Lengte

Deze blog heeft een teller. En die kan allerlei interessante dingen, waar ik eigenlijk nooit bij stilsta, behalve dat ik blij ben met het aantal bezoekers. Vandaag bracht ik daar verandering in. 

Ik kwam een staatje tegen van de lengte van de bezoekjes van 31 mei. Dat relativeert een hoop. 

62 mensen minder dan 5 seconden

6 mensen tussen de 5 en 30 seconden

16 mensen tussen de 30 seconden en 5 minuten 

8 mensen tussen de 5 en 20 minuten  

4 mensen tussen de 20 minuten en een uur

40 mensen langer dan een uur

Wat ik nu echt graag zou willen weten is wat die laatste 40 mensen in godsnaam aan het doen waren!

Oud en nieuw

Ik grossier in nieuwe levens de laatste tijd.
Nieuwe boot, nieuwe status en per vandaag een nieuwe baan.

Zoals bij nieuw hoort heb ik oud geëvalueerd. Dat bracht toch ook weer nieuwe dingen met zich mee.
Kortom: in oud zit nieuw.

En nu aan het werk.

Theater van de geest

We zaten in het publiek. De avond was al flink op gang, we hadden diverse mensen ontmoet en gesprekken gevoerd, dus vond A het tijd worden om de eerste helft eens hardop te gaan evalueren.

Hij begon over de benen van de man, lid van de jury, die naast hem zat. Er was iets met sokken en een stuk vel van de enkel. Ik werd er bloednerveus van en fluisterde dat hij niet moest gaan zitten roddelen.
A: 'Als hij er niet bij zou zijn, is het roddelen.'

Geacht jurylid. Ik hoop dat u dezelfde definitie hanteert.

Tussenbericht

Groetjes aan E.

Goed volk

Gisteren was ik te gast bij Theater van de geest. We werden met een aantal schrijvers in een afgeleefde ruimte gezet om kleffe pasta te eten. Daarna zou er door drie 'Briljante debutanten' keihard gestreden moeten worden om een pen.

Tegenover mij zat T, een van de briljanten.
Uit het gesprek bleek dat ik E kende.
T: 'Ik vind jou meteen veel leuker, nu ik weet dat je E kent.'
Hij denkt even na.
'Je bent vast een goed mens.'

Winnen was er niet bij ondanks het feit dat ik toch echt de juiste mensen ken. Volgende keer zal het nog beter gaan. Dan ken ik T, die nu met de pen op zak naar huis ging.

Hoogttepunt

Diverse lezers beoordelen mijn boek en zetten dat op een forum. Om het volgende commentaar ben ik de hele middag vrolijk geweest.

'De openingszin is goed, maar daarna gaat het voor mij bergafwaarts.'

  

Zondagse conversatie

'Waarom krijg ik geen gestreept bord?'
'Omdat je het niet verdient.'
'Waarom doe jij eigenlijk zo gemeen tegen mij?'
'Omdat je dat wel verdient.'

Geen speld tussen te krijgen.

Russische haas

Op de boekpresentatie kreeg ik een prachtig cadeau: een Russische afvaardiging van de Chinese Gelukshaas.

 

Ik dacht eerst dat M het zelf had zitten knutselen en was diep onder de indruk. Dat bleek niet waar te zijn, maar ik had al beelden gezien van M die met fijne bewegingen diverse lichaamsdelen vouwde en van het priegelen van de geluksboodschap terwijl ze het Haasje allerlei lieflijks in de net gecreëerde oren fluisterde, zodat hij wist wat hem te doen stond.

Toch is er op de een of andere manier iets goed gegaan. M heeft haar sporen nagelaten. De haas doet het. Atheneum en Selexys waren vandaag al door mijn boek heen.

Atheneum

Zo onopvallend mogelijk loop ik achter A Atheneum binnen. We kijken rond, ik zie niets liggen. Nergens. Ook niks in de kast. Dan wijst A op een stapel bij de kassa. En ja. Daar ligt hij. Die van mij...

A maakt foto's terwijl ik bedremmeld afstand neem en hoop dat niemand het ziet. Maar de fotosessie duurt te lang, dus stamel ik dat ik dat boek heb geschreven en dat het mijn eerste is, vandaar....

De verkoper aarzelt geen seconde:
'Als je hier ligt is het eigenlijk al bereikt. Kan alleen nog maar slechter gaan.'
Hij kijkt mij een kort ogenblik aan en voegt er met een grafstem aan toe: 'Bergafwaarts.'
Ik begrijp hem. Maar hij gaat door.

'Ik heb hier mensen gehad die het zelf al hebben gelezen en terugkwamen om het cadeau te doen. Ongelofelijk. Dat getuigt toch niet van respect voor de schrijver! Ze moeten wel alle punten en komma's lezen. Dat doe ik ook. Eigenlijk...'

- En hierbij tuurt hij even in een verte waarin de ideale wereld wordt weerspiegeld -

'... zouden ze net zolang over het lezen moeten doen als de tijd die het de schrijver kostte om het te schrijven.'

Ik hou me in en zeg niet dat ik dat 'mijn' lezers niet wil aandoen.

Stilletjes verlaten we de winkel. Op naar de feestelijke boekpresentatie.

Russisch water

Echt Russisch Vruchtbaarheidswater! Met dank aan K!

Recensie

De eerste!

Genieten

Van een bijzondere schrijfster die in Spanje bovenop een berg woont, kreeg ik het volgende advies voor vandaag:

'Sterker nog: koester het, blaas het op, word dronken van champagne woensdag, voel je voor 1 dag de godin van de boekwinkel als je boek er overal ligt. Signeer met de mooiste pen. Koop nieuwe schoenen. Zorg dat de foto's later ook echt worden afgedrukt en zet de stoerste in een lijstje op je bureau.'

Dat ga ik allemaal heel erg doen.
Dus liggen er 3 nieuwe jurken ipv 1 op mijn bank uitgestald. Van nieuwe schoenen is het nog niet gekomen, maar ik heb nog tijd. Het lege fotolijstje staat al glimmend op mijn bureau te wachten.

Hoewel ik eigenlijk, eigenlijk een speech zou moeten schrijven. Maar ik ben een schrijver. En wat die doen is uitstellen, uitstellen en nog eens uitstellen van wat ze het liefste doen. Onbegrijpelijk.

Met stip!

Leuk...

M (van de ... jawel) gaat naar Atheneum op het Spui. Ze is een trouwe blogleester, dus weet ze dat ze op pad moet om mijn boek te promoten. Daar komt bij dat ze erg doelgericht is. Het getal zit in haar hoofd gebeiteld. Binnen een maand moeten die erdoor heen gejast zijn. En dan zit ze ook nog eens in de communicatie, dan weet u genoeg.

M tegen verkoopster. 'Heeft u het nieuwe boek van Ligthart?'
'Die met dat Fabergé-ei?'
'Precies.'
'Die ben ik aan het lezen!'

Dan volgt er een gesprek dat ik niet ga weergeven omdat de verkoopster zegt dat ze mijn boek 'leuk' vindt. En mijn boek is echt van alles, maar alleen maar 'leuk' is het absoluut niet.

Het mooiste nieuws van de dag, de week, de maand en misschien zelfs het jaar is dat er zes (!) exemplaren zijn ingekocht.
Een Ligthart-stapel in Atheneum.

Ik ga dat vandaag nog heel vaak herhalen. Misschien dat ik zelfs heel stiekem (onopgemaakt, slonskleren, pet op en kraag omhoog) ga kijken...

In de winkel!

Dankzij WB in Haarlem!

Verplaatsen

Ik ken iemand die spullen verplaatst. Als hij op bezoek gaat en de gastvrouw is even de kamer uit, pakt hij een beeldje en zet dat aan de andere kant van de schouw. Of hij wisselt planten van plek. De grootte van het object is erg belangrijk. Het moet zodanig zijn dat het opvalt, maar niet meteen. Die verwarring.

Gisteren was ik op bezoek bij M (van de leuke moeder). Op de wc zag ik dat de rol zo zat dat het papier van onder kwam en ik vind het mooier als dat aan de bovenkant afrolt. Dus draaide ik de rol om en vroeg me af of ze het zou merken.

Aan het eind van de avond ging ik weer naar de wc. De rol zat er weer verkeerd in, maar dat lag duidelijk aan de andere bezoeker. Ik keerde de rol weer om.

Ik heb geen bericht ontvangen dat het opgemerkt is. Volgens mij moet ik het in grotere dingen zoeken.

Campagne

A is mijn persoonlijke pr-machine. In H liep hij een boekwinkel binnen met mijn ansichtkaart. Of de boekhandelaar het boek wel had besteld.

'Heeft de schrijfster iets met H?'
A was niet te vangen. 
'Ja, natuurlijk, kijk naar haar achternaam.'
'Ach ja, inderdaad, mijn buurman heet ook Ligthart. Ik bestel er vijf.'

Ik ben er stil van. Maar het verhaal is nog niet klaar.
Bij de tweede boekwinkel van H deed hij hetzelfde. Daar werd hem fijntjes gevraagd hoeveel A adviseerde te bestellen.
'Begin eens met drie.'

Ik ben onder de indruk.
W neemt de andere provinciestad H voor zijn rekening. Dat loopt ook zeer voorspoedig.

Vrienden opgelet. De doelen zijn gesteld.
We koersen op binnen een maand uitverkocht. Daarna spreken we elkaar weer.

Meningen

Op de site van Ezzuelia is het begonnen. Een inschrijving waarbij kans gemaakt werd op mijn boek. De mening hierover wordt geventileerd door Lezers.
Het is een merkwaardige ervaring om te lezen. Goed om vast te wennen dat ik me niet in de discussie kan mengen. Heel goed.

Passend

Mijn broer heeft zijn ringtones heel zorgvuldig uitgezocht. Bij ieder contact een melodie die bij hem of haar past. Als ik hem bel komt er Jungle Book omdat ik daar  - wat voor omstandigheden dan ook - altijd vrolijk van word.
Hij liet me een aantal ringtones horen van mensen die ik ken, en ik vond het allemaal erg goed getroffen.

Wij zaten lekker met een glas het leven en zijn uitwassen te bespreken, toen Jaws door de kamer schalde. Ik keek hem aan.

'Je hoort de haai zwemmen, toch? Zo met dat vinnetje boven water.'

Hij nam zijn ex niet op.

Verbouwing

Om mijn boot leeg te krijgen deed ik mijn stoel weg die ik op Marktplaats maar niet gesleten kreeg. Hij stond heel stilletjes in de zon op de kade te wachten op een nieuwe eigenaar.

Op een A4tje schreef ik dat hij meegenomen mocht worden en wenste ik de nieuwe eigenaar veel plezier met hem.

Over een tijdje hoop ik een briefje in mijn bus te vinden. Daarin wordt me dan verteld waar hij staat, hoe de reacties op hem zijn geweest, wie er allemaal al in gezeten heeft, welke boeken er gelezen werden, maar vooral of hij het leuk heeft op zijn nieuwe adres.

Ik moet denk ik nog heel even wachten. De stoel en zijn nieuwe eigenaar moeten eerst een kans krijgen iets moois op te bouwen.

Hoog Sammy...

Het begint

Of de visualisatie over de gevreesde recensent nou echt geholpen heeft, is een beetje de vraag.
De Volkskrant vermeldt vandaag dat mijn boek is verschenen. Dat er daarbij alleen wordt ingegaan op de 2 pagina's dankwoord (bedankjes) die ik nodig had, doet het tegendeel vermoeden.
Soit!

Op de hoogte

Mijn broer zit op zijn stoepje mijn roman te lezen. Zijn dochter van zeven heeft een vriendinnetje te spelen. Dat vriendinnetje loopt langs hem naar buiten, staat met een ruk stil en zegt:
'He! Dat is jouw zus!'
Op zich al knap voor een meisje van zeven dat mij maar twee keer heeft gezien.
Ze kijkt naar de foto.
'Weet ze dat wel?'
Mijn broer beaamt dat. 'Ze heeft het zelf geschreven.'
Daar denkt ze even over na.
'Is het een goed boek?'
'Ik heb pas een paar bladzijden gelezen, maar tot nu toe vind ik het erg goed.'

Ze is gerustgesteld en gaat over tot de orde van de dag. Op straat spelen.
Zo'n kind had ook in mijn boek voor kunnen komen, maar er zat al een ander in. 

De recensent

Op linkedIn keek ik even snel naar degenen die mijn profiel hadden bekeken. Daar zag ik zijn naam staan. Groot en krachtig. De gevreesde recensent.

Zou hij al zitten broeden op een stukje? In mijn geheugen staat gegrift dat hij in een recensie een emmer om te kotsen vroeg, maar dat hij met de hem toenmalig onbekende betreffende schrijfster nu al jaren gelukkig is. Dus... wat zegt het nou helemaal. Maar toch. Hij is al bezet, daar kan ik met of zonder emmer niet meer tussenkomen.

Ik heb al tijden geen recensies van hem gelezen, dus ik weet niet of hij tegenwoordig milder is. Toch maar voor de zekerheid even visualiseren, het is tenslotte mode.

De recensent zit in een grote wegzakstoel. Hij heeft een heel goed glas onder handbereik. Rood. Klassieke muziek op de achtergrond. Zijn vrouw masseert zijn voeten. Af en toe staat ze op om de bladzijde liefdevol voor hem om te slaan en strijkt hem even door zijn haar.
De recensent zit instemmend knikkend te lezen. Om de zoveel tijd noteert hij een memorabele zin of wending die Russisch water neemt.

Dan slaat hij met een diepe zucht deze formidabele, onnavolgbaar goed geschreven, psychologisch sterk onderbouwde, inzichtgevende, grappige, zinderende, ontroerende, hartstochtelijke roman dicht.
Hij gaat slapen. Met het boek onder zijn kussen.

Morgen schrijft hij een stukkie. En wat voor een.

Ontstijgen

Vandaag is mijn nieuwe leven begonnen. Dat betekent op zoek naar een volgende opdracht. De boot verbouwen. De andere verkopen. PR-offensief voor mijn boek inzetten.

Maar vooral opruimen, opruimen, opruimen. Alle rotzooi die ik om me heen heb verzameld. En dat is nogal wat. Me niet verliezen in waar of niet waar. Houden of niet houden.
Gewoon weggooien. Het is me al voorgedaan.

Interview

Vandaag werd ik voor het eerst geinterviewd. We zaten in de zon op de Nieuwmarkt en het beviel me wel, dit nieuwe leven. Ik kon mijn neiging hem vragen te stellen (eens een redacteur, altijd een redacteur) niet onderdrukken, dus of er veel over mijn boek in het uiteindelijke stuk terecht komt is de vraag. Ik had in ieder geval veel plezier. Hij ook.

Op een gegeven moment zei hij: 'O, nu komt er een goede vraag.'
Ik moest daar erg om lachen, maar het was waar. 
Of ik voorbeelden had van zinnen waarbij ik echt juichend achter mijn computer had gezeten.
Die waren er. Ik kon meteen twee noemen.

De beginzin:
"Ik ben tamelijk dik en redelijk lui."

En:
"Ik geloof niet in schuld. Ik geloof in onvermogen."

Ik was wederom erg tevreden. 
Maar toen paste hij 'mijn' trucje toe. Soms eindig ik een interview met: 'En welke vraag had ik je eigenlijk moeten stellen?'
Een luie vorm van bang zijn iets gemist te hebben.
Hij deed er een schepje bovenop.
'Welke vraag zou jij jezelf nooit stellen, en welke wel.'

Ik heb hem geen antwoord gegeven.

Stilte