Terug

Een van de eerste dingen die ik doe na een periode van afwezigheid, is naar boekwinkel Schimmelpennink gaan. Ik trof het. De boekhandelaar had tijd en aandacht. Die combinatie ligt niet heel erg voor de hand bij hem, daarom kom ik er zo graag.

Ik vertel dat het mijn eerste vrije dag is na net iets meer dan 3 weken achter elkaar gewerkt te hebben. Hij doet ongekend empatisch. Een eigenschap die volgens hem compleet wordt overschat, maar soms doet hij er ongemerkt zelf aan.

'Heb je een writersblock?'
'Nee, helemaal niet.'
'Dat bedoel ik niet, heb je een flyblock, eh nee, een..?'
Ik wacht af. 
'Kom, hoe heet dat ook al weer?'
'Jetlag?'
'Ja. Heb je die?!'
'Nee.'
'Aan het werk dan.'

Einde empathie.

In de LINDA van deze maand...

t/m 29 juni

Spitsbergen

Morgen vlieg ik naar Svalbard om een paar goede gasten voor O'Hanlons Heroes op de kop te tikken en de beste locaties te scouten. In de info over Spitsbergen lees ik dat ik de settlement van Longyearbyen niet mag verlaten zonder geweer. 

IJsberen. 

Het schijnt dat je er fietsen kunt huren, maar op dit moment weet ik nog niet of ik een ijsbeer eruit rijd.
De producer had er zo haar eigen ideeën over. Zij ging meteen even informeren of ik tegen ijsberen verzekerd kan worden.  

Het gaat goed

Natuurlijk is het zo dat ik me af en toe afvraag hoe het met mijn boek gaat. Maar echt actie ondernemen om daar achter te komen, dat gaat me net wat te ver.
Maar ik hoef me niet ongerust te maken. Kreeg vandaag het volgende bericht:

'Je boek is in Frankrijk en heeft het enorm naar zijn zin. Net als ik bij het lezen ervan.'

Wat een opluchting!

Duidelijk

Een gast, kijkend naar de klamboe: 'Heb je hier zo'n last van muggen?'
'Nee, van muizen.'

Reden

Ik fiets naar Noord en hoop dat precies tussen de buien door te kunnen doen. De standaard van mijn fiets knalt naar beneden, en alleen maar omdat ik gek word van het lawaai, stop ik om hem weer omhoog te doen, en vraag me af waarom dit gebeurt, wat op zich best een absurde vraag is.
Als ik een paar seconden daarna, nog niet op vaart, linksaf een tunneltje inga, rijd ik zacht genoeg om de oude man die midden op het fietspad loopt niet omver te rijden of een hartaanval te bezorgen.

Dat was een.

Door het oponthoud kwam ik voor de winkel waar ik moest zijn een leuke oud-collega van 15 jaar geleden tegen, die mijn voor- en achternaam wist, en ook nog eens mijn adres kon reproduceren. Indrukwekkend. 

Dat was twee.

Maar op de vraag waarom ik dan op de terugweg compleet en totaal moest natregenen, heb ik nog geen antwoord.

Uit

Van de ene wereld weer terug in die andere.

Rook en vuur

Ik zit, duidelijk geconcentreerd, te werken als een gekke lucht mijn neus bereikt. Buiten zijn mensen bezig met het herstellen van de brug. Ik vind het opvallend hoe ver de geur van het afbranden van de verf reikt, maar werk rustig door.
Ik vergat het water dat ik had opgezet. Soms komt dat slecht uit in een werkproces, het opstaan, water opgieten, thee uitkiezen en weer verder werken. Je bent er meteen helemaal uit.

Op het fornuis staat een theedoek in de hens. Een deel hangt over het aanrecht en ongeveer de helft van de doek is al weggefikt.
Ik kijk er naar.
De laatste dagen heb ik een slaaptekort opgebouwd, maar toch. Als de boel in de hens staat verwacht ik nog wel een enigszins adequate reactie van mezelf.
Ik staar.
Bedenk nog tamelijk op mijn gemak wat er zal gebeuren als ik de heftig brandende doek op de houten vloer zal gooien.
Conclusie: dat is minder erg dan op het gasfornuis.

Ik grijp hem en gooi em op de grond en ga er een paar keer op staan. De rookontwikkeling is enorm. Dan pas zie ik de fles water die gewoon voor het grijpen staat.
Water erop. Nog meer rook. Geen vuur.

Wie heeft toch die belachelijke uitspraak bedacht? Die zou ik graag eens willen spreken.

Praten over

Alles wat je over iemand hoort, moet je ook weer een keer zien te vergeten.

Onvermijdelijk

Zondag

Negatief

Een vrouw gooit een glas champagne om.
De ober trekt zijn overhemd uit om zijn gloednieuwe tatoeage te laten zien. Voor een open raam worden drie bruidsmeisjes in gladde glimmende paarse jurken gefotografeerd. Ze hebben niet door dat het terras de achterkant van de foto ziet.
Een kwestie van tijd, vrees ik.

Synchroniteit

Geen oog

Vandaag koop ik een klamboe.

Ongerust

Zo vlak voor het slapen gaan vraag ik me af wat voor routes muizen nemen. Gisteren zette ik een zwaar boek voor een kier bij het voeteneinde van mijn bed. Aan de kant van de muur, waar ik de muis langs had zien dribbelen, zette ik voor de zekerheid een kussen.
Obstructie.
En dan is er natuurlijk die hele berg kussens bij 'de ingang' van het bed die een sprong onaantrekkelijk, zo niet onmogelijk moeten maken.

Maar wat zou jij doen als je een muis was en er stond een kussen in de weg? Loop je dan uit wraak meteen over het bed waar de dader in ligt, via de hals natuurlijk, naar de uitgang om daar te zien dat een boek de weg verspert en word je dan niet gek van drift en begin je onmiddellijk aan de tenen die in de buurt van de enige weg naar de vrijheid liggen?

Ik kom er niet uit.

Boodschap

Beste meneer Muis,

De barricade aan de ene kant van mijn bed betekent verboden toegang. Die barricade is een boodschap, en die geldt ook voor de andere kant van het bed. Evenals het hoofd- en voeteneinde.

Wilt u dan niet voor mijn ogen tussen muur en matras voorbij rennen, want daar word ik heel onrustig van. De bedoeling is ver van mijn bed te blijven.
Hartelijk dank.

Sunday in the parc

We gingen naar het park. Een uurtje. Het werden er vijf. Het allermooiste was het miniconcert in een woonwagen, voor zes mensen, ze deden het eigenlijk maar voor vier, maar vooruit. 

Gedichten van Ingrid Jonker op muziek. Claus. Het wakkerde van alles aan. Maar vooral weer de zin in het schrijven. Het gaat goed!

Mooie vogels

Ik ben Vogels die vlees eten aan het lezen en wil dat jullie nu allemaal massaal naar de boekwinkel rennen. Je moet wel tegen de trieste weemoed kunnen die de verhalen opwekken. Een gevoel van missen, het leven, een ander, jezelf... wie of wat dan ook.

Maar juist dat gevoel geeft mij het idee dat ik leef en moet schrijven. Snel achter mijn bureau om te proberen net zoiets onnavolgbaars te doen.

Uit Sylvia:
Charis belt me en zegt: 'Ik weet eindelijk hoe ik het gevoel moet omschrijven!'
Ze zegt: 'Het is datzelfde gevoel als je in een lift staat met vreemden. Dat wat er in je verandert precies op het moment dat de deuren dichtgaan.'
Ze zegt: 'Dat beschermende ding dat over je heen valt en je ziel bevriest.'
Ze zegt: 'Dat gevoel, de hele tijd.'
 
(...)
"Mijn leven is alleen maar een opeenvolging van allemaal nutteloze gebeurtenissen, et cetera, et cetera.'
En ze zegt: 'Dat komt doordat we met onze ogen knipperen.'
Ze zegt: 'Onze hersenen gebruiken het knipperen om dingen te verwerken en te structureren. Net zoals slapen. Het zijn de leestekens van onze gedachten.'

(...)
Je geest moet de wereld in kleine opgeknipte stukken zien. En als je de wereld als één groot ding probeert te zien, word je gewoon gek.'

Rennen!

Te vrolijk

Vrolijk liep ik naar de AH om binnen even zonder rij te kunnen pinnen en daarna bij de Chinese slijter een fles champagne te kopen. Bij de slijter ontdekte ik dat ik de 70 euro in de automaat had laten zitten.
Dat breekt de dag wel op, moet ik zeggen.

Ik ging terug om te vragen naar de speld in de hooiberg. Wie weet had hij of zij na mij gepind en het afgegeven. De mond van het meisje achter de counter vertrok van zoveel onbenul.

Beste oneerlijke vinder.
Ik hoop dat je heel gelukkig bent met het geld. En ik zal proberen niet meer te denken aan wat ik er allemaal mee had kunnen kopen.

Een nieuw jurkje
Minstens drie keer boodschappen
Een fles champagne en vijf flessen heerlijke wijn
Een hippe voordeurlamp, misschien wel twee
Verfbenodigdheden
Een aantal hele mooie romans

Bedenk ik me net dat ik 44 boeken moet verkopen om dat weer binnen te krijgen.
Make my day.

Nu al nieuw

Na 2 1/2 week al een herdruk.

Respect, weet je!

Credits

Ik spreek P. Over van alles, maar vooral (dus) over het leven.

Zij is niet op mijn boekpresentatie geweest en ik beloof haar een exemplaar van Russisch water. Dat vindt ze een goed idee, ook al heeft ze er zelf al een in huis gehaald. Ze koppelt wel meteen een voorwaarde aan de toekomstige gift.

'Ik wil een opdracht. En geen flauw gezever, recht uit het hart.' 

Ik krijg de slappe lach. Bij het dankwoord, waarvan ik weet dat ze het heeft gelezen, staat dit:

"Voor P, die mij door al mijn verhalen loodst, maar ook mijn werk stimuleert, steunt en bekritiseert op onnavolgbaar lichtlieve wijze. Dank. Vooral voor het eerste."

Dat moet dus nog net even wat rechter.

Trippel trappel

Sinds een paar dagen heb ik een muis. Ongewild. Het vreemde vind ik dat hij van mij overdag totaal zijn gang zou mogen gaan. Rondscharrelen, lawaai maken, kasten in & weer vrolijk uit. Maar dat doet hij niet.

Nee. Meneer de muis heeft bedacht dat het leuk is dat als ik probeer te slapen in mijn bed - dat momenteel op de grond ligt vanwege de verbouwing - hij actief moet worden. Het lawaai dat hij maakt zou meer passen bij een leger ratten.
Maar ik denk, hoop, bid dat hij alleen de boel aan het verkennen is en daarbij een tocht over mijn lichaam overslaat.

Vandaag heb ik er iets op gevonden. De barricade!