t/m 1 mei

Incubatietijd van een goed gesprek

'Jij bent ook niet achterlijk.'
'Is dat een compliment?'
'Nee. Was je maar achterlijk.'

Het mooie is dat ik vandaag de diepere betekenis van die uitspraak goed kan doorgronden. Misschien niet achterlijk, maar dan toch wel een tikkie traag.

Herkenning

Vandaag kon ik de eerste exemplaren komen ophalen. Het boek lag in stapels op het bureau van de redacteur. Een toren glimmende ansichtkaarten ernaast. We kregen plastic tassen mee en konden het gaan vieren.

Dat hebben we gedaan.

Morgen ga ik in de trein mijn eigen boek zitten lezen. Met de kaft heel erg omhoog. Wie weet...

Mooie vogel

De PA begon als een bange vogel. Als hij iets aan iemand vroeg, kwam er alleen wat angstig getjilp uit. Langzamerhand verdween de sla-me-nu-maar-meteen-houding, en begon hij zelfs plezier in zijn vak te krijgen.

Dit plezier nam zulke vormen aan, dat hij me vandaag na de uitzending met pretogen bekende dat hij de fles wijn van 60.- euro had willen weggeven aan een toevallige passant ipv aan onze hoofdgast.

De humor die plotseling naar boven kwam! Wat een verademing. Bijna jammer dat hij het niet daadwerkelijk gedaan had, dat zou zijn stage - die donderdag afloopt - helemaal compleet hebben gemaakt.

Een fijne plek voor andere dingen

M vertelt dat hij bezig is met een serie gebaseerd op een thriller. Hij is er trots op dat het project, waar hij al twee jaar aan trekt, nu eindelijk gerealiseerd kan worden. Op het moment dat hij dacht dat het niet meer door zou gaan, gebeurde het toch.

Toen ik wegging raadde hij me aan de thriller te kopen en op de wc te leggen. 'Vier keer poepen en je hebt het uit.'

Misschien volg ik zijn raad wel op, want wat is het verschil tussen Misschien wisten zij alles en zijn tip. Toch hoop ik van harte dat de aanstaande kopers van Russisch water geen wc-lezers zijn.

Lang weekend

         Het prieeltje uit 1820 waar we het weekend doorbrengen

Facebook-onbegrip

Mijn profielfoto verdwijnt op  mysterieuze wijze. Collega S stelt dat dat technisch gesproken onmogelijk is, en kijkt me even aan met een blik van jammer-dat-je-er-te-oud-voor-bent. Maar door mijn vasthoudendheid is hij bereid even mee te kijken. Omroep MAX, hè, alles voor de ouderdom.

Gehoon op de redactie. Mijn foto staat er zo'n 18 keer op, als een fleurig behangetje. Alleen niet op mijn eigen pagina. Onbegrijpelijk. Geroutineerd facebookgebruiker S is het daar helemaal mee eens, maar daar slaat men totaal geen acht op.
I: 'Het komt heel dom over. Dat wel.'
J: 'O, my god, ben je er nu nog steeds niet uit. Alsof je er pas vijf minuten op zit.'

Ik voel me, ondanks de aantasting van mijn waardigheid, niet aangesproken. Al krijg ik even later een melding op het scherm: 'Uw verzoek is verwarrend voor de server en de server weet niet welke actie nu te nemen.'

Verwarrend. Jaja.
Ik voel er veel voor om alles op inactief te zetten. Inclusief mijn bedaagde aanwezigheid op deze veel te jonge redactie.

Niet jarig

Ik bel mijn oude oom om hem te vertellen dat ik jarig ben. Dat wordt gewaardeerd, al beweert hij in eerste instantie glashard dat het helemaal niet waar is. Bovendien wordt die waardering niet helemaal geuit in het daarop volgende gesprek.

Hij is degene die tien jaar geleden steeds herhaalde dat ik moest gaan schrijven, daarom vind ik het extra jammer dat hij niet naar mijn boekpresentatie kan komen. Ik denk hem met het volgende te troosten.

'Ik stuur je het boek zodra het uitkomt.'
'Ja, en dan stuur ik het je terug met de fouten.'

Hij is 91. Jeugd is een voorschot. Ouderdom is de afrekening.

Morgen ben ik een ansicht

Binnenkort val ik bij mensen in de bus of lig ik op de balie van de sportschool en sta ik in een rek van een café. 

Van A had de postzegelfoto niet gehoeven, ik vond em wel geinig.
Zou dit het begin zijn? Daal ik af naar de spelonken waar mijn ego gniffelend van plezier om meer en meer aandacht schreeuwt?

Het antwoord is: Ja. 
Als je een postzegel al prachtig vindt, kun je niet veel dieper meer zinken.
Ik hou het er maar op dat dit mijn debuut is en dat mijn karakter na verloop van tijd wel weer boven komt drijven.

PS: Aanmeldingen voor kaarten om te versturen: via reacties!

Indruk

Elsschot schreef naar aanleiding van zijn boek Kaas: "Het dramatische van de dingen zit niet in wat er gebeurt, maar in den indruk die het gebeurde op de toeschouwer maakt."

Een uitspraak die een collega heeft geïnternaliseerd. Vervolmaakt kan ik melden. En daar heb ik dan toch ook weer bewondering voor. Die souplesse. De afwezigheid van schuldgevoel. De meerdere glorie van het Ik tot in den puntjes uitgewerkt.

Morgen doe ik mee. Kijken hoe mijn indruk van het gebeurde valt.

Zondag

Vanaf 19 mei in de winkel

Rode loper

W en ik stonden eerst een beetje beteuterd te kijken naar de rijen mensen die weer keken naar de gasten van de première Alle tijd.
Of er geen achteringang was, wilde W weten. Hij heeft duidelijk niks met dit gedoe. Ik daarentegen wilde als De Laatste Onbenkende Nederlander hoe dan ook over dat ding lopen. Alvast even opwarmen.

De haag van fotografen was dik, rijen camera's zij aan zij, microfoons die vooruitgestoken werden. Een bekend stel voor ons werd tegengehouden: 'Draai je nog even om,' werd er geroepen.

Vol verwachting stapte ik de loper op. Niemand zei iets. Geen vraag, geen schreeuw die mij in een bepaalde richting op deed kijken. Geen fototoestel werd op mij gericht, ondanks mijn perfect arrogante blik die al die journalisten duidelijk moest maken dat ik een felbegeerde plek in de Literaire Salon van de Uitmarkt heb weten te bemachtigen. Het maakte geen indruk. En de film viel ook tegen.

Vandaag

Lokkertje

V is maar op één voorwaarde bereid om helemaal vanuit het zuiden naar Amsterdam te komen voor de boekpresentatie: A moet er zijn.

Dat ga ik A natuurlijk niet vertellen. Dat zijn aanwezigheid belangrijker wordt geacht dan dat hele Russische water.

Zo langzamerhand begin ik wel een rode draad te bespeuren die maakt dat als ik ergens aandacht voor wil krijgen, ik A schaamteloos moet misbruiken als lokaas óf hem genadeloos moet zien te verzwijgen.
Tot nu toe reageerde mijn omgeving het beste op het eerste. Wie ben ik dan nog?

Dames en heren: komt allen naar de boekpresentatie. Speciale gast: AFdJ

Hoera...

Het is zo ver. Ik ben officieel.
Er is een webpagina bij de uitgever, het boek wordt gedrukt, er is een brochure die bij de boekwinkels ligt en er is een zenuwachtig trotse schrijfster.

Het mooie is dat ik - nog voordat het boek er is, laat staan gelezen - nu al weet dat ik in de literaire salon op de Uitmarkt mag komen, een interview krijg ik cafe Tabac en mag meedoen aan een pilot voor een literatuur TV-programma. 

Ligthart bij Nieuw Amsterdam

Het enige vervelende is dat mijn redacteur vroeg of ik al met een nieuw boek bezig was.
O, ja. Even vergeten. Ik ben schrijfster. En die moet schrijven in plaats van zich bezig houden met egodingen als bekendheid en publiek.

Ik ga nu heel stilletjes met een schriftje op mijn schoot zitten denken.
Wat een vak.

In één klap beroemd

A woont in een rustig straatje in provinciestad H. Wij verlaten zijn huis om uit eten te gaan. Er staat een cameraploeg in zijn straat en Henk-Jan Smit doet een fijn loopje langs de huizen. HJ knikt even naar ons met een lachje van: 'Ja, dat zie je niet elke dag, maar ik ben t echt!' en stapt gemotiveerd door.

Wij raken ondanks alles niet geïmponeerd en lopen rustig naar een restaurant. Later, veel later aan tafel constateert A plotseling heel tevreden: 'Mijn auto komt op de televisie, dat besef ik nu pas!'