Op de verjaardag van W bedachten R en ik dat het een goed idee zou zijn om een etentje te geven. Eigenlijk vond ik dat, maar omdat mijn kookgedrag te wensen overlaat, bood R - die zeer ambachtelijk is - aan om bij mij te koken.
We deden boodschappen voor 6 man. Dat ging nog wel. Ik ontfermde mij namelijk over de drank, daar heb ik geen hulp bij nodig, en hij zich over de ingrediënten.
We begonnen goed, daar kan ik niets van zeggen, al had ik mij het geheel anders voorgesteld. Ik had een beeld van mijzelf aan de tafel met een glas en een snijplank waar ik dan af en toe heel traag een uitje op zou snijden.
Niet dus.
R commandeerde mij mijn keuken rond alsof ik er zelf helemaal niets mee te maken had. Ik maakte de fout te bekennen dat ik mijzelf daar aan die andere kant van de tafel zag zitten in plaats van staand aan het aanrecht het ene na het andere product ploeterend te decimeren.
Hij had geen mededogen. Maar dan ook totaal niet.
Toen ik naar de prullenbak liep dacht hij dat ik lekker wilde gaan zitten drinken. De verdenking hield stand. Ondanks mijn - zeer naturelle - protest.
Toen kwam het gedeelte waarbij het nagerecht in zicht kwam. Ik had in de AH ijs voorgesteld. Lekker makkelijk en Haagen-dasz doet dat echt wel goed en naar tevredenheid, maar dat was te min voor R. Koken is koken. Ik denk daar anders over. Tenminste, als ik het zelf moet verzorgen.
'Ik ben nog nooit zo lang met bladerdeeg bezig geweest,' constateerde ik, toen ik de randjes van het appel/vijg/citroen-gebeuren met een mesje recht moest afsnijden (echt waar!).
'Nou, zo zie je maar dat je daar dan toch je voldoening uit zou kunnen halen.'
Die gedachte is nou echt nog nooit bij mij opgekomen. Nooit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten