31-10-2015

Vogels

De paradijsvogel (76) komt graag naar F&H om tekeningen te laten zien die ik graag van hem wil kopen.
Hij is een liefhebber. Maar een charmante. Ik zie er prachtig uit. Ik moet naast hem zitten, maar niet meteen aan de kant van het hart, langzaam opbouwen.
Door de zon worden de positites zodanig verschoven dat ik uiteindelijk aan de goede kant - die van het hart - tererchtkom. En zo schikken de dingen zich volgens de fijne vogel op een natuurlijke manier. Waarom ik hier niet vaker ben, hij houdt van mooie vrouwen.
Hij weet niet dat ik F&H altijd de opdracht geef hem te bellen om langs te komen.

Ik koos twee tekeningen van hem uit, en we dronken een glas en nog een en nog een en toen verdween hij weer met zijn werk. Inclusief degene die ik net van hem had gekocht. 

30-10-2015

Camino Cool Down

De CCD is begonnen. Warm onthaald door F&H, geniet ik van het bijpraten, de verhalen, de herfstkleuren en het prachtige uitzicht over de pyreneeën. We rijden naar een marktje, zitten in het cafe en op hun waanzinnige terras, bezoeken paradijsvogels en bakken pannenkoeken.


29-10-2015

Zegen

De wegen van de Wizard en mij scheidden voor een aantal dagen, om elkaar zondag op het vliegveld weer te treffen en samen naar Amsterdam te gaan. Ik ging op weg naar F&H om daar traditiegetrouw de camino cooldown te doen en de Wizard ging een paar dagen naar Pau.
We namen afscheid in de bus, en ik bleef maar kijken of ik hem ergens weg zag lopen. Dat was niet het geval. Tot ik hem opeens in de reflectie achter de bus op een bankje zag zitten. Precies op dat moment startte de bus en reden we weg. De Wizard sloot zijn handen voor zijn hart en maakte een buiging.
We konden veilig op pad. 

28-10-2015

Vertraging

Ik bel W in Nederland en begin mijn verhaal. Hij stopt me met: 'Vertel me eerst waar je bent en wat je uitzicht is.'
Ik vind dat opeens zo'n goede. Die moeten we er altijd inhouden. 

Kustpad

We vonden het goede pad vlak boven de zee. Het was een onvoorstelbaar mooie dag. In de ochtend nog zonnig, maar in de middag regen. Het was pas de tweede keer dat ik een lange broek aanhad. We lunchten in een grot, slaagden erin een roodborstje tot onze voeten te laten komen om het stukje brood te halen en liepen het mooiste pad van de hele camino.




Lezlo-San Sebastián ? km

Geluk en contrast...

Omdat we geen goede plek hadden gevonden voordat de schemer inviel - de Wizard had een bepaalde grot in zijn hoofd omdat het waarschijnlijk in de nacht zou gaan regenen - liepen we de berg af om onderdak te vinden.
Het droomrestaurant was dicht. Op het moment dat we ons omdraaiden ging de deur open. De man wilde ons wel naar een casa rural brengen.

Daar werden we allerliefst ontvangen. En wat was ik blij met het zachte, schone bed, de badkamer en de fles wijn die we kregen.

Irun-Lezo ?km

Plukken

We liepen een prachtig pad. Al was het niet de weg die we wilden. De bedoeling was van de camino af te gaan en vlak langs de kliffen boven de zee te lopen. We liepen om de berg. Plotseling klonk er een schot. Ik schrok me dood. We hadden de jagers gezien, maar als je het gevoel hebt dat er op je geschoten wordt, verandert het pad toch danig. Ik stond te trillen. De Wizard voelde geen angst. En hij had een rode jas aan. Niks aan de hand.

We liepen door. Het begon te schemeren. Ik vroeg aan de Wizard of hij dacht dat er 's nachts mannen zouden ronddolen. Dat vond hij een gek idee. Waarom zou iemand de moeite nemen in de bergen iemand te belagen als je een veel groter bereik had in de bewoonde wereld. Ik ken die theorie, maar tijdens de schemer klinkt het niet meer zo logisch.
Er kwamen drie louche figuren de berg op. Ik bekeek ze goed. Kapsels waarvan je gedoe kunt verwachten. Misschien moesten we toch maar binnen gaan slapen. Ergens in een warm huis, met een zacht bed ipv een douchegordijn onder me en jagers en jonge mannen in de buurt.

De Wizard: 'Isn't it sweet that those young guys went mushrooms picking together...'
Toen pas werd me duidelijk dat het mandje dat ze droegen voor paddestoelen was. En niet om de in stukken gehakte delen van mijn lichaam in te vervoeren.


26-10-2015

Op naar de super moon

We hebben douchegordijn gekocht om op te slapen, en voedsel ingeslagen. Vandaag trekken we langs de noordkust, weg van de camino, langs de rotsen om buiten te slapen. Morgennacht is er een super moon. 'Which makes everything possible. We are going to shed the things we don't need any more, and pulling out the the treasure that remains.'
Dat is what de Wizard nu voorleest, terwijl we met een glas op een terras zitten ergens in de heuvels, voordat we de bewoonde wereld verlaten.

25-10-2015

Bij het roze huis

Het laatste stuk naar Vilanova liepen we over het strand. Op een gegeven moment klonk er een indringend en aanhoudend gefluit. Ik had niet het idee dat het iets met ons te maken had, maar Broh draaide zich om en zag een kleine dikke man in de verte gebaren. Broh vertaalde dat als iemand die ons zijn huis aanbood om te verblijven, en dat voelde niet erg goed, al twijfelen we, want de man stond voor een prachtig roze huis aan het strand.
We liepen door. Over het strand, over de brug, naar de herberg die in de steigers stond. Ergens verderop was een alternatieve herberg ingericht. We moesten omlopen. Het was zeker 7 kilometer.
We liepen over een andere brug, langs camingsites, door t eucalyptusbos. We maakten een grote boog en kwamen uit bij de man die niet meer zwaaide.

Domingo

24-10-2015

Over het water. Wij ook

We namen een speedboot. Het kon. In plaats van 28km lopen. De man, met vier tanden her en der in zijn mond, liet ons de mosselbanken zien, maar ook waar Jezus' paard was begraven. Wij wisten niet eens dat hij een paard had.

De tocht was geweldig. We sjeesden een uur lang over het gladde water. De herfstkleuren optimaal. De man vertelde over Vikingen, en nog meer over Jezus en Santaigo. Voor zover we het begrepen vonden we het een goed verhaal.

23-10-2015

Vernieuwd

Omdat we niet in het klooster konden overnachten, namen de Wizard en ik een hotel. Eigenlijk was het een huis dat we voor onszelf hadden. Compleet met terras en tuin. Het was weer wittehanddoeken-tijd.

 

De volgende ochtend begonnen we aan een van de mooste stukken van de camino. In de middag stond ik opeens oog in oog met wilde paarden. Ze bleven maar naar mij kijken. Ik ging op een rots aan de kant van de weg zitten. Terugkijken.


Het lopen van de camino brengt sowieso verdieping aan. Inzichten. Maar dat doet elke vorm van afstand van je dagelijkse bestaan.
Het oversteken van de brug had iets magisch. In de late middag kwamen we aan bij een alberge aan het strand. De volgende ochtend nam ik een duik. In wederom een nieuw leven.



 


22-10-2015

Zegening

We zetten de eerste stappen op de Camino Espiritual. En met twee tovenaars, of nee, eigenlijk bleek de jonge tovenaar toch meer een tovenaarsleerling te zijn, liepen we door bossen, langs beken, gehuchten en verlaten strand. Het weer was weer prachtig.

Aan het einde van de dag kwamen we aan bij Monasterio de Armenteira en probeerde ik de twee nonnen over te halen om ons onderdak te geven. Er volgde een druk overleg. Uitkomst was dat we na de dienst zouden horen of het mogelijk was.

Mijn geloof is anders, maar de dienst was indrukwekkend. Ik verstond niet alles, maar wel het deel dat ze voor ons, pelgrims, al het goede wensten. Mijn blik kruiste die van een non. Haar ogen waren diep bruin, haar blik prachtig.
Ze zongen. De klanken gingen omhoog en rond in de kleine kappel.
Ik bleef maar huilen.

Na afloop vertelde de non dat het niet mogelijk was te blijven. Maar ze wilde ons wel zegenen. Ze wilde bij mij beginnen. Ik zei snel tegen Broh dat hij eerst moest gaan, omdat ik geen idee had was ik moest doen. Broh reageerde niet. Ze begon bij mij.
Ik hoefde alleen maar mijn hoofd te buigen.


Pontevedra-Armenteira 21km

21-10-2015

Een goed gesprek

Na de thermen van Ourense stootten we omhoog naar Pontevedra. Ik kreeg, na drie dagen niet gewandeld te hebben, erge zin om weer op pad te gaan. Maar door onze omweg naar R, moest ik nog even geduld hebben.
Pontevedra is prachtig. We zaten op een terras en de Wizard had zijn gebruikelijke contact met zwervers, bedelaars en daklozen. Als dat niet synoniemen zijn. 
De dakloze (met een geplastificeerd verhaal op zijn borst) vertelde over zijn hond die verdwenen was. De Wizard vroeg aan mij - toen de man begon te huilen - te vertalen. Hij leefde mee en het gesprek werd afgesloten met de woorden: 
'I don't understand a thing you say, but I give you a hug, Broh!'


19-10-2015

Prachtig ritueel

Voor de Duitser die bij ons aansloot, waren de krachten van de twee tovenaars wat te veel. Hij ging links, en wij rechts.
Naar de bus.
De vriend van de Wizard woont in de bergen, bij Verin, daar moesten we - volgens het gevoel van W - zijn. En vooral in mijn belang.
Ik zou er een mooier mens van worden. Tenminste, zo begreep ik het.
Dus huurden we een auto. Elke investering om mooier te worden is te verantwoorden.

R ontving ons met open armen. Ik ben een kop groter dan hij. Voor de zekerheid zei hij toch even snel tegen de Wizard dat ik nogal groot ben. En dat klopt. Nog steeds. Vorig jaar ontmoette ik hem in het klooster, maar was hij een ander mens. Een humeurige in zichzelf gekeerde man. Hier stond iemand totaal in zijn kracht fantastisch te zijn.


We raapten kastanjes, gingen paddestoelen zoeken, vonden ze en aten ze op. Op zijn balkon staarden we over het gebergte. En in de avond ontvingen we het mooiste ritueel van de hele camino. Onze voeten werden gewassen. Dat klinkt simpel. Maar kniel maar eens voor een onbekende om zijn voeten te strelen, te besprekelen, te wassen en af te drogen.
Dat doet R. In volle overgate.

18-10-2015

Tovenaar II

Het landschap werd mooier en mooier. Op een gegeven moment kwam er een man achterop. Met z'n drieën liepen we verder. Omdat het mooi was en mooier en mooier werd.
De Wizard en ik hadden aan het begin van de week gevraagd om een andere tovenaar. Een master. De Wizard had behoefte aan verdieping en voor mij was dat ook een perfect idee.
De nieuwe tovenaar bleek 27 te zijn.
We waren alleen nogal verbaasd over het feit dat we maar liefst zes dagen nodig hadden gehad om deze man naar ons toe te trekken.
Maar toen hij er eenmaal was. Was hij er. Wow. Magical mystical universe.


St. Bento - Porta de Lima 17km

Elke dag

Yesterday was the best day of my life. And today is going to be an even better one.

Da capo

17-10-2015

A pelgrim way of life

We liepen en we liepen en liepen en we liepen. Tot de lunch. Nou ja. Eigenlijk van café tot café, maar dat waren er dit keer maar twee.
Na de lunch wilde de Wizard stoppen. Ik niet. En zoals dat gaat, bepalen de vrouwen de Camino.
We liepen door. Ik wist dat het beter was dan al om drie uur te stoppen, maar nadat ik mijn vrouwelijke wil op de Wizard had uitgeoefend, voelde ik me natuurlijk schuldig. De arme man heeft blaren. Toch was er iets in mij dat zei dat we door moesten. 

Om 17.17 begreep ik waarom. We kozen voor een hotel - de herberg was nog 7 km, en dat ging echt niet meer - en Casa de Riva (500 jaar oud) lag daar op ons te wachten. Ommuurd. We liepen om het terrein heen en trokken aan het touw van de ouderwetse bel. Stil wachtten we tot de poort voor ons werd ontsloten.

De gastheer en zijn dochter heetten ons welkom. Dat betekende op de binnenplaats een glas port drinken met een stuk home made cake. Het terrein, 16000 m2, lag pal aan de rivier. Eeuwenoude olijfbomen. Twee zwanen en ganzen. Na de port gingen ze ons voor naar de bijgebouwen waar we werden ingeschreven. Wij moesten plaatsnemen aan een tafel die tegelijkertijd een schaakspel was. Er stond een biljart. We converseerden met de gastheer, terwijl de dochter de administratie afwikkelde.
Daarna werden we rondgeleid. Er was niet alleen een zwembad, maar ook een bubbelbad. Dat bubbelbad was speciaal voor pelgrims. De sauna werd om 18.00 uitgezet, maar de jacuzzi ging de hele nacht door. Voor onze spieren. 
De fles whisky die we hadden gekocht, was ook speciaal voor ons. We namen de glazen mee en doken de jacuzzi in. 


Barcelinos-St. Bento 17km

16-10-2015

Blussen

Na ik-weet-niet-hoeveelkilometer lopen, belandden we in een hele moderne Alberge. Alles strak en schoon. Mozaïek in de badkamer, een mega gladde witte badkamer en stapelbedden gemaakt uit fors uitgevallen stukken hout, zodat je je onderbuur niet lastig valt met jouw gewicht op het laddertje.

Samen met nog twee overgeactiveerde pelgrims gingen we de oude stad in om te eten en daarna te crashen. De Duitser kreeg de tip dat we bij de brandweer een perfecte maaltijd konden gebruiken. Dus liepen wij tussen de blusauto's door, namen achteraf trappen (geen glijpaal te zien), langs een slaapzaal en kwamen uiteindelijk terecht in een tl-kantine. Maaltijd: 5 euro. Inclusief wijn.

We bestelden de vis, die volgens de barman echt heel erg lekker was, en zagen hem vervolgens met zijn dikke buik en al naar de vriezer lopen die midden in de ruimte stond om ons maal er ongegeneerd uit te halen.

Ik at niet veel. Dat zegt veel.
Maar eten in een brandweerkazerne in Portugal kan ik in ieder geval weer van mijn verlanglijstje strepen.


 Sâo Pedro de Rates- Barcelino 16km. 

15-10-2015

De volgende 40 km tegemoet

Het was de eerste dag dat we zelf gingen koken. De gemeenschappelijke keuken was al snel overvol. Flessen werden gedeeld, maaltijden gekookt en - omdat de Wizard er was - inzichtkaarten gedeeld. Hij had in no time twee Canadese vrouwen op leeftijd aan zijn lippen en kaarten hangen. Aan de andere kant van de tafel zaten de drie Musketiers. Van die types die 40 km per dag doen, en alles op een commando-achtige manier ondernemen. En dan veel zuipen.
Ook zij trokken een kaart. Dat ging nog wel voor ze, maar de Wizard ging een beetje te ver in zijn uitleg over de Nieuwe Wereld, sterrenstelsels en meer mooie glimmende dingen.
Weg waren ze.

Sao Pedro de Rates - Barcelos 18

Volwassenen...

We kozen voor de gratis herberg. In de gids stond dat we de sleutel bij de apotheek moesten halen. We haalden de sleutel bij de apotheek, en konden die hele verdomde herberg niet vinden. Uiteindelijk  kwamen we langs een schoolplein. Dat hek moesten we hebben. Het hek was dicht. Jongetjes gilden en schreeuwden, het hek bleek open.
Dat vonden zij al het avontuur van hun leven, maar het was pas het begin.

De wizard was zo kapot en had last van blaren, dus hij vond de cel waarvan wij de sleutel hadden niet erg. Ik dacht er anders over. Hij ging even liggen, terwijl ik buiten aan een tafel wachtte op zijn voortschrijdend inzicht.
De kinderen kwamen met me praten. Nou ja, gillen en joelen. Met het beetje Spaans dat ik spreek, hadden we toch een mooie conversatie.
Of ik de rupsen wilde zien die ze gevangen hadden.
Dat wilde ik.
De leider rende weg en kwam terug met een schoenendoos met plastic eroverheen. Bladeren en rupsen.
Of ik er een wide.
Dat wilde ik niet.
De doos weer opgeborgen.
Omdat de Wizard zich nog verschool, ging ik een rondje schommelen. Maar Leonardo had daar andere ideeën over. Hij begon me heel indringend van iets te overtuigen. Ik had geen idee van wat. Hij werd steeds bozer. Tot ik begreep dat hij op de schommel wilde.
Even verderop hing een schommel treurig te wachten op beweging.
Ik verwees hem naar die schommel.
Boos droop hij af.


Vilarinho - Sao Pedro de Rates 11,5 km

14-10-2015

Leven XL

Vandaag schrijf ik over I. I die een inoperabele hersentumor heeft. Die niet weet hoe lang ze hier nog mag zijn. Die weet dat de tijd die ze hier mag zijn optimaal wil gebruiken. Zonder angst. Tegen de klippen op. Ze vertelde dat ze een rijker persoon is geworden door wat ze meemaakt. Ze laat me weten wat volgens haar leven is: alles toelaten en er niet bang voor zijn.
Ze weet haar beperking. Ze schrijft: ik voel energie stromen, ik merk dat ik die wil en moet gebruiken nu het kan.
Wat kan ik dan nog behalve een hele diepe buiging maken voor zoveel wijsheid en levenskracht. 

El paraiso

Ik werd wakker en de Wizard was weg. Hem kennende zat hij een sigaretje te roken op het strand. Maar nee. Hij had al zijn hele was gedaan, gedoucht, gerookt en was nu klaar om een kaart te trekken. Hij heeft niet alleen zijn digeridu bij zich, maar ook twee, veel te zware, boxen met inzichtkaarten. Elke dag trekt hij er een en dat is zijn leidraad voor de dag.
Ik doe mee.
Vandaag moesten mijn gedachten hun kop houden en mijn hoofd gevuld met muziek, licht en de derde ben ik alweer vergeten. Je zou zeggen dat het liefde moet zijn, maar dat was het niet. Kortom: ik vulde mijn hoofd met niks. Ook niet erg. Want ik liep erg lekker.

We liepen weer langs de kust omhoog. Toen we op een muurtje zaten stopte een vrouw met gierende remmen om te vragen of we hulp nodig hadden. Ik zei ja, de Wizard zei nee. Ik zei ja omdat ik het zo zielig voor haar vond dat ze speciaal de auto uitkwam om ons te helpen en ik dat niet zou waarderen.
We mochten van haar niet door het nationale park. Tientallen valse honden en bandieten die op ons geld uit waren. Ik had moeite met de honden.
De Wizard, heel lief, volgde mij. We liepen het land in. Op een provinciaalse weg. Dat ging zo'n vijf kilometer door.
Hij (terwijl de auto's ons om de oren gierden) 'Had je het gevoel dat ze ons wilde helpen of was het haar eigen angst?'
Daar viel niks tegenin te brengen. Dat laatste natuurlijk. Al waren die honden wel iets waarvan ik blij was dat ik ze eventueel heb ontweken.
Uiteindelijk was ons pad weer prachtig. Sprong ik - met kloppend hart - van een veel te hoge muur omdat de shortcut die de Wizard voelde wel goed was maar niet begaanbaar, gingen we toch niet in de herberg die gratis was, maar ook een soort gevangenis, en kwamen we uiteindelijk aan in een gigantisch huis met een binnentuin, goede wijn en lieve mensen.

Lavra-Vilahinro 19.5 km

13-10-2015

Dag 1 buen camino

We begonnen rustig. De nacht was te gebroken. Het korte bed, ala, maar we hadden de ramen open en heel Oporto sjeesde langs. Onregelmatig. De Wizard nam een douche van een uur op de gang, om de vijf minuten ramelde iemand aan de deur - en toen gingen we op pad om na 500 meter aan de koffie en vage vette broodjes te gaan. 


Ik heb een supersonische rugzak aangeschaft en weet me god niet waar welke lus en band voor dient. Maar zodra de beursheid begint ben ik de eerste die opeens precies begrijpt wat de bedoeling is. 
We liepen langs de kust omhoog. En op het moment dat we dachten: zo is het wel weer genoeg, was er niks te vinden en liepen we nog 7 km verder. 
Uiteindelijk lukte het. Een camping met kleine hutjes erop. Maar die laatste stappen op het terrein hield ik niet meer vol. Alsof ik gezopen had. Zo slingerde ik van caravan naar caravan omdat we ons hutje niet konden vinden. 
Maar wat een bevrijding om de rugzak, met of zonder lussen en supersonische toestanden, af te doen. 
Inderdaad, ik zeg het nog maar een keer: geluk is een contrastgevoel.  

Masinthos-Lavra 18 km

Zondig

De Wizard kwam rond 00.30 het hotel binnen. Ik hoorde het gesprek pas toen het in volle gang was en ging kijken. De man onderwierp hem aan een diepte-interview. Hij had de hand van de Wizard vast en controleerde zijn vingers. Geen ring te bekennen. En daar kwam de zondige vrouw de lobby in. Maar de Wizard en ik waren zo blij elkaar te zien dat onze omhelzing alle bezwaren deed verdampen. We negeerden de gele man en begonnen met bijpraten.
De Wizard stuurde mij op pad om een fles wijn te scoren in een bar omdat ik de taal sprak, spreek ik niet, maar ik ging toch. Het lukte me. En we dronken tot vier uur door en probeerden toen te slapen in het bed waar mijn voeten echt totaal, maar dan ook totaal over de rand hingen omdat het bed te kort was. 

12-10-2015

Eentand

De wizard en ik zouden tegelijk landen. Dat gebeurde niet. Nadat ik twee uur op hem had gewacht, gaf ik het op en ging naar het hotel. Achter de balie stond een man die tot mijn schouder reikte. Hij had een geel overhemd aan en 1 tand in zijn mond. Hij srpak geen Engels. Ook geen Spaans. Geen Frans. Geen Duits. 

Hoe ik heette. Dat was al moeilijk omdat hij mijn achternaam er steeds bijhaalde. De reservering klopte niet. Intussen was ik al beducht op zijn hand op mijn arm, of middel, en zijn gezicht te dicht bij dat van mij. Ik deed een opvallende stap achteruit. Hij trok zich er niets van aan. Dus maakte ik van de wizard mijn echtgenoot en zei dat hij zo zou komen.
Het gele hemd bleef maar vragen of het mijn man was. Ik bleef vrolijk ja knikken.

De reservering klopte niet.
Ik legde uit dat ik eerst een 1-persoonskamer had geboekt, maar dit een week later in een tweepersoonskamer had veranderd omdat de wizard - mijn echtgenoot bedoel ik - meeging. Maar hij beleef maar zwaaien met de twee A4tjes waar 2x mijn naam op stond, maar geen man te vinden.
Waar mijn man dan was. Die komt er aan.
Hij keek me aan door zijn dikke brilglazen.
Waar is je ring?
Ik lachte lief. Hielp niet. Zijn hand ging weer naar mijn heup. Ik veranderde van strategie. Zei dat het niet mijn marido was maar mijn novio. Dat begreep hij zogenaamd niet. Wanneer die man van mij dan kwam? Een half uurtje, blufte ik. Intussen hopend dat de wizard vast begon met zijn magic timing.

Uiteindelijk schreef het hemd me in en liet me de kamer zien. Een tweepersoons, zie je wel? Er liggen namelijk twee hoofdkussens op het - extreem smalle - bed.
Ik zei niks. Dacht alleen maar, dat wordt een mummie-achtige nacht.
Het hemd keek me geniepig aan: Dat verhaal van die man van jou, dat is niet waar. Het is gewoon je Amigo. Aaah!! lachte ik. Amigo, ja, dat is het.
Toen dat raadsel was opgelost wilde hij met mij op de foto. En ik wilde die ene tand wel vastleggen.
Toen verdween hij. En ik wachte op mijn man. Vriend. Of tovenaar. 

T/m 1 november


Maar misschien ook niet...

10-10-2015

In gedachten

I heeft negen mensen bij elkaar gescharreld. Allemaal hebben we de dood in de ogen gekeken. Wij, de opgegevenen en de nognetniet-opgegevenen, gaan trainingen geven met filosofische grondslag. In de Internationale school voor de filosofie kwamen we bijeen.
De training is bedoeld voor mensen die het roer om willen gooien, maar de stap niet durven zetten, mensen die ziek zijn en een baken nodig hebben, of mensen die behoefte hebben aan verdieping en zingeving.

René Gude is een belangrijke leidraad. Ik had het geluk hem te ontmoeten. Met Ice nam ik regelmatig de kajak om het IJ over te steken - wat niet mag - om bij hem aan de wijn te gaan. Op welk tijdstip dan ook. Vaak lieten we ons veel te laat weer in de kajak zakken, zodat we in het donker tussen vrachtschepen moesten manoeuvreren, maar het was het waard. René had het vermogen je op te laden. En te inspireren. Zelfs in die laatste maanden van zijn leven.


Vandaag trof het me weer. De grootsheid van dood. Dat je het liefste al die lijnen wil laten doorlopen, over ziekte en dood heen. Toch zijn ze er.
Voel maar.

In de documentaire van Vice zitten we nog met z'n allen aan tafel. Voorbij, die tijd.
Maar ik kan zo weer aanschuiven als ik dat wil. 

09-10-2015

Losgemaakt

Vandaag was ik weer bij de blinde Indiaan die eigenlijk meer een ruige zeebonk is. Hij pakte me aan op plekken waar ieder ander toestemming voor moet aanvragen.
Er kwam van alles los. Oud en slecht ipv goed en nieuw, zal ik maar zeggen. En dat was prettig. Toen ik van zijn tafel kwam en in de spiegel keek zag ik dat ik er nog mooier van word ook.
Hij beaamde dat volmondig. 

08-10-2015

Inruilen

TittatoverT rukte vanuit het zuiden op tot aan de woonboot. Daar liet ze mij mijn hele kledingkast aan en uit doen en werd er met het hoofd geschud of gedoogd.
De stapel ontoelaatbare kleding werd steeds hoger. Mijn hoofd steeds ruimer. De stemming steeds beter.
En in de middag vulden we die leegte meteen weer op door drie rokjes en een t-shirt te kopen. 

07-10-2015

De indiaan

De man die mij ging behandelen was blind.
Ik struikelde over de drempel. 
In de blokhut achter in de tuin rook het naar salie. Er hingen trommels van dierenhuiden, een skelet met een uil op de schouder grijnsde en er stond een altaar. 

De atlas zou aangepakt worden. Zijn blind-zijn maakte mij meteen bewust van mezelf. Praat ik zijn richting op of is het juist vervelend voor hem als ik hem heel erg aankijk. Aankijken wordt meteen bekijken als de ander het niet ziet.

Hij voelde niet aan mijn gezicht - wat mooie tv-romantiek was geweest - maar mijn lijf had hij meteen te pakken. Alle deuken en uitsteeksels ging hij even na en demonstreerde met trekken en duwen en pesten en 'hey schatten' hoe scheef, hol of bol ik stond. 
Het klikte. En het kraakte. 
Hij torpedeerde me zo een ander bewustzijn in. En ik bleef maar high zonder joint. 

06-10-2015

Niet te missen

Voor T's verjaardag gingen we naar de Oesterbar. Ik wist niet dat Frits daar heel graag kwam, en T ging ervan uit dat ik daar vaak met hem was geweest. Niet dus.
Meteen bij binnenkomst begreep ik waarom dit een tent voor hem was.
Geweldige sfeer. Super lekker eten. Fijne bediening.
Aan de tafel waar ik op uitkeek kwam een man zitten. Het had Frits' broer kunnen zijn.
Ik bleef maar kijken en vergelijken en wensen dat hij er weer zou zijn.
Op een gegeven moment stond de man op en liep langs onze tafel. T's hoofd ging met een ruk omhoog, 'hé!'
Ik knikte.
Net wat voor Frits. Om even te komen buurten in een ander lijf, en dat zo aan te pakken dat wij hem herkennen. 

05-10-2015

Dat zal ze leren

Met W wandelde ik 23 km om en door en langs Haarlem, Overveen, Santpoort, Velzen, begraafplaatsen en wat dies meer zij.
Onderweg renden twee mannen ons tegemoet.
'Hé, een bekend gezicht,' gilden ze tegen W, die natuurlijk weer deed alsof zijn neus bloedde. Niks geleerd van het X-commercial. Toen we de mannen nog een keer tegenkwamen, stopte de ene. Hij wilde nou echt wel eens weten waar hij W van kende.
Uiteindelijk werd er opgebiecht. En W kreeg natuurlijk weer op zijn arme bekende kop van mij.

Maar toen we doorwandelden vertelde hij dat hij het toch een gekke situatie zou opleveren als hij meteen zou zeggen 'Ja, van tv,' maar dat de ander dan woest met zijn hoofd zou schudden, 'Nee, helemaal niet van tv, van het hardlopen!'
Toen pas kon de schrijfster zich inleven.

Vandaag fietste ik langs een cameraploeg en Thomas Acda die een loopje moest doen. Ik ken hem van de studie. Dat was weliswaar heel kort, hij pakte heel snel zijn biezen om wat van zijn leven te maken. Maar ik heb wel naast hem in de banken gezeten. Dus groette ik hem. Ik kon aan de intonatie van zijn groet afleiden dat hij dacht: daar is weer zo'n idioot die mij denkt te kennen. Of wil kennen.

Ik denk dat ik W's strategie ga volgen.
Alle bekende Nederlanders die ik echt ken gewoon negeren. Pas als ze aandringen groet ik.
Of ze denken: daar heb je weer zo'n arrogante onbekende Nederlander...

02-10-2015

Voor de voldoening

Omdat ik volgende week afreis heb ik weer een lijst gemaakt. Die alleen maar langer wordt omdat ik elke keer weer iets nieuws herinner wat ik absoluut nog voor mijn vertrek moet doen. Maar nu vraag ik me opeens af of mensen die lijsten maken in de meerderheid zijn of juist mensen zonder lijsten. En wat dan beter is. Zouden mensen zonder lijsten ook wel eens iets vergeten? En vergeten mensen met lijsten nooit iets?
En zijn er misschien mensen die, net als ik, als ze iets vergeten op te schrijven, maar het wel al hebben gedaan, het dan toch nog noteren om het door te kunnen strepen?