Zondag

Elke keer weer

De rolstoelen stonden al klaar in de kerk. En ja hoor, het was weer zo ver. Elk jaar wordt er minstens één iemand beroerd tijden de Mattheus. Een jonge vrouw dit keer, terwijl ik net de theorie had opgebouwd dat het vanwege het hoge 70+ gehalte is dat het misgaat.
De vrouw werd afgevoerd. Nam niet weg dat de uitvoering onwaarschijnlijk prachtig was.  

Goed geantwoord

Bij de Hema waren twee kassa's open. Ik stond voor de ene, een man stond tussen de twee kassa's in. Hij vroeg aan het meisje achter de kassa of er een kassa bij kon.
Ik zei dat ik het probleem niet zag. Dat hij al bijna aan de beurt was.
'Vindt u het goed dat ik dit op mijn manier afhandel?'
'Nee.'
'Vindt u het dan goed dat u zich alleen met uzelf bemoeit?'
'Nee.'
Het meisje achter de kassa lachte.
Toen had hij geen vragen meer. Intussen hielp het kassameisje iemand anders omdat de man verkeerd stond. De kop die hij trok had gefilmd moeten worden.
Ik zei niets. Vond het prachtig. Maar keek onschuldig. 

In zekere zin onsterfelijk

Doordat ik vandaag totaal afgesneden van radio functioneerde, vernam ik pas om 19.00 dat Johan ons ontvallen was. Ik houd niet van voetbal, maar van Johan hield ik wel. Hij hoort erbij. Bij ons cultureel erfgoed.

Zijn taal. De impact van de eenvoud. 

Het komt niet vaak voor, maar ik had het ook heel erg met het overlijden van Annie M.G. Schmidt en Jeroen Willems. Die kunnen niet dood. Die mogen niet dood. En zeker niet voordat ik ze überhaupt heb ontmoet. 

- - wordt +

Het was een mooie boekenclubavond. Verscheidene vrouwen hadden er tegenop gezien omdat ze niet goed wisten hoe ze mij op een milde manier konden zeggen hoe heftig ze mijn boek vonden. Deprimerend, beklemmend, verdrietig, eenzaam.

Maar die deprimerende, beklemmende, verdrietige en eenzame bundel was aanleiding voor een ontroerende, warme, persoonlijke avond vol ontboezemingen. 

Buiten mijn reikwijdte

Ik ben schrijver. Ik kan me inleven. In alle soorten mensen. Slachtoffers. Daders.
Maar ik krijg het met geen mogelijkheid voor elkaar om in te voelen waarom er spijkers in de explosieven geplaatst moesten worden. 

Hij heeft - denk ik - geen idee

De maandag zette zich onverminderd voort. Ik besloot mijn laptop weer op te halen, via via kon iemand met verstand er naar kijken zodat ik hem niet twee weken kwijt zou zijn.
Er gloorde hoop.
Ik deed ik weet niet hoeveel schietgebedjes dat de laptop nog niet was opgestuurd.
Ik was op tijd.

Op de tuin vertelde de bouwer dat hij maar een halve dag kon, maar ook dat ik niet moest zeuren over het feit dat ze hadden gezegd dat alles woensdag zéker af zou zijn. Moest het nou goed of niet? Nou dan.
De incubatietijd van zijn opmerkingen was een kwartier. Toen ben ik er toch maar even op teruggekomen.
De discussie over of de verrotte platen buiten of binnen waren, zette zich onverminderd voort en tijdens een ronde om de afgetakelde boshut, prikte ik her en der door spaanplaat heen. Zonder kracht.
Toen was het een kwartier rustig.
Daarna bleek mijn aggregaat kapot - 'Als jij niet effe elk jaar dat ding laat lope, dan ken je erop wachte.' Vervolgens gingen de zonnepanelen op tilt omdat de bouwer probeerde 1800 volt te trekken, terwijl 800 het maximum was, bleef de man die om de hoek materialen moest halen voor het gemak helemaal weg en bereikte ik een waar-is-de-whiskystemming.

Toen was mijn karakter blijkbaar genoeg getest.
Icentre belde. Ik moest maar even langsfietsen dan kon hij laten zien hoe ik mijn backup-schijf aan de praat kon krijgen. Aan de balie vroeg hij niet waarom ik mijn laptop weer had opgehaald, maar waarom ik haast had. Ik vertelde hem over MacDowell. Hij ging nog wat proberen. Mijn harde schijf werd in een maagdelijk witte laptop gestopt. Het duurde eindeloos, maar hij startte op.
Hij vond het geen probleem dat ik met zwarte aardehanden het toetsenbord gebruikte om te zien of ik mijn documenten kon openen.
Het lukte.
Ik moest die laptop maar meenemen en begin april, als mijn hoofd wat leger was, de laptop weer terugbrengen - nee, hij wilde geen huur - en dan kon ik tegen die tijd wel bepalen wat ik met de gecrashte computer wilde doen.
Hij glimlachte toch nog bescheiden toen ik verklaarde dat hij - ondanks het feit dat het pas maart is - de man van het jaar was.

Wat kan een onbekende een andere onbekende toch intens gelukkig maken. 

En nu?

Het was geen prettige maandag. Een van de ramen was 40 centimeter breed terwijl die 140 breed zou moeten zijn. Het grote raam met daarin een kleiner dat open kan, is gespiegeld gemaakt. De balken die onder de planken vandaan komen zijn verrot. Een discussie over plaatwerk, of dat nu buiten- of binnenkant is. De deuren die ik al in huis heb die zonder enthousiasme begroet worden. Dat kost allemaal veel meer tijd. De man die het allemaal moet oplossen is not amused en ik krijg de halve dag preken te horen over hoe een mens dit had behoren te voorkomen. De mens in kwestie is niet aanwezig.

Om vijf uur fiets ik met mijn computer die weigert op te starten naar de Apple store. De harde schrijf is gecrasht, maar er is nog meer aan de hand. Opsturen, analyse a 90 euro, dan eventuele reparatie. Het gaat minimaal 2 weken in beslag nemen.
Intussen denk ik aan de aanmelding van de Artists in residency waar ik mee bezig was en die voor april binnen moet zijn. De vertalingen waarmee ik al een eind op weg was. Alle recensies die ik moet uploaden. Waantje... En ook aan al die onmisbare documenten waar ik nu nog even niet opkom. 

Amen

Ik word gebeld door een van de leden van de boekenclub van mijn moeder. Morgen moet ik me melden. Zo'n acht vrouwen van rond de 70 die mij gaan bevragen over de ins en outs van Tweedehands bloemen.
Pittige vrouwen.
De geheime beller wil me een hart onder de riem steken. Ze wil dat het goed gaat. Zij vindt dat ik ongelofelijk goed schrijf, maar ze werd zo onwaarschijnlijk somber van de verhalen. Waarom ik zo'n bundel heb gemaakt. Zij vindt het leven al moeilijk genoeg.
Ik weet het niet, waarom zijn deze verhalen eruit gekomen? Ik heb zelf niet het idee gehad dat het zo heftig was, maar in de recensies wordt het altijd genoemd. Ik denk dat als je om je heen kijkt het helemaal niet zo vreemd is wat ik schrijf.
Of het autobiografisch is?
De eenzaamheid die erin zit, ja. Het al zoveel jaar alleen doen. Ze onderbreekt me. Ze heeft een meer dan 45 jaar huwelijk achter de rug, haar man is overleden, ze heeft kinderen, en die eenzaamheid had, en heeft zij ook. Zij denkt dat het inherent is aan de mens.
Ik betwijfel dat. Ik denk dat het te maken heeft met gevoeligheid. Dat dingen harder raken. Dat je minder in staat bent oppervlakkig te leven.
Ze is het misschien toch met me eens en bekent dat ze wel eens jaloers is op de mensen die anders door het leven gaan.
Dat heb ik niet. Ik denk namelijk dat de diepte ondanks alles, de moeite waard is. Dat dat leven heet. Het voelen wat er is. Dat al die rotzooi groei mogelijk maakt. En je daarmee een gelukkiger mens wordt. Die weer meer kan betekenen voor anderen. 

Zondag

Alles zal reg kom

De wekker ging om 06.30 en toen ik stond te douchen hoorde ik de sms binnenkomen. De bouwers waren wat verlaat en in plaats van 08.00 zou het 12.00 uur worden.

Ik ging toch redelijk vroeg naar de tuin in afwachting van wat komen ging.
Er kwam niks. Behalve een telefoontje dat ze toch niet kwamen. En morgen ook niet. Maar maandag wel. En dan zou die hele buitenplaats van mij toch nog woensdag af zijn. O, ja, en het was toch wel handiger, dat scheelde tijd, om het oude hout te laten zitten. En dat hij mij gisteren voor gek verklaarde dat ik dat wilde omdat hij dan niet wist wat voor verrots er allemaal onder zat, was hij even vergeten.
Ik hou zo van verbouwen.

Mijn naam is...

Om 08.00 uur zat ik voor het park op een kar te wachten op de mannen die de boshut gingen verbouwen. Er liep en jogger voorbij.
'Caroline?'
Hij stopte met rennen.
'Ja,' zei ik, 'maar ik herken je niet.'
Hij kwam dichterbij zoals een blinde zonder stok.
'Nee. Je lijkt er wel heel erg op. En je heet Caroline?'
'Ja, maar ik heb veel dubbelgangers.'
Toen hield A - hij had zich inmiddels voorgesteld - een verhandeling over het haar dat niet onder de muts zat die hij ophad. Dus hij leek eigenlijk ook op iedereen.
Ik vond dat onzin. Hij was een aantrekkelijke. Al durfde ik hem niet te vragen even die muts voor me af te zetten om te zien of dat stand zou houden. 

Another day at the office

We mailden en belden de hele ochtend heel Nederland om toch nog een extra gezin met pubers te vinden. Toen gingen we de zon in.
In wat we voor het gemak onze lunchpauze noemden - we houden de zaak graag overzichtelijk - kocht ik twee zwemvesten. Toen reden we langs Gein om voor de goede zaak een boerengezin binnen te hengelen, alhoewel de ervaring leert dat de tijd tussen uitzetten en vangst minimaal een week in beslag neemt.

Het boerenechtpaar had onze mail niet gezien, ze keken eens per maand naar hun computer. Maar I haalde de familie met grote zwierigheid binnen en toen kregen we een rondleiding.
Op het erf knieknikten net geboren lammetjes, en was een koe steunend bezig een kalf te werpen. Het vlies puilde naar buiten en werd weer naar binnen gezogen. We keken gebiologeerd toe.

Nadat we de eindredacteur tevreden en gerust hadden gesteld, reden we in onze nopjes naar Ottenhome om op het terras aan het water te lunchen. Dit was dan de echte pauze. Onderweg naar het mediapark zag ik opeens een kringloopwinkel. We stopten. Al was het maar omdat daar volgens I een man werkte wiens teen geamputeerd was en zij op de hoogte was van alle ins en outs van die teen. Behalve de man met loopgips, zag ik een lamp die ik kocht voor vijf euro. De lamp bleek stuk. Toen kocht ik hem voor twee euro.
In de auto bedacht ik dat ik helemaal geen plaats meer heb voor een lamp. En zeker niet voor een kapotte.
In de container op het mediapark lag een knalrode bank. I hield me tegen.
Terug achter het bureau maakten we her en der wat mensen blij, schreven een bevestigingsmail en gingen naar huis.   

Anders niet

Vanmorgen werd ik om 05.00 gebeld. I, die op Hawaï zit, wilde weten hoeveel uur het nou precies met Nederland scheelde. Hij deed een gok.
Die gok klopte. 

Volgens handleiding

Ik heb een wilgenhut/bank gemaakt. Alleen herkent niemand het.

Op internet zag ik de meest schitterende constructies, allemaal heel degelijk geknoopt, met tussen elke tak dezelfde afstand en zelfs de meest ingewikkelde patronen. Terwijl ik bezig was, wist ik al dat ik daar naar verlangde.

Het ligt niet in mijn aard.

Geweldig advies

'Een vriendin heeft ooit gezegd - en dat vind ik een gouden regel, alleen heb ik me er nooit aan gehouden - dat...'

Opeens hoorde ik mezelf praten. 

Zondag

Boekenbal

Eerst gingen we behoorlijk lang tutten, toen liepen we in vol ornaat naar de uitgeverij alwaar gedineerd werd. De vrouwen zagen er weergaloos mooi uit. Veel glitter, blote schouders en ruggen. Om 20.15 werden we in taxi's gemanoeuvreerd.

D&ik hadden ons inmiddels opgewerkt naar het voorprogramma. Dat betekende rode loper inclusief tv-ploegen en fotografen. D bleef stug voor zich uitkijken toen een prettige AT5 man haar wat vragen probeerde te stellen. Zij had niet door dat het tegen haar was. En achter ons had een bekende zonder initialen de uitgever gesommeerd voor haar te gaan lopen. Er werd geroepen en gegild, niet alleen naar de zonder-initialenvrouw, maar ook naar de uitgever die in de weg stond. Wat nu juist de bedoeling was. Met rode konen haalden ze de garderobe.

Na het voorprogramma mochten we los. Waar natuurlijk geen uitspraken over gedaan kunnen worden. Al bleken D&ik voor een nis te zitten die als darkroom - met wat palmen ervoor - fungeerde. We hadden dat pas door toen er twee schrijvers verfrommeld en met rode konen uitkwamen.
Maar verder was het rustig.

Al werd het langer dan kort

F kwam heel even kort een borrel halen. Wat resulteerde in een gerepareerde verwarming, een werkplan voor het maken van sloten op mijn schuifdeuren, een rookmelderophangsysteem, een opvangconstructie voor een waterplant en het maken van een spotje. Zaken waar ik al maanden tegenaan hik. Dat zijn mooie bezoekjes. Hoe kort ook. 

Nu de schoenen nog

Maar ik overweeg sneakers. Ziet toch niemand. Behalve als ik die trappen te vaak op en neer loop. 

Een simpel jurkje

Toen de verkoopster hoorde dat het voor het boekenbal was, werd de hele winkel mijn pashok in gesleept. De een na de andere prachtige jurk trok ik aan (zo'n 15). Toen haar collega weer binnenkwam riep ze door de zaak: 'Mijn eerste boekenbalklantje!' Ik verdween snel achter het gordijn en kwam er pas weer uit toen de wind was gaan liggen.

Intussen genoten de winkelende mensen met haar mee. Waarom ik nu pas was gekomen, dat was toch echt niet slim. Er was al zoveel weg. En dan had ze nog de kans gehad om voor me te bestellen. Ik vertelde haar maar niet dat ik eigenlijk had gepland om op de dag zelf even langs te komen. Hup, daar hing ze al weer een nieuwe aan de rail.
Zij wilde ook wel naar het bal. Kon ik niets regelen? Kom dan daarna vertellen hoe het was, alle roddels, of mag dat niet?
En de rits die ik niet zelf openkreeg was geen probleem, het was toch het boekenbal? Of niet?

Toen ik voor de zoveelste keer dwars door de winkel naar de grote spiegel liep, zei een winkelende vrouw op zachte toon tegen mij dat ik diep donkerrood moest doen, velours, ze knikte kort, ja, dat zou ook heel mooi bij mijn huid staan. Ze streek even een paar keer over haar wang. Ze zei het allemaal zo zacht dat niemand - en vooral de verkoopster - het kon horen. Alsof het feit dat ik door haar werd afgehandeld, maakte dat ik door niemand anders ingepikt mocht worden. Ook niet voor even. 

Goed weekend

Vandaag was ik zo kapot dat ik na een werkdag al dacht dat het vrijdag was. Dat idee werd bevestigd door degene bij wie ik ging eten. "Wat zie jij eruit!'

Zondag

Even lekker bijkletsen

In de trein naar Zwolle zaten we achter een actrice van TGA. Ik had niet gezien wie tegenover haar zat, maar dat was er ook een.
En wat ze deden was op zeer luide toon het hele gezelschap doornemen. Compleet met naam en toenaam. Er was een actrice X die er niet 'bij' kwam. Ze bleef maar afstand houden. Dat was niet goed. De regisseur werd uitgebreid geanalyseerd, en zowaar kwam er ook nog - zij het aarzelend - een zeer korte evaluatie van een van de twee. Die werd altijd gevraagd voor de moederrol.
O, o.

Zouden ze nou echt denken dat er in de zaterdagochtendtrein van 10.40 richting Zwolle niemand zit die ooit naar TGA gaat, of tv kijkt?

Hoe eenzaam is dat

Wat ik nog steeds het meest bizarre idee ooit vind, is dat wij, die 7 miljard mensen die hier op aarde rondlopen, zo extreem veel dingen gemeen hebben, maar dat niemand, echt niemand precies dezelfde mensen kent.

Of is het de ultieme vrijheid?

En toch helpt het

Ik moet weer de MRI in. Een half uur.
Een half uur waarin een stem door de intercom - ik lig met blinddoek op en een bal in mijn handen voor als er paniek uitbreekt - die mij dertig minuten lang achter elkaar de opdracht geeft: 'Haal heel diep adem, adem helemaal uit, adem inhouden... ademt u maar door...'
Stel je voor dat je dag daaruit bestaat. Hoe zou dat zijn? Misschien noemt hij zichzelf ademcoach.

Ik word high en bedenk tussen al dat ademen door dat ik nog troost-sokken moet invoegen in mijn kinderboek. Omdat er geen metaal in die machine mag, neem ik altijd zachte kleding mee. Om mezelf gerust te stellen. Alsof alles altijd oké is. 

Makke van de beroepskeuzetest

Vandaag kwam ik er opeens achter dat ik een formidabele call centermedewerker had kunnen zijn.

Toch zonde van al die gemiste kansen waarbij klanten - zomaar zonder klantnummer - hun problemen aan mij hadden mogen voorleggen.