Gisteren schreef ik de winnende tekst, die alleen nog daadwerkelijk gewonnen moet worden, voor het tegelpad onder de vleugelnootboom van het Rijksmuseum. Dat betekent dat ik de koningin de hand ga schudden.
Dat heb ik overigens zelf verzonnen, want het stond nergens, de winnaar krijgt slechts eeuwige roem, maar ik vind het passend.
Tijdens de opening, die op mijn verjaardag valt - omen - zal ik in een fladderig jurkje samen met de koningin onder de vleugelnootboom staan staren naar mijn tekst die in de tegels is gebeiteld. Ik mag haar niet aanspreken, want van te voren heb ik een waslijst aan don'ts van de RVD doorgekregen, waarvan ik onmiddellijk de helft weer vergeten ben, dus staat Beatrix een beetje gespannen naast mij te wachten op mijn volgende overtreding.
Maar als ik me dan vijf minuten achter elkaar weet te gedragen, dan zal onze koningin onverstaanbaar zeggen: 'Mevrouw Ligthaeaart, wat heeft u dat prachtig geformuleerd. Van heuarte.' Waarop ik zal verzuimen om 'Dank u wel, majesteit' te antwoorden omdat ik inmiddels stijf sta van de stress.
Nee. Al met al misschien toch niet zo'n heel goed idee.
Nou goed. Doe dan toch die eeuwige roem maar.
1 opmerking:
Wat schrijf je toch mooi, Caroline !
Een reactie posten