31-03-2014

Voorbij het 100km punt

Vanmorgen was het alweer zo ver. Afscheid van W. Ik liep met hem mee naar het busstation, hij kocht een kaartje, we dronken koffie, ik huilde zoals het hoort bij een afscheid, zwaaide hem uit met tranen in mijn ogen, vermande me en dook de dag in.

Die bestond uit het regelen van een afspraak bij de fysio. Ik had een adres gekregen, en ging een bakker binnen om te vragen waar dat was. Zij vertelde dat er in de straat een andere fysio zat, waar zij altijd heen ging, maar legde me uit waar ik moest zijn. Ik ging door met dat adres, tot ik dacht: nee. Klopt niet. Gisteren had ik voor de deur van die andere gestaan en de fibes waren goed. Het was ook een stuk dichterbij. Dus draaide ik om.
Ik belde het nr wat op de deur stond, intussen zeer tevreden met mijn Spaanse cursus van honderd jaar geleden, en kon meteen om negen uur terecht.

De man, weer een David, was geweldig. Waarschijnlijk omdat hij zei dat ik gewoon verder kon lopen. Ik had de hele nacht niet geslapen van de pijn en van de vrees dat ik niet verder zou kunnen gaan met mijn voettocht.
Ik mocht verder.



Vandaag: 22,4. Portomarin. 
Nog: 93,2 te gaan.

Ontgroening

Het is dan toch gebeurd. W heeft zijn slaapzaalervaring. Het eerste wat ik deed was de openslaande deur naar het balkon openzetten. Er was dit keer geen Japanner die hem razendsnel weer dichtdeed, maar het was nog vroeg. We gingen eerst nog op verkenning uit en glipten een kerkdienst binnen, en ook behoorlijk snel weer uit. Het cafe was een betere plek voor ons Heidenen.

We namen drie uur lang wijn en tapas, intussen met onze mobiele telefoons en Ipad het contact met de wereld behoudend. Ik vind het wat hebben. Urenlang aan een tafel, wat drinken, wat schrijven, foto's uitwisselen, kletsen. Heerlijk.

Op de slaapzaal bleek dat we een hele horde Spanjaarden als kamergenoot hadden, en W bleef maar zeggen: 'Ze trekken thermo aan, ze trekken thermo aan... ' (lange onderbroeken en shirts met lange mouwen).  Hij maakte zich zorgen over het raam. Intussen vond hij het prachtig dat hij het nu echt eens ging meemaken.

Vanmorgen begonnen we in het donker met het bij elkaar scharrelen van onze spullen. Maar het was zeven uur, en bijna iedereen was wakker, dus werd ik moedig en deed het licht aan. De Spanjaard die in het bed naast de deur lag ontplofte. Hij had het een en ander te zeggen, maar ik verstond er niets van, en dat scheelde een hoop stress.

W was goed de ervaring ingedoken. Hij had nauwelijks een oog dichtgedaan.
A pelgrim has born!

30-03-2014

Morgen


Geestelijke voeding

Eergisteren dronken we een fles wijn tijdens de lunch. Niet ons idee, het hoort bij het pelgrimsmenu. Daar doen wij niet moeilijk over, ook al moesten we nog 15 km berg op en af en op met die wijn in onze mik. We analyseerden ons gedrag, vonden dat dat anders kon, en namen ons voor het anders te doen.

Gisteren en vandaag deden we weer precies hetzelfde. Je moet jezelf natuurlijk ook de kans en tijd geven om te leren. Voor W was eigenlijk het stoppen niet het belangrijkste, maar dat hij na de wijn in het gras kon uitbuiken. Dan was het allemaal goed te verteren.


Vandaag, toen we die luttele kilometers aflegden, kwamen we opeens in the middle of no where een Arroceria tegen. Een restaurant gespecialiseerd in rijstgerechten. W trakteerde me op zwarte paella en daar hoorde natuurlijk een fles bij.



Geen inzichten vandaag. Heel gek.

Dikke bult

Het was een gestrompel vandaag. God straft niet onmiddellijk, maar wel meedogenloos. De bult op mijn been werd steeds prominenter en mijn o zo positieve geest kon die niet wegdenken. Daar liep ik dan, met nogal veel pijn, naast W, die normaal gesproken in Nederland de Turk uithangt en mij tien meter achter zich laat omdat hij zo nodig door het leven moet rennen, maar hier, mirakel, het geduld kon opbrengen om mijn tempo aan te houden. En dat lag rond de schildpad.

Hij beweerde zelfs op een gegeven moment dat ik de handicap had gekregen om hem langzaam te leren lopen, wat erg beviel. Ik vind dat god een omslachtige manier kiest om W zijn lessen te leren. Ik zeg: doe hem een bult en laat mij met rust.

Vandaag: 7,6 km. Sarria
Nog: 115,6 te gaan. 

29-03-2014

Overnachten

We waren wat later vanmorgen. Acht uur vertrokken we voor het ontbijt in de dichtstbijzijnde kroeg. Vlak voor het einde van het dorp moesten we kiezen welke route we wilden volgen. We kozen voor de langere die langs een klooster uit 1400 zou gaan. In tegenstelling tot gisteren wandelden we heel rustig omdat ik een rare bult op mijn scheenbeen heb ontwikkeld.

Bij de monniken bleven we steken. We gingen het gigantische klooster in, waar een Paul de Leeuw met habijt aan ons rondleidde. De monniken hebben ook een Albergue, maar die is nogal spartaans. Geen verwarming. We keken en dachten toen: nu even niet voor ons en namen een hotelkamer, met bad. Nu weet W nog steeds helemaal niets van overleven op een slaapzaal.


Vandaag: 10,7. Samos 
Nog: 123,4 te gaan. 

Life changing

We hebben het over het life changing effect van de Camino. W zegt: 'Life changing, life changing... Het Damrak oversteken kan life changing zijn, als op dat moment net tram vijf langskomt.

28-03-2014

Als geiten

W en ik gingen om 7.20 op pad. Het was een zware dag, we liepen berg op (1270m) berg af, en weer berg op en af, en dat allemaal door de sneeuw. Het was schitterend weer, de zon bleef maar schijnen en we hadden een wintersportgevoel. W was er snel van overtuigd dat hij wel aan dit leven zou kunnen wennen.


Tijdens de lunch namen we een fles wijn en rolden met rode wangen verder naar beneden.
Het was weer mooi. Heel mooi.

De onwaarschijnlijk mooi gelegen herberg, aan een rivier met een groot weiland ervoor, bleek open te zijn. We werden hartelijk ontvangen door Jezus, en mochten in een eigen kamer. Dus weet W nog steeds niet hoe het is om met snurkende mannen op een slaapzaal te liggen, terwijl je net doet alsof het snel stromende beekjes zijn.
Ik geloof niet dat hij er rouwig om is.

Vandaag: 27,6, Triacastela. 
Nog: 134,1 te gaan. 

Providing

Vergat ik helemaal dat ik serieus had nagedacht over de grootte van mijn handdoek. Die ik veel te klein vond, maar wel handig, vanwege omvang in rugzak.

Hing er vanmorgen een mooie schone blauwe voor me klaar op een waslijn.

Pelgrim

W zei van te voren: the camino will provide, en dat gebeurde. Hij vloog naar Bilbao, had tien minuten overstaptijd voor de bus naar Burgos, en daar stond zijn lift al klaar (blablacar).

Ik had al een paar uur niets van hem gehoord, had wel geappt dat ik in de gele herberg zat, maar hij gaf geen sjoege. Ik zat er lekker te schrijven met een prettige Spanjaard aan mijn tafel, dus had geen zorgen. En ik was er ook van overtuigd dat hij voor de deur afgezet zou worden.
De deur ging om 20.20 open en daar stapte W met een hele grote grijns binnen. Zijn chauffeur had hem in het gehucht afgezet en hij had de juiste herberg gekozen om me te zoeken. Hij had mijn appss niet ontvangen.
Feest.

We aten samen en hadden een prachtige oude schuur die dienst deed als slaapplek voor onszelf. W viel in coma en kwam daar niet meer uit. Ook niet toen ik vanmorgen om 6.30 vond dat hij op moest staan. Ik deed het licht aan. Geen beweging. Ik deed nog een licht aan, het grovere werk, de cocon bleef doodstil liggen.
'W, je bent een pelgrim.'
Ook dat maakte geen indruk. Toen ging ik maar fysiek te werk. Hij werd gelukkig vrolijk wakker. Het beviel hem wel. Dat pelgrim zijn.

27-03-2014

Key of live

Nadat we verkeerd waren gelopen, moesten we een enorme afstand langs de weg afleggen. Dat was wel de goede route, maar het was niet echt de moeite waard. Dus vonden wij het des te beter dat we verdwaald waren die morgen.

De Wizzard en ik bleven in een dorpje steken, we hadden geen zin meer, en namen een pension. Normale bedden en een badkamer. Ongekende luxe. Tijdens het eten in een restaurant kwam de Mexicaan binnenzeilen, alsof hij precies wist dat we daar waren en dat hij daar bij moest zijn.
Ik verbaas me nergens meer over.

Vanmorgen werd de Wizzard om 6 uur wakker, volgens eigen zeggen omdat de Camino hem riep. Dat vond ik een mooi idee, dus kleedde ik me aan. Het was nog donker, we kleedden ons aan en gingen op pad, samen met de zon die gelijke tred met ons hield. We zochten de anderen, vonden ze niet, maar wel een perfecte picknickplek om te ontbijten. Aan de beek.



En we klommen. Toen we een gehucht binnenliepen kreeg ik het gevoel dat ik er moest blijven. En toen we koffie dronken in een herberg die zo onvoorstelbaar mooi ingericht was, wist ik dat ik weer afscheid moest nemen. Alleen neem ik het nu niet meer zo serieus.
Eerst ontbeten we samen en vroeg ik de Wizzard om een ketting voor me uit te zoeken. Er was een paneel vol, en ik wist het niet, voelde het ook niet goed. Hij wist het meteen. Ik moest de Key of live nemen, met het blauwe koord, omdat dat helend is en goed voor de keelchakra. Ik vond het niet echt mooi, maar nam hem. Wie ben ik om een gevraagd advies van een Wizzard in de wind te slaan.

Vandaag: 6.8 La Faba
Nog 159,5 te gaan.

26-03-2014

The camino provides

Ik had, ondanks het bestuderen van andermans paklijsten, niet heel best gepakt voor deze tocht. Maar dat was geen probleem. Ik kreeg diverse dingen, precies op de momenten dat ik het nodig had.

Het begon met de wandelstokken van D, die van mening was dat ik niet zonder stokken kon lopen en nu een mooie reden had om voor zichzelf nieuwe te kopen. Een aantal dagen later vond hij aan de kant van de weg een hoes voor over mijn rugzak. De stomerij-hoes die ik had was niet heel erg geschikt en de eerste dag al weggewaaid. En mijn interne plastic zakkensysteem had gefaald. D viste een vieze, natte hoes uit een greppel, nam hem voor me mee (ik zag dat smerige ding op dat moment nog niet zo zitten) waste hem en gaf hem aan me.


De volgende dag vond hij op een bank een regenponcho. Gloednieuw, ongebruikt. 'Do you have a poncho?' 'No.' 'You do now.'

Ik had de kansen om handschoenen te kopen voorbij laten gaan, maar op de top van de berg, die van 1500m, hingen prachtige wollen handschoenen en ze waren te koop. De kou van die dag had ik niet kunnen trotseren zonder. Of wel, maar dan was het verre van prettig geweest.
Toen bleef het een aantal dagen rustig. Tot gisteren. Ik bedacht dat ik W moest vragen een muts voor me mee te nemen, of dat ik er zelf een moest kopen hier (er zijn niet veel winkels waar we langskomen). Binnen vijf minuten vond ik een schone wollen muts die op een muurtje op mij lag te wachten.
Gisteren was ik aan het nadenken over mijn sokken. Ik heb drie paar, heel handig, maar 1 paar is te groot. Vanmorgen vond ik onder mijn bed een schoon paar sokken.
Nu heb ik alles.

Berg op berg af

Vanmorgen nam ik weer eens afscheid van de groep, wat inmiddels een groepje is geworden, en liep meteen twee keer verkeerd. Ik was met een berg bezig die zo enorm steil was, dat mijn kuiten automatisch gestretcht werden. Een tamelijk heftig begin van de dag.

Ik keek mijn gids na, die zei niks over een berg, maar had het over asfalt. Dus liep ik na drie kwartier toch maar weer naar omlaag, om bijna beneden de groep tegen te komen.
Er is gewoon geen ontsnappen aan. Ik denk dat de boodschap is: genoeg in je eentje gedaan, nu gezellig samen. Ik keerde om en deed de berg voor een tweede keer. We klommen tot 700 meter, en liepen door een dik pak sneeuw. De weersvoorspellingen waren afschrikwekkend geweest: sneeuwstormen en windkracht 8, maar we hadden zon en nauwelijks wind.

De Mexicaan, nieuw aangesloten, vroeg me waarom ik hier was. Ik vertelde dat mijn broer dat had bedacht tijdens de chemo. De Mexicaan: 'Does your brother love you?'
En toen: 'And the Himalaya next month?'

Uiteindelijk kwamen we in een gehucht terecht, en daar bleek dat we verkeerd waren gelopen. Daar moest op gedronken worden. Er was een bar die beloofde open te gaan als je aanbelde, wat uiteindelijk, na wat gedoe, dan ook gebeurde. We dronken koffie en cognac. En liepen toen vrolijk de berg weer af.


Vandaag: 16,3 Vega de Valcarce. Maar met alle ommetjes erbij was het 27,1
Nog: 166,3 te gaan. 

Camino de Santiago

We're all just walking each other home.


25-03-2014

Mijn idee

Ik ging met de Wizzard en Amanda het dorp in. Het regende nog steeds, maar het maakte niet uit. We kochten een regenjas voor Amanda en doken daarna de kroeg in om het te vieren. Daar vertelde ik hoe goed het was om alleen te zijn geweest, ik had al die inzichten nooit gehad als ik bij de groep was gebleven. Zij hadden de nacht doorgebracht in een viersterrenhotel met bubbelbad op de kamer, en het mooie was dat ik dit keer niet dacht: fuck, daar had ik bij moeten zijn.
Ik leer...

Op de terugweg waren er weer schommels. Ik had 's ochtends in mijn eentje al ergens op een schommel gezeten, natuurlijk met mijn huis op mijn rug, hoog, hoger, hoogst. En nu renden we met z'n drieën op de drie schommels af. Voor ons neergezet. 


De Albergue is zo'n plek die je iedereen gunt. Gerund door vier mannen, die een sfeer weten te creëren die je elke dag om je heen wilt hebben. Er was een Spanjaard die Fado's zong. De Wizzard gaf hem zijn mondharmonica, en dat maakte de Spanjaard zo onvoorstelbaar gelukkig. Ze zaten in een eindeloze omhelzing, waarna de Wizzard naar bed ging.

De Wizzard geeft vaker dingen weg als hij dronken is, en vergeet dan dat hij het gedaan heeft. Wij moesten hem eraan herinneren dat hij een steen aan een barman had gegeven (die er ook dolgelukkig van werd) en aan mij een zeldzame cent met Santiago erop (ook ik werd daar gelukkig van), en morgen zullen we hem vertellen dat hij zijn mondharmonica cadeau heeft gedaan. 
Hij voelt wat iemand nodig heeft en geeft het weg, en het allermooiste is dat hij, als hij hoort wat hij heeft gedaan, hij dat helemaal perfect vindt en er zo mogelijk nog gelukkiger van wordt dan degene aan wie hij het gaf. Ultieme gave. 

Tijdens het eten kwam ik naast Mame terecht. Een Spanjaard die de Camino elk jaar loopt en dan zelf op de route gaat zitten om voetzoolreflexmassages te geven. We hadden t over de manieren waarop de camino gelopen wordt. Hij zei met nadruk dat je het alleen moet doen, pas dan komt de camino naar jou. Toen wilde hij weten hoeveel last ik had van pijn of blaren. Ik vertelde dat ik nergens last van had, geen blaar gezien, vanaf het begin. Hij was super contento dat te horen. Mensen denken dat de Camino lijden is; absolute onzin! Het is een 'thing of the mind. And you have it, guapa, You have it.'

Los van alles

Het alleen zijn ging me niet goed af. De Wizzard en Maggie waren verdwenen, en nu moest ik het zelf uitzoeken met mijn praatjes over mijn eigen weg en los van de groep. Ik eindigde in een kroeg, met internet, de eerste sinds dagen, maar had het niet echt gezellig met mezelf.

De Albergue was aan de rand van de stad, het was oké, maar ik was aan het vergelijken met de vorige nacht, waar de Wizzard en ik op een verhoogd tableau van matrassen in een kerk lagen. Hoog plafond, alle ruimte, een kerkraam boven ons waar het licht doorheen scheen.

En hier was ik opgesloten in een kamer met twee stapelbedden en een Japanner die binnen tien minuten het raam dicht deed dat ik had opengezet. Ik kon niet heel goed schakelen.
Voor het avondeten werd ik uitgenodigd door een groep. Super aardig, maar weer hetzelfde verhaal. Ik zat te vergelijken. En mezelf op mijn kop te zitten omdat ik dat deed. Erg constructief.

Het lastige van al dat positieve gepraat over de kracht van gedachten van tegenwoordig is dat als je het niet naar je zin hebt, het je eigen schuld is. Creëren. Jaja. Prima. Maar als je in een dip zit wordt die daardoor nog erger - dikke bult - en zie daar dan maar eens uit te komen.
Ik miste de mensen die overal harten in zagen en me vertelden dat dat door mij kwam. Ik wilde ze achterna rennen, al wist ik dat het goed was wat ik had gedaan. En het handige was dat ik toch te laat was. Ze waren al mijlen ver.

Vanochtend liep ik weg en had t totaal gehad. Bedacht dat ik vandaag alles mocht denken wat ik wilde. Ik mocht onuitstaanbaar negatief zijn, alleen, boos, verdrietig, verlangend, verongelijkt... Alles.
Binnen vijf minuten was het over en had ik een prachtige dag, ondanks keiharde regen en wind.

Ergens in de heuvels viel me opeens in wat ik wil doen. In het Antoni als vrijwilliger werken met kinderen die kanker hebben. Ze laten schrijven. Iets verlichten in die duisternis.
Verder werd me duidelijk dat ik geen overuren meer wil draaien met mijn gedachten. Onmogelijk, maar dat ik mijn gedachten simpelweg zou negeren. Voelen is de opdracht.
Ik ben wel uitgedacht. Uitgeanalyseerd.
Wegblazen en ademen.

Het was de vrijheid. En voor het eerst hier op de Camino besefte ik goed hoe het is om totaal geen doel te hebben. Dat ik nergens verwacht word, nergens heen hoef, helemaal niets. Heel onwerkelijk. Dat ik op elk moment kan bepalen of ik wil stoppen, doorgaan, linksaf of rechtsaf wil gaan. En dat ik dat allemaal kan afstemmen op mijn gevoel. Niet op een opdracht. Niet op anderen.

Toen ik het dorp inliep deed ik wat ik me had voorgenomen, voelde en liep de eerste herberg voorbij. Zag daarna een soort schuur, rook een vuur en werd naar binnen getrokken.
Daar zat de Caminofamilie en werd ik in honderd armen gesloten.

Vandaag: 23,9. Villafranca del Bierzo. 
Nog: 182,6 te gaan.

Strechen

Nadat de Wizzard en Maggie de Camino verder afliepen, ging ik de stad in om me te laten masseren. Het was een merkwaardige ervaring. Een vrouw deed mijn benen en een man mijn rug.


Het was alsof de man haast had, hij ging enorm tekeer. Maar ik vond het heerlijk en het duurde een uur. Aan het einde zei hij iets in de trant van, we laten je alleen, en ook nog iets met strechen. 
Geen idee. Ik vroeg hem nogmaals wat hij zei, hij herhaalde het, maar ik verstond er nog steeds geen zak van, zei toch 'vale' en hij verdween. 

Daar lag ik. In een vreemde stad, op een Spaanse massagetafel, met een handdoek over mijn kont te peinzen wat hij gezegd kon hebben. In mijn eentje strechen leek me niet zinvol, dus kleedde ik me half aan. En ging weer op de tafel zitten. 
Hij opende de deur, en blijkbaar had ik het goede gedaan, want hij was erg tevreden. Ik moest mijn handen in mijn nek leggen, en hij trok me omhoog.
Krak, krak, krak. Klaar. 

24-03-2014

Tot het einde

In Leon sprak ik met Stan over Finistere. Het is nog 100 km na Santiago. Stan wist me binnen drie minuten te overtuigen dat ik daar ook heen moet lopen. De pelgrims noemen het het einde van de wereld, omdat je daar niet meer verder kan. De zee houd je tegen.

Het ritueel:
Aankomst op het strand. Rugzak neergooien. Kleren als een razende uittrekken. Naakt de zee in. Herboren worden. Kleding verbranden. Nieuw leven.

Zo makkelijk.

Eb

De Wizzard en ik bleven in een dorpje voor Ponferrada hangen omdat iemand die me thee gaf dat adviseerde. Een goede tip. We zaten bij de rivier op het terras, toen Maggie over de brug kwam. Zij at mee, deze keer zonder daar een tekening voor te maken, omdat wij haar uitnodigden.

Aan tafel spraken we over hoe een groep je beïnvloedt. Het was voor mij het laatste duwtje om nu echt door te zetten in achterblijven. Het is zo ontzettend lastig om te doen, omdat je het gemak van in een groep functioneren niet meer hebt, de gezelligheid. Je weet niet wat er komt, je weet wel dat het eerst weer even heel alleen is. En daar heb je dan geen zin in. Ik tenminste niet. Maar ik wil niet ergens achteraan hobbelen waarvan ik eigenlijk vind dat het genoeg is geweest.
Ik moest wel even de hulptroepen inschakelen, en W deed dat op zijn prettige, wijze manier. Hij oordeelt niet. En weet het altijd zo te draaien dat mijn gedachten zo erg nog niet zijn, en dat er weer vertrouwen komt.

Dus nam ik vanmorgen afscheid van de Wizzard (die ik niet wil missen, maar hij hoort bij de groep). Ik kreeg een steen in de vorm van een hart van hem. En de laatste mooie woorden.

Vandaag: 8 km. Ponferrada. 
Nog: 206,5 te gaan. 

23-03-2014

Achterlaten

In de herberg werd om 08.00 uur yoga gegeven voor de liefhebbers. Ik wilde wel. We liepen naar een schuurtje, door de sneeuw. Het had de avond ervoor onophoudelijk gesneeuwd, dus het leek wel kerst.
De groep was doorgelopen, en ik had het gevoel dat het goed was. Tijd om afscheid te nemen. Na de Yoga slingerde ik mijn rugzak op, deed de handschoenen aan die ik in de herberg gekocht had en stapte de kou in. Van korte broek naar handschoenen is best een overgang.

Het is een belangrijk stuk voor de pelgrims die de Camino lopen. Je komt langs het Cruz de Fierro, waar mensen een steen (of meer, of iets anders) achterlaten. Dat staat voor wat je niet meer wilt in je leven. Toen ik in Nederland was, had ik niet het idee dat er iets achtergelaten moest worden. Na drie weken op de Camino had ik toch wel het een en ander bedacht. Ik verzamelde stenen, droeg ze mee om bij het kruis achter te laten.


Een mooi ritueel. Ik had me erop verheugd. En om zeker te zijn dat ik in de kou niets zou vergeten wat ik niet meer wil, had ik het in een boekje opgeschreven. Ik stond daar diep in gedachten met mijn stenen, toen een Australische dit luid verstoorde met de vraag of ik een foto van haar en haar dochter wilde maken. Ik zei eerst nog: jawel, zo direct. Maar was totaal afgeleid. Ik maakte de foto's, zij bood haar excuus aan, en ik ging door.

Ik vind dat grappig. Je hebt een voorstelling van hoe je het wilt doen, zorgvuldig, met jezelf. En het gaat totaal anders. De kunst is om daarvan te genieten ipv chagrijnig te worden. Dat lukt me goed. En zo belangrijk was het allemaal niet. Die stenen liggen er. En misschien was de boodschap wel: doe er maar wat luchtiger over. Wie weet.

Na het kruis is het afdalen naar 500 meter. Het eerste stuk nog in de sneeuw, maar op een gegeven moment veranderde het landschap weer. Deze twee dagen waren het mooiste tot nu toe, samen met het stuk vlak voor de man op de berg.

Ik liep een dorpje in en daar zat totaal onverwacht de Wizzard op een terras, urugo te drinken. De anderen waren er ook. Dus geen afscheid van de groep. Aansluiten.

Vandaag: 19 km. Molinaseca. 
Nog: 214,5 te gaan.

22-03-2014

En door

Gisteravond vonden we elkaar weer. Bij binnenkomst werd ik van het ene stel armen in het andere geduwd. En dat allemaal op de gang.
Ik ontmoette Eva, die me vertelde dat ze een dag met D gewandeld had, en hij niet op kon houden over mij te praten. En hoe ik hem gedwongen had 45 kilometer te lopen (het was 41,4 en ik dwong niemand, maar het verhaal is prima). Hij sloeg blijkbaar zo door dat zij bij zichzelf dacht: this Caroline must be an angel.
We kookten en zaten met 15 man aan de dis. Heerlijk. Ik ben geboren voor het weeshuis. Op het dakterras keken we naar de lichten van de stad, en liet de Robert me prachtige muziek horen en vierden we Kadrin's verjaardag.

De volgende ochtend, na het ontbijt in het cafe, liep ik een tijdje met de Wizzard. Ik zong voor hem. De muziek van Hair is zo toepasselijk hier. De Wizzard verstond: 'This is all we need, this is all we need.' Hij had tranen in zijn ogen. Ik zong iets heel anders. Veel dramatischer. Maar hij hoort alleen het positieve.

Daarna dreef ik af. Heerlijk in mijn eentje. Ik lag en zat veel in bermen, voor vergezichten. Na Rabanal del camino - waar ik twee kettingen kocht in een stalletje aan de straat. Ze lagen voor het grijpen en je mocht zelf de prijs bepalen - besloot een deel van de groep te blijven.


Ik liep door. De beste beslissing. Het pad steeg naar het hoogste punt van de camino, 1500 meter, er lag sneeuw. Het was geweldig. De bergen, het uitzicht, er was hagel gecombineerd met zon, het alleen zijn. Alles. Elke minuut was goed.
Ik schreeuwde over het dal. Ik leef! En toen nog eens. Nog harder. I'm alive!


De herberg was de gezelligste tot nu toe. Tafels, een groot haardvuur, lekkere stoelen, en Aldis, die ik nog niet kende, die 'Welcome home' zei toen ik binnen kwam, Manuel, de herbergier die paella voor ons maakte. Onder de douche gaf ik opeens oranje af. Het duurde even voor ik doorhad dat de kettingen smolten. Ze waren niet afgebakken. Donativo.

Vandaag 26. Forcebadon. 
Nog: 233,5 te gaan. 

21-03-2014

Why?

-I want to silence the past
-I want to empathise more with my patiënts
-I want to become the best possible person I can be
-I don't know what I want to do
-I want to get over my divorce
-I gave up my job
-I got fired
-We are having problems in our relationship
-I loved it so much, I wanted to do it again
-I wanted to commit suïcide. I did not succeed
-My mom took me on the way and then she dumped me

Timing

Vanmorgen wandelde ik weg en na ongeveer een uurtje begon ik te mindfucken. Ik kreeg het niet goed voor elkaar om een paar dingen in het juiste perspectief te zien - loslaten en vertrouwen- dus belde ik I, die me liefdevol opschudde en weer bij het genieten kreeg.
Het landschap veranderde na ons gesprek. Ik zweer het. De hele morgen was het redelijk eentonig geweest, een lange stoffige weg, en na ons gesprek kwamen de heuvels en vergezichten. Onvoorstelbaar mooi.

De tocht ging heuvel op en heuvel af, de luchten werden donker en lichtten weer op, zon door de wolken, adembenemend. Letterlijk en figuurlijk.
Toen ik redelijk moe (in totaal liep ik 34 km omdat ik weer wat extra rondjes had gemaakt), een berg opklom, zag ik in de verte een bord staan. Vrolijk gekleurd. Het bleek een oase. Totaal onwerkelijk.


David, een Spanjaard uit Barcelona, had een hippie onderkomen gemaakt voor alle pelgrims die voorbij kwamen. Er waren diverse drankjes uitgestald, allerlei soorten thee om uit te kiezen, koekjes, brood, soep, water, wat je maar wilde. Hij had een houtkachel waar hij op kookte, een bank met allerlei gekleurde doeken, er lagen harten op de grond. Kortom: Camino.
Hij heette me welkom met een stevige omhelzing en een kus. Ik werd op de bank gezet, hij gaf me thee, koekjes.
Te mooi om waar te zijn.
Het was waar.

Hij deed dit al vijf jaar. Daarvoor had hij een kantoorbaan, daar had hij genoeg van. En langs zijn onderkomen kwamen tientallen, honderden pelgrims, afhankelijk van het seizoen. We spraken over hoe mensen elkaar nadoen, angst voor de dood, hoe het is om een andere weg te nemen, hoe bezit je beïnvloedt en over vrijheid. En dat allemaal in het Spaans.



Gisteravond zei een pelgrim tegen me: the Camino will provide. Dat klopt. Met een perfecte timing. Als ik het jammer vind dat ik ergens niet bij was, maak ik de volgende ochtend, middag of avond iets mee, heb een bijzonder gesprek of inzicht. En als ik een andere keuze had gemaakt, had ik dat niet meegemaakt.

En toen ik aan het einde van de middag aankwam in de herberg was het weer vloed.
David was er ook.
beeld

Vandaag: 30,5 Astorga
Nog: 259,8 te gaan. 

20-03-2014

Tij

Het gekke is, dat als je een rustdag hebt, de onrust toeneemt. Leon is prachtig, maar lopen is mooier. We liepen door de straten, hingen rond de fontein voor ons hotel, dronken, aten, gingen naar de markt.

Vanmorgen vertrok ik om 7.30. Nam in een van de achteraf straatjes een ontbijt en had weer een geweldige dag. Na de eerste week is het alleen maar mooi weer geweest. Ik liep een Italiaan tegen het lijf die aan een picknicktafel zat te eten. Hij nodigde me uit. 

Het grootste probleem dat je hier hebt is het kiezen van de beste herberg, en als je dat hebt gedaan moet je zorgen dat je onverstoorbaar blijft, ook al hoor je later dat het bij die andere zo ongelofelijk onvoorstelbaar gezellig en fijn was, terwijl je zelf een relatief rustige avond had. Een mooie karaktertest, die ik niet heel vaak heel goed afleg. 

Maar het allergrootste probleem is het als het weer eb wordt. Vandaag nam ik afscheid van David. Misschien zien we elkaar nog op de route. Misschien niet. Ik denk het niet.

Vandaag: 19,8 km. Villar de Mazarife. 
Nog: 288,3 te gaan. 

19-03-2014

Feestje

In Leon namen we een hotel. Op het plein begon het indrinken.


We  hadden bedacht dat het de vrijgezellenavond van David moest zijn. Terwijl we zaten werd het weer vloed, en na een uurtje hadden we de hele Caminofamilie weer bij elkaar.
Paco heeft een fles waarin hij olie, alcohol en hasj gemengd heeft, goed is voor elke pijn. We smeerden, al was het maar voor de lol.


De bars in Leon zijn prachtig. Amanda en ik zorgden voor de traditionele paal- en lapdance voor David. Het werd gewaardeerd. En het werd laat.

Amanda vroeg me vanmorgen of we gestript hadden. Ze was alles kwijt.

Vandaag: rustdag Leon
Nog: 308,1 te gaan. 

18-03-2014

Spaanse mentaliteit

Op komt een nieuw personage. Hij loopt de binnenplaats over alsof hij hem persoonlijk beheerd. Benen naar buiten gedraaid, borst breed, 1.70, worstelaartje. Hij komt recht op onze tafel af, waar wij aan de drank zijn begonnen.

Juan. Hij is kok. En Spaans. En wil wel voor ons koken. Ta-ta-ta. Als de kogels van een mitrailleur komen de zinnen uit zijn mond. Wij worden er erg vrolijk van.
Hij koos blonde Amanda om met hem mee te gaan boodschappen te doen. Die nog zei dat alles dicht was. Niet voor hem. Ze gingen op pad. Hij klopte op het huis naast de gesloten supermarkt, ze deden open, hij deed zijn inkopen en verdween in de keuken, die voor hem wel werd geopend door de chagrijnige herbergier, en hij kookte. Geweldig.


Vandaag: 24,6. Leon. 
Nog: 308,1 te gaan. 

17-03-2014

Update

De Russische had de hele nacht overgegeven. Godzijdank niet in mijn compartiment, maar het was toch duidelijk te horen. Ik ben er veel beter in geworden, ik lag onverstoorbaar te luisteren.

Vanochtend vroeg ging een Duitser er snel vandoor, 6.30, hij vond onze groep teveel 'party'. Toen de andere tien bij de levenden kwamen, David verontwaardigd omdat er in zijn compartiment continu werd overgegeven en hij niet had kunnen slapen, gingen de Wizzard en ik op zoek naar een winkel in het verlaten dorp.

Na een half uur rondjes gelopen te hebben omdat we de winkel niet konden vinden, was onze timing perfect. Een hobbit kwam aanlopen en deed de winkel open en wij wezen aan wat voor ontbijt wilden. Dat was veel. De hobbit werd steeds vrolijker.

Het maken van het ontbijt duurde me te lang, ik ging op pad. Het was weer ongelofelijk. De weidsheid. De hele dag was het een lange rechte oude Romeinse weg, met in de verte een bergketen met sneeuw.


Ik verdwaalde. Het kan bijna niet, maar het lukte me toch. Ik besloot terug te lopen, en het mooie was dat ik binnen vijf minuten de anderen in de verte zag, dus dwars door het veld kon gaan en niet zoveel extra kilometers terug hoefde te lopen.

Ik moest wel even denken aan de dag ervoor, dat de groep tot de conclusie was gekomen dat ik de enige was die niet leed. Maar dit laatste stuk van de weg kostte me moeite.
De herberg maakte alles goed. David was er al en vertelde dat het zo goed was, dat hij de kraan zelfs twee keer kouder moest zetten en dat de douchekop aan de muur bleef zitten. Hij vertelde ook dat de Romeinse weg helemaal geen 17 km was, zoals wij dachten, maar 25. Dat verklaarde veel.


Vandaag: volgens het boekje 17,7 Reliegos.
Nog: 332,7 te gaan.

16-03-2014

Transformatie

Het was volle maan en we hadden bedacht dat het mooi zou zijn om in het donker te wandelen. Het pad werd verlicht, we hadden geen zaklamp nodig. Ik liep met de wizzard. Een man van vijftig die zo Zen is dat je de kunst wilt afkijken omdat het hem schijnbaar zo makkelijk afgaat.
Hij zag dat ik de veer van een zwaan op mijn rugzak heb. Die kreeg ik van W. 

Hij heeft een prachtig donkere stem, het maakt niet uit wat hij zegt, je luistert. En terwijl wij zo door het donker gingen, de maan snel steeg, de hemel zich vulde met sterren, vertelde hij de parabel. 
Het lelijke eendje komt bij de dragonfly, keeper of the dream time en treedt dat rijk binnen, ondanks de waarschuwing dat het daar onveilig is, en komt er weer uit als een prachtige zwaan omdat hij begrepen heeft dat er geen seperate world bestaat. The vail is gone.
Het ontroerde me. 

Toen we aankwamen in het dorp kreeg ik een whisky van hem. We zette de tafel buiten, stoelen erom heen, hij zette zachtjes muziek op, en we zaten daar. In dat totaal verlaten dorp. Op straat. Midden in de nacht. En dronken. Op elkaar, op de intentie, op alles wat we achter willen laten omdat we het niet meer nodig hebben. Op de camino. Die van ons. 


Vandaag: 30,1 Calzadilla de los Hermanillos
Nog: 345,5 te gaan. Op de helft!

Wegwijzer

Ik liep een stukje op met Amanda. Ze doet de camino omdat ze niet meer in het casino wil werken, maar niet weet wat ze wel wil.
Het duurde ongeveer twintig minuten. Toen wist ze dat wel. En zij zei dat dat dankzij mij was. Ik was een grote inspiratiebron voor haar. En de tekenen waren er geweest.

De eerste week had ze een leeg notitieboekje gevonden en meegenomen. Niks mee gedaan. Na een week vond ze een pen naast haar bed. Ook meegenomen. En na anderhalve week ontmoette ze een schrijver die haar zei dat ze alles kon zijn wat ze wilde. Ook schrijver. Vooral schrijver.
Het was me zo duidelijk, zoals het alleen voor anderen duidelijk kan zijn.


Ze vertelde dat ze de dag ervoor alleen maar harten op de weg had gezien. Mensen hadden met stenen de vorm achtergelaten, er waren harten op muren getekend, ze waren onderdeel van een logo geweest. En nu werd haar de weg gewezen door een ligthart.

'And your initial is a C. See the Ligthart.'

15-03-2014

Even rennen

Er was consternatie in de groep. Maggie was kwijt. Maar dat was nog niet het ergste. Ze had halverwege de dag rugzakken gewisseld met Bro en nu had hij geen kleren, slaapzak of toiletspullen. Tenminste, niet de zijne.

Bro kon er niet mee zitten. We zaten op een fantastisch dakterras van een super herberg, in de zon, na een prachtige dag, Iemand had een extra slaapzak voor hem, dus het leven was goed. 
Amanda probeerde uit te vogelen waar Maggie gebleven was, en liet herbergen verderop bellen. Geen Maggie. Maggie is 23 en doet deze tocht zonder geld. Ze tekent zich door de Camino heen. 

Om tien uur 's avonds kregen we telefoon van de Guardia Seville. Maggie was onderweg een rukker tegengekomen, ze raakte in paniek, rende weg, kwam zijn auto tegen - waar drie vrouwenhoofden zachtjes heen en weer wiegden op pinnen die in de plank waren gestoken - rende het bos in, werd achtervolgd, verdwaalde, rende door, stak de weg over, lifte en bracht zichzelf uiteindelijk in veiligheid. 

Achterlaten of krijgen

Vandaag begon ik alleen. Ik was gewaarschuwd voor deze dag: deze dag zou onwaarschijnlijk saai worden omdat het landschap niet veranderde en het bestond uit een lange weg. Heel veel pelgrims nemen hier de bus.
Het was dus prachtig.

Ik had de afgelopen dagen gekeken of er ergens een geschikte plek was om een boodschap achter te laten. Dat is hier een fijne gewoonte.
Op die hele lange eindeloze weg zag ik een bordje aan een boom hangen. Het was in twee vlakken verdeeld, zwart/wit, het leek het yingyang teken, maar was het niet. 
Ik stopte en kraste met mijn pen de boodschap. Het is een zin die mij enorm getroffen heeft toen ik in Zuid Afrika was en onzeker over wat ik daar deed.


Terwijl ik daar naar hartelust stond te graveren kwam er een pelgrim dichterbij. Ik vond het een beetje gênant, maar ging zogenaamd onverstoorbaar door. 
Ik bleek hem in Santadomingo in een kroeg ontmoet te hebben. Hij had last van zijn knieën en kon toen niet verder. Dit is het eb en vloed gebeuren.  
Op de camino is het dan zo dat je elkaar even hartelijk omhelst. Ik hou daarvan. Hij zei dat hij chorizo bij zich had. En dat hij als hij verderop ging lunchen ik van harte welkom was. Ik aanvaardde zijn uitnodiging en ging door met mijn graffiti.



Na een half uur haalde ik hem in en liepen we samen. Hij bleek ook een Paratrooper te zijn.
Ik denk dat iemand me iets wil zeggen. Misschien moet ik vaker mijn parachute pakken en springen. Ogen dicht. 

Beter even mijn mond houden

Het was sinds dagen dat ik weer alleen liep. Ik vond het wel een prettige afwisseling. De nacht bracht ik door bij de nonnen. Er was een hele grote, kale binnenplaats die mij aan een luchtruimte van een gevangenis deed denken, maar ik vond de sfeer fijn.



Van de non die me inschreef kreeg ik een hanger met de beschermheilige van de pelgrims en een glas water. We hadden voor het eerst normale bedden, al was het wel zo dat als je een teen bewoog het hele bed piepend heen en weer schommelde.
Ik vond het gezellig. Net een boot.


Op de binnenplaats at ik met een Duitser. Het wemelt hier van de Duitsers en tot nu toe nog geen Nederlander gezien. Ook dat bevalt.
Vanaf het begin van de route heb ik minimaal acht graven gezien en ik vroeg me af waar al die mensen aan onderdoor gingen. Hij was nogal duidelijk. De camino moet je niet onderschatten. Het is zwaar. Ik knikte vriendelijk. Er zijn zelfs mensen - zijn intonatie was zodanig dat je mensen gerust kon vervangen door idioten - die het doen terwijl ze ziek zijn.
Terwijl ze ziek zijn? herhaalde ik.
Nou ja, niet terwijl ze ziek zijn, maar die hebben het jaar ervoor kanker gehad. Echt, ze zijn er.
Ik mompelde 'Ach so...'

Vandaag: 26,7 km. Terradillos de Templarios
Nog: 375,6 te gaan.

14-03-2014

Van hetzelfde

Na Burgos liep ik met Katja. We schelen 21 jaar. We liepen drie dagen samen en zij liet zich af en toe binnenste buiten zien.
Het was nogal herkenbaar.
Ik pakte wat highlights van mijn afgelopen twee weken en de wijsheid die ze tentoonspreidde was ongekend. En na twee dagen met haar ontdekte ik dat ik het verdomde klemmetje helemaal niet elke keer los hoefde te halen om een slok te nemen.
Twee keer werd ze voor mijn dochter aangezien. De eerste keer ontkende ik. De tweede keer bevestigde ik het met trots. Ik zag de tranen in haar ogen.


Vandaag 19,2 km. Carrion de los condes
Nog 402,3 te gaan. 
De afgelopen 15 dagen 303,7 afgelegd. Tijd voor een kilometerfeestje. Ik zit bij de zusters in een klooster, heb de beschermheilige van de peregrino's gekregen. Dus we kunnen los.  

Vraagje

Kunnen we degene die een doucheruimte met wastafels combineert met wc's met halve deuren met terugwerkende kracht iets aandoen?

13-03-2014

Oud en wijs

In Castrojeriz liep ik even een rondje en werd vrolijk bejegend door een man van in de 80. Of ik pelgrim was, hoe het ging, oeh Guappa, waar ik vandaan kwam. The works, zeg maar. Hij was een kop kleiner dan ik, keek vrolijk kunstgebitwit lachend omhoog en hield mijn onderarm stevig  vast. Ik dacht dat hij anders van zijn sokken zou gaan, dus liet hem aan mijn arm hangen. Maar hij kwam net even te dicht bij. Toen wilde hij un besito. Ik deed een stap naar achter. Hij vond duidelijk dat ik niet het recht had om te weigeren, en voordat ik een mooie Spaanse afdoende zin had geformuleerd, kneep hij in mijn kont.

Vandaag: 24,9 km. Fromista
Nog 421,5 te gaan. 
Bijna tijd voor nog een feestje. 

12-03-2014

Te oud

De herbergen kosten tussen de 5 en 7 euro. Maar daar moet je dan wel wat voor doen.
Wachten tot ze opengaan om 15.00 uur. Binnen zijn om 22.00 uur. En de volgende dag om 08.00 uur weg zijn.

De Commando en ik kwamen om 20.15 binnen van onze karakterloop, en hadden zin in wijn en eten. Dan is het feit dat je om 22.00 binnen moet zijn, terwijl de stad prachtige restaurantjes en bars heeft, best lastig. Ik heb al een keer, de eerste avond met een pelgrim voor de deur gestaan omdat ik dacht dat die tien uur wel mee zou vallen. Niet dus.
We ontmoeten K, die met de taxi was gegaan, en nog twee vrienden die de Commando onderweg had gemaakt om te gaan eten. Het was dus kort.

Daarna gingen we douchen. Ik stond te douchen en hoorde D in de cabine naast me vloeken en zuchten dat hij te oud for this shit was. De cabines waren redelijk klein, en hij heeft een redelijk grote buik, dus dat matchte niet echt. Verder ging het licht continu uit, je moest de deur openmaken om een paar minuten licht te hebben.
Ik stond me af te drogen en hoorde hem scharrelen en vloeken en kreeg enorm de slappe lach. Hij ook. Tot een pelgrim ons nogal chagrijnig vermaande stil te zijn.

We hadden een rustdag in Burgos, dus wilden eigenlijk uitslapen, maar het licht ging om 07.00 uur aan. Hij was nog steeds te oud for this shit en nam mij mee naar een viersterrenhotel. We hadden een marmeren badkamer, eindeloos veel water, shampoo en zeep, gigantische witte handdoeken, schone lakens, roomservice en alle tijd van de wereld.

Vandaag: 20,4 Castrojeriz
Nog 446,4 te gaan. 

11-03-2014

Voor het leven

Vandaag nam ik afscheid van mijn gigantische vriend. Verschrikkelijk. De gesprekken zijn totaal anders dan thuis. Ze gaan rechtdoor. 
De tijd dat ik met hem doorbracht was intensief. Pelgrims sloten zich aan en gingen weer door om later weer terug te komen - als eb en vloed - maar wij bleven zeven dagen en nachten onafscheidelijk. 

Mijn gedachten werden opgetild, vastgehouden en het was alsof me even in de hoogste versnelling levenswijsheid werd aangeboden. Hij bevestigde mijn ideeën, gaf me meer houvast en nieuwe inzichten. 
Voordat ik vanmorgen afscheid van hem nam, ontdekte ik na 13 dagen dat de net te kleine rugzak versteld kon worden zodat ik meer ruimte kreeg.


Tell them

De Paratrooper stelt mij overal voor als The Real Hero. Op zich vind ik dat wel genoeg. Maar het is een Amerikaan. Dus komt er nog een hele horde toestanden achteraan.
Ik ben de vrouw die een openhartoperatie en borstkanker binnen 14 maanden had. Can you imgagine?! Dan pauzeert hij even, haalt adem, en zegt dan dat dat nog niet alles is. Het is pas 90 dagen geleden dat ik mijn laatste chemo had.
Ik heb nog geluk dat hij de longontsteking vergeten is.
Als ik in de buurt zit, legt hij zijn gigantische paratrooperhand op mijn schouder en knijpt erin.
En elke keer lach ik gegeneerd.

De afgelopen zeven dagen liepen we samen, dus moest ik nogal vaak lachen. Het ergste was het als hij in zijn commandomodus was. Dan liet hij mij het werk doen.
'Caroline, tell them what happened to you.'
Lachen hielp niet.

Vandaag: 18,7. Hornillos del Camino
Nog 466,8 te gaan.

10-03-2014

Hidiho

Om de troepen gedegen te werk te laten gaan, ook al bestond die maar uit een honourable paratrooper, leerde D me wat legertrucjes. Daarnaast moest er natuurlijk gezongen worden. Geen probleem, dat kennen we uit de film. Maar de Paratrooper deed voor hoe hij met zijn mitrailleur rende en zong. Hij stak zijn nek naar voren, dat hoort blijkbaar, en trippelde met kleine pasjes zijn lied door. Ik kwam dan niet meer bij. Vooral dat naar voren steken van zijn nek werkte op mijn lachspieren. Het erge is dat ik er geen foto van heb, want toen ik die wilde maken, had hij zijn mood niet, dat kwam later wel. En later kwam niet.

Erelid

We hadden onszelf in de nesten gewerkt. Om J. over te halen mee te lopen beloofden we haar dat we de volgende dag naar Burgos zouden gaan, zodat zij daar de bus terug kon nemen.

D was paratrooper van 17 tot 21. Het is een belangrijke periode in zijn leven en hij refereert er vaak aan. Hij houdt er niet alleen van mensen te binden, maar ook om ze uit te dagen. Hij geeft opdrachten. Zegt hij zelf. Ik zeg commando's.

Ik kreeg de opdracht om de troepen de volgende ochtend om 07.00 uur bepakt en klaar voor vertrek te hebben, geen seconde later, omdat we 37 km voor de boeg hadden. Tenminste, dat dachten we. Om 6.45 vertrokken we. Ik was tevreden. Ook zonder de complimenten van de commando.

Het was nog donker en we liepen in ganzenpas de berg op. 200 meter klim. We kwamen gelijk aan met de zon. We liepen de dag door, tot J en K na 27 km de bus namen omdat J op tijd weer naar huis moest.

Het is handig om niet na te denken hoe ver je moet, gewoon lekker wandelen en je ziet het wel wanneer je eventueel neervalt. Dus liep ik vrolijk door met D. In totaal 41,4 km. De laatste 2 uur van de in totaal 10 uur vielen wel zwaar.

D had me al verteld dat ik een paratrooper zou kunnen zijn. Mentally and physically. Het enige wat eraan ontbrak was dat hij dacht ik niet kon doden. Een adequate aanname.
Toen we om 20.15 eindelijk aankwamen ging hij voor me staan en verkondigde:
'I make you an honourable paratrooper. And I have never done that in my live to a woman.'

Vandaag: rustdag Burgos. 
Nog te gaan. Wat maakt het uit. 

09-03-2014

Smokkelen

D en ik gingen op weg, liepen door de heuvels, lagen naast het pad tegen een hooiberg, dronken wijn, deelden verhalen en de zon.


We liepen door en precies tegen de tijd dat we weer wat voeding nodig hadden, was er een terras. Ik liep even naar binnen en toen ik weer buiten kwam had D het hele terras gemobiliseerd en zaten we met twee Engelse vrouwen en een Duitse. Allemaal rond de 28.
Het is prachtig om te zien hoe D mensen benadert en binnen luttele seconden een groep mensen bij elkaar zet die vanaf dat moment alleen maar het goede van elkaar wil zien en weten.


De twee Engelsen wonen in Logrono en de Duitse deed de camino. We liepen gezamenlijk verder en konden een van de twee overtuigen dat ze met ons mee moest trekken naar de volgende herberg ipv weer terug te gaan. Alleen dat al was een feest.
Ze kwam met allemaal argumenten, geen slaapzak, geen tandenborstel, enz., die wij meteen van tafel veegden.
Ze deed het. De andere vrouw vertrok.

We smokkelden J een herberg in (je moet een credential hebben om goedkoop te kunnen overnachten) en pakten onze spullen uit. De herbergier kwam de slaapzaal op, iets wat ze eigenlijk nooit doen.
Wij gingen meteen met z'n drieën voor het bed staan waar J in lag, en keuvelden vrolijk met de vrouw. Die was niet gek en zag onmiddellijk dat ze J niet had ingecheckt. Ze wilde dat meteen doen. Ik probeerde haar nog te overtuigen dat later te doen omdat ze nu zo moe was en sliep. Dat was geen optie.
Ik ging mee naar beneden en had een halve oplossing in mijn hoofd. Hij werkte heel.

Ik had twee van die credentials, dus gaf haar mijn tweede. Daar stond mijn naam op. De vrouw begon te schrijven, maar binnen twee letters had ze door dat ze deze naam al had gehad. Ze begon weer te ratelen. Ik zei dat het mijn dochter was. Ze vroeg haar voornaam. Ik had geen oplossing voor het gebrek aan het paspoort, maar godzijdank wilde de vrouw die niet hebben.
Ik ging weer naar boven. En was de held.

Vandaag: 41,4 km. Burgos. (tikje te veel)
Nog: 484.5 te gaan.