-2012

Andere wereld. Zien. Springen.

Wat houd ik toch van dingen die om de dag veranderen, verbeteren - terwijl ik ze al goed vond - en meer en meer eigen worden.
Zaterdag kreeg ik niet alleen twee fantastische stoelen, glaswerk en een stofzuiger cadeau, maar ook klus- en tuintips,  en C kwam een eettafel brengen.

Op de fancyfair van Nut en Genoegen (inlijsten die naam), kocht ik een prachtig wijnrek, retro natuurlijk, en opeens zag ik een kralengordijn, waarvan ik er zelf al 3 heb die binnenkort worden overgeheveld van boot naar datsja, maar deze kon ik niet weerstaan.
Echter, de belangrijkste koop betrof een butaan gasstel en een maaimachine voor 5 euro. Allebei in min of meer perfecte staat.

De overbuurvrouw liep de tuin op met een prachtige tacky kaarsenhouder, waar ik als een kind zo blij mee ben. Alleen al omdat zij nu al weet dat mijn huisje over de top wordt en daar hartelijk aan bijdraagt.  Zij had tegen haar zoon (10) gezegd: dat is precies wat voor de buurvrouw...

Ook zoiets moois, maar een ander onderwerp: ik ben opeens iemands nieuwe buurvrouw en gloednieuw op het terrein. Ik mis de cruciale tijden voor bingo, lootjesverkoop en vegetarische maaltijden, maar vermaak me intussen kostelijk. Ik krijg spontaan hulp aangeboden voor installatie zonnepanelen, reparatie grasmaaiers (de hoogte bleek niet meer afgesteld te kunnen worden),  uitnodigingen om huisjes te bekijken en exposities te bezoeken. Waarover later meer.

Niet wanhopen. Ook dit onderwerp gaat voorbij...

16-08-2012

Iets verlaat

Vannacht werd ik wakker en uit pure verveling pakte ik mijn telefoon om wat op Facebook te kijken. Zie ik opeens iets onderin het scherm wat ik nog nooit eerder heb gezien en waarvan ik al niet meer weet hoe het heet (en nu, bij daglicht, kan ik het niet meer terugvinden...).

Dat ging ik eens uitgebreid bekijken. Het waren algemene berichten, blijkbaar met mensen waarmee je niet bevriend bent of zo, en afgezien van een dateverzoek omdat mijn ogen goed bevielen, zag ik een bericht van M, die mij op 10 juli 2011 een ontzettend lief bericht stuurde om me te feliciteren met Russisch water.

Vandaag, 16 augustus 2012 gaf ik antwoord.
Misschien had ze dat niet zien aankomen.

Ik wil wel even zeggen dat ik ervan uitga voor 16 augustus 2013 een reactie binnen te hebben.
Wordt vervolgd... (voor 2014).

15-08-2012

Informatie

Mijn nichtje M (9) komt bij mij spelen. Nadat we dieren van klei hebben gemaakt, besluiten we dat ze een huis moeten hebben. Dat moet natuurlijk een boomhut zijn. Dus slaan we aan het timmeren.

'S avonds eten we bij haar vader. M vertelt enthousiast over het gebouwde huis. Ik vul nog even aan dat we het geheel in rood en paars hebben geverfd. T vindt het prachtig. Waarop M zich naar mij draait en terloops zegt: 'Je weet dat hij kleurenblind is, he?'

Ik weet het. Die 'hij' is mijn broer. Al 44 jaar.


13-08-2012

Heksen en kabouters

V heeft al 38 jaar een huisje op het park. Dat is best lang. Ergens verderop, langs de slingerende paden van het volkstuincomplex is een smal laantje en daar staat een huisje. In dat huisje is nooit iemand te zien. V heeft in de 38 jaar dat hij hier komt, nog nooit enig teken van leven kunnen ontwaren. En als hij nog nooit iemand heeft gezien, dan zal dat echt zo zijn. Zoveel weet ik er ook al van af.

Het wordt het heksenhuisje genoemd.

Ik woon naast een soortgelijk iets. Alleen is mijn buurman 1x per maand te zien als hij zijn paadje wiedt. Verder nooit. Zijn tuin staat vol met immens hoge sparren en ander naaldgedoe. Je moet je hoofd buigen om het smalle tegelpad naar zijn voordeur te kunnen gaan. Het huisje heeft een romantiek waar een doorsnee regisseur een moord voor zou doen. En als die regisseur dan ook van contrasten houdt: de overburen hebben tuinkabouters en ledverlichting.

Morgen ga ik over het park dwalen. Op zoek naar heksenhuisjes en verdwaalde kabouters.

11-08-2012

Iets verlaat. Geen sorry.

Aan het einde van de dag zit ik met een glas in mijn huisje niets te doen. Ik kan makkelijk naar huis. Het is negen uur. Ik doe het niet.

Bedenk dan dat ik niet niets aan het doen ben.
Ik ben gelukkig aan het zijn. Dan mag ik best wat later thuiskomen.

10-08-2012

Rammen

Ik ben enorm aan het klussen. Zo erg dat M13 wil weten of ik al een bouwvakkersspleet heb. Ik moet toegeven dat dat ding met de dag zichtbaarder wordt, maar ook dat het me feitelijk erg goed staat.

Vandaag heb ik met een deel van mijn plafond eruit gehaald. Bij elke slag klonk er iets vreemd metaligs. Ik ben, tegen mijn natuur in, op onderzoek uitgegaan omdat ik wel besef dat een breekijzer in mijn handen niet zonder gevaren is. 


Ik dacht dat het dit ding was dat meetrilde. Dus sloeg en trok ik er verder weer lustig op los, maar de laatste plaat ging ontzettend moeizaam, zo moeizaam dat ik op een ladder klom om te zien of ik van bovenaf meer effect kon sorteren. Ligt daar een levensgrote spiegel.

Ik mag nog even schadevrij door.

09-08-2012

Mijn nieuwe kantoor

Ik heb een schrijfopdracht. En dat is helemaal perfect. Niet gedwongen binnen zitten. Nee. Op de fiets naar mijn buitenkantoor. 

Ik wissel het schrijven en werken in de tuin af, ontvang tussendoor een vriendin die o en a zegt,  schilder een grenen kist knalrood en ga dan weer zitten schrijven. 


Ergens doe ik iets ongelofelijk goed...

08-08-2012

Contrasten

T en ik zitten rustig voor mijn huisje te drinken als hij plotseling naar het keukenblok tuurt.
'Heb jij daar nou Peugots staan?'
Ik weet me god niet waar hij het over heeft. Hij staat op en pakt de peper- en zoutmolens op en bestudeert ze.
'Ja, hoor, jij hebt dus echte Peugots!'
Ik raak niet echt onder de indruk. Vind die dingen lelijk vormgegeven. Zo standaard. Hij wil weten hoe ik er aan kom.
'Van JW, die deed ze weg.'
'Ze zijn 50 euro per stuk, ik vind ze te duur, maar ze zijn ongelofelijk goed. En jij, de allergrootste niet-kok hebt die dingen gewoon in een zomerhuisje staan!'

Ik denk twee dingen. Dat JW net zomin als ik enig idee had. En dat ik het wel passend vind. Zulke chique molens in mijn gammele huisje.

07-08-2012

Tij

Na de overdracht liepen we met het karretje vol spullen over het schermerige park. Af en toe reed er een trein hoog boven ons op het talud, een geel schijnsel naast zich werpend. Hier en daar hoorden we stemmen van mensen die in hun tuin bezig waren.

De sleutels zijn totaal verroest, maar doen het nog wel. Ze geven toegang tot mijn eigen datsja. Vanaf vandaag ben ik 'op' de tuin, zoals dat zo mooi heet, om van de 320 m2 een Garden of Eden te maken, voor zover hij dat niet al is.

Er kwam een vriend met zijn stationwagen vol spullen omdat hij is gaan samenwonen. Morgen haal ik een berg spullen van P die naar Australie emigreert. En over een week krijg ik een bank van de moeder van R die de definitieve oversteek heeft gemaakt.

Het is een mooie ervaring om zo'n huisje te kopen. Ik heb het gevoel een rechtstreekse verbinding te hebben met alles en iedereen.
Het gesprek met een onbekende in de metro met wie ik onmiddellijk bevriend wil raken, of het dwalen door de lege kantoorgangen van het VU-ziekenhuis op zoek naar een verloren paraplu van een date, het in het Frans aan Japanners uitleggen hoe het parkeersysteem in Amsterdam werkt, inclusief de sluiting van de IJtunnel, het fietsen met een stoel voorop mijn stuur, het gesprek met de nieuwe opdrachtgever, het niet verstaan van de Turk die mijn gescheurde spijkerjack gaat repareren.
Alles vibreert. En ik doe mee.

06-08-2012

Vertraging

De fietsenmaker op het station wilde 10 euro voor het monteren van een rekje aan de voorkant van mijn fiets. Ik vond dat belachelijk. Zei hem dat ook, maar hij haalde er een prijslijst bij, en volgens die lijst moest hij zelfs 15 euro vragen. Nou goed dan.

Toen ik 's avonds laat de fiets kwam halen was ik niet helemaal helder meer, maar ik vrees dat dat geen excuus is.

Het rekje zat erop, maar ik zag nog net op tijd dat de lamp raar naar beneden gebogen stond. Het zat vreemd ingeklemd tussen de stangen van het rek. Ik zei er wat van. Vroeg me af of tegenliggers mij wel zouden zien. Hij beweerde van wel. Als die lamp het tenminste deed. Hij stopte er batterijen in.

Ik twijfelde of ik het zo zou laten, deed dat alleen maar omdat we zo hadden zitten bakkeleien over het bedrag, vond dat ik dan geen eisen meer kon stellen (pff) en vroeg wat hij voor de batterijen moest hebben. Dat wuifde hij met een groots gebaar - dat haaks stond op onze onderhandeling eerder die avond - weg.

Toen ik thuiskwam besefte ik pas dat ik de kist die op dat rek hoort zo natuurlijk niet kwijt kan.
En ik maakte me druk om tegenliggers!
Ik heb me hier wel even heel erg zitten schamen over zo veel onbenul. Of vertraagd inzicht. Net hoe je het noemen wilt.
Gelukkig was er niemand bij.

04-08-2012

Koken

B en W kwamen eten. Nu schermt W er altijd mee dat ik in die 17 jaar dat we bevriend zijn nog nooit voor hem heb gekookt, en ik moet toegeven dat hij bijna gelijk heeft. Ik heb hem misschien 2x iets voorgezet.

Het excuus dat ik aanvoer is dat hij het leuk vindt om hier in mijn keuken aan de gang te gaan, het extreem goed kan en het hem een goed gevoel geeft ergens zo in uit te blinken en dat hij bij mij alle aandacht en credits krijgt die zijn kookkunsten verdienen. En dat is allemaal afgezien van het feit dat hij het gewoon overneemt omdat hij het beter weet en kan.

Ik had zeebaars gemaakt die indrukwekkend dood lag te zijn op de bakplaat, en hoopte hiermee 17 jaar niet-koken te compenseren.

De avond was al goed op weg toen ik na twee flessen aan B vroeg of hij nog meer drank wilde.
'Rose wil ik wel. Ik vind de sfeer net even goed.'

Misschien heb ik die jaren in gebreke toch wat te licht opgevat.