Nieuw

We lieten het feest gaan om lekker op de boot te blijven. Er stond een fakkel in de drijvende plantenband, de waxinelichtjes verlichtten het terras. We waren klaar voor een goede wissel. Om 23.58 ging I het water in. 23.59: I verdween onder water om om exact 00.00 herboren weer boven te komen.

Zo begon ik het nieuwe jaar met een halfnaakte man op mijn terras, die rustig met mij het vuurwerk bekeek dat in alle hevigheid was losgebarsten.
Alles nieuw. 

Op zwart

Het foldertje met het instellen van de betere kwaliteit TV lag al minstens een half jaar op de stapel. Vandaag was het zo ver. Ik wilde af van het korrelige RTL-signaal en ging vrolijk aan de slag. Er vanuit gaande dat ik alle kanalen opnieuw zou moeten programmeren, sloeg ik geen acht op de autoritaire tekst die bij elk kanaal dat ik wiste tevoorschijn sprong.
Weet u het zeker? Kan niet ongedaan gemaakt worden.
Ik drukte de ene zender na de ander vrolijk weg.
Behalve de laatste, die zich niet liet wegdrukken.

Toen begon het zoeken naar het opnieuw instellen van alle zenders. Niet te vinden. Maar dan ook echt niet. Behalve een of andere vage lokale Engelse zender die zich dus niet liet wegjagen, stond alles op zwart. Nu zingen die woorden door mijn hoofd. Weet u het zeker?
Weet u het zeker?

Zondag

Klapperen

Vandaag was de ultimate test. De top op in korte broek en hemdje. In de stoeltjeslift had ik het al koud. De mannen gingen in blote bast en ik hield mijn fleece aan. Zij stoomden naar boven, we moesten naar 1650m en de wind gierde om mijn oren. Gevoelstemperatuur -25.

Over de helft vond ik het echt te gek worden en trok mijn lange broek aan. Nog een heel karwei met bevroren handen. Ik vervloekte mezelf dat ik 's ochtends vond dat het wel goed was om geen das mee te nemen. Niet te wattig zijn, had ik gedacht.

Op een gegeven moment had ik het zo koud dat ik stil stond te wachten tot het voorbij zou zijn. Ik werd onverschillig. Maar toen ik niet opsteeg noch neerzeeg, vroeg ik aan een afdaler of er boven een cafe was. Wel twee. 

In het cafe kreeg ik een zogenaamde after drop. Rillen, klappertanden. Oncontroleerbaar. Toen ik weer een beetje normaal deed, gingen we weer vrolijk naar beneden.
Einde test.

Rondje waterval

E en I lieten me de boerderij zien. Ik vond het allemaal prachtig. Toen moest er gepresteerd worden. De waterval. Omdat ik nogal wat rondjes in de gracht gezwommen heb de afgelopen tijd, vond ik het best.

Eenmaal door, wat inderdaad meeviel terwijl het water -2 was, werd ik betoverd door het smaragdgroen en zwom een rondje. Dat was net even te lang. Het gekke is dat ik dat pas voelde toen ik er weer uit kwam. De sauna maakte het weer goed.

Kerst

We reden naar Polen. Bij het tankstation nam ik een lekker vet broodje, E rookte een sigaretje, terwijl we rustig stonden te kijken naar I die zich even 50 keer op zijn vingers opdrukte. 

En nou ophouden

Vandaag brachten we de geleende kleren van W terug. En om de lijnen van afgelopen weekend helemaal te completeren: W had zaterdag een afspraak in Haarlem, maar doordat wij binnen kwamen vallen, nam hij een uur later de trein om Ilco tegen te komen, waarvan hij geen idee had dat hij even in Nederland was. 

Zondag

 

Rondje universum

De presentator en I peddelden vanaf de boot naar de overkant van het IJ. Ik nam met de crew de pont. Toen we op de kade stonden te wachten, tuurden we in de verte om te zien waar ze gebleven waren. De producer werd onrustig. Een grote boot manoeuvreerde op een manier die niet logisch was. Toen zagen we maar 1 kajak.

In de ochtend had de presentator voor het eerst in de gracht gelegen, 7 graden, zonder voorafgaande training. Ik ging er dus van uit dat als hij inderdaad omgeslagen was, hij niet in paniek zou raken omdat hij wist dat hij de kou aankon.

Toen belde I.

De presentator was omgeslagen. Zijn Lenny coat zoog zich meteen helemaal vol. Hij kreeg de knopen niet meer los. Het gewicht trok hem naar beneden.  Hangend aan de kajak van I ('Hoe het was? Een blok beton') bereikten ze de kant. Het had zo'n 8 minuten geduurd. Zijn kajak was verdwenen. 

Bij het oude huisje van de havenmeester werden ze warm opgevangen door W.
En toen kwamen de lijnen weer bij elkaar. 

-Het huisje zien stond al jaren op mijn verlanglijstje 

-W bleek een vriend van Ilco. Twee dagen geleden hadden we in een snackbar in Nederweert een foto van hem gezien. I had het blad naar me toegedraaid en gezegd: 'Mooie man, dit.'

-Deze mooie man blijkt de man van A, die ik niet ken, maar waarmee ik wel bevriend ben op FB. Ze woont in Spanje en ik regelde ooit een opname van haar. Het contact was te leuk om zo voorbij te laten gaan.
-De boot die de reddingsactie van I in de gaten had gehouden, kwam de gevonden kajak afleveren.

In de cirkel die weer rond was, dronken we whisky. We toastten op iedereen die die ander blijkbaar moest en nog moet ontmoeten.

Why not?

Ik zit achter mijn bureau te werken terwijl I in de zitkamer Vice.com ontvangt. Er wordt een documentaire over hem gemaakt. Hij leert de crew de ademhalingstechnieken. Binnen 3 rondjes kunnen ze hun adem 3 minuten inhouden.
Ik hoor de presentator zeggen: 'Who are you? And where did you get your magic?'
I geeft er geen antwoord op. De presentator gaat door.
'I have so much love for everything around me now. But let's not get into clichés.'
Waarom zouden we niet, vraag ik me vanachter mijn bureautje af.

People you knew

Op LinkedIn krijg ik de pagina People you may know te zien. Als tweede wordt M voorgesteld. Daar klopt iets niet aan. Ze is vorig jaar overleden. Haar profielfoto is leeg. Een donkere lijn om het lege grijze omhulsel. Dat klopt dan weer wel.
Alsof ze eruit getrokken is om ergens op een rustig plekje te gaan zitten schrijven. 

Dubbel

We gingen met de kajaks op bezoek bij iemand die naar alle waarschijnlijkheid niet lang meer te leven heeft. Maar je weet nooit. Wie niet in wonderen gelooft is geen realist.
Op het kastje naast zijn bed stond een tekening. Eronder was geschreven:
Lieve R, ik vind het heel jammer dat je doodgaat.

Het lachen om het jammer. De steek omdat het zoveel groter is dan dat. 

Zondag

Door de duisternis

Ik had een zaklamp om mijn nek gehangen en een fietslichtje op mijn capuchon gegespt. We gingen langs het Amsterdam Light Festival met de kajaks.
Bij het lichtgevende hart stond een rij met zeker 15 mensen. Allemaal met camera's op statief, alsof er iets heel groots aan de gang was.
Maar nadat we langs al die installaties waren gepeddeld en heel vrolijk en blij waren geworden van al die lichtjes, konden we maar één conclusie trekken. Ze hadden gelijk.

Wens

Ymke Hemminga stuurde een nieuwe lading illustraties. De een nog mooier dan de ander. Het hele project sist en siddert om zo snel en zo goed mogelijk tot leven te komen.

Waantje wordt door de Beterschap geprikt. Gelukkig heeft ze Piet bij zich.  

Deze week waren er opeens professionals, die enthousiast zijn en bereid me te helpen het boek daar te krijgen waar het hoort: bij het zieke kind. Alles om wat afleiding te genereren. En hopelijk hebben de kinderen dan ook nog wat aan de trucjes die ik erin heb verstopt. Afleidingsmanoeuvres die mijzelf door dat bevroren jaar heen hebben geholpen.

Rader de uitvinder die een Vergeethut wil ontwerpen, maar een black-out heeft. 

Stengeltje grijpt in.

Licht

Om een positieve winter te bewerkstelligen, ging ik naar de winkel om een lamp te kopen die via het plafond een bende licht zou kunnen verspreiden. Zodat ik kan zien welke kleding er in mijn kast ligt en ik ook op een normale manier kantoortje kan spelen.

Ik zag twee opties. De verkoper nam de verschillen met me door en toen ging ik even denken. En koos voor de mooiste vormgeving. De prijs was hetzelfde. Ik vertelde de verkoper dat ik eruit was.
Hij weigerde. Hij zei nogmaals dat die lamp er weliswaar mooi uitzag, maar dat die niet via het plafond kon en dat hij veel te weinig licht gaf. Als ik die andere nam kwam ik thuis met datgene waarvoor ik vertrokken was.
Ik probeerde door te zetten. Het had geen zin. Ik probeerde nog een keer. Tevergeefs. Toen liet ik me vrolijk ompraten en vond het intussen geweldig dat de man schijt had aan de keuze van de klant.

Nu heb ik dus een lamp die via het plafond gaat. Hij zet de hele werkhoek in fantastisch licht. Door al dat licht beweeg ik mij vrolijk door de donkere dagen.
Af en toe denk ik nog aan de mooie. Die mij alleen een smal straaltje tegen de muur had kunnen geven.
Binnenkort ga ik langs de lampenwinkel om de man te zeggen dat hij de verkoper van het jaar is geworden. En dan reik ik hem de Negeer-Ligtharts-wensen-dan-komt-het-goedpenning uit. 

Mooi avontuur

We pakten de kajaks en staken het IJ over. Op naar de vriend van I die aan de overkant op een boot woont.
De schemering viel al in toen we weer in onze kajaks stapten. Midden op het IJ barstte de regen los. De golven van de pont zaten ons achterna. We staken zo vlug mogelijk over en peddelden onder verlichte ijspegels door, en moesten daarna met onze neus op onze knieën onder de volgende, extreem lage brug door zien te komen. Daarna was het soepel zigzaggen. Langs de grote bollen die traag van kleur veranderden. Kleddernat geregend bereikten we het terras, waar ik me zonder om te kieperen omhoog kon hijsen.

Zondag

PS op zaterdag

Zo is het

Met M hang ik aan mijn tafel. Hij vertelt dat hij niks heeft met begrafenissen. Dat wist ik. Alles wat riekt naar een draaiboek weert hij uit alle macht uit zijn leven. Nog niet heel makkelijk. Zeker als het je eigen moeder betreft die begraven moet worden.
Hij had wel vrede met hoe het was gegaan. Maar vooral met de dingen die niet volgens plan gingen. De auto met de kist die voor de volgauto reed. Beide bestuurders in verwarring. Klopte de inhoud van de kist met de inhoud van de volgauto. 
Wie hoort bij wie. Welk lijk bij welke tranen.

M wilde eigenlijk niets van zijn moeders nalatenschap. Behalve een brief die zijn oom ooit schreef.
'Iedereen gaat.'
Ik vond dat vreselijk heftig. Hij troostend.
We draaiden Shaffy. Niet te houden zo hard.
Ik dacht aan Ramses, die zei: 'Iedereen kan gelukkig zijn. Als je maar nieuwsgierig blijft naar het volgende moment.' 

Hartverwarmend

L was mijn allereerste kritische lezer. Ze is 11. Ze las mijn boek-in-de-maak.
Ik kreeg het volgende bericht.

'Deze promotie maakte L voor de boekenmarkt op haar school.'

Slappe lach

Gisteren verdween ik in de kelder van de Chinese massagemeisjes op de Nieuwmarkt. Ik denk aan 17 januari 2012. De avond voordat ik het ziekenhuis in moest voor een openhartoperatie.

Als afleiding lieten we ons masseren. E lag op het bed naast me. We werden onder handen genomen door twee Chinese vrouwen die continu met elkaar aan het praten waren. Hardcore Mandarijns. 
Toen we ons weer aankleedden - de vrouwen waren al naar boven - zei ik tegen E dat het toch wat was. Wat een ellende hadden die vrouwen, en dan dat gedoe met de kleinkinderen en de school. Toch erg, of niet dan?
E staarde me aan.
Het duurde.
'Versta jij...'
Toen drong het door.
We bulderden ons een weg naar boven.

Scheiding

Mijn haar is nu precies een jaar en twee weken aan het groeien. Ik heb de after-chemo-coupe: giga sterke krulletjes. Dat schijnt weer te verdwijnen, al hoop ik van niet.
Ik stel T op de hoogte van het heugelijke feit dat ik een scheiding in mijn haar kan doen en dat het dan min of meer blijft zitten. Ik verwacht applaus. Het werd hoongelach. 

Beeld

Na de première gingen we naar de borrel van de VPRO voor genodigden. We hadden honger en volgens S kwamen de bitterballen altijd precies op het moment dat je al weer weg wilde gaan. 
S ging voor het derde drankje naar de bar. Ik zat ergens laag in de vensterbank in een donker hoekje. Het meisje met het blad vol frituur kwam stralend op me af. Ze wurmde zich door de mensen die in de weg stonden en riep: 'Ik heb je gevonden!'
Ik vroeg me heel even af of ik me zorgen moest maken.