Met veel tegenzin ging ik naar de kapper om de uitgegroeide chemokrullen weg te laten knippen. Ik zat met zware psychologische druk op de kapper in te praten: het mocht niet kort, dat deed me teveel denken aan toen. Totaal onverwacht raakte ik geëmotioneerd. De kapper negeerde het op professioneel onverschillige wijze, hij zal vaker huilende vrouwen in zijn verstelbare stoel hebben, en begon mijn haar rücksichtlos kort te knippen. Ik zat verstijfd onder zijn laken te lijden, tot hij heel even, een fractie zijn hand op mijn wang legde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten