De vocale variant

Ik geloof dat ik me weer een beetje te lang buiten de normale kantoorsfeer heb begeven. Om negen uur precies melde ik me bij de balie van de VPRO.

Verbazing alom.
Met: kun je een uur eerder, dan kunnen de eindredacteur en editor ook meepraten, werd van mij helemaal geen fysieke verschijning verwacht. 

Zondag

Jammer

Ik moet helaas melding maken van het feit dat het gemodder met mos (zie 19 mei) jammerlijk heeft gefaald. Eigenlijk was er al na een paar uur niets meer te zien van de kleverige massa op de houtstammen bij mijn vijver, die sowieso meer leken op een afwerkplek voor doe-het-zelf'ers, dan op een locatie waar binnen afzienbare tijd de meest ingewikkelde graffitipatronen te ontwaren zouden zijn. 

Zelfs de hardhorenden

Mijn vader werd 84 en dat gingen we vieren door op de vlucht te slaan. Dat alles onder het mom van tuinkachels uitzoeken voor mijn broer en mij. Verlate verjaardagscadeaus.

Te korte research gedaan, dus geen kachel te vinden. Maar wel een kasteel, met kasteeltuin en koetshuis waar we fijn konden lunchen. Toen we de binnenplaats opliepen zagen we eerst zo'n tien rollaters en rolstoelen slordig opgesteld tegen een muur. Even verderop de groep. Leeftijdgenootjes van mijn vader. Alleen sprint mijn vader nog als een jonge god op en neer en heen en weer, wat van deze groep toch niet gezegd kon worden. 

'Verrassing,' zei mijn broer tegen hem, 'je surpriseparty.'

De groep keek lichtelijk verbaasd naar de man die zo bulderend van de lach aan ze voorbij ging. 

Gelieve het buitensporig drinken binnen de perken te houden

Telefoongesprek - duurt nooit lang - met M.
'Wanneer mag je weer naar je zomerkamp?"
M haat het volkstuincomplex omdat er bij de ingang bordjes staan wat er allemaal niet mag en wat moet. Tot hij het tegen mij zei, was het me niet eens opgevallen.

Na het uitwisselen van summiere informatie zeg ik: 'We moeten niet te veel zeggen, anders zijn we alweer uitgepraat als we elkaar zien.'
M: 'We gaan gewoon weer snel buitensporig drinken, dat is altijd goed.'
Dat vormde volgens mij een mooie basis voor een nieuw bord.
En dan maak ik voor mijn boot de variant 'binnengaats'. 

The artist's date

Ik geloof dat het al meer dan tien jaar bestaat: de last minute ticket shop. En vandaag was het dan zover. Ik ging met mezelf uit. Koos de monoloog Fit to fly, en verwisselde mijn bouwvakkerskleding voor een zeer kort jurkje en zeer hoge laarzen. Ik maakte me zelfs op.
Toen ik voor ik wegging nog even in de spiegel keek, moest ik lachen. Met haar wilde ik wel een avondje uit. Mazzelaar die ik was.
De voorstelling was in het Compagnietheater, dus kon ik er klikkerdieklak naar toe.

In het boek The artist's way wordt benadrukt dat je, als je aan het creëren bent, moet zorgen dat je bron ook weer wordt aangevuld. Ze adviseert één keer per maand met jezelf erop uit te gaan (er mag echt niemand mee) om je te laten inspireren. Het mag van alles zijn. Dierentuin, zwembad, museum.

Ik ging expres vroeg om met mezelf een wijntje te drinken in de foyer, en in de zaal nam ik aarzelend plaats op de eerste rij (ik had me ook voorgenomen out of my comfort zone te gaan). Terwijl ik mezelf geruststelde dat dit niet de soort voorstelling was (vluchtelingen) waarbij iemand uit de zaal zou worden gepikt om gezellig mee te doen, nestelde ik me.
De voorstelling was adembenemend. En raakte.
Na afloop van al die heftigheid dronk ik nog even een glas, bekeek de mensen, luisterde gesprekken af, trok mijn jas aan en ging naar boot. What a night!

Druk

Het wordt allemaal heel serieus. Ik ben een marktanalyse aan het maken voor Waantje krijgt de knarser om een partij over te halen te sponseren (nog steeds is iedere gift welkom...). De illustraties zijn bijna compleet, de vormgever zit in de startblokken, zo ook de corrector, er is zelfs een professionele website in de maak.
Het bevalt me wel, dat bestieren van mijn eigen winkeltje.
Druk als een boer met 1 koe. 

Zondag

Toekelidoekeli en zijn beestachtig verleidelijke verloofde Gembergina

Uit: Waantje krijgt de knarser     Illustratie: Ymke Hemminga

Wie o wie

Op de tuin leerde ik K beter kennen. Ik wist tot een tijdje terug alleen maar dat ze timmervrouw is. Maar van deze K is het een mirakel dat ze nog niet in New York zit met de wereld aan haar voeten. Ze maakt schilderijen waar je meteen in gesleurd wordt, ze maakt muziek waardoor een god vergeten diep verlangen, heimwee, hoop en troost naar boven worden getrokken zonder dat je ten onder gaat, en dan heb ik haar glas-in-loodwerk nog niet eens gezien.

Ze dronk een glas bij me. Ze is bescheiden, maar heeft nu gelukkig de leeftijd gekregen waardoor ze van zichzelf kan zeggen - voorzichtig - dat ze goed is en wat kan.
Het enige wat ik wil, is haar koppelen aan mensen die haar kwaliteiten op waarde schatten en zorgen dat ze kan doen waar ze voor gemaakt is. Anderen te raken. 

Elk voordeel

Ik ben zo enorm geschikt voor het presenteren van een creatief met kurk-programma. In de datsja modderde ik vandaag met een papje dat mos moet opwekken.
Men neme een handje vol met mos, yoghurt of bier, suiker en een mixer. En - hela hopla - de mooiste mosgraffiti is binnen handbereik. Al sloeg ik de mixer over, dus is het de vraag of het gaat lukken. Dat is dan meteen mijn makke, ik doe alles maar zo'n beetje.
Dit weekend ga ik mozaïeken. Echt. Waarschijnlijk is het knutselen zo geweldig omdat ik alles bewaar. De tegels van mijn oude badkamer, kralen en stenen van gebroken kettingen, gekleurde doosjes, oude fietskettingen, en dan is het maar goed - of juist heel erg jammer - dat ik geen busje heb, want dan zou ik hele ladingen zogenaamd grof vuil mijn bus in slepen om daar van alles en nog meer van te maken.

Het werkt alleen niet goed bij een eerste gesprek. Wat doe jij zoal in je vrije tijd?
'Ik tuinier. En ik knutsel.'
Einde gesprek. 

In elkaar

Ik lag heel rustig en knalde naar beneden. De lattenbodem was losgeschoten. Met geluid. Ik bleef liggen staren naar het plafond, de voor- en nadelen afwegend van opstaan, matras omhoog, latten erin, matras naar beneden, liggen en waarschijnlijk weer latten los-actie.
Ik liet het.
De volgende dag kocht ik inbussleutels en ging constructiever aan de slag. Dat leek allemaal prachtig, maar toen het geheel in elkaar zat, had ik nog vijf schroeven, een ringetje, en wat doppen over. Veel weet ik er niet van, maar wel dat dat toch niet de bedoeling is. Zelfs niet van Ikea. 

We zijn er bijna... Maar

Terwijl W kookte, zouden B en ik het bed in elkaar zetten. B zag het binnen vijf minuten al niet meer zitten en wijdde zich aan zijn Facebook. Ik probeerde, kwam een eindje, maar het schoot niet op. Zelfs met de gebruiksaanwijzing op internet begreep ik er niets van. W probeerde het ook nog tussen het koken door, maar twee dingen en één man, dat ging niet goed samen.
Eerst maar even eten.
Daarna probeerden W en ik het weer. We kwamen gestaag verder, er was licht aan het einde van de Ikea-tunnel (verbogen schroeven, vage gaten, onduidelijke tekeningen).
Toen wilde B naar huis.
Het was rond tien uur.
W probeerde nog vijf minuten, maar toen vertrokken ze onder de woorden: 'Je bent er bijna.'
Een Ikea-bed. Een vrouw alleen. Latten die er steeds uitvielen. Een handvol schroeven die overbleven.
Na twaalven had ik iets waar ik heel voorzichtig een matras op kon leggen. Maar ik was er bijna... 

Karma

Het oude bed moest weg. Marktplaats. Een arrogante student belde op. Hij vond 30 te veel. Hij was een arm studentje (echt, hij verkleinde het woord). Ik maakte er 25 van. Toen bleek dat hij op de fiets wilde komen.
Ik heb veel vervoerd op de fiets, hele tafels en stoelen, geen probleem, maar een hoofdeinde van 1.78 bij 2.00, massief hout, zou zelfs mij niet lukken.
Hij was ervan overtuigd dat het geen probleem was. Een paar keer op en neer rijden.
Ik stemde uiteindelijk met tegenzin toe.

Meteen daarop belde een hele prettige man, met auto, die gewoon normaal deed. Dus zei ik de student binnen vijf minuten weer af. Sms'te hem dat het niks werd met dat bed op de fiets, dat het niet realistisch was, enz.
Hij razend. Hij had al maatjes (jawel) geregeld, dat we een afspraak hadden en: 'zo werkt dat natuurlijk niet.'
Waarop ik vrolijk smste dat zijn toon voor mij niet goed werkt.
Maar hij was nog niet klaar met me. Het enige volwassene aan mij was mijn leeftijd. Hij probeerde een normale volwassen deal te sluiten.
Ik begon er lol in te krijgen.
'Inhoudelijk heb je helemaal gelijk. Maar de manier waarop is toch echt doorslaggevend.'
Toen bleef het stil.
Tot 23.00 uur. Toen kreeg ik een filmpje van de fietsende student. Latten voorop zijn fiets. Hij salueerde op commando van een van zijn maatjes. 'Nu, nu, nu, nu.'
Ik smste hem maar niet dat de aardige man met auto weer had afgezegd.

Zondag

Beter een verre

Een slim bevestigingssysteem had ik nog niet bedacht, net zomin als het vinden van een charmante en vooral lenige manier om de kayak in te komen vanaf mijn boot. Met de priemende ogen van de buurman in mijn rug, lukte het me toch om er in te belandden zonder om te slaan.

Het is iets geweldigs om zo laag over het water te scheren - als ik er eenmaal in zit, heb ik volgens een Afrikaanse outdoor guide 'The best female strike ever seen.'
Ik was de hoek nog niet om of ik werd uitgenodigd door een man die op het dak van zijn woonboot aan het bbq'en was. Er zaten zo'n tien mensen op een stukje vlees te wachten.
Ik had net gegeten, maar belangrijker was dat ik zo snel niet zag hoe ik op een enigszins normale manier de kayak kon verlaten. Ik zag me al hangend aan zijn polsen, terwijl ik intussen de kayak met mijn voeten bij me probeerde te houden. En dat voeten en armen dan tergend langzaam steeds verder van elkaar verwijderd werden.
Ik zei nee. En had daar spijt van. 'Misschien op de terugweg,' had ik nog lafhartig gezegd. Er wel lief bij gelachen. Zoiets gebeurt me tenslotte niet elke dag.

Tijdens mijn tocht besloot ik inderdaad op de terugweg langs te gaan. Dan maar spartelen of een duik. Maar doordat ik een verkeerde afslag nam, werd mijn tocht veel langer dan gepland, was het al bijna donker en waren mijn heupen aan het protesteren. Ik ging niet.
Maar de cirkel werd wel weer mooi rondgemaakt door dezelfde buurman die, toen ik mezelf plat op mijn buik op mijn terras hees, keihard: 'Charmant!' riep.  

Wij vonden het goed

Het is blijkbaar logeertijd. Dit keer was het Culemborg. We kwamen pas om acht uur aan, en S en ik lieten H een beetje te veel aan zijn keukenlot over terwijl wij een fles witte, een Moët en daarna nog een rode kantelden.
H wil de volgende keer eerder beginnen met koken, zodat hij dan tenminste net zo'n leuke avond heeft als wij.

Kort

Met veel tegenzin ging ik naar de kapper om de uitgegroeide chemokrullen weg te laten knippen. Ik zat met zware psychologische druk op de kapper in te praten: het mocht niet kort, dat deed me teveel denken aan toen. Totaal onverwacht raakte ik geëmotioneerd. De kapper negeerde het op professioneel onverschillige wijze, hij zal vaker huilende vrouwen in zijn verstelbare stoel hebben, en begon mijn haar rücksichtlos kort te knippen. Ik zat verstijfd onder zijn laken te lijden, tot hij heel even, een fractie zijn hand op mijn wang legde. 

Uitzicht

In Zuid werd het laat en kreeg ik de bovenste etage van het oude herenhuis tot mijn beschikking. Dat betekende een sauna, een schitterende badkamer - compleet met nieuwe tandenborstels, crèmes, etc, voor onverwachte logés - een keukentje met een mooie drankvoorraad en een gigantisch dakterras. Wat houd ik ervan als iets heel anders loopt dan ik verwacht. Daar stond ik midden in de nacht uit te kijken over die geheime achterkant van Amsterdam.
Enige minpuntje was dat ik 's nachts op mijn tocht naar de badkamer het afstapje was vergeten. 

Droombed

Op marktplaats was het ideale Franse oude spijlenbed net voor mijn neus weggekaapt. Het werd een tweede keus, waarvan ik eigenlijk van tevoren al wist dat ik het niet moest doen, gewoon geduld hebben tot het ideale bed voorbij zou komen. Maar voor 40 euro wilde ik wel proberen of dit misschien meeviel, en anders zocht ik toch gewoon door, ook al weet ik dat niks zo permanent is als tijdelijk.

Ik charterde R. We verdwaalden, belden de verkoopster. Die stuurde ons elke keer de verkeerde kant op en deed intussen of het aan ons lag. Pas op het moment dat wij precies het tegenovergestelde deden van wat zij zei kwam het goed. 

Het was zo'n vrouw waarvan Frits zou zeggen: 'Ze weet te veel voor haar verstand.' 

Ala. Ik had mijn bed. De vraag is voor hoe lang. 

Vijver

Ik groef een vijver op mijn landgoed. Maar eigenlijk was dat geen bewuste opzet. Op een dag in maart was de tuin zo ondergelopen dat ik een gat groef om te zien of het overschot erin zou lopen.
Gisteren maakte ik het gat nog dieper, modder tot achter mijn oren, en completeerde ik het geheel met vijverplastic, wat het meteen minder leuk maakt. Te geciviliseerd. Maar goed.

De man van drie huisjes verderop kwam laatst aan mijn hek. Ik moest met hem mee, hij wilde me wat laten zien. Het was 23.00 uur. Ik was benieuwd. Het bleken drijvende lampen te zijn die hij in zijn vijver had gemonteerd. En nee, het was niet zielig voor de vissen, dag en nacht licht. Kijk maar, ze zwemmen vrolijk heen en weer.
Ik keek. Ze zwommen vrolijk heen en weer.

Zondag

Verantwoord

We zakten wat heftig door. Dat gebeurde in Haarlem, zodat de heer des huizes mij niet meer naar het station kon brengen. Geen probleem, een van de pubers was er niet, dus kreeg ik zijn bed toegewezen. Toen ik om zeven uur wakker werd was ik nog steeds dronken.

A, de vrouw van JW, had met een strenge vriendin afgesproken. Alleen had ik dat niet door. We staan in de zitkamer en de twee jongens van JW (17 en 13) zitten onderuitgezakt op de bank. De vriendin zit op haar hurken in de boekenkast te turen en ik vertel dat er 5 1/2 fles doorheen zijn gegaan. De rug zegt tegen mij, streng:'Dat lijkt me niet pedagogisch verantwoord om dat te vermelden.'
Ik trek mijn wenkbrauw op en kijk naar de oudste om de bank. Verfijnd lachje om zijn mond.
Komt zijn vader luidruchtig binnen.
'Mijn god, wat een avond, 5 1/2 fles achter de kiezen!'

Hond

R heeft een hond die Billyy heet. Billy is een mix tussen een Rottweiler (brr) en een Ierse terriër. En dat levert een onwaarschijnlijke combinatie op. Zo onwaarschijnlijk dat zelfs ik helemaal weg ben van dat beest. Ik aai hem. Dat zegt alles.

Maar het allermooiste is dat iedereen, maar dan ook iedereen hetzelfde heeft. We zaten op het terras van het café, maar kregen het koud en wilden naar binnen. Stormt een jonge vrouw naar buiten: 'Gaan jullie weg? Mag ik hem nog even aaien?'

We gingen naar binnen. Billy liep het café door, om zich her en der te laten aaien. Hij hoefde er niet veel voor te doen. Alleen maar bij een tafeltje gaan zitten en zijn kop te kantelen. Om de zoveel tijd kwam iemand vragen wat voor ras hij was om ons daarna te vertellen hoe bijzonder de hond was.
Het scheelde weinig of ik had net gedaan of Billy gewoon van mij was. Soms zweeg ik met een serene glimlach om mijn mond. 

Menes

Ik ben aan het rommelen, maar hou daar onmiddellijk mee op als ik Frances hoor. Ik ben meteen aan het beeld gekluisterd, en denk aan Frits, die op zijn 80ste Melissa Etheridge hoorde en zei: 'Ze meent het echt, hè, die vrouw.' 

Rokjesdag

Was ik vandaag toch de enige Amsterdamse die dacht dat dat het geval was. 

Zondag