De terechte ex

Mijn broer heeft er weken geleden een mail uitgegooid. Of wij foto's van onszelf al dan niet met partners wilden inleveren voor de familiekalender.

Niemand van ons gaf nog gehoor aan deze oproep, dus ging T zelf maar eens aan de slag. Maar in de stapel oude foto's kwam hij alleen maar onze ex'en tegen. Daar werd hij erg vrolijk van.

Nu krijgen we de 'Gelukkig net niet gered' kalender.

Voornemen

Ik zat in de wachtkamer te wachten op mijn naam. De arm met de hand eraan was al uitgestrekt toen ik nog ver van hem verwijderd was. Het duurde eindeloos. Ik moest de oceaan nog oversteken terwijl hij al helemaal klaar was om me te ontvangen. Hij verslapte niet. Niets in de uitgestoken arm verried dat hij het te lang vond duren of dat hij spijt had zo vroeg met steken te zijn begonnen. 

Hoeveel gedachten er in een paar seconden niet door een hoofd kunnen gaan. C.q. het mijne. En hoe de tijdsinschatting aan de hand van die hoeveelheid gedachten wordt gerelateerd.

Ik ben nogal een neuroot in die dingen, mensen vooral niet op mij laten wachten.
Maar dat zou ik eens moeten doen, gewoon als oefeningetje. En dat dan vooral heel normaal vinden, anders krijg je stront.

Ik voorzie een goed voornemen.

Biljarten

De man spreekt E aan en zegt: 'Wat heb jij dat goed gedaan. Zo'n prachtige vrouw meegenomen.' Mij keek hij geen moment aan.
Via de band spelen. Wat vind ik dat leuk.

Tegenstelling: de andere kant van hetzelfde

Ik had er niet op gerekend, maar in deze periode komen de gedachten aan vorig jaar erg naar boven. Aan hoe ik tegen het openzagen opzag. En hoe bang ik was. Niet voor de dood, daar zat ik oprecht niet mee. Dat zou de luxemanier van eruit stappen zijn, zo onder narcose. Maar voor half eruit komen. Of gigantisch veel pijn. Of dat ik vanwege complicaties meteen nog een keer onder het mes zou moeten, zoals S overkwam.

Zo vol spanning als het toen was, zo leeg lijkt het nu. 

Relativiteitstheorie

T en ik hebben het over ons leven. We zijn daar niet tevreden over.
Ik: 'Zou ik dan schilder zijn ipv schrijver?'
Hij: 'Nee. Je bent gewoon allebei. Een dubbeltalent.'
Ik begin er wel lol in te krijgen en zeg: 'Ik kan ook heel goed boetseren.'
T: 'We kunnen dus rustig spreken van een tripple talent.
Hij denkt diep na. 
'Ik kan alleen maar vrouwen versieren. Daar hoef ik niets voor te doen. Die komen vanzelf naar me toe.'
'Dus zelfs dat kun je niet.'

We hebben minstens vijf minuten de slappe lach gehad.

Eindejaarsgedachte

De verzekering van dit jaar heb ik er in ieder geval uit.

FB

Ik zit op FB en opeens zie ik staan: Hoe voel je je, Caroline?
Vroeger was het: Wat ben je aan het doen? Dat is niet zo indringend. Die tekst kun je met een gerust hart negeren. Maar als een applicatie opeens echt geïnteresseerd is in mijn stemming, dan moet ik toch wel iets.

Oké dan.
Heb ik het even op een rij gezet en toch maar voor mezelf gehouden.
En dat is goed. 

Zondag

Goddank

337 dagen na mijn operatie spreek ik met 'mijn' cardio-thoracaal chirurg. Hij belt om 19.30 terwijl ik met een glas bij de open haard zit.

Zijn computer doet moeilijk dus krijgt hij mij er niet uit. Door die langzame computer zitten we meer dan een kwartier met elkaar aan de telefoon.
We kletsen wat, wel over medische dingen natuurlijk, anders raakt zo'n man van zijn apropos, maar intussen denk ik, zal ik hem vertellen hoe blij ik met hem ben. Dat hij zijn hand in bedwang heeft gehouden en er niet 1 mm naast zat?
Ik doe het niet.

Het vooroordeel over deze beroepsgroep is dat ze arrogant zijn en zich god wanen.
Zijn stem klinkt veel jonger dan ik me herinner. Hij lacht om mijn grappen. 

Ik wil hem eigenlijk nog even wijzen op het feit dat hij weliswaar de zaag in mijn borstbeen heeft gezet, maar dat het resterende deel toch ook wel de moeite is.
Ik doe het niet. Hij kiest niet voor niets voor selectieve onderdelen die blootgelegd worden tussen de lakens. Zo iemand moet ik niet met iets menselijks als een hoofd lastig vallen. Maar het mooie was dat hij wel zo klonk. Niks goddelijks aan.

Eenentwintig

We zouden toch mooi staan te kijken...

Vraag

Als vandaag op gisteren lijkt, zullen we het dan eens over morgen hebben?

intermediair

Reciprociteit

Vandaag werd er weer gebroken. Ik ben gek op voor-tijdens-en-nafoto's. Waarschijnlijk omdat je dan pas goed ziet hoeveel werk er is verricht.

Het was weer fijn. Ondanks reciprozaag (nieuw) die het na 7 keer zagen al begaf.
Ik had het kunnen weten. Gereedschap met zo'n naam...

Selectiviteit

Eén op de drie Nederlanders gourmet tijdens de kerst. 
Ken ik dus alleen maar die twee op de drie anderen.

Is het nou erg dat ik dat niet zo erg vind?

Under the apple tree

We waren heerlijk aan het met de grond gelijk maken.
Omdat ik te weinig kracht had, brak ik een aantal planken doormidden zodat ik het in twee delen wel voor elkaar kreeg. Zag ik dus net te laat dat ik een potentiële fantastische tafel aan stukken trok.

Dan maar smal maken of misschien kort en breed, maar A zei dat ik er gewoon een aantal andere planken op moet timmeren omdat deze afmeting zo goed is.

Het mooie vind ik dat die gedroomde lange tafel onverwacht uit het dak kwam zetten.

Vanaf april wordt het weer open tuin. De schuur ligt plat en de appelboom is inmiddels ook gesnoeid. De tafel komt er onder te staan.
Natuurlijk. Ik hou je plek wel vrij. 

Zondag

Kenners

In het Stedelijk hing alleen maar bekend werk. Misschien was het daarom dat mijn laarzen net zo intensief bekeken werden als de schilderijen. Zoals het hoort gepaard gaand met een snobbyblik die aangaf niets, maar dan ook echt helemaal niets met dit werk te 'hebben'.

De toegang missen

Troostontwikkeling

Ik heb W aan de telefoon die relativerende dingen tegen me zegt omdat de aankomende periode er totaal anders uitziet dan op verheugd.
Ik vertel dat ik de stad in ben geweest en als troost een onvoorstelbaar lelijke lamp heb gekocht. Met een elf.
'Dat geeft niets. In je huisje past alles.'
'Ze geeft drie kleuren licht.'
'O, gadver.'
'Precies. Het erge is dat ik nog vroeg of dat uitgeschakeld kon worden, kon niet, en toen zei ik dat ik haar graag wilde hebben.'
'Nou ja, je was erg van slag.'

Het is lief, maar het biedt niet echt troost omdat ik weet dat ik onder uitstekende omstandigheden precies hetzelfde had gedaan.  

ps: sinds gisteren is mijn smaak alweer zo ontwikkeld dat ik haar mega prachtig vind.
Inclusief de drie kleuren.
En die grote voeten had ik inderdaad over het hoofd gezien.
Soit.

Zonder Zuidwester

Er ligt een briefje in mijn brievenbus.

Regen in uw boot?
Ik bied u waterdichte oplossingen.

Namens mijn boot ben ik toch wel beledigd.
Een beetje water op het dak wil nog niet zeggen dat ik hier binnen in de regen zit.

Kortom: de schrijver van het briefje heeft er geen kaas van gegeten.
Nooit inhuren dus.
En dat is een waterdichte redenering.

Uitspraken

Man bijt hond is het mooiste inspiratieprogramma wat je je maar kunt wensen.

Een man wordt geïnterviewd, die vindt het wel goed dat het regionale programma dat hij presenteert kans heeft om op ned 3 uitgezonden te gaan worden. Dat is mooi. Een beetje kwaliteit.
'Is dat er nu niet dan?'
'Jawel, maar het is heel etalitair.'

Een vrouw waaraan gevraagd wordt hoe het met haar dochter gaat, antwoordt:
'Ze heeft het niet makkelijk van binnen.'

Daarna een interview met twee zusjes van vijftien.
'Jullie zijn een tweeling?'
'Ja.'
'Hoe lang al?'
'Ons hele leven.'

Dan hoef je zelf toch niets meer te verzinnen.

Structureel gebruik

Ik klaag bij mijn redacteur over mijn karakterstructuur en de daaruit voortvloeiende consequenties voor mijn leven. Ook al weet ik dat dit soort gevoelens goed bruikbaar zijn voor mijn nieuwe verhaal.

Hij: 'Maar je begrijpt dat je jezelf en je hele wezen inmiddels als instrument van de participerende observatie hebt ingezet? Dat kan niet elke schrijver zeggen. Ik vind het wat.'

Heb ik opeens niets meer te klagen. 

Zondag

Oud geloof

De kerk was groot en koud en de muren waren helemaal vol geschilderd met uitgemergelde taferelen die je sowieso elke lust tot leven ontneemt. De dienst duurde eindeloos, dus heb ik elke schildering uitgebreid kunnen bekijken, als de pastoor mij tenminste niet afleidde met zijn teksten en gezang.

Tot op het bot verkleumd moesten we wachten tot de crematie zou beginnen, in die tijd aten F en ik heel snel een broodje kroket terwijl we zin hadden in witte wijn en zalmsandwiches.

Daarna nog naar het huis van de overledene. Ik vroeg aan haar achterkleinkind of ze vaker op begrafenissen was geweest. Was ze niet. Deze was tenminste de eerste die ze zich herinnerde.
'En, hoe herinner je je deze?'
'Vooral heel zielig. Ik vond dat rare koekje zo gek smaken.'
'Was het vies? Ja, dan vind ik dat ook erg zielig. Ik heb het niet geproefd.'
'Waarom niet?'
'Omdat ik niet geloof.'
Ze kijkt me aan, ze kent me niet, dus weet niet zo goed wat ze moet denken.
'En omdat ik geen zin heb in oude koekjes.'
Ze lacht. Daar kan ze zich van alles bij voorstellen. Gerustgesteld gaat ze weer spelen.

Diepere laag

Het achterhouden van informatie is niet mijn beste kant. Stel mij een vraag en je krijgt antwoord. Daarom ben ik voor de zekerheid zelf maar redacteur geworden, anders was het geen doen. Wie vragen stelt kan geen antwoorden geven.

Het gesprek met de hoofdredacteur was weer zoiets. Hij stelt een vraag, zegt daar nota bene ook nog bij dat ik geen antwoord hoef te geven, wat doe ik: compleet met alle details.
Het zonder scrupules werken aan een intens mysterieus voorkomen staat nu bovenaan mijn lijstje. 

Ooit zei een vrouw - die eigenlijk nog erger was dan ik - tegen mij dat 'wij' in feite heel introvert waren. Daar heb ik heel lang over nagedacht. Of dat waar kon zijn. Dat ik diep in mijn hart zo introvert ben als de pest, alleen dat niemand dat doorheeft.
Zou mij eigenlijk niets verbazen.

Nieuw

Het was gisteren pas tegen vijven toen ik plotseling besefte dat het precies een jaar geleden is dat ik hoorde dat ik opengezaagd moest worden en dat ik de hulptroepen belde en zat te bibberen op de bank.

Intussen heb ik een nieuw hart, een nieuw litteken, een nieuw huisje met nieuwe tweedehands spullen, een nieuwe bron van inkomsten, een rioolaansluiting, een tweede boek, een derde in de maak, een nieuwe liedtekst op cd en podium, een schrijfbeurs en loste ik een aantal verborgen gebreken op.

En ik maar denken dat er zo weinig gebeurt in mijn leven. 

Verlanglijstje

Beste Sinterklaas,

Ik ben redelijk tot zeer lief geweest dit jaar. Daar zou ik graag het volgende tegenover willen stellen:

1. Dat u een leuke man blijkt met
2. hersens en humor
3. u mij meeneemt
4. naar een café (vrijetijdskleding graag, anders wordt het te druk) met
5. goede wijn en
6. onverdeelde aandacht.

Mocht u denken dat dit veeleisend is, dan kan ik u zeggen: dit is nog niets!
Wacht volgend jaar maar af.

Personele problemen

Ik zat de hele dag achter mijn bureau, maar mijn personage wilde niet goed meewerken. Hij is al half opgestaan, zijn contouren zijn geschetst, hij scharrelt wat rond, hij heeft zijn slachtoffer al uitgezocht, maar hij wilde nadat hij haar had aangesproken niets meer doen. Geen zin meer. Hij bleef maar in de vensterbank zitten uitkijken over het plein.

Ik probeerde hem te verleiden door hem te laten bekennen wat het allerergste is wat hij in zijn leven heeft gedaan. Daar wilde hij dan nog wel even, al was het kort, iets over zeggen, en het was inderdaad wel heel erg, maar hij knoopte er geen vervolgverhaal aan vast. 

Toen ik hem naar buiten stuurde om een staatslot te kopen, wat hij eigenlijk niet nodig heeft want hij is mega rijk, liep hij de verkeerde kant van de straat uit.
Hij is nooit in de winkel aangekomen.

Inleven

Het verhaal dat ik schrijf is vanuit het perspectief van een niet zo'n geweldig aardige man. Dat maakt mijn dagen erg interessant, moet ik zeggen. Bij alles denk ik: hoe zou hij deze situatie misbruiken, naar zijn hand zetten, ervan profiteren. Ik sluit de man in de lift op met een onbekende. Hoe komen ze eruit? Ik in ieder geval zeer vrolijk.

Intussen is het me wel duidelijk geworden dat ik een ongelofelijke brave borst ben. Dat kan echt anders.

Zondag

Dubbel

Ik denk er hard over om toch ook maar schilder te worden. Dan word ik binnenkort een dubbeltalent genoemd. Dat lijkt me wel wat. Dubbeltalent Ligthart.

Alleen al vanwege de klank van die zin. Dat kan toch ook. Een beroep kiezen op louter oorstrelende gronden?

Feest

Dat zou genoeg moeten zeggen. Dat doet het niet, dus daarom: gisteren was de première van de nieuwe Indiaserie (vanaf a.s. zondagavond te zien). Dat is equivalent aan later dan midden in de nacht thuiskomen. Is gelijk aan een excuus hebben voor een lege blog. Wat neerkomt op slaapgebrek en woordentekort maar eindelijk weer eens een feest zoals het hoort. Aangeschoten en met het derde oog het nest in.

Bijna plat

Ik legde het schuurtje bijna neer. Maar daar was ik al erg trots op, dat kan ik wel vertellen. Het is niet mijn idee om de rotte nostalgie plat te slaan, maar dat willen ze nou eenmaal graag en omdat ik het bouwen van een nieuw hedendaags nostalgisch schuurtje ook heel leuk vind, doe ik het met plezier.

Met bijl en koevoet ging ik aan de gang. Ik was wel blij dat ik niet voor een tv-programma bezig was, moet ik zeggen, want het ging uitermate wijverig. Veel actiepunten had ik er niet voor gekregen. Tot ik de smaak te pakken kreeg en weer een gevaar voor mezelf werd.

Aan het einde van de breeksessie duwde ik met mijn volle gewicht tegen het schuurtje in de hoop dat het krakend en kermend uiteen zou vallen. Dan zou ik met één been brullend op de planken gaan staan met de koevoet rustend op mijn dijbeen, en de bijl in mijn andere hand boven mijn hoofd zwaaien.
Alleen deed het schuurtje niet mee. 

Als ik een man was geweest had ik 's avonds gezegd: 'Het was machtig mooi.'
Maar het schuurtje staat nog. En ik ben geen man. Al scheelt het nu niet veel meer.

Schrijvers

In de apotheek. De overbuurman spreekt me aan. Zijn manier van spreken is niet heel vlug. Hij zegt dat hij zo'n bewondering voor me heeft omdat ik een boek heb geschreven. Hij wil zelf ook schrijven, kinderboeken met een educatief element, hij denkt van zichzelf dat hij een J.K. Rowling is, in zijn hoofd weet hij dat ook, het is er alleen nog niet van gekomen. Hij weet precies wat hij moet schrijven, maar het doen, hè, het doen.

Een jonge vrouw, type ex-verslaafde die haar nervositeit nog niet helemaal kwijt is, mengt zich in zijn monoloog. 'Ik schrijf ook, een boek over me leven en over me ziekte en wat ik allemaal heb meegemaakt, en soms moet je 't laten liggen. Dan moet je wachten. Of een cursus volgen bij het NTI. Hoe schrijf ik een boek?'

Ze rukt de deur open en is weg. De buurman kijkt haar met open mond na.

Misschien moet ik denken: 'Alles is materiaal,' in plaats van wat ik dacht. 

Verleiding

Gisteren lag ik met griep in bed. Dat gaf me een goede kans om te zien wat de Nederlandse tv zoal te bieden heeft. Ik belandde in een tel sell programma. Ik weet dat dat gevaarlijk is, maar toch bleef ik hangen.

Er werd een nieuw fitness programma gedemonstreerd: Insane, geen apparaten, niets, je hebt alleen maar je eigen lijf nodig en onwaarschijnlijk veel doorzettingsvermogen, want het zag eruit als de drill van het Amerikaanse leger en dan nog een tandje erger. En dat moet je dan allemaal uit jezelf halen.
Ik doe 3x in de week Bikram Yoga, en weet dat dat genoeg is, toch dacht ik een paar seconden: zal ik...?

Ik zapte, maar op een ander net werd de Ab Circle Mini gedemonstreerd. Hoe makkelijk is een workout door alleen maar je kont van links en naar rechts te bewegen. Ze deden er natuurlijk ook foto's bij, van voor en na. Bij de vrouwen vond ik eigenlijk bijna alle foto's van voor mooier.

Deze keer was de verleiding moeilijker te weerstaan. Zo'n apparaat leek me wel wat. Midden in mijn zitkamer voor de open haard op zo'n ding zitten. Wijntje erbij, wat nootjes on the side. En maar bewegen.

Tot ik me herinnerde dat ik vorige week in het luik onder mijn vloer een buikspierapparaat tegenkwam, ooit gekocht via tel sell. Ik denk drie keer gebruikt. Misschien vier.

Nu nog

Om 1 uur fietste ik door de donkere stad. Het was inmiddels droog. De geleende jas sloeg nergens meer op. Er waren diverse plekken in de Jordaan waar feest werd gevierd, er waren grachtenpanden verlicht en het fietsverkeer was nog volop in beweging.
En ik dacht alleen maar aan M. En aan: grijp het, pak het, doe het.
Nu kan het nog.
Zo direct grijp je er niet eens naast, maar is het gewoon te laat.
Met de nadruk op gewoon.

En ik dacht ook: tegen wie praat ik nou?

Zondag

Alles is

Ik las hem vandaag pas. De recensie van Alles is familie, door Mark Moorman. De recensie is lovend. Maar het gaat me om het einde. Dat vind ik zo schitterend dat ik hem voor het gemak en leesgenot even overtype.

"Je zou kunnen zeggen dat Alles is familie aan de lange kant is, dat uiteindelijk de ene emotionele climax op de andere wordt gestapeld, een beetje te veel van het goede misschien. Maar datzelfde zou je natuurlijk ook van een kerstdiner met je familie kunnen zeggen."

Ik ben ervan overtuigd dat Mark achter zijn laptopje heeft zitten gniffelen van genoegen. En terecht. 

Home run

We waren naar iets culturelerigs gegaan, B en ik. En B zat zich duidelijk stierlijk te vervelen, terwijl ik me vermaakte. Nog voor de pauze dacht ik dat ik moest beslissen of ik al dan niet wilde blijven, want ik was ervan overtuigd dat B, gezien het gedraai op haar stoel, weg zou gaan.
B ging en ik bleef, want ik vond het wel leuk.

Maar plotseling overviel het me weer: sociale angst. Als ik daar niemand had gekend, was er geen vuiltje aan de lucht geweest. Maar ik kende mensen. Sommigen een beetje, anderen iets meer, maar ze stonden in groepjes en hadden het leuk. En ik had geen zin in het meisje-met-de-zwavelstokjes-gevoel of kramp in mijn kaken van het aardig willen overkomen.

Op weg naar buiten raakte ik opeens in zo'n groepje verzeild, en dat was leuk. Maar toen had ik de beslissing al genomen, en dan kan een sociale angsthaas niet meer terug.
Van de conversatie die zich op de terugweg in mijn hoofd afspeelde kunt u zich vast wel een beeld vormen.

Het allervervelendste is natuurlijk dat ik dit allemaal niet kan opschrijven vanwege het schijthonk. Hoe geloofwaardig zou ik nog zijn, zeg.

Bed and lunch

T heeft een huis over en wil daar een b&b van maken. Ik vind het een goed idee, voorzie maar één probleem. Hij staat nooit op als het nog donker is.
Daar had hij nog niet over nagedacht. Maar heeft meteen de oplossing:

'Maak ik er een bed & lunch van. Dan mogen ze niet voor 11 uur ontbijten van me. Het wordt een succes, ik voel het. Ik start een keten. Binnen 5 jaar verover ik Singapore, Caïro en Kaapstad. De Snelle Jelle die ze 's ochtends kunnen eten wordt de  hit. Vanwege die naam. Zo treurig...'

Ik moet toegeven: er zit iets in. Treurig en origineel. Dan heb je geen crisis meer nodig. 

Geen tijd maar kosten

Ze kwamen niet zomaar binnen, maar via de wal en via het water. Een schitterend slepertje legde langszij aan. 'Hoort hij er ook bij?' vroeg ik nog. Dat was inderdaad het geval. In no time stond mijn boot op haar kop om haar op het riool aan te sluiten.

De meeste woonboten in Amsterdam zijn nog niet aangesloten op het riool. En ik ben erg voor aansluiting. Het enige is dat de gemeente Groningen die kosten op zich neemt, en wij hier in de hoofdstad daar zelf voor op moeten draaien. Lijkt mij een prachtig gevalletje van rechtsongelijkheid, maar dit terzijde.

Het was heel gezellig. Leuke mannen, goede tips voor andere klusjes, een bout die even aangedraaid werd zodat mijn terras aan mijn boot blijft hangen, er werden kaartjes van andere oplossers overhandigd, enzovoort.

De gezelligheid duurde van negen tot drie.
Maar om nou voor 3400 euro een gezellig dagje hebben...
Zo'n geïsoleerd leven leid ik nou ook weer niet.

Veiling

De kijkdagen van de veiling zijn weer geweest. Tot mijn grote genoegen en onrust, stond er meteen bij binnenkomst een indrukwekkende vleugel om mij eraan te herinneren dat ik geen gekke dingen moest uithalen.

Dit keer viel de hebberigheid mee. Het huisje is dan ook bijna ingericht. Nu is het slechts een klein leren stoeltje dat geschat wordt op 50 en wat mooie lijsten zonder inhoud. Dat moet toch goed gaan, lijkt me.

Voor M14

Het weer was lekker fris. Ik vond wel dat er al te veel bladeren van de bomen waren gevallen, maar het geel houdt stand en dat is goed.

Ik raakte verstrikt in de Sinterklaasoptocht, die schijnbaar langer was dan ooit, en omdat ik langs de hekken in tegengestelde richting fietste, kwam ik hem op een gegeven moment tegen. Ongehinderd uitzicht. Ik stopte niet. Maar voor het eerst van mijn leven leek het me toch niet zo'n slechte man.

Er was een jongen die de gratis Esta's uitdeelde. 
De rij voor het Foam was te lang om de moeite waard te zijn.  
Ik zocht naar de Harmoniehof en kon hem niet vinden. Belandde in het College Hotel, waar bleek dat er kinderen zijn die wel goed opgevoed worden.

Intussen zat je in mijn hoofd geplakt en daar kom je voorlopig niet meer uit. Ik vind het goed en moet denken aan je 'Wat is dit voor aanstellerige bamie?!" En aan hoe je mijn keuken bestierde  terwijl ik liggend toekeek. 

Ik heb een beer voor je die alles wat je wilt zeggen, schreeuwen, krijsen of huilen met gemak absorbeert. Hij praat ook en zegt dan precies die dingen die je op dat moment wilt horen. Hij is beter dan wie dan ook. Ik kan het weten, hij heeft mij er ook doorheen getrokken. En nu wil hij graag naar jou.

Zonder de jongens

Ik klopte aan bij het tuinhuis van R en S. Toen bleek dat B&W er niet waren, vroegen ze me wel drie keer of ik alleen was gekomen. Ik had niemand in de reservepositie achter de heg opgesteld, dus moest ik dat drie keer bevestigen.

'Het leken me zulke aardige jongens,' zei S.
'Dat zijn het ook.'
'O.' 
'Kunnen die je niet helpen?'
Ik vroeg me eigenlijk af waarmee, want ik kwam zaken met ze doen over zonnepanelen, omvormers en regelaars. Zouden ze nou bedoelen dat ik hulp nodig had om met hen te onderhandelen?
S bleef me vorsend aankijken.
'Ja, natuurlijk kunnen die me helpen,' zei ik.
Nog steeds die blik.
'Dat gaan ze ook wel doen,' voegde ik er voor de zekerheid maar aan toe.
'Goed zo,' zei S.

Ze waren gerustgesteld. Er konden zaken gedaan worden.  

Zondag

Zwart Pietje in de mooiste WC van Amsterdam

Gevoelige snaartheorie

Ik heb met ontzettend veel interesse naar Robbert Dijkgraaf geluisterd.
En wat blijft er dan het beste hangen?
Dat hij het accent op micro- en telescoop raar legt.

Nieuws

Ik vraag me toch af waarom we 's avonds van de weerman moeten horen wat voor weer het vandaag is geweest terwijl we dat zelf de hele dag hebben kunnen ervaren.

Zit daar niet een bezuinigingskansje in?

Woordgebruik

T belt. Hij doet een bekentenis. Hij had een afspraak met een man die zo ongelofelijk burgerlijk was dat hij tot zijn eigen verbazing plotseling het woord 'Eerdaags' gebruikte. Hij schrok er zelf van.
Ik dacht diep na. En nee, dat woord heb ik echt nog nooit gebruikt.

Maar ik wil wel meteen van de mogelijkheid gebruik maken te klagen over mensen die het woord 'Nogmaals, ...' bezigen.
Misschien zou die groep eens moeten stilstaan bij het feit dat ze te lang aan het woord zijn, of dat een andere woordkeus hun betoog wel in één keer duidelijk zou maken.
Dat kan namelijk. In één keer.
Maar ik vrees dat ze daar niet op zitten te wachten.
En toch...

Uitvliegen

Het is heel merkwaardig, maar ik heb het gevoel dat er een totaal andere fase is aangebroken. Niets wat overigens daarop wijst, behalve mijn mentale gesteldheid. En is dat niet het allerbelangrijkste?

Vandaag overvielen me constant diverse gedachten waaruit ik kon opmaken dat ik klaar ben met het bezig zijn met de omgeving. Of liever gezegd voor de mening van anderen, die woester in mijn eigen hoofd rondspookten dan in het brein van die gevreesde derde.

U weet misschien wat dat betekent: (tromgeroffel, slingers, toeters en bellen, maar liever nog een onverschillige stilte, omdat het zo normaal is als het maar zijn kan): ultieme vrijheid.

Dat wil zeggen, lieve mensen, dat ik vandaag, met een aanloopje van 47 jaar en diverse sprongetjes en links en rechts gedartel, de honk heb bereikt. En die honk heet Schijt. En het gaat over meningen die zich zogenaamd vanuit anderen aan mij opdrongen, zich daar nestelden en broeierig gingen zitten doen over mijn reilen en zeilen. De grootste misdadiger - natuurlijk, wist ik ook wel - ik zelf.

Maar ze is weg. Ik was even geneigd om 'hij' te zeggen, maar dat zou flauw zijn.
Ze is vertrokken. Waarom ze deze mooie herfstdag uitkoos weet ik niet, maar ik was het met haar eens.

Dat betekent dat ik die briljante roman ga afleveren die wellicht maar door een handjevol mensen gewaardeerd gaat worden (schijt), dat ik de zindering die ik ervaar als ik denk aan hoe ik in elkaar zit en wat ik allemaal kan, nu ook vol ga uitdragen (schijt als een ander dat niet lukt), ik ga genieten van het inkomen dat ik dankzij mijn boot kan genereren, ik met mijn tieten en reet heen en weer ga zwaaien zonder te denken dat het allemaal minder moet, ik tv-redacteur blijf omdat ik daar onvoorstelbaar goed in ben, de vrijheid intrek en misschien wel nooit meer terugkom.
Nooit meer.
Naast alle pijn die die uitdrukking kan genereren, weet ik hoe mooi ze is.  
Omdat het tijd werd.

Kok en koken

W en ik waren uitgenodigd voor sushi bij T&R omdat wij zo prachtig van onze stemmen gebruik hadden laten maken voor de commercial die in Haarlem en omstreken furore maakt.

We zitten aan tafel en R staat in de keuken.
'Wat sta jij nou paniekerig in dat pannetje te roeren,' vroeg ik toen ik hem bezig zag.
Het leek me namelijk niet zo'n goed teken.
Honend gelach van de mannen.
'Dat is nou roerbakken.'

Toen wilden ze weten hoe ik dat dan deed.
Of ik met van die relaxte lange langzame halen aan de gang ging.
Ik kon dat bevestigen. En ergens denk ik dat als je iemand ziet koken het karakter er genadeloos doorheen schemert. 

Leunen

Ik was blijkbaar niet de enige die moe was. 

Vermist

Met E zou ik gaan drinken, maar ik kon mijn telefoon niet vinden, wat niet klopte want ik had mijn boot ondersteboven gekeerd met een dubbele schoonmaak en wist dat ik het ding vlak voor ik even op en neer naar de tuin ging, op tafel had gelegd.

E belde me een paar keer omdat ik serieus vermoedde dat hij of in de vuilniszak terecht was gekomen of misschien toch in de wasmachine. Dat was niet het geval. Geen geluid te horen. E probeerde het buiten voor een derde keer en toen nam een Fransman op. Die kende ik overigens niet.
De Fransman had mijn telefoon op de Zeedijk gevonden. Wij gingen meteen naar hem toe, met fles, en ik was dolgelukkig.

Bleek dat B mij gebeld had, de vreemde aan de telefoon had gekregen zodat hij onmiddellijk W belde om te zeggen dat er iets niet klopte, die op zijn beurt T belde, die niets kon doen want daar was ik niet, maar ook M waarvan hij wist dat ik daar zou gaan slapen, en tenslotte ook de Fransoos die een Japanner bleek te zijn, om hem te forceren mijn telefoon naar het politiebureau te brengen. Hij appte zelfs een routebeschrijving.

Conclusie: wat een geweldige, doortastende, lieve vrienden heb ik. En wat een geweldige Franse Japanners bestaan er.

Verder denk ik dat ik zelf niet snel kwijt zal raken. En dat is goed. 

Kabouterhuis

Ik heb drie maanden van mijn huisje kunnen genieten en zal eens eerlijk de balans opmaken.

Nadelen: 

• Elke maand het pad voor de helft schoffelen.
  Ik denk dat ik dat erg ga vinden, nu vond ik het nog hilarisch vanwege mijn verkeerde techniek en alle mensen die voorbijkwamen en gezellige dingen zeiden en de buurvrouw die gilde dat ze dit oprecht haatte. 
• De overbuurman die zich met het stoken van mijn vuur bemoeit.
• Misschien de verplichte werkuren. Maar ik heb ze nog niet hoeven doen, en als ik 1x met 5 vrienden kom ben ik er in één keer vanaf. En ik denk dat het juist wel leuk is om andere bewoners te ontmoeten. Maar goed. Twijfelgevalletje dus. 
• De vrees dat er 's nachts een ongenode verkrachter voor mijn bed staat 
• Het seizoen dat stopt op 1 november
• Het risico op daklozen in de winter

  
Voordelen:

• Een tuin hebben van 320 m2. Dit telt eigenlijk minimaal tiendubbel, maar ala. 
• Het huisje waar ik een duizend-en-één-nacht sfeer van kan maken
• De vogels en de egels en de vossen en konijnen en mollen die er zijn
• Het hebben van een buitenhuis midden in de stad
• Het gevoel van totale rust dat op je neerdaalt zodra je het terrein opfietst
• De financiële haalbaarheid van het geheel
• Het fikkie stoken en naar de sterren kijken en het genieten van de stilte
• De ouderwetse hulpvaardigheid die er heerst
• De gekke ontmoetingen met de bewoners en alleen als je zelf sociaal wilt zijn
• De regels die gebroken worden
• Het vakantiegevoel dat je krijgt als je er een nacht slaapt
• Het douchen met de open deur
• Het enorm zichtbare effect van alles wat je er aanpakt
• Het enthousiasme van mijn vrienden 
• Het ontdekken van een nieuwe buurt, het geweldige Westerpark
• Het eigen maken 
• Het krijgen van de meest fantastische planten van een laangenoot
• De geweldig leuke buurvrouw
• De buurman van de andere kant die er nooit is
• De appelboom 
• Het groen dat mijn tuin totaal omsluit zodat ik door helemaal niemand gezien word
• De namen van bomen en planten die ik plotseling wil weten
• Het terug naar de basis
• De warme avonden aan een lange tafel vol vrienden onder de appelboom
• De romantiek

Duidelijk dus.

Mooie vrijdag

Het schrijven is gedaan, de synopsis gestuurd, de yoga achter de rug, de koningsstoel is terug van weggeweest, de bollen gepland, de appel gesnoeid, de rits gemaakt, de logeerpartij gepland, de douche genomen, de jurk en de laarzen aangetrokken, de wasmachine draait, de vaatwasser moet nog, net zoals het binnenhalen van lekkere borrelhappen, het omhooghalen van het haardhout en het halen van de bloemen.

Het is bijna weekend. Olé. 

Lekker praktisch

Ik ging naar H en kwam in een nieuwe trein terecht. Daar zit een soort loungebank in. Tijdens de reis zat ik naast vijf giechelende meiden van rond de achttien, die ongegeneerd hard over jongens aan het praten waren.

Een van de meiden was bezig met het versturen van berichten. Ze wilde weten of ze 'Ik ga trainen,' kon sturen. 'Of is dat te kort?'
Het meisje naast haar keek niet eens op van haar telefoon. 
'Jezus, hou op, die jongen is zo saai als het maar kan. Het maakt niets uit wat je stuurt, hij is toch niets gewend. Als je wilt neuken, dan kun je neuken.'

Die jeugd van tegenwoordig...

De uitslag

Ik ga weer eens uit eten met de groep van de Spaanse les die ik drie jaar geleden volgde. Duende natuurlijk. We doen een rondje werk, een rondje liefde en een rondje diversen en veel meer rondjes drank. Daar komen allerlei vervolgplannen uit, het uitwisselen van ervaringen, en inspiratie.

Buiten wensen we elkaar weer allerlei moois toe en J zegt dat ze mij op mijn blog volgt. Ik weet dat ik de laatste tijd verzaakt heb, het elke-dag-ritme is er bij in geschoten. Zij beaamt dat vol overgave. Ik ontneem haar het fijne ontspannings-/escapemoment op haar werk. 

'Nou, dan lees ik morgen wel hoe ik het vanavond vond,' zegt ze bij het afscheid.
En dan komt er nog achteraan: 'En dan ben ik zeker J.'

Dat klopt. En je vond het erg leuk gisteren. 

Kijken en kiezen

Na de inschrijving wandelden we kriskras over het terrein om te beoordelen welke huisjes in aanmerking kwamen voor B&W om in te wonen. We kwamen uiteindelijk helemaal achterin het park terecht en werden beloerd door een man die midden op het pad stond en er geen geheim van maakte dat hij ons in de gaten hield.
Ik werd daar niet anders van.
Daklozen kiezen de leukste huisjes uit voor hun winterretraite, vandaar.

Toen we hem dan passeerden - B&W namen de tijd om elk huisje van commentaar te voorzien - beweerde ik dat we 'goed volk' waren. Hij nam het onmiddellijk aan. En dat is prettig. Het scheelt een hoop gedoe.
We mochten zijn huisje komen bekijken.

Op het terras had S een ligbad ingegraven zodat je lekker in de tuin met een glas cognac kon liggen badderen. Dit laatste verzin ik erbij, zo'n type was het nou ook weer niet. En ik zag aan W dat hij dit maar een slap aftreksel vond van de ton die hij mij aan het opdringen is, en waarover ik inmiddels ruimschoots 'om' ben omdat ik mezelf al als een bosnimf naakt in de maan zie baden in het donkerste hoekje van de tuin, omringd met varens en hortensia's. En wie weet zal ik daar dan op een gegeven moment van puur geluk een buikdansje bij uitvoeren. Dat zag ik S nog niet zo snel doen.
Een ligbad is toch totaal iets anders dan een ton. Pompom.

Elk

Gisteren schreven B&W zich in voor een huisje. Dat is natuurlijk de ultieme bevestiging van hoe goed dat leven op de tuin is, zeker gezien hun levensinstelling: privacy is een groot goed.

Terwijl zij zich inschreven kreeg ik een tip voor mijn schuurtje dat nog afgebroken moet worden, een aanbod zonnepanelen, omvormers en verdelers over te nemen voor 3x niks, werd ik gematst met een extra poortsleutel en ook nog gematst met hegplantjes die ontbraken. Ik liep ik er rond alsof ik niet zelf ook zes jaar heb moeten wachten op een plek.

Die zes jaar hadden niet gehoeven, maar de ex vond het niks hoewel hij geen idee had waarover hij sprak, maar daarvan hebben wel meer mensen last. Die concentreren zich op de regels en gaan voorbij aan het paradijs dat je daar kunt maken, totaal afgesloten van de buitenwereld.

Die zes jaar wachtlijst was uiteindelijk wel mijn grote geluk, want mijn huisje is een droom. En behalve ik zelf wilden 40 anderen het ook graag hebben.
Nee. Ik zeg nu niets over Cruijff.

Zondag

Alles eters

Met T bespreek ik het te maken menu voor vanavond, omdat de Russische S komt eten. Hij stelt varkensfilet met salie en parmaham voor. Ik vraag me af of S wel varkensvlees eet.
T: 'Ze is toch Russisch? Die eten alles, zelfs kleine kinderen als het moet.'

Ik heb hem niet meer naar een dessert-tip gevraagd.

Dan

word je opeens zo ontvangen op de uitgeverij.

En dat maakt toch dat je niet dat eerste kind wilt, maar dat tweede boek.
Met dank aan M voor het lieve gebaar.

En dan?

Klein puntje

Een Arabisch spreekwoord zegt dat een man in zijn leven drie dingen gedaan moet hebben: een boom planten, een boek schrijven en een kind verwekken.

Nou moet ik sinds gisteren alleen dat kind nog, alleen zie ik dat niet zo zitten. Maar ze zijn zo mangericht, misschien kan ik als vrouw wel vrijstelling krijgen.
Dan ben ik er!

Zondag

Rijks

Als mensen bij mij achter de schermen zouden komen kijken hoe ik werk, zou dat regelafstand 1.5, afstand voor en na op 0, en links uitlijnen en veel koffie betekenen. Zo niet in het Rijksmuseum, waar ik helaas geen uitspraken over kan doen, noch het door mij genomen beeldmateriaal tonen.

Ik heb niets kunnen aanraken (hoofdconservator keek toe en verbood ons te niezen boven de te restaureren pastels, en ons groepje werd al weer heel snel bijeengedreven toen we tussen de onbeschermd opgestelde schilderijen op ezels doorfladderden).
Maar ik kan u wel vertellen dat ik een van de beste middagen van mijn leven beleefde en dat het niet publiceren van de foto's het uiterste van mij vergt.
Victoire!

Buiten binnen, binnenste buiten

De afgelopen zes dagen was het datsja-time. Daar maakte ik een grote pan soep, bracht ik de dakresten weg naar de vuilstort - twee keer op een neer -, zagen we Wuivend graan, waren er vrienden om aan te schuiven aan de door hen gemaakte dis, haalden we een tuinhek op, schilderde ik een muur, zag ik voor het eerst van mijn leven een vos over mijn grasveld naar mij toe lopen om super dichtbij te blijven staan zodat ik hem ruimhartig kon bewonderen, lunchten we in West Pacific, vergat ik bijna een verjaardag, liet mijn band plakken - ontdekte een goede kroeg toen ik moest wachten op dat plakken -, verplantte vijf hortensia's, ruimde mijn schuur op, schreeuwden we de ramen uit de sponningen, liet ik een stoffeerder vrijblijvend kijken naar de koningsstoel, een tuinhek plaatsen, gingen we eten bij Proef en kwam ik  totaal kachel terug, herstelde ik het hek, besloot ik om de houten hottub werkelijk te nemen en bepaalde de plek - in het hoekje linksvoor-, zwierf ik over het terrein om de andere 374 huisjes te bekijken om goede ideeën op te doen - zag het heksenhuisje -, en stookten we een fik en zaten buiten onder de sterren te genieten van het buitenleven. En vroeg ik me af waarom dit niet gewoon nog even zo door kon gaan met de wisselende 'wij's' en dezelfde ik. 

Naamgeving

T en ik reden op de terugweg van Veendam langs Westerbork. Omdat T daar nog nooit was geweest, gingen we naar het voormalig kampterrein.

Diverse mensen maakten reclame voor hun bedrijf. Ik weet wel dat het geen vernietigingskamp was, maar toch vind ik 'Het Stokertje' met daarboven een afbeelding van een groot vuur op nog geen km afstand niet kunnen.

PS

B vervoert me van het theater naar het kabouterhuis. Achterop zitten vergt het ultieme vertrouwen en een bijbehorende overgave. Toch kan ik me niet onttrekken aan de hoop dat het allemaal goed zal gaan, en dat al mijn uitstekende ledematen aan het einde van de rit nog aanwezig zullen zijn.

B, die ook wel weet hoe het werkt, roept bij elke fietser: 'Benen aan de rechterkant!'
We halen een man in. Die kijkt eerst schichtig, bestudeert dan toch het geheel eens goed en mompelt meer voor zichzelf dan voor ons: 'Prachtige benen. Trouwens.'

Uit de lucht

De komende herfstdagen verblijf ik weer op de ultieme plek die nog niet over internet beschikt. Dus dat wordt flessenpost.

Miljardair

Sinds mijn boot af is (duurde 17 jaar) heb ik opeens goud in handen. Dat besef ik aan alle kanten, elke dag weer.

Vandaag meldde ik me aan bij een site voor woningruil. Je wilt niet weten met wat voor resorts ik mijn 53 vierkante meter kan ruilen.

Zin in een retreat, anyone?

Lang niet gek

F belt. Hij begint met: 'Zeg, ken jij...
Ik weet precies wat er komt: ... Somerset Maughan? Hij heeft het 't afgelopen jaar zo'n acht keer gevraagd. Niet uit vasthoudendheid of in de hoop dat ik eindelijk wat van hem gelezen heb, maar omdat hij 92 is en hij in de herhalende fase van zijn leven terecht is gekomen.

Ik zit net in de openingsscene van mijn boek, dus ben ik niet zo bezig met andere schrijvers.
Tijdens ons gesprek lees ik met een half oog (als dat kan, anders luister ik met een half oor), mijn opzet door en beaam intussen alles wat hij zegt.

'Jij zegt alleen maar 'Ja' vandaag.'
'Dat is toch lekker? Dat ik je eindelijk eens een keer niet tegenspreek?'
'Dat is wel zo, maar ik word er achterdochtig van.'

Draaien II

Ik ben weer teruggedraaid.
Het was geen doen.

Draaien

Ik heb mijn bureau gedraaid. Dat is een belangwekkende mededeling, want hij verandert mijn dag totaal. Opeens kijk ik vol op het water en voel ik af en toe de neiging mij om te draaien, omdat ik nu met mijn rug naar het kade-raam zit.

Bijna had ik mijn schrijfopstelling meteen weer teruggedraaid, maar ik herinner me nog de eerste jaren op mijn boot, waarbij mijn bureau altijd naar het raam gekeerd stond en het geluk wat daaruit voortvloeide. Ook wil ik mijzelf de kans gunnen op een andere kijk.

Terwijl ik dit schrijf kijkt een rondvaartboot vol bejaarden mij recht in het gezicht.
Al herinner ik me niet precies waarom ik me op een gegeven moment heb afgedraaid, loerende bejaarden zouden daar heel goed een onderdeel van uitgemaakt kunnen hebben.

Verder ben ik intens tevreden over het feit dat een kwartslag draaien je leven zo 360 graden kan veranderen. Het experiment gaat door. Ik hou u op de hoogte.

Kitsch

Op de vlooienmarkt van de NDSM liepen we bijna alle stalletjes af. Veel oninteressan- te dingen. Maar plotseling sloeg mijn hart een keer over.
Daar stond ze.
Een beeldje van een Egyptische buikdanseres, haar armen hoog in de lucht, schitterende outfit. Die moest ik hebben.

Ze mag in mijn huisje dat al zo perfect smaakvol tacky is geworden.

Had ik al verteld van de barokke koningsstoel? (Kreeg hem niet in de auto, klep open).
Het ouderwetse buikkastje? (Ja).
De in de verkeerde kleur geschilderde muur? (Nee. Wil ik ook niet aan herinnerd worden).
De fantastisch beplakte plaatjestafel? (Ja).
De drie kralengordijnen? (Zo ongeveer, naast die ene die ik op de fancy fair kocht).
De stukken kant die ik nog had; prachtig donker groen, oud roze en oranje? (Nee).
Of de plantenspuit, klein, bol en groen? (Nee).

Mensen! Dit is toch het echte werkelijk diepe alles-doordesemde geluk.

Onderbewuste

Ik heb dus deze stoel,

                

                      die zo moet worden.

 

En nu besef ik opeens dat ik afgelopen zondag een rood gehaakte shawl heb gekocht.

Inderdaad. Echt een originele geest heb ik niet.

Het mooie is dat de stoel die gekopieerd gaat worden een eigen leven is gaan leiden. Als je op de afbeelding klikt voor een vergroting weigert hij in beeld te komen.
Dat is pas karakter! 

Weg ermee

Zondag was ik aan het struinen op Marktplaats. De laatste tijd zijn het of veilingen, of vlooienmarkten of gratis op te halen-sites waar ik mijn heil zoek. Ik zag een prachtig kastje voor maar 30 euro.

De eigenares woonde in Almere en was zelfs bereid om het kastje dezelfde dag te komen brengen. Ik vond dat onvoorstelbaar aardig. Zeker voor dat geld.
Met M42 reed ik toch naar het kabouterhuis, dus kon het daar meteen afgeleverd worden.

De auto kwam aanrijden. De eigenares zat met haar wang fijngedrukt tegen het raam op de bijrijdersstoel, het buikkastje stond pontificaal in het midden. Het zag er niet heel prettig uit.

Het kastje werd uitgeladen en ik was enthousiast en blij en zei dat ik hem prachtig vond. De vriend, die tijdens de reis alle ruimte had gekregen, dacht daar heel anders over: 'Oudbollig!' mompelde hij. Het kwam uit zijn tenen.

Misschien was het toch niet een aardigheidskwestie, maar een van good riddance.

Zondag

Boodschappen

Ik had het even helemaal gehad en kroop voor de tv en viel in het laatste stukje van een film met Tinkelbel. Peter Pan was er niet, lekker rustig, zij had de hoofdrol. Was de knutsel-elf. Ze had blijkbaar iets verkeerd gedaan, want door haar gerotzooi zou de lente te laat in de mensenwereld komen. Maar dat loste ze op ze dankzij haar inventiviteit en haar knutselcapaciteit met gevonden voorwerpen.

Ja, natuurlijk herkende ik iets.
Maar afgezien daarvan vond ik het ontroerend te bedenken dat het volwassenen zijn die die prachtige, kleurrijke kinderwereld bedenken.
'Je wensen komen uit als je trouw bent aan jezelf,' werd er gezongen.
Uiteindelijk moest Tinkelbel een speeldoos terugbrengen naar een kindje. Toen ze vroeg hoe ze moest weten bij wie ze moest zijn, werd er gezegd dat ze het wel zou voelen. Ze voelde het. Goed.

Daarna viel ik in een programma van Prem Rawat die het had over het wachten op een reddende engel. Die al in je zit. En dat het niet om geloven gaat, maar om weten.

Ik weet niet. Ik geloof dat er iemand tegen mij aan het praten was. 

Aan zekerheid grenzend

Ik denk dat ik met dit regenachtige kloteweer nu wel officieel kan vaststellen dat een zekere vrouw op een zekere boot een zeker drankprobleem heeft, maar daar zelf zeker erg van geniet.

Overtroffen

De twee bijeenkomsten overladen met vrouwen, waren van een totaal andere aard (Balie/Stadsschouwburg, zoek zelf maar op). Maar ik heb mezelf overtroffen en twee vrouwen die van maatschappelijk belang zijn, ze zouden er zelf waarschijnlijk hard om lachen, mijn boek in de maag gesplitst omdat ik nieuwsgierig ben naar hun mening.

Beiden reageerden super aardig. Dus het omgekeerde van onbekend maakt onbemind geldt hier volop. Maar hoe je dat dan precies formuleert...
Bekende vrouwen maken bemind? Bekende vrouwen beminnen? En wie bemint er dan, de bekende of de onbekende. Nou ja. Hoe dan ook. I did it.

Tegenbericht

Dacht ik van de week nog herhaaldelijk dat ik een sterke man nodig had, bleek het alleen maar tijd en geduld te zijn.
Ik heb de paal er stukje bij beetje uitgetrokken.
Het vrouwelijke resultaat mag er zijn.

En dat de rechterpaal iets hoger staat is dichterlijke vrijheid.

Paaien...

De afgelopen vijf dagen was ik weer ondergedoken 'op' de tuin.

De man van W wil ook zo'n tuin. W niet echt. Maar hij kwam wel logeren. Met hond, die ik tolereerde, zelfs een keer aaide (het beest wist niet waar hij het zoeken moest van geluk). Verder wist ik een Marokkaans toprestaurant op loopafstand - omdat ik weet dat W via de maag binnengehengeld moet worden -, liepen we op zondagochtend met hond naar de Bakkerswinkel om te ontbijten, en kwamen we live een egel tegen die ik niet had geproduceerd, maar hij kwam me wel goed uit.
(Hij leeft en is niet mank, al lijkt dat zo).

Ook werd ik wat toeschietelijker over zijn idee dat hij per se een houten hottub in mijn tuin wil plaatsen omdat hij in zijn blote reet met een fijn glas in maanlicht wil kunnen badderen. Hij heeft de plek al uitgekozen. Verder krijgt hij een stukje tuin om zijn kruiden te planten. En als klap op de vuurpijl gaf ik hem 's nachts een kruik. Kortom: ik was volkomen mezelf.

Maar dat was allemaal niet afdoende. Zijn man hoefde echter maar één opmerking te maken: 'Dan woon je weer in Amsterdam.' Toen was het beklonken.

Heel gek

B staat op mijn voicemail. 'We gaan zondag varen en foto's maken voor de Franse National Geographic met Kadir, en we hadden zo graag wat gezellige mensen erop, en gek genoeg dachten we toen onmiddellijk aan jou.'

Ik zat in het kabouterhuis en inmiddels was mijn kleding totaal zwart van het zand en de modder en eigenlijk ook nog groen van het snoeien. Ik ken de boot van B, dat is niet mis. Chique toestanden. Dus trok ik mijn minst bevuilde spullen aan.

Toen het selecte groepje gezellige mensen bediend werd alsof we aan het hof werden ontvangen, vond ik het - gek genoeg - best prettig dat B meteen aan mij had gedacht.

Zondag

Bereid zijn

F (92) heeft de naam van de directeur van een kinderboekenuitgeverij achterhaald. Hij laat het volgende bericht achter op mijn voicemail.

'Als zij een kinderboek nodig hebben, en jij bent bereid een te schrijven is dat eigenlijk wel goed. Nou ja. Zie maar wat je doet.'

Man-vrouwdeviatie

Vandaag stampte ik palen voor een plantenafscheiding in de grond. De eerste ramde ik er te hard in, dus deed ik de tweede ook maar op die hoogte omdat ik de eerste niet meer omhoog kreeg, om toen te ontdekken dat mijn meting wel goed was geweest, maar er toch iets mis was gegaan.

Wat is de les? Ondanks mijn vaste overtuiging dat ik vanzelfsprekend dit soort krachtige mannendingen moet kunnen, er toch niet aan beginnen zonder zo'n man in de buurt.

Woelig

Mijn zus logeerde bij mij.
Heerlijk vroeg 't bed in en toevallig Boer zoekt vrouw kijken. Iets wat ik nog nooit eerder deed, maar het beviel me goed. Daarna eindeloos in het donker ouwehoeren over exen en andere ongemakken, en uiteindelijk in slaap vallen.

Zij begon met een droom waarbij ze hevig gilde. Daar werd ze wakker van. Viel weer in slaap om na een kwartier wakker te worden van haar eigen gesnurk. Toen ik vanmorgen wakker werd, had ik haar neus te pakken en schreeuwde dat iemand die stok moest grijpen, maar blijkbaar had ik daar zelf al gehoor aan gegeven.

Vannacht wil ze toch liever bij mijn ouders logeren. Heel gek.

Zondag

En er weer op

Het dak ging eraf

De mevrouw van de handelingen

Had gelijk.

Handelingen

Ik bereidde me uitermate zorgvuldig voor. T zou dat vanwege mijn karakterstructuur niet kloppend vinden. Maar het was toch het geval.
Ik smeerde de afbeelding in met doorzichtige lak. Had het geduld 1 nacht te wachten om te zien of het krom trok, wat niet het geval was, en smeerde toen met heel veel plezier de hele tafel, die ik volgeplakt had met afbeeldingen, in met hoogglans.

Het bubbelde als een gek. Ik was er een hele middag chagrijnig van. Als ik me niet zo zorgvuldig had voorbereid was dat chagrijn er echt niet geweest. Dan had ik het kunnen verwachten. Ander verhaal.

Toen moest plakplastic de oplossing bieden. De verkoopster adviseerde zo breed mogelijk, terwijl ik neigde naar smal, want hanteerbaarder. Nee. Zo min mogelijk handelingen uitvoeren. Ze keek nog eens goed naar me.
'Mag ik je nog wat advies geven?'
Ik knikte timide.
'Het niet doen als je haast hebt. Als je 's avonds van die tafel wilt eten.'

Ik heb haar niet gevraagd hoe het kwam dat ze mij zo kristalhelder doorzag.

FB

Nu ik weet hoe ik antieke berichten naar boven moet toveren, en er ook daadwerkelijk aandacht aan besteed, zie ik de volgende vraag:

21 januari 2010.
'Heb je niet nog een mooi verhaal voor me liggen?'
Dat heb ik wel, maar hij/zij is anoniem.

Verder schrijft D op 13 juni 2011:
Hi,
Instead of just starring at your profile picture, I rather go straight to the point.
First you have the most animated smile, secondly, I was having a bad night but your smile changed everything.

Ik denk dat hij nu wel zo'n beetje uitgerukt is en dat ik hem met een gerust hart terug kan schrijven.

Een man weet wel dat een vrouw hard to get speelt. Maar ik vraag me wel af of 15 maanden niet een beetje te hard is...

Dromen

Ik herinner mijn dromen eigenlijk maar heel af en toe, maar vannacht zag ik heel helder en duidelijk de titel van mijn nieuwe boek.

Ik had een sterk verlangen bij een soort hippieachtige groep te horen, wat niet het geval was. Dat geeft goede emoties. Althans, voor het schrijven.
Zij lieten mij een foto zien waarop ze allemaal fantastisch gekleed, blij, gelukkig en overdadig opstonden. Boven de foto had iemand geschreven:

Er is altijd weer een ander soms

Ik keek naar de hippies, maar vooral naar de tekst. Die wilde ik gebruiken. En toen worstelde ik kort met het dilemma of ik zou vragen of dat mocht, met de kans op 'nee', of dat ik het gewoon zou doen.
Maar ik ken mezelf - zelfs in mijn dromen - en realiseerde me dat zodra een toekomstige interviewer mij zou vragen hoe ik aan de titel kwam, ik onmiddellijk zou zeggen dat het van de hippiegroep kwam (Ik werk nog aan mysterieuzer worden). Dus beter maar gewoon toestemming krijgen.

Het melancholische ervan spreekt me aan. Maar verder is hij te lang. En ik hoor mijn redacteur al zeggen: 'En te vaag... Er moeten lagen in, de lezer moet meteen weten waar het over gaat, liefst één zin die voor een dubbele uitleg vatbaar is.'

Ja, kijk. Zo kan ik natuurlijk dromen wat ik wil...

Zondag

Familie

We zijn met de hele familie plus aanhang naar Duitsland afgereisd om in een kasteeltje te vieren dat mijn vader de 80 heeft gehaald.
Dat is dus niet waar. Het is het excuus ervoor.

Twee jaar geleden deden we hetzelfde vanwege mijn ouders' 50-jarig huwelijk. Ze vonden dat zo fijn dat ze na afloop onmiddellijk bedachten dat er zo snel mogelijk weer zo'n feest gehouden moest worden. Mijn zus woont in Amerika dus de reden moet wel min of meer gedegen zijn wil zij met haar vriend en drie kinderen overkomen.

Vroeger had ik hier helemaal niet op zitten wachten, maar ik ben inmiddels zo ver dat ik geen last meer heb van familiaire haperingen. Daar heb ik hard voor gewerkt. Het ironische is dat die haperingen nu niet meer zo voorkomen (lees: ik registreer anders).
Missie geslaagd. 

Bericht

Ik had de post nog niet opengemaakt. Soms is dat beter. Maar nu zo vroeg in de ochtend zag ik pas dat er een envelop van het Nederlands Letterenfonds bij zat en ... JA! Ik heb een werkbeurs ontvangen voor het schrijven van mijn tweede boek.
En dat is bijzonder.
Dat jullie het even weten.

Into the wild

De mensen hebben hun spullen ingepakt en wonen weer drie- en vierhoog achter. Ik overnacht nog in het kabouterhuis, zoals M het noemt. Vanmorgen werd ik wakker met de dauw op mijn dekbed. Maar het douchen met de open deur, omdat de vorige bewoonster de douchebak achter de voordeur heeft gemaakt, is nog erg prettig. Voor de frisse lucht gecombineerd met het warme water zouden ze reclame moeten maken. Terwijl de dampen van mjjn lichaam slaan, kijk ik naar de gigantische blauwe regen die over de schutting kronkelt.

's Avonds ontsteek ik alle kaarsen die ik heb, want zonnepanelen komen pas volgend jaar. En dan zit ik in de stilte en denk aan die film. Daar slopen de wilde beesten rond zijn bus, hier zijn het de vlaamse gaaien, parkieten en kraaien die van zich laten horen. Maar het voelt wel als het einde van de wereld. En dan ook nog eens de beste kant ervan.

Geen stroom

Dus even geen blog...

Zondag

Veiling

En daar gingen we weer. Ditmaal had ik mijn linkerhand op mijn rechter onderarm gelegd zodat ik geen onverwachtse bewegingen kon maken.

Dat klinkt goed, maar dat was het niet.

Ik zat stijf van de zenuwen door de angst met een vleugel thuis te komen of iets anders groots wat niet in de auto zou passen.
Hierdoor miste ik een Perzisch tapijt van 20, een oranje stoeltje van 50, en een kist voor 30 euro.
En dat was nou ook weer niet de bedoeling.

Weeshuisje

Ik ging echt serieus alleen voor een klein tafeltje voor in mijn datsja (met in mijn achterhoofd de riksja en de engel). Van te voren had ik prijzen met mezelf afgesproken. En ook dat ik dingen min of meer nodig moest hebben...

De veiling duurde best lang en het ging heel goed. Ik bood niet op de antieke dekenkist, op geen een van de chaises longues (lagen niet lekker, maar zagen er prachtig uit...) zelfs de riksja liet ik aan mij voorbij gaan.

Maar toen kwam er een piano die niemand wilde hebben. En de prijs zakte en zakte maar. En opeens was daar mijn hand hoog in de lucht.

'Verkocht! Voor 10 euro!'

Donderdag ga ik weer.

Zoetgevooisd

We spraken een commercial in. Ik had de rol van sconesliefhebster, alhoewel de technicus vaker refereerde aan sconeshoer dan iets met liefhebben.
Die rol ging mij goed af.
Mond dicht bij de microfoon en zwoel over taarten, scones en high tea praten, en af en toe naar rechts kijken naar de man die wist waar die scones te halen waren.

Bij Hartig en zoet. 

Hartig en zoet? 

Ja. Lekker en goed!

De opdrachtgever, een ambachtelijke dikkerd, nam ons daarna mee naar de room alwaar wij in een gesloten, donkere zaak worteltaart aten en konden vaststellen dat niets van wat wij hadden ingesproken overdreven of gelogen was.
Zelfs de koffie was goed.

Hebberig

We gingen met z'n allen naar de kijkdag van de veiling. Het blijkt de beste manier om spullen te willen aanschaffen die je helemaal niet nodig hebt. 
Ik ga onder andere voor de engel en de riksja.

Het excuus dat ik aanvoer is dat ik op festivals bezoekers in de riksja zet om voor te lezen uit mijn nieuwe boek. Voor de engel heb ik nog niets bedacht.
Als leeslampje in de riksja komt zelfs mijzelf niet heel geloofwaardig over.

Zondag

Stemmingmaker

Als er nou net wat meer mensen inspreken zoals W dat doet, dan ziet de dag er meteen een stuk prettiger uit.

'Dag vrouwmens van het fijne soort...'

Benoemen

Bijzonder hoe een boom, als je ineens weet wat zijn naam is, er nog mooier op wordt.

Zondag

Er begon eens...

Vandaag vertelde ze een sprookje. Speciaal op en voor mij gemaakt. Ze vertelde het met haar zacht Vlaams accent, zodat ieder woord er van harte inhakte, op precies de juiste sterkte, op precies de juiste toonhoogte.

Zij wist zelf niet eens dat ze dat zo ongelofelijk goed kon.

Ik zat in het kleine kringetje en luisterde ademloos naar de bochten en de bergen van haar verhaal, dat mij heel bekend en onbekend voorkwam. Al ben ik dat laatste gewend.

En van dat sprookje maak ik morgen mijn werkelijkheid.

Inwijding

Er moest natuurlijk geslapen worden. De kaarsen flikkerden er lustig op los en op een gegeven moment - ik was de tijd allang kwijt - stopten de treinen met rijden en heerste er totale stilte.

Vanuit het bed hadden we zicht op het groen, geen gordijnen die onze blik hinderden. Ik lag de hele nacht wakker van puur geluk, en dat is niet verkeerd, behalve de volgende dag om een uur of drie.

En opeens besefte ik waarom ik zo intens genoot. Het is 'huisje spelen'. Alles wat ik als kind deed - boomhutten bouwen en er een wereld omheen fantaseren - werd hier werkelijkheid. In het klein. Alles beheersbaar. Die illusie. Op 28 m2.

Geluk is zoveel dichterbij dan je ooit had gedacht had dat voor jou was weggelegd. Gewoon de goede kant opkijken.

Amen.

Aanwijzing

De laatste tijd lees ik veel gebruiksaanwijzingen. Ik heb er een grote hekel aan. Dus sla ik het eerst over. Maar daar ben ik net niet praktisch genoeg voor - het lint van de lattenbodem had ik heel decoratief met wat boogjes gespannen, niet goed al stond het leuk - en dan moet ik halverwege toch nog vloekend gaan zitten lezen.

Hoe goed is dan de volgende gebruiksaanwijzing:
Hang de houder aan de rand van het toilet. 

En hoe jammer is het dat ik dat zelf ook wel wist.

Zondag

Testpanel

We aten in de datsja. Dat werd onverwachts binnen zitten vanwege de regen. Maar ik was uitermate goed voorbereid. Ik had allerlei prachtige kaarsenhouders, van die ijzeren lantaarns die W met een ijzerdraadje aan de balken hing. Een oosterse hoerenkit vonden de mannen het.

W was door zijn rug dus die verdween om de tien minuten naar de vloer om daar languit te gaan liggen kermen. Toen hij tussen een van de sessies op handen en knieën weer omhoog kwam, zag hij opeens hoe mooi die vloer van mij was. Daar kon ik iets van maken.

B en ik bleven gewoon aan tafel zitten praten. Maar om de een of andere duistere reden verdween ook B op een gegeven moment naar de grond en zat ik stilletjes naar twee ontblote mannenbuiken te kijken die zich volledig uitstrekten om die mooie vloer waar ik iets van kon maken, optimaal te benutten.

Ik kan nu echt wel officieel vaststellen dat de datsja van onder tot boven is goedgekeurd.

Voor/Tijdens/Na

  

Dankzij A!

Van de goede kant

Ik zat te werken op mijn grootgrondbezit toen ik: 'Joehoe! Nummer 62!'* hoorde roepen. Ik joehoede terug dat ze mocht doorkomen. Ik moet nog wennen aan de mores, men komt nooit zomaar je tuin binnen er wordt eerst wat heen en weer gegild. Ik denk erover om een triangel aan mijn rozenpoortje te hangen, dat lijkt me gezellig.

Het was G van het einde van de laan. Gisteren had ze me bijna van mijn sokken gereden in de bocht, dus ik wist wie het was. Zij is van de tuincommissie, maar doet ook artistieke dingen en heeft vingers die zo groen zijn dat ze iedere september planten uit haar tuin weggeeft aan diverse blijde ontvangers. Of ik even mee wilde komen voor een keuring. Mijn tuin staat eerder te vol dan te leeg, maar zomaar planten aangeboden krijgen, dat kan ik niet weerstaan.

We liepen het laantje af. G werd tijdens het wandelingetje vertrouwelijk. Ze vertelde dat ooit iemand had gezegd dat 'wij' van de Anemonen vergeleken worden met Bloemendaal, en de laan hierachter met de Tokkies, dat is niets, zoo ordinai-air!


*niet het type dat 61 C's in haar telefoon heeft staan...

M1 t/m 12

M13 weet opeens weer waarom dat nummer achter haar naam stond. Ala. Maar ze wil wel effe weten wie dan die 12 voor haar zijn. 

1. Maaik

2. Maaike

3. Maarten

4. Maike

5. Marc

6. Marc

7. Marc

8. Marco

9. Mare

10.  Margriet

11. Maria Angeles

12. Maria

Ben ik even blij dat zij niet M43 is. 

Andere wereld. Zien. Springen.

Wat houd ik toch van dingen die om de dag veranderen, verbeteren - terwijl ik ze al goed vond - en meer en meer eigen worden.
Zaterdag kreeg ik niet alleen twee fantastische stoelen, glaswerk en een stofzuiger cadeau, maar ook klus- en tuintips,  en C kwam een eettafel brengen.

Op de fancyfair van Nut en Genoegen (inlijsten die naam), kocht ik een prachtig wijnrek, retro natuurlijk, en opeens zag ik een kralengordijn, waarvan ik er zelf al 3 heb die binnenkort worden overgeheveld van boot naar datsja, maar deze kon ik niet weerstaan.
Echter, de belangrijkste koop betrof een butaan gasstel en een maaimachine voor 5 euro. Allebei in min of meer perfecte staat.

De overbuurvrouw liep de tuin op met een prachtige tacky kaarsenhouder, waar ik als een kind zo blij mee ben. Alleen al omdat zij nu al weet dat mijn huisje over de top wordt en daar hartelijk aan bijdraagt.  Zij had tegen haar zoon (10) gezegd: dat is precies wat voor de buurvrouw...

Ook zoiets moois, maar een ander onderwerp: ik ben opeens iemands nieuwe buurvrouw en gloednieuw op het terrein. Ik mis de cruciale tijden voor bingo, lootjesverkoop en vegetarische maaltijden, maar vermaak me intussen kostelijk. Ik krijg spontaan hulp aangeboden voor installatie zonnepanelen, reparatie grasmaaiers (de hoogte bleek niet meer afgesteld te kunnen worden),  uitnodigingen om huisjes te bekijken en exposities te bezoeken. Waarover later meer.

Niet wanhopen. Ook dit onderwerp gaat voorbij...

Zondag