Het was volle maan en we hadden bedacht dat het mooi zou zijn om in het donker te wandelen. Het pad werd verlicht, we hadden geen zaklamp nodig. Ik liep met de wizzard. Een man van vijftig die zo Zen is dat je de kunst wilt afkijken omdat het hem schijnbaar zo makkelijk afgaat.
Hij zag dat ik de veer van een zwaan op mijn rugzak heb. Die kreeg ik van W.
Hij heeft een prachtig donkere stem, het maakt niet uit wat hij zegt, je luistert. En terwijl wij zo door het donker gingen, de maan snel steeg, de hemel zich vulde met sterren, vertelde hij de parabel.
Het lelijke eendje komt bij de dragonfly, keeper of the dream time en treedt dat rijk binnen, ondanks de waarschuwing dat het daar onveilig is, en komt er weer uit als een prachtige zwaan omdat hij begrepen heeft dat er geen seperate world bestaat. The vail is gone.
Het ontroerde me.
Het ontroerde me.
Toen we aankwamen in het dorp kreeg ik een whisky van hem. We zette de tafel buiten, stoelen erom heen, hij zette zachtjes muziek op, en we zaten daar. In dat totaal verlaten dorp. Op straat. Midden in de nacht. En dronken. Op elkaar, op de intentie, op alles wat we achter willen laten omdat we het niet meer nodig hebben. Op de camino. Die van ons.
Vandaag: 30,1 Calzadilla de los Hermanillos
Nog: 345,5 te gaan. Op de helft!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten