- om 06.00 uur wakker gemaakt
- waste ik me met desinfecterende roze gel
- nam ik ik weet niet hoeveel pillen in
- dronk per ongeluk het drankje op waarmee ik eigenlijk mijn mond had moeten ontsmetten
- was ik tegen verwachting in niet bang of zenuwachtig
- vond ik de verpleegster de grootste schat die er bestond
- maakte ik grappen met de anesthesist, maar checkte nog wel even of hij hield van zijn vak (omdat ik denk dat mensen die dat doen goed zijn)
- en werd ik half high de operatiekamer ingereden,
Ik herinner me mijn woede bij het bijkomen, er werd een buis uit mijn keel en neus getrokken, ala, maar toen vonden ze t nodig mij te wassen, terwijl ik dacht: niemand, maar dan ook niemand mag ooit nog één vinger naar mij uitsteken, omdat ik het gevoel had dat ik een stuk of vijf keer overreden was.
Ik bleef zeven nachten in het ziekenhuis en de vijfde dag had ik een enorme dip en die werd ondervangen door de patiëntebegeleider M, die mij in een rolstoel zette en het ziekenhuis rondreed. Om me op te vrolijken.
Ze vroeg of ik de IC wilde bekijken. Ik vond dat een goed idee omdat ik graag wilde weten waar ik had gelegen. Aan de IC-verpleegkundige vroeg ik of het klopte dat ze mij uitgerekend op dat moment ging wassen. Ik was daar nog verontwaardigd over.
Ze bevestigde het. Omdat ik zo roze zag van de jodium.
Ik heb haar duidelijk uitgelegd dat het roze uiterlijk prima te verduren is in vergelijking tot een washand over je lijf waarbij je het gevoel krijgt dat je voor een vuurpeleton staat dat niet ophoudt met schieten omdat ze denken dat je schijndood bent.
Zo.
Nou weet u ook een beetje hoe erg het was. En hoeveel karakter ik getoond heb door daar niets, maar dan ook helemaal niets van door te laten schemeren in mijn blog.
En dan heb ik nog niet eens verteld over het verwijderen van de drains. Want dat was pas echt de hel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten