Recensies Tweedehands bloemen

De Limburger van 14 juni 2016. 


'Een schijnbaar alledaagse anekdote worden door Ligthart trefzeker en compact beschreven, soms op slechts een enkele pagina. Een mogelijk dreigende situatie wordt schijnbaar afgewend, maar aan het einde wordt de lezer toch nog in spanning gehouden over de afloop..' Lees de hele recensie op: Mappa Libri

'Vaak praten de personages langs elkaar heen, praten ze allebei schijnbaar over iets anders, of speelt er iets op de achtergrond waardoor de woorden een andere betekenis krijgen. Dit wordt vaak pas aan het eind duidelijk voor de lezer waardoor elk verhaal in een soort verrassing eindigt.'
Lees meer: Peter Eleveld kiest





Een bedrukkend caleidoscoop vol onthechte, vervreemde, uitgeholde personages, met een waardige pen en de precisie van een miniaturist levensecht en grimmig neergezet. Blij wordt de lezer er zeker niet van, van het lezen van de verhalenbundel Tweedehands bloemen  van Caroline Ligthart. Wel geraakt, en hard, door de uitzichtloosheid van het 'tweedehands' bestaan, ontdaan van elke vreugde en hoop op verandering. De mannen en vrouwen in de (meestal) vrij korte verhalen zijn vrijwel allemaal op hun eigen wijze ontspoord. Het bekende citaat uit Anna Karenina  van Leo Tolstoj dringt zich onmiddellijk op: “Alle gelukkige gezinnen lijken op elkaar; ieder ongelukkig gezin is ongelukkig op zijn eigen manier.”

In het verhaal 'Op tijd' confronteert een bedrogen echtgenote haar rivale en haar echtgenoot op een verbijsterend oneerlijke wijze met de consequenties van hun daad.

In 'Pretpark' spat het traumatisch verleden en gevangen worden in een ogenschijnlijk onontkoombare realiteit van de pagina’s.

Koud kippenvel ervaart de lezer tijdens het lezen van het verhaal 'Strandpaal'. Op zachte Nijntje-pootjes sluipt het onheil voorbij, niet alarmerend opvallend, juist gevaarlijk in haar alledaagsheid.

Een postnatale depressie in 'Over de streep' doet De gelukkige huisvrouw  van Heleen van Royen zo niet verbleken, dan zeker evenaren. In rake onderkoelde bewoordingen komt een jonge moeder tot leven, verbaasd, verbijsterd, de weg kwijtgeraakt, onzeker en verloren.

Rauw en pijnlijk is de extreem dikke vrouw in 'Kopkiep' die in haar volwassenheid nog steeds de gevolgen van een jeugdtrauma aan het verwerken is, op een gruwelijke wijze en zonder succes. Totdat een moment zich aandient waarop alles anders lijkt te worden…

Een aantal van de verhalen zijn slechts korte schetsen van een situatie, beeld of stemming, stillevens van gevoel en situatie.

Ronduit bedrukkend zijn de verhalen met als hoofdthema ouderdom, ziekte en de dood. Het meest bijzondere is 'Nieuwe wereld', een onthutsend pijnlijk beeld van een oude man in een verzorgingshuis, verloren tussen het verleden en heden, hulpeloos, eenzaam.

Het wreedste en grimmigste is zonder meer het verhaal van de kersverse weduwe in 'Tweedehands bloemen'. Een liefhebbende echtgenoot die zijn weduwe achterlaat met een stukje informatie dat zo ontwrichtend is dat ze “…is nog steeds verdoofd. Ze knikt, staat op en loopt de kamer, het huis, de straat uit, regelrecht in de armen van de toekomst die niet meer op haar hand is.” Mooi verhaal, boosaardig op een manier die de lezer niet gauw vergeet.

Caroline Ligthart heeft een talent vergelijkbaar met dat van sommige Russische schrijvers. Donkere, ontwrichte personages strompelen moeizaam voort op hun eenzame tocht door een onvriendelijke, ongeïnteresseerde wereld. Niet vrolijk, wel prachtig.


-Ton van Eijnden
Zo, ik heb net niet in één adem alle 32 korte verhalen gelezen. Juist niet! Elk verhaal vraagt erom om op te kauwen, te herlezen. Met één enkele zin weet de schrijver een hele wereld neer te zetten.
Maar ook met wat ze niet verteld wordt je als lezer geprikkeld om je eigen beelden te vormen. En soms zijn het net korte gedichten, laat het je mijmeren of peinzen over het geschrevene.

Zo gaat er in het verhaal van de dame die op straat wordt aangesproken vanuit een intercom een heel pallet aan mogelijkheden open. Waarom doet iemand dit en wat er gebeurt na de laatste zin van het verhaal. Het is fascinerend hoe iedereen er zijn eigen verhaal van maakt.

Deze verhalen hebben hun eigen schoonheid in hun rauwe realisme, het zonder opsmuk mensen in hun naaktheid laten zien. En het is als een korstje waar je niet aan mag krabben maar toch doet. Het is pijnlijk maar ook fijn, lekker. Het is ontroerend en verrassend.
Om te blijven lezen.
Pluspunten:
ontroerend, rauw realisme, zet je eigen fantasie aan het werk


-In de Margriet:

-Boeken om naar uit te kijken op Must reads

-AD:

-Wilbert
Bonbon *****
En plots sta je midden in een heldere beleving met weinig woorden en veel detail. Het zijn kleine delicatesse, prachtig geschreven.
6 december 2015
Op Hebban

-Jeannie Bertens 
Op het scherpst van de snede ****
Met deze verhalenbundel heeft Caroline Ligthart me aangenaam verrast! Zij beschrijft in haar verhalen het leven genadeloos uitgetekend. In een paar zinnen zet ze de toon van het verhaal, een verhaal wat kan gaan over onverwerkte gebeurtenissen, overspel, ziekte of dood. Het onderwerp is in geen enkel verhaal lichtvoetig maar wordt ook niet zwartgallig. Soms moet er een baby gered worden van een moeder met een postnatale depressie, de andere keer wordt de ene zus door de ander bijna vermoord (maar niet expres hoor!) en kijkt de derde zus toe zonder in te grijpen. Roltrappen worden graag in de verkeerde richting genomen en ook de lopende band bij een kassa heeft een magische aantrekkingskracht. Kortom Caroline beschikt over veel fantasie, weet die scherp neer te zetten in weinig woorden. Omdat het korte verhalen betreft, lijkt het makkelijk om het boek neer te leggen maar als je eenmaal van een verhaal hebt gesnoept, wil je meer en is het boek toch verrassend snel uit.
2 januari 2016
Op Hebban 

-Carine Dorgelo, tv-redacteur
'Heb je boek uit. Mooie verhalen. Houd van de eenzaamheid erin. De mensen spelen steeds door m'n hoofd en ik vraag me af hoe het nu, nadat ik het heb gelezen, met ze gaat. Knap. Dank je wel!'
22.12. 2015

-Robin Jochems, freelance journalist
'Prachtige verhalen! Had ze de volgende dag al uit hoor, maar nog geen tijd gehad je te complimenteren. Echt een talent.'
21.12..2015

-bol.com

Hoe heerlijk is het om voor het slapen gaan een kort verhaal te lezen. Waarbij je met de verhalenbundel van Caroline Ligthart, het risico loopt dat je er twee, of misschien wel meer wilt lezen. Omdat je in elk verhaal meegesleept wordt, om steeds weer opnieuw verrassend een klap in je gezicht te krijgen, danwel ontnuchterd te worden, door die rake laatste zin. Een geniale manier van schrijven, verhalen uit het leven gegrepen en verbluffend echt, een juweel van een bundel!

Pluspunten: Goede verhaallijn, meeslepend verhaal, spannend, beangstigend, ontroerend
19.12.2015

-Redactie HappyMOM

Net uit en nu al een pareltje
Tweedehands bloemen geeft een intiem kijkje in het alledaagse leven, vanuit het gezichtspunt van de buitenstaander. Bij een ogenschijnlijk alledaagse situatie weet Ligthart de vinger op de zere plek te leggen. Haar stijl is messcherp, gedurfd en krachtig, met de pittigheid van Annie M.G. Schmidt.
Recensie - Over zijwegen in het leven, over onvermogen en veerkracht, en over de pure mens onder al die lagen. Met mooie spiegelmomenten. Niet missen dit mooie boekje!- 

18.12.2015

Linnaeus Boekhandel
17 december om 13:59
Ik lees in bed en soms ga ik vroeger naar bed om langer te kunnen lezen. Maar in deze drukke weken val ik na een halve bladzijde tekst als een blok in slaap. Hoe goed het boek ook is dat ik mee naar boven neem. Totdat ik de korte verhalen van Caroline Ligthart 'Tweedehands bloemen' in handen kreeg.
De eerste zin is al zo pakkend dat ik alleen maar door wilde lezen. Slapen lukte daarna niet meer; er moest een baby gered worden, een relatie worden verbroken en een kind op het strand gezocht worden. Het gaat over vreemde mensen die toch zo herkenbaar zijn.
Kortom: het boek moest uitgelezen worden.
Mieke

-Erik den Boer, programmamaker NTR
Uit!!! Prachtig. Favoriet: de kop- of muntman en Vakantiestop. Die laatste is een perfecte beschrijving van twee korte relaties die ik had. Ga ik niet meer doen. Paar mooie realisaties door je boek. Dankjewel!!
15 december 2015

-Anoniem
'Terwijl ik dit schrijf luister ik naar je interview op Nooit meer slapenZou je fascinatie voor gekken/gekte niet voortkomen uit je fascinatie voor mensen in het algemeen? Je ziet iets in ogen, je ziet een situatie, en daar komt iets uit voort, los van aanziens des persoon, gek of niet, maakt niet uit! 
Volgens mij ben jij niet gek, maar sta je open voor wat er op je pad komt, dus maakt dat het dan makkelijker om je met een persoon te vereenzelvigen Waardoor je jezelf soms ook gek voelt. 
En ja, ik heb bv altijd op een luchthaven gedacht dat ik wel eens op zo n band wil gaan liggen, en ja, ook bij AH. En als volwassene ben je dan gek, en als een kind mag het want dan ben je kind. 
In de verhalen die ik tot nu toe heb gelezen, hebben een aantal van die kinderen misschien wel hun kind zijn te snel moeten doormaken, waardoor ze als volwassenen een inhaalslag proberen te maken en dus als gek bestempeld worden? 

Ik werd geraakt door een zin die je aanhaalde uit Russisch water. "Ik geloof niet in schuld, ik geloof in onvermogen"! Mag ik deze zin adopteren? Ik vind hem zo toepasbaar op mijn situatie als verslaafde, en ik heb me zo ontzettend schuldig gevoeld om wat ik allemaal teweeg heb gebracht, maar door deze zin kan ik het plotseling plaatsen, zie ik dat het vanuit mijn verslaving niet het schuld vraagstuk is, maar ik kon niet anders vanuit mijn verslaafd/ziek zijn. Het was puur onvermogen! 
Dank je wel voor deze mooie zin! 
Dank je wel, voor je mooie boek!'
12 december 2015

Geen opmerkingen: