Zondag

Ice bucket anders

Er werd opgefrist door de Iceman. Ik zat in een workshop voor toekomstige instructeurs. Dat was wel even een ander verhaal. Allemaal super gemotiveerde mensen. Het trekt wereldverbeteraars, zoals een van die leuke verbeteraars mij vertelde.
We eindigden weer met een ijsbad, en als je instructeur wordt dan moet je het tussen de ijsblokjes wel een aantal minuten volhouden. Ik bekeek de mensen die voor mij gingen. Ze bleven angstig lang zitten. I stond er naast. De vrouw die er zelf zo'n vijf minuten uithield, zei tegen me dat ik niet na moest denken. Gewoon doen. Dus deed ik gewoon. Het viel me erg mee. Ik hield mijn adem rustig. Er kwam maar heel af en toe een lichte schok. I zei dat ik eerst met de kou mee moest gaan en het dan terugpakken. Het werkte. Ik bleef er best lang in, tot aan mijn nek. Ik ging zelfs twee keer met mijn hoofd onder water. Het voelde echt lekker.
Toen kwam er een jongen in pak met gitaar. Die wilde de Ice bucket challenge doen met een van de twee baden die er stond. Tot grote ergernis van mijn buurvrouw. 'Gewoon overmaken,' riep ze, 'Of verzin iets nieuws!'
De jongen hoorde het niet. Hij deed zijn ding. Kreeg al gitaar spelend het bad over zich heen. En eindigde met twee vrouwen in het andere ijsbad.
Dat was dan misschien wel nieuw.

Record

Voor de statistieken en het respect: ik douche nu al vier maanden alleen maar koud. En daar doe ik nog braaf de ademhalingsoefeningen bij. En af en toe sta ik nog een aantal minuten op mijn hoofd.
Maar de laatste tijd begon ik die douche steeds kouder te vinden. Na afloop niet meer dat verruimende gevoel in borst.
Dus deed ik even samen met I de oefeningen om te zien of er ergens verbetering aangebracht kon worden. Ik kon mijn adem op topdagen 2 minuten inhouden. Dat vond ik al een hele prestatie.
Maar nu, onder zijn begeleiding, klokte hij 3 minuut 24. Moeilijk te geloven, maar ik was er zelf bij. Conclusie: je kunt ademen. En ademen. En je kunt je adem inhouden. En ínhouden.

Wordt vervolgd

W gaat over drie weken een deel van de Camino lopen. Hij belt me om de haverklap op om te vertellen dat hij weer iets fijns heeft aangeschaft. Een lichtgewicht tent, een goede rugzak, sexy Merino boxers, een camelbak. Dat steekt mij zo aan dat ik om mezelf te troosten dat ik niet ga, in de uitverkoop van Bever ben losgegaan.
Ik heb nu een super sonische rugzak die volgepropt met 10 kilo nog vederlicht voelt. Wat een luxe. Ik kocht er ook gelijk maar wat leuke outfitjes bij. En nu wil ik die natuurlijk gaan inlopen. De Nederlandse paden tellen niet mee. Het moet over bergen en dalen gaan. Door bamboebossen, langs reuzenvarens, over bergpassen, langs bergmeren, over kronkelige keienpaden. Dat werk.
Dus heb ik een plannetje uitgedacht. Als het lukt ben ik deze winter weg. Heel erg weg. Lang leve the after cancer life!

En de kraan drupt

Ik had M al twee jaar niet gesproken. Hij was moe geworden van de vragen die ik stelde over een te maken badkamer. Nu, met een lekkende kraan in mijn boot nam ik contact op. Ook omdat ik hem had gemist. Kijken of hij nu wel zou reageren. En ja hoor.
Weer als vanouds.
'Nee, vanavond kan ik niet, want ik ga rommelen met dat grietje. En donderdag probeer ik een ander grietje, ook heel erg leuk en dat ga ik niet afzeggen. In het weekend heb ik ook afspraken.'
'Je bent nog goed aan het sloerieën.'
'Ja. Vind ik lekker. Ik ben heel makkelijk. Daar was een vrouwtje van 54, ik weet gewoon dat ze me een geile gozer vindt...'

Zo ging dat door.
Hij heeft 't best druk. 
Maandag kan hij.

'Hoe laat kom je?'
'Even na het werk naar huis een schone broek aantrekken.'
'Een schone broek?'
'Ja, ik moet toch een beetje knap aankomen bij die chick.'
'Welke chick?'
Die bleek ik zelf te zijn.  

Dans

Gisteren danste ik de 5 ritmes. Geweldige muziek. Ik raakte half in trance. Het duurde twee uur. Af en toe zei M iets.

'Dans met de ruimte om de voeten van de ander.'
Ik heb nog nooit om zoveel voeten gedanst. Zesenvijftig.
Elke keer kwam er een ander lichaamsdeel aan de beurt. Het leverde mij een totaal nieuwe manier van kijken op. Vooral al die knieën die ik opeens door de ruimte zag bewegen. Wat een feest.

Na afloop sprak ik even met M.
'If you're not on the edge, where the fuck are you?'

Binnenkort verkrijgbaar

De proeflezers zijn enthousiast. En wel zo enthousiast dat ik er zelf helemaal hyper van ben. De mooiste dingen worden gezegd:

'Wat een fijn en inspirerend boek voor jong en oud. De wijze woorden over genieten van het leven en alle dingen die onderweg voorbij komen, hoe daar mee om te gaan, ook met de minder leuke dingen, raakten mij persoonlijk.
Heel bijzonder knap hoe jij jouw eigen ervaringen en hoe die jouw (kijk op het) leven hebben veranderd, hebt weten te vangen in woorden/een vertelling die voor kinderen invoelbaar/herkenbaar zijn. Serieuze en ingrijpende zaken op een voor kinderen toegankelijke manier zonder maar ergens kinderachtig te zijn. 
Fris, helder en origineel qua stijl.
En de wereld van de Horizonners is bijzonder en magisch maar toch ook weer herkenbaar genoeg zodat de thema’s van ziek zijn en alle daar uitvolgende emoties realistisch en herkenbaar zijn.   

Wrang maar vooral bijzonder dat jouw ziekte je dit heeft gebracht, dat jij van die shit zoiets prachtigs hebt weten te maken.'
 
De reden om mezelf zo ongegeneerd te promoten? U moet nieuwsgierig worden. En wel zodanig dat u het boek (titel is nog in de maak) meteen wilt bestellen, lezen en cadeau geven. Dat is de bedoeling. Dan weet u dat vast.

Zondag

Festival

Ik ging naar The Brave en genoot. Kwam erachter dat er muziekfestivals zijn waar bands spelen die ik helemaal te gek vind. En er waren leuke mensen. Al lag de leeftijd misschien wat laag.

'Kan ik u helpen?' vroeg een leuk sjansende jonge kerel.
Ik dacht eerst: niets zeggen. Maar ik deed het toch. Beginnersfout. 
Later kwam ik zijn collega, die naast hem ook naar me stond te sjansen en mijn glas tot de nok vulde, tegen.
'Sinds jij er niet meer achter staat is er daar niks meer aan.'
'Zeggen ze u tegen je?'

'Het is leuk hè?' zei een jongen die als haas was verkleed. 'De leeftijd is ook erg gevarieerd.'
'Ja. Ze zeiden al u tegen me.'
Gelach. Maar geen verbazing.

De rijen voor de wc's waren me te lang. Wildplassen was een goede optie. Alleen moest ik daarvoor over een hangbrug. Dat geeft wel extra cachet, moet ik zeggen.

Het stoppen van diverse dingen

Op deze vreemde dag:

-Liep mijn Iphone vast.
-Hield mijn internet er ook een tijdje mee op. Alleen maar om mij te laten beseffen hoe het is om totaal van de wereld afgesloten te zijn.
-Kon mijn Iphone niet meer hersteld worden zodat ik nu ik weet niet wat voor gegevens allemaal kwijt ben.
-Konden ze mijn boot niet vinden
-Kwam ik meer dan een uur te laat aan bij de datsja, waar E nog goeiig in de stortregen stond te wachten. 
-Kwamen we een meerkoet tegen die aangevallen werd door een buizerd, die haar poot had opengereten, maar het niet afmaakte en wegvloog.
-Wij even een kort gesprekje hielden over lijden en verlossen.
-Kreeg E haar nek niet door.
-Stond ik om de hoek achter een bosje te wachten. Heel hard proberend om mijn voorstellingsvermogen stop te zetten.
-Haalden we een schep uit de schuur. Ging hij het karwei doen.
-Liet ik hem alleen teruggaan.
-Was ik intussen heel blij dat ik niet alleen was geweest, anders had ik het moeten doden.
-Duurde het erg lang.
-Vertelde E me een aantal details die ik jullie zal besparen. 
-Zal hij dat beeld nog lang bij zich dragen. 
-Denkt E nu dat hij door een grote almachtige aangesproken zal worden op zijn daad.
-Was het argument uit zijn lijden verlossen niet afdoende.
Dan kon hij wel beroeps worden. Beweerde hij.  

Themamiddag

Vandaag moest ik dus wel in het ziekenhuis zijn. En omdat alles goed was, ging ik met mezelf een glas heffen in het Vondelpark. Ik liep even naar binnen en toen ik weer buiten kwam zat er een blonde man, type Tom Egbers, aan mijn tafeltje te roken. Hij had mijn sweater niet zien hangen.
Maakte niet uit. Hij rookte even een sigaretje.
Ik melde dat dat best een gedateerde handeling was en dat hij binnenkort waarschijnlijk een collectors item werd. Het werd een leuk gesprek dat na wat rondjes langs voor- en nadelen van binnen en buiten Amsterdam wonen, zich op verslavingen toespitste.
Dus viste ik Geurtz uit mijn tas en hij sloeg het boek, dat over elke mogelijke verslaving gaat, precies open op de pagina stoppen met roken. 
Of ik het voor mijn werk las of was ik zelf ook een verslaafde?
'Verslaafde. Alleen is die van mij zo weinig sexy.'
Het gesprek werd steeds leuker.
Toen hij weg ging gaf ik hem nog snel even een ansicht van Russisch water.
'En dat gaat over pornoverslaving.'
Ergens rook ik een thema. 

Op weg

Vanmorgen ontving ik een fijne mail.

'Ik volg je Hippie bestaan met veel plezier. Je contacten met de Wizzard en anderen.
Dat op de stoep slapen leek me wat aan de authentieke kant.
Het leest heel erg spannend en we willen er alles van weten. Ik denk dat je daar ook maar een boek over moet schrijven. Tussen het lapzwansen door.
We willen dat allemaal nl, wat jij doet! Maar dat doen we niet.'

Door deze woorden kreeg ik nog meer zin in mijn eigen leven.
De afgelopen dagen was ik me al aan het beraden hoe ik dat moet doen. Knapzakreizen zonder financiële middelen.

Gisteren had ik de Wizzard aan de telefoon. Ik moest natuurlijk weer praten met allerlei mensen die hij net had ontmoet, maar het beste bericht was dat hij naar Amsterdam komt en mij dan mee wil nemen naar het Rainbow festival Hungary.
Misschien moet ik er een researchreisje van maken. Het lapzwansen - al was het alleen maar om dat geweldige woord - afwisselen met het schrijven erover. Perfect idee.
Iemand in voor crowdfunding?

Feest

Vandaag is het feest in boothuize Ligthart.
Allereerst omdat ik volkomen overtuigd was dat het vandaag donderdag was en ik in het ziekenhuis stond. Toen bleek dat ik helemaal geen afspraak had, ging er geen belletje rinkelen. Pas toen ik gebeld werd waar ik bleef, drong tot me door dat het vandaag woensdag is. En ik er dus in feite een dag bijgekregen heb.

Nog meer reden tot feest is het feit dat ik een aantal dagen geleden een punt achter de eerste versie van de Horizonners zette, en die mijlpaal nu pas tot mij doorgedrongen is. Dat kwam ook door P, een van de proeflezers, die me belde om te vertellen dat ik echt wat in handen heb.
Komt bij dat ik besefte dat ik dit in drie en een halve maand voor elkaar heb gekregen, terwijl ik het idee had dat ik alleen maar aan het lapzwansen was.
Maar het is nog niet af. Nu begint het schaven en schuren. Het testen op kinderen.
De eerste versie is wel al naar de illustrator die zich erg verheugt om mijn wereld op de horizon verder vorm te geven.

 

Loetje. Die op haar kop hangt omdat ze anders stottert. 
Tamme durft haar uiteindelijk op de thee te vragen...

Het kan ook dat het allemaal veel banaler ligt.
De huurders lieten Gin en Tonic achter. 

Best day

Ik maakte een rare manoeuvre met mijn fiets en hinderde een vrouw die mij tegemoet kwam.
'Sorry,' zei ik.
'Geeft niet,' zei zij. En fietste door. En riep toen nog achterom: 'Leuke krullen!'
Daar werd ik erg vrolijk van. 

Bij de kassa viel hij me al op. Een grote man met grijs haar dat rechtop op zijn hoofd stond en een wit leren jas. Hij kocht gigantische schildersdoeken. Toen ik uit de winkel kwam stond hij met die zes doeken bij zijn fiets, en ze wiebelden vervaarlijk. Ik vroeg of ik hem kon helpen. We raakten aan de praat. Hij bleek al 18 jaar een galerie te hebben waar ik regelmatig voorbij kom. Ik keek altijd naar binnen (fantastisch kleurrijk groot werk) maar deed de deur nooit open.
Het werd een mooi gesprek en binnenkort ga ik eens kijken.
Toen ik afscheid nam zei hij: 'En dank voor je hartelijkheid.'
Daar werd ik blij van.

In het Rijks hingen de post it's van De Botton. Sommigen enorm klein afgedrukt. Ik ging naast een meneer staan en zei: 'Dit zijn wel dingen voor mensen met een goede bril.'
Ik keek opzij en zag dat hij die op had. Waarschijnlijk dacht hij dat het nodig was, want hij antwoordde:
'En die heb ik.'
Ik ging met mijn neus op de post it staan. 'Ik heb goede lenzen.'
Dat geloofde hij niet. 
Het werd een heel bril/kijk en ooggesprek. 

Nog iedere dag check ik een aantal keer of ik een mooie dag heb, of zoals Stanley van de Camino altijd zei: 'Yesterday was the best day of my life, and today is going to be an even better one.'
En voor iedere dag dat ik niet naar het ziekenhuis hoef zeg ik even 'dankjewel.' Tegen wie weet ik niet. Doet er ook niet toe. Er is ergens vast wel iets of iemand die het leuk vindt om door mij bedankt te worden.

Zondag

Opwarmen

De boekenclub van mijn moeder wilde enorm graag Michel Krielaars als gastspreker. Ik kon bemiddelen, dus reed ik met Michel en zijn vrouw naar mijn ouders. Ik was al gewaarschuwd dat het kirgehalte over het feit dat de grote Ruslandkenner/Schrijver zou komen, hoog was. De gemiddelde leeftijd is ongeveer 73. Dat schept vertrouwen in de oude dag.

Tien vrouwen kwamen razendsnel om M heen zitten. Een en al oor. Behalve P, die al totaal beschonken binnenkwam. Mijn favoriet. Ik heb met haar dochter op de lagere school gezeten en ik vond haar een Coole moeder. Jong. Vooral heel jong. In gedrag. En dat is ze dus nog steeds. Ze zag er ook prachtig uit. Van die chique hippieachtige kleding die goed bij haar past. Ze sloeg de koffie over.

De vrouwen hadden het boek van voor naar achter en terug gelezen en Krielaars werd bestookt met vragen. Maar de dronken P onderbrak hem - naar de zin van de rest - wat al te vaak.
'P, de anderen willen ook graag wat vragen. Dus als jij even je mond houdt.'
'Die anderen kunnen toch hun mond opendoen,' antwoordde P stoïcijns en ging gewoon door. Wat ik geweldig vond. Het leukte de avond fijn op.

Op de terugweg vertelde M dat hij onzedelijk betast was door een van de vrouwen. Toen ik precies wilde weten wat onzedelijk in deze zin behelsde, bleek het geaai over zijn rug te zijn geweest. Misschien dat M dacht dat dat leeftijdsadequaat benoemd was, maar ik heb die vrouwen eens zitten bekijken, allemaal zo viriel als de pest. Een van hen wilde tussen mijn ouders in gaan liggen als haar auto niet zou starten. Het is dat het mijn ouders waren, anders had ik gezegd: 'Go girl, go!'

We zijn er bijna

Tijd voor een nieuw bericht, alleen valt er niet zoveel te vertellen. Ik ben voornamelijk aan het lezen.
Klimmen op de ladder van bewustzijn, The Artist's Way en Verslaafd aan liefde (een verkeerde titel wat zonde is omdat nu veel mensen denken dat het niet op hen van toepassing is, terwijl iedereen dit boek zou moeten lezen). 

Ik kan melden dat ik bijna verlicht ben.
De schatting van dat vreugdevolle gebeuren is na het lezen van De verslaving voorbij en Bevrijd door liefde.
Wat een zomer.

Zondag

Rondje Ruigoord

Om even in hetzelfde gevoel te blijven...

Ik ben nu oude bomen aan het verzamelen om ook zo'n constructie in mijn tuin te kunnen maken.

Surrender

De score aan 'eerste keer-ervaringen' van een week tussen de rainbow family is hoog.
Ik werd van een festival geschopt
Sliep op straat
Werd ook daar weggejaagd 
Liep met een buldog
Liet hem uiteindelijk zelfs op mijn schoot liggen
Nam LSD
Douchte een week lang niet
Ik stonk ook niet
Kreeg een Shamanic Healing
Kauwde hasj 
Zwaaide met brandende fakkels
Tekende Fairies
Rook Amber
Maakte een aanrecht

En genoot. Het zwervende buitenleven bevalt me. Of het nou op de Camino is of op een landje naast de rivier in Glastonbury. Al gaat het niet alleen om het zwerven en buiten zijn, maar om de instelling van de mensen.
Ze nemen het leven zoals het komt, hergebruiken alles, weten van restmateriaal de meest fantastische dingen te maken, springen omzichtig om met de natuur, ruimen andermans afval op, staan open voor nieuwe mensen, schorten hun oordeel op, accepteren iedereen met een kleine of grote aberratie zodat er voor iedereen plek is, ze hebben het over totale overgave, over liefde en het Nu.  
 

En dat Nu is een plek die sprookjesachtig echt is.

Pop ups

Sandie de Bhutaniër legt overdag lijken af volgens speciale rituelen en in de avond parkeert hij zijn auto op de landweg naast het kamp en tekent hij.
Iedere keer als ik langsloop stop ik even om zijn werk te bewonderen, zeg dat ik het mooi vind. En elke keer antwoordt hij hetzelfde, met dat schitterende accent van Indiërs (mijn lievelingsaccent):
'Carrrroline! This is rubbish! I can do much better. This is just passing time...'

Hij duwde me aan het begin van de week een tekening in mijn handen.

Ik bleef maar denken: vrouw met baard.
Gisteren kreeg ik deze van hem. Dat kwam al meer in de richting.

Uiteindelijk blijkt dat niet alleen gezichten de volgende ochtend suddenly pop up in his mind...

Rainbow family

Er zijn best veel voordelen om in de Rainbow Family opgenomen te worden:

Je oefent wat met een stok zodat je 's avonds brandend de show kunt stelen,
Je begint je dag met alcohol en wiet en valt voorover waar je maar wilt, bv in een kinderhuisje,

en dan sta je weer op en bindt twee zwaarden aan je riem zodat je ongestoord naar the village kunt lopen,

 
Of je plakt een teken op je voorhoofd om er helemaal bij te horen,   

 

En klimt eerst op een ladder, dan in een boom en dan in een hangmat om een beetje te chillen, of je gaat even voor het altaar zitten om je toekomst te manifesteren in de door jouw gewenste richting, 

Misschien neem je tussendoor even een duik in de rivier, maar je kunt natuurlijk ook gewoon nog verder vervuilen,

om daarna wat kampkunst te maken van restmateriaal,

Of je tekent op de stoep in the village zodat je er ook nog wat geld mee verdient,

maar je doet dat alleen maar omdat je het zelf leuk vindt om te doen.
Nergens anders om.

Maar uiteindelijk breek je alles weer af omdat de creatieve energie niet goed voelt - en moeder aarde wat moet bijkomen na het dragen van grondzeil - om het tien meter verderop weer allemaal op te bouwen.

Woman's touch

Ik geloof niet dat het verschil heel erg indrukwekkend is.

Peace

Broh had zich er al eindeloos op voorbereid. Hij moest naar Wales. Twee liften waren hem beloofd en niet ingelost, maar deze keer zouden we de auto van Amanda lenen, die in Sidmouth zat.
Dotch en Twist wilden ons wel even brengen. Ergens einde ochtend. En daar hebben we erg lang op gewacht. Zo lang dat ik op een gegeven moment voorstelde om een aanrecht te bouwen. Dan kon er enigszins orde in de chaos komen. Er wonen acht mannen in het kamp, en het werd met groot enthousiasme ontvangen.
'We need a woman's touch.'
Seaweed en ik gingen aan het werk. Maar na nog geen 15 minuten wilde hij een tea break. Ik knal liever door tot ik niet meer kan, maar ala. Thee is altijd goed.

Hij had zoiets nog nooit gedaan, ik natuurlijk ook niet, maar volgens mij ging het van een leien dakje. Tot er weer pauze gehouden moest worden. We gingen weer door, tot de regenboog het werk verstoorde. Zo ging dat maar door. Elke keer pauze.
Seaweed: 'Today we have a wonderful kitchen. Or tomorrow...'
Je bent een hippie of je bent het niet. Maar ik haakte daardoor wel af. Wat niet erg was, want toen ging John zich ermee bemoeien en kregen zij ruzie.
Hippies maken nooit ruzie. 

Wij vertrokken uiteindelijk om acht uur 's avonds naar de kust. Werden opgewacht door Amanda die ons illegaal het festivalterrein op loodste. Ik weet niet precies wat er gebeurde, maar zij wilde niet dat we naar de muziek gingen omdat we geen toegangsbandjes hadden, en er was ook iets met de verzekering van haar auto, waardoor wij die opeens niet zouden kunnen lenen. Hele missie voor niets. Broh razend. Had ik nog nooit gezien.
Hippies maken nooit ruzie.

Hij sleurde mij en onze bagage mee naar de feesttent. Wat betekende dat we onze slaapplek kwijt waren. Intussen was het drie uur en ik zo kapot dat ik achter een feesttent de slaapzak uitrolde, paraplu over me heen omdat het regende en heel prettig half slapend naar de muziek luisterde die uit die tent kwam, tot er met een zaklantaarn in mijn gezicht werd geschenen.
Bewaking. Of ze mijn polsbandje mochten zien. Dat mocht wel, maar het kon niet. Toen moest ik het terrein onmiddellijk verlaten. Wilde ik best, maar niet zonder Broh die nog steeds vrienden aan het maken was. Ik vertelde dat we moesten gaan, hij met de bewaking in discussie, hielp niet, ook goed - 'We are all one, there is no separation' - maar er moest wel nog even wat energie doorgegeven worden. Hij liet hij allerlei mensen handen vast houden en ingewikkelde patronen maken. Intussen stond ik naast twee bewakers te wachten en me te verbazen over hun geduld. En over het feit dat ik ergens illegaal was, gesnapt en er uitgezet werd.
Voor alles een eerste keer.

Toen we eindelijk buiten het hek gezet waren, bedacht Broh, inmiddels echt heel erg dronken, dat hij zijn sigaretten nog binnen had liggen. Ik ging maar weer liggen, ik weet intussen wel hoe lang dat soort missies duren. Het duurde.
Toen moesten we een bed zien te vinden, maar het was half vier, wat het strand een goede optie maakte, ware het niet dat het volgens Broh ging regenen. Wat klopte.
We eindigden voor een stationsgebouw onder een afdak. Op asfalt. Ik weet dat je daar als hippie je hand niet voor omdraait, maar ik deed echt geen oog dicht, terwijl Broh lekker lag te snurken.

De volgende ochtend werden we weggejaagd - ook voor de eerste keer - door een mevrouw, die not amused was. En toen ik rechtop ging zitten, totaal gebroken van het asfalt zag ik de auto staan.
Broh was nog dronken, anders had hij zeker gezegd: 'Miracles ahead, Wizzardess.'

Openingstijden

Ik moest ingewijd worden in de geheimen van Avalon. Ik vond dat prima klinken.
We gingen met z'n allen, veel te veel mensen voor één auto, naar de voet van de heuvel, met fakkels om te jongleren, kleding om warm te blijven en drank om nog warmer te worden. Onderweg kwamen we Derek tegen, die moest er zeker nog bij, dus twee man verdwenen naar de achterbak.
Op de heuvel werden de fakkels aangestoken. Broh vroeg of ik het wilde proberen. Natuurlijk. Steve mompelde nog dat dat totaal onverstandig was als je het nog nooit had gedaan, wat ik beaamde en de stick overnam.

We keken naar de zonsondergang. Broh praatte weer met iedereen die voorbij kwam. Hij had zijn didgeridoo bij zich en leende die even uit aan een vrouw. Ze had het nog nooit gedaan en probeerde hem uit in de toren. Toen ze hem teruggaf zei ze: 'I am not very good at it.'

'Keep it,' zei de Wizard, 'Practice, you'll get better,' en draaide zich om. 

De vrouw was totaal in de war. 

'Is he serious?' vroeg ze aan de anderen. Ze stond daar met dat grote ding in haar armen, totaal in de war van zoveel vrijgevigheid. 

'Yeah, yeah,' zei uiteindelijk iemand. 

Toen moest er LSD komen. Vanzelfsprekend. Je zit bij de hippies of je zit het niet. Twee renden de berg weer af, bleven een uur weg. Er werd rijkelijk uitgedeeld. Ik moest wel drie keer uitleggen dat ik weliswaar uit Amsterdam kwam, maar dat ik dit nog nooit had geprobeerd en dat ik wat inadequaat reageer op dit soort zaken. Of, zoals een dealer een keer tegen me zei toen ik zijn pillen weigerde: 'O, je bent een kotsertje...'

Ik kreeg 1/3 van wat de mannen kregen, maar Broh greep in. Ik moest helemaal opengaan, vooral dat hart van mij, ik had er niets aan om het half te doen. Total surrender. De combinatie van het spul en al die aardstralen zou het een wonderbaarlijke heling opleveren. Ik had niet het gevoel dat ik kapot was, maar het klonk toch prettig en je wist maar nooit, dus nam ik de tweede lading ook.
Ik werd wat giechelig en op een gegeven moment zag ik regenboogvonken. 

Volgende keer toch gewoon meedoen met de mannen. 

Sunday

 

Cosmic navigation

De plannen hier zijn altijd heel enthousiast, maar ze worden net zo enthousiast weer van tafel geveegd. Gisteren ging Amanda vast vooruit naar een Festival, wij waren te moe, dus zouden wij vandaag gaan. We gingen niet, en dat was blijkbaar gisteren al duidelijk. Want naast het feit dat de plannen constant veranderen, versta ik nog steeds maar de helft van wat de Wizzard allemaal zegt, en ik vraag hem niet elke keer wat hij nou eigenlijk zegt. 

Ongeveer raden wat er gezegd wordt is lastig. Als je bijvoorbeeld alleen al naar de namen van de vriendengroep kijkt. Pink, Seaweed, Twist en Pok. Dat gok je niet eventjes bij elkaar.

Vandaag liep ik 20 minuten van ons kamp naar Glastonbury om me daar te vergapen aan alle vrouwen die in de meest extreme outfits rondlopen (het is festival of the Goddess) en alle winkeltjes met spirituele dingen, en vooral veel, heel veel elfjes en feeën. En toen liet ik tarotkaarten leggen door iemand die angstig rake dingen zei. (Het komt allemaal goed. Geen zorgen). 

In Avalon werd ik voorgesteld aan een man, weer de rituele hug, en toen vroeg hij:
‘Do you climb mountains?’
Ik moest daar erg lang over nadenken omdat ik dacht dat het in psychologische zin zeker zo was, maar Broh antwoordde al voor me.  Dat we elkaar op de Camino hadden ontmoet.
‘Yeah, I thought so, you have the energy of somebody climbing mountains all the time.’

Vanmiddag ben ik in the Chalice Well gaan baden. Broh vond het veel te koud. Het was schitterend. Een heel donker oud gebouw, over de vloer stroomde her en der al water over de gigantische stenen. Er  waren bassins, een hele grote ondiepe en iets hoger, door een muurtje verbonden een kleine diepe. De hele ruimte werd verlicht door waxinelichtjes. Er stonden vrouwen naakt in het ondiepe water in een cirkel, handen vast, te zingen.

Ik kleedde me uit en ging het diepe in. Het was heel erg koud en heel erg lekker. Toen ik weer over het muurtje klom viel ik en maakte een prachtige duik waarbij ik mijn teen openhaalde. Het bloeden stopte niet, maar Broh deed er een mandarijnenschil op.

Broh heeft me nu gedropt in de tuinen van Chalice Well. Hij komt op me ergens ophalen. Waar weten we niet. Maar hij wordt de Cosmic Navigator genoemd. Dus ik heb alle vertrouwen.
Gisterenochtend zei hij dat hij zijn jas nodig moest terug vinden. Iemand had hem geleend en wist niet meer waar hij hem gelaten had. Gistermiddag zaten we bij ook bij de bronnen te schuilen voor de regen. Dus meer achteraf dan normaal. En Broh haalt een jas uit de bosjes. De zijne.

Ik liep het hek uit, de achterkant niet de meest logische, en hij komt me tegemoet. 

Keuze

We reden steeds dieper het land in. Glastonbury zou het worden. Mooi, dan wist ik dat in ieder geval. Verder vroeg ik niet naar hoe de situatie zou zijn omdat ik onderweg plotseling ontdekte hoe leuk het is om echt totaal geen idee te hebben waar je terecht komt. Ik bekeek de behoefte aan, op zijn minst, wat vage contouren.

Eerst belandde ik in het huis van een dealer. De aardige soort. We kwamen aan een tafel met 1 kaars terecht, waarom heen vier muzikanten zaten te blowen. De ley lines komen daar in de tuin bij elkaar. Of de hartchakra's van de aarde, daar wil ik even van af zijn, ik was inmiddels ook best moe, maar het straalde daar in ieder geval van alles naar boven.
Broh 'conecte' natuurlijk meteen met iedereen en ik vermaakte me met het bestuderen van de mensen. Twist was in ieder geval totaal out, onaanspreekbaar dronken en stoned, maar had nog een geanimeerd gesprek met de hoofddealer.

Het laatste stuk reed Twist. Ik bleef weer rustig achterin. Misschien iets minder rustig dan tijdens Broh, maar toch. Toen we een aantal keer in een greppel dreigden te eindigen, haalde ik maar eens diep adem. Precies op het moment dat ik overtuigd was dat we weer in de berm zouden eindigen, maar dit keer eerst tegen een auto aan zouden knallen, bleek het daar te zijn. Het kamp.
Er stond een vervallen caravan, er waren tenten, een kampvuur. Het geheel was opgezet naast een rivier, al kon ik die op dat moment niet zien.
Thuis had ik nog met een flesje desinfecteer in mijn handen gestaan en gedacht dat ik dat niet nodig zou hebben. Tja.

In deze tijd, of bij deze mensen kan ik misschien beter zeggen, is voorstellen 1x gekust worden en dan omhelst. Dus werd ik even rondgedeeld.
Het werd kampvuurzitten rond de White man's fire en kijken naar John die met vuurstokken stond te  zwaaien. Het zag er schitterend uit. De donkere nacht, het kampvuur en iets verderop een man die verlicht wordt door vuur wat hij zelf keihard in de rondte ziept en zwaait.

We liepen even naar de auto waar de Sandy zat. Hij was aan het mopperen over de wereld, over de mensen. Hij ging terug naar Bhutan. Dan zou hij zorgen dat het geheel werd afgesloten want de mensen buiten Bhutan waren greedy. Toen hield hij een schitterende pentekening omhoog. Hij had vroegen LP's geïllustreerd van Bob Marley en weet ik veel wat voor beroemde mensen nog meer.
Hij keek me plotseling aan.
'Tomorrow your face will pop up to me and you will appear in a drawing.'

De Jenever werd gewaardeerd en ging rond. Er werd ruzie gemaakt, dronken achterover gevallen, thee gezet, plannen gemaakt en weer vooruitgeschoven en gestaard.
Uiteindelijk kwam ik bij Broh in een tent terecht. Maar dat ding was zo klein dat ik niet gestrekt kon liggen en Broh absoluut het muskietengaas dicht wilde hebben, zodat ik niet met mijn hoofd wat naar buiten steken. Er waren geen luchtbedden, een paar vage, onvoelbare doeken onder ons. En hier en daar een laken, dat een gordijn blijkt te zijn. 
Het was een interessante nacht.

Broh zei vanmorgen dat ik altijd nog de hangmat in kon, mocht ik dat willen.

Nog eentje

Ik had verzuimd Broh (=Wizard) te vragen waar we precies zouden verblijven en toen hij me met een vriend en vriendin van het vliegveld haalde, kwam het er eigenlijk niet van. Ik begreep wel meteen dat dit een hippiegebeuren zou worden. Zijn bijrijder rookte achter elkaar stickies, gaf Broh ook af en toe een sigaretje en ik dacht achterin dat het zo rustig was dat het me eigenlijk totaal niet kon schelen.

We moesten eerst de Koreaanse Didi afzetten. Zij paste op een kat ergens in Bristol. Ze wist niet meer waar. Had wel een straatnaam en een kaart op haar Ipad, maar in het Koreaans. We hadden al eindeloos verkeerde afslagen genomen, toen Broh en Twist de weg maar eens gingen vragen.
De man zei: Let me think,' en dacht vervolgens net wat te lang volgens de heren.
Twist: 'Did you bring them with you?'
Broh: 'Or do they need some oil?'
Toen duwden ze hem de Koreaanse Ipad onder zijn neus. De man vertrok geen spier en begon zijn verhandeling.
Het vertrouwen was er misschien dan wel niet, maar door deze man kwamen we er.
Toen Twist voor het huis stopte begon Didi te juichen en te high fiven. Ze was thuis.

Broh vertelde dat hij tamelijk lang had doorgedronken (dat betekent niet geslapen) en om zes uur met rum had ontbeten.
We reden weer fout. Twist zei er wat van.
Broh: 'We are going roughly in the right direction.'

Ook weer zo'n goed credo.