31-01-2013

Ga maar

Wanneer ligt iemand precies op sterven? Is dat als de omgeving toegeeft dat het binnenkort afgelopen zal zijn, of de dokter misschien? Als er over gepraat wordt, of telt de gedachte ook al mee?

Mijn wereld bestaat opeens uit opschrikken bij elk telefoontje, uit het me niet voor kunnen stellen dat hij er straks niet meer is, en uit gemis dat al enige tijd geleden begonnen was omdat zijn geheugen niet goed meer functioneert.
Drie weken geleden was ik nog bij hem in Innsbruck en daar ben ik heel blij om, want nu slaapt hij bijna de hele dag en is dan enkele ogenblikken wakker om weer diep weg te zakken. 

Ik moet aan het sterfbed van zijn moeder denken. Ze was al een aantal dagen aan het verdwijnen, maar volgens hem wachtte ze tot hij arriveerde uit het buitenland. Bij binnenkomst zei hij op een onnavolgbaar liefdevolle manier: 'Ben je zo ziek, oudje?'
Ik zei gisteren door de telefoon precies hetzelfde en had toen pas door dat ik hem, twintig jaar na dato, herhaalde.

Hij is er nog, dus geen in memoriam. En misschien heeft zijn omgeving gelijk en staat hij weer op als een Pierlala. Hij heeft dat eerder geflikt. Al moet ik eerlijk zeggen dat ik hem na 93 jaar zijn rust wel gun.
Aan het einde van het gesprek bleef ik dan ook zeggen:
'Slaap maar lekker, oudje, slaap maar lekker.'
Dat zou hij doen.

30-01-2013

Abdicatie

Geen zorgen. De koningin opent nog steeds het Rijks, dus word ik haar laatste koninklijke daad die zij als hoogtepunt van haar carrière zal aanmerken. Let maar op.
(zie 17.01.13) 

29-01-2013

Kookbevrediging

Op de verjaardag van W bedachten R en ik dat het een goed idee zou zijn om een etentje te geven. Eigenlijk vond ik dat, maar omdat mijn kookgedrag te wensen overlaat, bood R - die zeer ambachtelijk is - aan om bij mij te koken.

We deden boodschappen voor 6 man. Dat ging nog wel. Ik ontfermde mij namelijk over de drank, daar heb ik geen hulp bij nodig, en hij zich over de ingrediënten.

We begonnen goed, daar kan ik niets van zeggen, al had ik mij het geheel anders voorgesteld. Ik had een beeld van mijzelf aan de tafel met een glas en een snijplank waar ik dan af en toe heel traag een uitje op zou snijden.
Niet dus.

R commandeerde mij mijn keuken rond alsof ik er zelf helemaal niets mee te maken had. Ik maakte de fout te bekennen dat ik mijzelf daar aan die andere kant van de tafel zag zitten in plaats van staand aan het aanrecht het ene na het andere product ploeterend te decimeren.
Hij had geen mededogen. Maar dan ook totaal niet.
Toen ik naar de prullenbak liep dacht hij dat ik lekker wilde gaan zitten drinken. De verdenking hield stand. Ondanks mijn - zeer naturelle - protest.

Toen kwam het gedeelte waarbij het nagerecht in zicht kwam. Ik had in de AH ijs voorgesteld. Lekker makkelijk en Haagen-dasz doet dat echt wel goed en naar tevredenheid, maar dat was te min voor R. Koken is koken. Ik denk daar anders over. Tenminste, als ik het zelf moet verzorgen.

'Ik ben nog nooit zo lang met bladerdeeg bezig geweest,' constateerde ik, toen ik de randjes van het appel/vijg/citroen-gebeuren met een mesje recht moest afsnijden (echt waar!).
'Nou, zo zie je maar dat je daar dan toch je voldoening uit zou kunnen halen.'

Die gedachte is nou echt nog nooit bij mij opgekomen. Nooit.

28-01-2013

Houding

Onverwachts raakte ik verzeild aan een tafel met drie jongens van rond de 17. Dat vereist omzichtig opereren. Niet te joviaal en niet te bescheten, laveren dus. Ik had niet het idee dat ik het er zo goed van afbracht, maar ook niet rampzalig, dat ook weer niet.

De twee gabbers waren weg en de zoon des huizes ging naar boven. Hij omhelsde zijn vader, omhelsde de vriendin en ik was me al naarstig aan het afvragen hoe ik afscheid van hem kon nemen, toen hij zich voorover boog en ook mij omhelsde.
Ik vond dat ontroerend en gaf mezelf toen toch iets meer dan een zesje.

26-01-2013

Opvoedkundig falen

Vandaag gingen we naar de antiekbeurs in Naarden. Dat is natuurlijk netjes, alle mensen zien er zo ongeveer hetzelfde uit, maar dat is goed voor de broodnodige uniciteitsbehoefte waaraan ik af en toe lijd.

Mijn nichtje van negen heeft mij bij de hand gepakt en laat niet meer los, omdat ze weet dat ik canvas heb en verf en zelfs nog klei en dat ik altijd geïnspireerd raak door al dat werk en zij dan in mijn buurt wil blijven om na afloop met mij mee te kunnen doen.

Bij een foto van een man die naakt op een trap zit met een hoofd van een andere man in zijn schoot, raakt ze het spoor bijster. Ze brult keihard 'Gadver wat vies' en ik zie de vrouw van de galerie vrolijk lachen.

Er zijn veel momenten waarop ik enorm blij ben dat ik geen kinderen heb. Eén daarvan is als ik ouders in verlegenheid zie raken bij de meest ingewikkelde vragen die hun kroost ze te midden van een stille menigte stellen.
Dit is niet eens mijn kroost, maar ze hangt aan mijn hand, ze lijkt op me en dan moet je toch wat. En liefst wel in de goede richting.

Ik zeg dat sommige mensen dat wel mooi vinden (ik vond het zelf ook geen geslaagde foto). Zij begrijpt er niets van. Zo'n blote man. En dan die andere met capuchon, nee, ze vond het niks. Mijn argument dat ik toch ook een foto van een vrouw met blote borsten aan mijn muur heb hangen, kwam niet goed aan. Dat was namelijk leuk. Ik vroeg haar wat het verschil was. Ze kwam niet veel verder dan dat ze dit heel raar vond. Er viel niet tegenop te redeneren. Wat klopte, omdat zij niet weet wat je allemaal in een schoot kunt doen.

Het was me natuurlijk wel gelukt wat empathie voor de foto op te wekken als ik precies had uitgelegd wat die capuchon daar in die schoot deed, maar dat op een antiekbeurs in Naarden aan een negenjarige te vertellen, vond ik toch niet helemaal gepast.
De grijns van de vrouw van de stand verbreedde zich met de seconde.
Het bleef bij halfslachtige argumenten. Toen vond ik eigenlijk dat mijn taak als kinderverbeteraar er wel weer opzat voor de dag.

25-01-2013

Ik voldoe

Er vliegt plotseling een mail mijn postvak binnen met de vraag of ik een gastblog wil schrijven. Ik vind dat een mooie vraag, dus doe graag mee. Vooral omdat de vraagsteller een aantal criteria heeft vastgesteld en ik daaraan blijk te voldoen. Ik vind dat prettig. Dat ik bij een wildvreemde aan een aantal - dat is belangrijk, het is niet één lullig niemandalletje - eisen voldoe.
En hoe vaak komt het nou voor dat je plotseling aan eisen voldoet. 

24-01-2013

Research

Voor een nieuw tv-programma zit ik de hele dag te googelen om goede onderwerpen in het buitenland te vinden. Zo kom ik het land Vanuatu tegen. Een prachtige naam, had er nog nooit van gehoord. En dan ligt het ook nog in Oceanië en valt het onder de eilandengroep Melanesië, wat ook al zo tot de verbeelding spreekt. Maar het allermooiste vind ik wel dat deze republiek een volkslied heeft: Yumi, Yumi, Yumi.

Dat moet een leuk volk zijn.
Wat daar ook gebeurt of niet gebeurt, ik heb een sterk vermoeden dat ik daar een heel geschikt onderwerp ga vinden.

23-01-2013

Een per dag

Ik liep langs de bestelauto en hoorde een man: 'Hallo, is daar iemand,' roepen.
Fractie van een seconde dacht ik: verborgen camera. Zo klonk het. Hol en droog. Maar voor de zekerheid probeerde ik toch de achterdeur van de bus te openen.
'De zijkant,' galmde het van binnen.
Ik liep braaf om, deed de schuifdeur open en had de pakjesbezorger bevrijd.
De man zei me dankbaar te zijn en ook dat dit hem nog nooit was overkomen.

Het gebeuren had zo'n drie seconden in beslag genomen.
Ik word echt steeds sneller in het verrichten van mijn goede daden. 

22-01-2013

Vluchten

Ik heb A minstens twee jaar niet gezien. Hij is Bulgaar, violist en ik ken hem van de tijd dat ik volgspotter bij het Nationale Ballet was en hij met grote tegenzin in het orkest zat.

Onze levens zijn in die twee jaar zo'n drie keer positief over de kop gegaan. Hij is kort geleden bij het orkest weggegaan en zoekt nu een baan waar hij in ieder geval niet tussen 24 overspannen vrouwen moet functioneren. Dat begrijp ik.

Het gesprek bij de Japanner - voormalig bordeel in de pijp - gaat fast forward. We doen twee jaar in één avond.
Hij vertelt over diverse examens, allemaal briljant afgelegd, en over het feit dat hij tot zijn verbazing nog nergens aan de bak komt terwijl hij toch echt de beste is, over het outplacement type dat vroeg wat hij het liefste wilde: weg uit Nederland, over discriminatie, het ingebakken schuldgevoel van de Nederlanders, en zijn scooterdebacle. Nieuwe gekocht, maar omdat hij niet kan fietsen, kreeg hij het rijden op zo'n ding niet voor elkaar. Overal verkeer, toeterende mensen, fietsers, hekken en alles geregeld, alles ingeperkt, klein en nauw. Hij heeft de scooter met verlies verkocht.
Ik kreeg zijn nieuwe tatoeage op zijn zij te zien - de Japanner dus ook - die ik mooi vond, terwijl ik eigenlijk niet van die dingen houd. 

Naar aanleiding van mijn boek vertelde hij dat hij twee Nederlandse boeken in zijn leven had gelezen. En daar was hij niet enthousiast over. Al die korte zinnen. Hij wist alleen nog niet of dat de Nederlandse stijl was of niet, maar hij zou dat aan de hand van mijn boek gaan ontdekken.
Nederlanders lazen volgens hem ook heel veel. Of ik dat ook deed. Ik bevestigde dat. En huur je die dan? Nee. Die huur ik niet.

Om het Nederlands beter onder de knie te krijgen leest hij elke dag een artikel en schrijft alle uitdrukkingen die hij niet kent op in zijn telefoon. Hij liet me een indrukwekkende lijst zien. Ik had me tot gisteren nooit gerealiseerd dat wij een volk van uitdrukkingen zijn. 

Aan het einde van de avond had ik weer een nieuwe kijk op Nederlanders. En eigenlijk wilde ik maar één ding: met hem mee. Weg uit Nederland.

21-01-2013

Vervellen

Op weg naar Ruurlo vond de machinist van Arriva het nodig om niet te wachten op de NS trein met 2 minuten vertraging. Ik had het niet zo door en drukte steeds ongeduldiger op de deurknop die alle dienst weigerde, maar toen ik verderop een jongen zag die synchroon met mij de benodigde handelingen uitvoerde, eveneens zonder enig effect, begon het te dagen.
Arriva en de NS zijn geen vrienden.

Het betekende dertig minuten wachten op perron twee van Apeldoorn.

Na een half uur blauwbekken zat ik goed. Totdat de trein een noodstop maakte en we achter een defecte trein bleken te zitten, en dat kwam niet meer goed. Dus stapte ik ergens in de middle of no where uit om te wachten op D & M die mij daar dan zouden komen halen.

In het Oosten van het land gaat het heel anders dan hier in de Randstad. Ik kreeg meteen drie aanbiedingen om mee te rijden naar station Zutphen. De derde was van degene waarmee ik tevergeefs op de knoppen had staan rammen. Die nam ik aan, en toen zat ik plotseling met drie vreemden in een auto.

De man naast mij vertelde dat hij vanaf maandag vakantie had. Dat leek me prettig, dus vroeg ik of hij nog ergens heen ging. Naar het ziekenhuis om los vel weg te laten snijden.
Mijn avonturenhart begon te kloppen. Los vel. Ziekenhuis. Messen. Die nu eens niet in mij tekeer zouden gaan, maar in een ander.

De man vertelde dat hij negentig kilo was afgevallen.
Er zat een ander mens naast mij. Terwijl ik me probeerde voor te stellen hoe hij eruit zou zien met al die kilo's eraan - dan had ik heel krap gezeten, met mijn rechterwang tegen de ruit gedrukt - vertelde hij er vrolijk op los.

De rit duurde denk ik een kwartier. Toen waren wij helemaal op de hoogte van de maag en het vel van de man. Vrienden waren afgevallen, relaties herijkt, het leven opnieuw begonnen.
Ik vond het natuurlijk interessant en stelde hem allerlei vragen. Maar de belangrijkste heb ik niet gesteld. Wat beweegt iemand om zo'n verhaal aan drie wildvreemden te vertellen?

Of misschien moet ik mezelf de volgende vraag stellen: waarom vind ik het heel persoonlijk om te weten dat er meters los vel rond zijn nieuwe lichaam hangen?
Vind ik vel een persoonlijk iets?
Het antwoord is duidelijk ja. Vel vind ik persoonlijk.

Ik zou u natuurlijk allerlei leuks kunnen vertellen over mijn eigen vel, toch laat ik dat liever achterwege. Ik denk wel dat u dat begrijpt. En misschien zelfs op prijs stelt.

20-01-2013

Zondag

De boekenboom.
Je mag eruit pakken wat je wilt, en dan zet je er zelf een ander boek voor in de plaats. Te leuk. Mag in Amsterdam ook wel komen.

19-01-2013

Een jaar

Precies één jaar geleden werd ik
  • om 06.00 uur wakker gemaakt
  • waste ik me met desinfecterende roze gel
  • nam ik ik weet niet hoeveel pillen in
  • dronk per ongeluk het drankje op waarmee ik eigenlijk mijn mond had moeten ontsmetten
  • was ik tegen verwachting in niet bang of zenuwachtig
  • vond ik de verpleegster de grootste schat die er bestond
  • maakte ik grappen met de anesthesist, maar checkte nog wel even of hij hield van zijn vak (omdat ik denk dat mensen die dat doen goed zijn)
  • en werd ik half high de operatiekamer ingereden, 
waar dokter S. de pizzazaag in mijn borstbeen zette, de aorta beteugelde, de kleppen er weer op een juiste manier aannaaide, terwijl dit gebeuren mijn familie naar eigen zeggen zo'n 10 jaar van hun leven kostte.

Ik herinner me mijn woede bij het bijkomen, er werd een buis uit mijn keel en neus getrokken, ala, maar toen vonden ze t nodig mij te wassen, terwijl ik dacht: niemand, maar dan ook niemand mag ooit nog  één vinger naar mij uitsteken, omdat ik het gevoel had dat ik een stuk of vijf keer overreden was.

Ik bleef zeven nachten in het ziekenhuis en de vijfde dag had ik een enorme dip en die werd ondervangen door de patiëntebegeleider M, die mij in een rolstoel zette en het ziekenhuis rondreed. Om me op te vrolijken.

Ze vroeg of ik de IC wilde bekijken. Ik vond dat een goed idee omdat ik graag wilde weten waar ik had gelegen. Aan de IC-verpleegkundige vroeg ik of het klopte dat ze mij uitgerekend op dat moment ging wassen. Ik was daar nog verontwaardigd over.
Ze bevestigde het. Omdat ik zo roze zag van de jodium.
Ik heb haar duidelijk uitgelegd dat het roze uiterlijk prima te verduren is in vergelijking tot een washand over je lijf waarbij je het gevoel krijgt dat je voor een vuurpeleton staat dat niet ophoudt met schieten omdat ze denken dat je schijndood bent.

Zo.
Nou weet u ook een beetje hoe erg het was. En hoeveel karakter ik getoond heb door daar niets, maar dan ook helemaal niets van door te laten schemeren in mijn blog.
En dan heb ik nog niet eens verteld over het verwijderen van de drains. Want dat was pas echt de hel. 

18-01-2013

Kracht

Door vragen van iemand die ik nog helemaal niet ken, word ik teruggeworpen op mijn open hart. Ik lees mijn blog terug vanaf 5 december 2011 - de dag waarop ik hoorde dat ze me open gingen leggen - tot na mijn operatie en het nummer dat voor mij aan die periode gekoppeld is: Ken je mij.

Ik heb het toen ontelbare keren meegezongen, geluid op 10. Het mooie is dat ik het nu meezing, maar niet meer op de hoogte van Trijntje, maar op die van mij, wat minimaal 1 octaaf lager ligt.

Nu pas kan ik het op volle kracht meezingen, ik blaas mijn boxen met gemak weg. Gewoon, omdat ik weet dat die hoge tonen wel mooi klinken, maar ik niet voluit kan, en dat ik daar ook niet meer mijn best voor doe of naar verlang.

17-01-2013

Vooruit

Gisteren schreef ik de winnende tekst, die alleen nog daadwerkelijk gewonnen moet worden, voor het tegelpad onder de vleugelnootboom van het Rijksmuseum. Dat betekent dat ik de koningin de hand ga schudden.
Dat heb ik overigens zelf verzonnen, want het stond nergens, de winnaar krijgt slechts eeuwige roem, maar ik vind het passend.

Tijdens de opening, die op mijn verjaardag valt - omen - zal ik in een fladderig jurkje samen met de koningin onder de vleugelnootboom staan staren naar mijn tekst die in de tegels is gebeiteld. Ik mag haar niet aanspreken, want van te voren heb ik een waslijst aan don'ts van de RVD doorgekregen, waarvan ik onmiddellijk de helft weer vergeten ben, dus staat Beatrix een beetje gespannen naast mij te wachten op mijn volgende overtreding.

Maar als ik me dan vijf minuten achter elkaar weet te gedragen, dan zal onze koningin onverstaanbaar zeggen: 'Mevrouw Ligthaeaart, wat heeft u dat prachtig geformuleerd. Van heuarte.' Waarop ik zal verzuimen om 'Dank u wel, majesteit' te antwoorden omdat ik inmiddels stijf sta van de stress.

Nee. Al met al misschien toch niet zo'n heel goed idee.
Nou goed. Doe dan toch die eeuwige roem maar.

16-01-2013

Dansen

Bij buikdansen deed een meisje van acht mee. Ze had een schitterende jurk aan, met ik weet niet hoeveel glimmertjes. De lerares, een Tunesische schone, greep haar hand en plaatste het meisje helemaal vooraan.

Het was prachtig. Dat hele kleine blonde meisje naast de donkere buikdanseres. Ze danste zonder op ons te letten, ging totaal op in het geheel, ze zwaaide te erg met haar armen, ze kruiste haar handen verkeerd, ze draaide haar heupen naar links in plaats van rechts en danste, danste maar door. 

Het was een schitterend gezicht. En dan bestaat er ook eigenlijk helemaal niet zoiets als fout of verkeerd. 

15-01-2013

Sneeuw

Ergens als allereerste lopen. Dat geeft toch een almachtig gevoel.
Ik had bij het eindpunt bijna een vlag geplant.

14-01-2013

Goede richting

Tijdens het weekend reed ik een deel van de kinderen en hun buddy's naar het strand. Op de terugweg verloor ik de bus voor mij bij een stoplicht uit het zicht en raakte onmiddellijk de weg kwijt.
Niemand wist het adres. Niemand had opgelet.

Maar het meisje dat bij mij voorin zat dacht de weg te weten. Dus reed ik in de richting die zij aangaf.
'Juf Caroline, wat bent u lief!'
Dat is natuurlijk altijd prettig om te horen, maar ik vroeg me wel af waarom dat opeens zo was.
'Andere volwassenen zouden nooit luisteren naar wat een kind zegt, en u doet dat wel.'

12-01-2013

Rol

Negen kinderen (9-13 jaar) van Studio 52 gaan in een weekend een toneelstuk schrijven. De kinderen zijn gekoppeld aan buddy's die het geheel hier en daar in goede banen leiden.

Het is prachtig wat ze binnen de kortste tijd allemaal verzinnen. Vergrotinators (een apparaat dat dingen vergroot, natuurlijk), prikkeldraad dat prik-schrikdraad wil worden, een paard waarvan de benen een eigen leven gaan leiden, een aap die geen proefkonijn meer wil zijn.

Maar het hoogtepunt was wel het op zondag voorlezen van het toneelstuk van mijn pupil waarbij ik heel naturel een prullenbak met smetvrees speelde. 

10-01-2013

Eerste hulp

Bij meningsverschillen.

Bedenk alleen maar het ondenkbare: dat de ander werkelijk, net als jij, vindt dat de wc-rol op die enige juiste, correcte, logische, natuurlijke manier (van bovenaf, natuurlijk) in de houder gestopt moet worden.

Dan is alles oplosbaar. 

09-01-2013

Goede reis

Afgelopen zaterdag raakte ik in de trein van 4.45 verzeild tussen het uitgaanspubliek dat de eerste trein naar huis nam. Dat was geen pretje.

De vrouw tegenover me had de hik en dat duurde maar voort. Ze meldde haar vriend dat ze er niets aan kon doen. Hij geloofde haar. Ze hikte er lustig op los.
Toen wilde ze het toch wel even over kotsen hebben.
Dat is niet mijn favoriete onderwerp. Vooral niet omdat ik dacht dat ze anderen misschien op een idee zou brengen.

Aan de andere kant van het gangpad hing een meisje over het tafeltje volkomen lam te zijn, haar vriendin er tegenover was in een niet veel betere staat. Er schoven nog twee meisjes aan. Ook zeker laveloos, maar blijkbaar iets minder, want het nieuwe meisje wilde van de hanger weten of het wel goed met haar ging. Die tilde haar hoofd een klein beetje op, keek opzij zodat ze onwaarschijnlijk scheel keek, en zei 'Ja, hoor,' en viel weer voorover.

Toen ging de meiden het hebben over hun avonturen in de disco. De sociale trok haar jas uit en daar kwam een niemandalletje onder vandaan met mooi zicht op een nietserig behaatje.
Ik zat net lekker in het verhaal van een gozer die geen bier meer wilde halen, toen ik helaas uit moest stappen. Geen van de vrouwen was over haar nek gegaan.
Het was een goede reis.

08-01-2013

In het donker

Ik ben te gast. Het gastpaar gaat veel eerder naar bed dan ik. Geen probleem, blijf ik gewoon aan de tafel achter, met mijn laptop en goede voornemens. De gastvrouw verlaat de kamer en doet een lamp uit, die meer dan 80 procent deel uitmaakt van mijn verlichting.

Zij zijn de kamer nog niet uit, of ik doe hem weer aan.
Na vijf minuten wil zij nog iets pakken en doet zonder iets te zeggen wederom dat zelfde licht uit.

Daar zit ik. Aan de tafel met het tl-licht erboven. De rest van de ruimte donker.
Ik kan mijzelf zien in de weerspiegeling van de ramen, en vind het een mooi beeld.

Een echte schrijver. Die niets te schrijven heeft. 

05-01-2013

Doe nou

Kan iemand nou eens haast maken met het uitvinden van het terughalen van eenmaal verzonden mailtjes?!

04-01-2013

Ontrouw

Ik heb me in het verleden vaker laten verleiden tot het kopen van een aparte agenda. Maar iedere keer kwam ik er weer van terug. De agenda die ik al jaren gebruik is groot, overzichtelijk en ja, ook best saai.

Samen met mijn broer en zijn dochter van negen ging ik een nieuwe aanschaffen. Ik had ze allebei in mijn hand. Voor mijn nichtje was het duidelijk.


Die gouden zijkant was natuurlijk ongekend prachtig.
En hij paste perfect. Bij alles. En zeker ook in de datsja, die afgezien van alle andere thema's een rozenthema heeft meegekregen.

Ik checkte nog even bij mijn broer, voor hem was het eveneens duidelijk. De rozen pasten bij mij. Maar toen ik bekende dat ik van de afgelopen jaren zo'n vier ongebruikte agenda's had omdat ik maar niet aan dat kleine gedoe kon wennen, raadde hij me de saaie aan.
Ik kocht de rozen.

Het heeft precies twee weken geduurd. Vandaag kwam ik thuis met een nieuwe saaie. 
Bij deze zweer ik plechtig dat ik nooit meer naar een andere agenda zal kijken.

03-01-2013

Self fulfilling

Vandaag kreeg ik een telefoontje van de specialist dat het bericht van oktober over narigheid in mijn buik, vals alarm was. Door inademing vertekent de MRI dit soort gevallen.

Het mooie is dat ik het aan bijna niemand had verteld. Om net te kunnen doen alsof het niet bestond. Dat werkt goed, zeg.

02-01-2013

Omslag

Ik werd gesommeerd me om vijf uur in de kroeg te melden om te brainstormen met een crew die ik hoog acht. Ik ken de leden, maar heb nog nooit met ze gewerkt. De editor begroette me met: 'Welkom bij de club.' Toen dacht ik, dit zou best eens een fijne bespreking kunnen worden.
En dat werd het.

Mooi dat vlak nadat een vriendin mij vermanend had toegesproken met de woorden dat het niet voor niets was dat ik een jaar geen werk vond omdat het nodig was om te resettelen omdat het niet niks was wat er met mij en mijn hart was gebeurd, en ik plotseling besefte dat dat wel eens waar zou kunnen zijn, in plaats van te denken: ik doe geen fuck met met mijn leven, komt dit.
Er zaten vijf dagen tussen.

Dat je toch gaat denken, kan ik dat nou niet eerder bereiken (of makkelijker nog: eerder toegesproken worden) zo'n staat van inzicht, dan was alles sneller gegaan.

Nee. Weet ik ook wel.
Maar ik wilde het toch even als overweging meegeven.