Nieuw

We lieten het feest gaan om lekker op de boot te blijven. Er stond een fakkel in de drijvende plantenband, de waxinelichtjes verlichtten het terras. We waren klaar voor een goede wissel. Om 23.58 ging I het water in. 23.59: I verdween onder water om om exact 00.00 herboren weer boven te komen.

Zo begon ik het nieuwe jaar met een halfnaakte man op mijn terras, die rustig met mij het vuurwerk bekeek dat in alle hevigheid was losgebarsten.
Alles nieuw. 

Op zwart

Het foldertje met het instellen van de betere kwaliteit TV lag al minstens een half jaar op de stapel. Vandaag was het zo ver. Ik wilde af van het korrelige RTL-signaal en ging vrolijk aan de slag. Er vanuit gaande dat ik alle kanalen opnieuw zou moeten programmeren, sloeg ik geen acht op de autoritaire tekst die bij elk kanaal dat ik wiste tevoorschijn sprong.
Weet u het zeker? Kan niet ongedaan gemaakt worden.
Ik drukte de ene zender na de ander vrolijk weg.
Behalve de laatste, die zich niet liet wegdrukken.

Toen begon het zoeken naar het opnieuw instellen van alle zenders. Niet te vinden. Maar dan ook echt niet. Behalve een of andere vage lokale Engelse zender die zich dus niet liet wegjagen, stond alles op zwart. Nu zingen die woorden door mijn hoofd. Weet u het zeker?
Weet u het zeker?

Zondag

Klapperen

Vandaag was de ultimate test. De top op in korte broek en hemdje. In de stoeltjeslift had ik het al koud. De mannen gingen in blote bast en ik hield mijn fleece aan. Zij stoomden naar boven, we moesten naar 1650m en de wind gierde om mijn oren. Gevoelstemperatuur -25.

Over de helft vond ik het echt te gek worden en trok mijn lange broek aan. Nog een heel karwei met bevroren handen. Ik vervloekte mezelf dat ik 's ochtends vond dat het wel goed was om geen das mee te nemen. Niet te wattig zijn, had ik gedacht.

Op een gegeven moment had ik het zo koud dat ik stil stond te wachten tot het voorbij zou zijn. Ik werd onverschillig. Maar toen ik niet opsteeg noch neerzeeg, vroeg ik aan een afdaler of er boven een cafe was. Wel twee. 

In het cafe kreeg ik een zogenaamde after drop. Rillen, klappertanden. Oncontroleerbaar. Toen ik weer een beetje normaal deed, gingen we weer vrolijk naar beneden.
Einde test.

Rondje waterval

E en I lieten me de boerderij zien. Ik vond het allemaal prachtig. Toen moest er gepresteerd worden. De waterval. Omdat ik nogal wat rondjes in de gracht gezwommen heb de afgelopen tijd, vond ik het best.

Eenmaal door, wat inderdaad meeviel terwijl het water -2 was, werd ik betoverd door het smaragdgroen en zwom een rondje. Dat was net even te lang. Het gekke is dat ik dat pas voelde toen ik er weer uit kwam. De sauna maakte het weer goed.

Kerst

We reden naar Polen. Bij het tankstation nam ik een lekker vet broodje, E rookte een sigaretje, terwijl we rustig stonden te kijken naar I die zich even 50 keer op zijn vingers opdrukte. 

En nou ophouden

Vandaag brachten we de geleende kleren van W terug. En om de lijnen van afgelopen weekend helemaal te completeren: W had zaterdag een afspraak in Haarlem, maar doordat wij binnen kwamen vallen, nam hij een uur later de trein om Ilco tegen te komen, waarvan hij geen idee had dat hij even in Nederland was. 

Zondag

 

Rondje universum

De presentator en I peddelden vanaf de boot naar de overkant van het IJ. Ik nam met de crew de pont. Toen we op de kade stonden te wachten, tuurden we in de verte om te zien waar ze gebleven waren. De producer werd onrustig. Een grote boot manoeuvreerde op een manier die niet logisch was. Toen zagen we maar 1 kajak.

In de ochtend had de presentator voor het eerst in de gracht gelegen, 7 graden, zonder voorafgaande training. Ik ging er dus van uit dat als hij inderdaad omgeslagen was, hij niet in paniek zou raken omdat hij wist dat hij de kou aankon.

Toen belde I.

De presentator was omgeslagen. Zijn Lenny coat zoog zich meteen helemaal vol. Hij kreeg de knopen niet meer los. Het gewicht trok hem naar beneden.  Hangend aan de kajak van I ('Hoe het was? Een blok beton') bereikten ze de kant. Het had zo'n 8 minuten geduurd. Zijn kajak was verdwenen. 

Bij het oude huisje van de havenmeester werden ze warm opgevangen door W.
En toen kwamen de lijnen weer bij elkaar. 

-Het huisje zien stond al jaren op mijn verlanglijstje 

-W bleek een vriend van Ilco. Twee dagen geleden hadden we in een snackbar in Nederweert een foto van hem gezien. I had het blad naar me toegedraaid en gezegd: 'Mooie man, dit.'

-Deze mooie man blijkt de man van A, die ik niet ken, maar waarmee ik wel bevriend ben op FB. Ze woont in Spanje en ik regelde ooit een opname van haar. Het contact was te leuk om zo voorbij te laten gaan.
-De boot die de reddingsactie van I in de gaten had gehouden, kwam de gevonden kajak afleveren.

In de cirkel die weer rond was, dronken we whisky. We toastten op iedereen die die ander blijkbaar moest en nog moet ontmoeten.

Why not?

Ik zit achter mijn bureau te werken terwijl I in de zitkamer Vice.com ontvangt. Er wordt een documentaire over hem gemaakt. Hij leert de crew de ademhalingstechnieken. Binnen 3 rondjes kunnen ze hun adem 3 minuten inhouden.
Ik hoor de presentator zeggen: 'Who are you? And where did you get your magic?'
I geeft er geen antwoord op. De presentator gaat door.
'I have so much love for everything around me now. But let's not get into clichés.'
Waarom zouden we niet, vraag ik me vanachter mijn bureautje af.

People you knew

Op LinkedIn krijg ik de pagina People you may know te zien. Als tweede wordt M voorgesteld. Daar klopt iets niet aan. Ze is vorig jaar overleden. Haar profielfoto is leeg. Een donkere lijn om het lege grijze omhulsel. Dat klopt dan weer wel.
Alsof ze eruit getrokken is om ergens op een rustig plekje te gaan zitten schrijven. 

Dubbel

We gingen met de kajaks op bezoek bij iemand die naar alle waarschijnlijkheid niet lang meer te leven heeft. Maar je weet nooit. Wie niet in wonderen gelooft is geen realist.
Op het kastje naast zijn bed stond een tekening. Eronder was geschreven:
Lieve R, ik vind het heel jammer dat je doodgaat.

Het lachen om het jammer. De steek omdat het zoveel groter is dan dat. 

Zondag

Door de duisternis

Ik had een zaklamp om mijn nek gehangen en een fietslichtje op mijn capuchon gegespt. We gingen langs het Amsterdam Light Festival met de kajaks.
Bij het lichtgevende hart stond een rij met zeker 15 mensen. Allemaal met camera's op statief, alsof er iets heel groots aan de gang was.
Maar nadat we langs al die installaties waren gepeddeld en heel vrolijk en blij waren geworden van al die lichtjes, konden we maar één conclusie trekken. Ze hadden gelijk.

Wens

Ymke Hemminga stuurde een nieuwe lading illustraties. De een nog mooier dan de ander. Het hele project sist en siddert om zo snel en zo goed mogelijk tot leven te komen.

Waantje wordt door de Beterschap geprikt. Gelukkig heeft ze Piet bij zich.  

Deze week waren er opeens professionals, die enthousiast zijn en bereid me te helpen het boek daar te krijgen waar het hoort: bij het zieke kind. Alles om wat afleiding te genereren. En hopelijk hebben de kinderen dan ook nog wat aan de trucjes die ik erin heb verstopt. Afleidingsmanoeuvres die mijzelf door dat bevroren jaar heen hebben geholpen.

Rader de uitvinder die een Vergeethut wil ontwerpen, maar een black-out heeft. 

Stengeltje grijpt in.

Licht

Om een positieve winter te bewerkstelligen, ging ik naar de winkel om een lamp te kopen die via het plafond een bende licht zou kunnen verspreiden. Zodat ik kan zien welke kleding er in mijn kast ligt en ik ook op een normale manier kantoortje kan spelen.

Ik zag twee opties. De verkoper nam de verschillen met me door en toen ging ik even denken. En koos voor de mooiste vormgeving. De prijs was hetzelfde. Ik vertelde de verkoper dat ik eruit was.
Hij weigerde. Hij zei nogmaals dat die lamp er weliswaar mooi uitzag, maar dat die niet via het plafond kon en dat hij veel te weinig licht gaf. Als ik die andere nam kwam ik thuis met datgene waarvoor ik vertrokken was.
Ik probeerde door te zetten. Het had geen zin. Ik probeerde nog een keer. Tevergeefs. Toen liet ik me vrolijk ompraten en vond het intussen geweldig dat de man schijt had aan de keuze van de klant.

Nu heb ik dus een lamp die via het plafond gaat. Hij zet de hele werkhoek in fantastisch licht. Door al dat licht beweeg ik mij vrolijk door de donkere dagen.
Af en toe denk ik nog aan de mooie. Die mij alleen een smal straaltje tegen de muur had kunnen geven.
Binnenkort ga ik langs de lampenwinkel om de man te zeggen dat hij de verkoper van het jaar is geworden. En dan reik ik hem de Negeer-Ligtharts-wensen-dan-komt-het-goedpenning uit. 

Mooi avontuur

We pakten de kajaks en staken het IJ over. Op naar de vriend van I die aan de overkant op een boot woont.
De schemering viel al in toen we weer in onze kajaks stapten. Midden op het IJ barstte de regen los. De golven van de pont zaten ons achterna. We staken zo vlug mogelijk over en peddelden onder verlichte ijspegels door, en moesten daarna met onze neus op onze knieën onder de volgende, extreem lage brug door zien te komen. Daarna was het soepel zigzaggen. Langs de grote bollen die traag van kleur veranderden. Kleddernat geregend bereikten we het terras, waar ik me zonder om te kieperen omhoog kon hijsen.

Zondag

PS op zaterdag

Zo is het

Met M hang ik aan mijn tafel. Hij vertelt dat hij niks heeft met begrafenissen. Dat wist ik. Alles wat riekt naar een draaiboek weert hij uit alle macht uit zijn leven. Nog niet heel makkelijk. Zeker als het je eigen moeder betreft die begraven moet worden.
Hij had wel vrede met hoe het was gegaan. Maar vooral met de dingen die niet volgens plan gingen. De auto met de kist die voor de volgauto reed. Beide bestuurders in verwarring. Klopte de inhoud van de kist met de inhoud van de volgauto. 
Wie hoort bij wie. Welk lijk bij welke tranen.

M wilde eigenlijk niets van zijn moeders nalatenschap. Behalve een brief die zijn oom ooit schreef.
'Iedereen gaat.'
Ik vond dat vreselijk heftig. Hij troostend.
We draaiden Shaffy. Niet te houden zo hard.
Ik dacht aan Ramses, die zei: 'Iedereen kan gelukkig zijn. Als je maar nieuwsgierig blijft naar het volgende moment.' 

Hartverwarmend

L was mijn allereerste kritische lezer. Ze is 11. Ze las mijn boek-in-de-maak.
Ik kreeg het volgende bericht.

'Deze promotie maakte L voor de boekenmarkt op haar school.'

Slappe lach

Gisteren verdween ik in de kelder van de Chinese massagemeisjes op de Nieuwmarkt. Ik denk aan 17 januari 2012. De avond voordat ik het ziekenhuis in moest voor een openhartoperatie.

Als afleiding lieten we ons masseren. E lag op het bed naast me. We werden onder handen genomen door twee Chinese vrouwen die continu met elkaar aan het praten waren. Hardcore Mandarijns. 
Toen we ons weer aankleedden - de vrouwen waren al naar boven - zei ik tegen E dat het toch wat was. Wat een ellende hadden die vrouwen, en dan dat gedoe met de kleinkinderen en de school. Toch erg, of niet dan?
E staarde me aan.
Het duurde.
'Versta jij...'
Toen drong het door.
We bulderden ons een weg naar boven.

Scheiding

Mijn haar is nu precies een jaar en twee weken aan het groeien. Ik heb de after-chemo-coupe: giga sterke krulletjes. Dat schijnt weer te verdwijnen, al hoop ik van niet.
Ik stel T op de hoogte van het heugelijke feit dat ik een scheiding in mijn haar kan doen en dat het dan min of meer blijft zitten. Ik verwacht applaus. Het werd hoongelach. 

Beeld

Na de première gingen we naar de borrel van de VPRO voor genodigden. We hadden honger en volgens S kwamen de bitterballen altijd precies op het moment dat je al weer weg wilde gaan. 
S ging voor het derde drankje naar de bar. Ik zat ergens laag in de vensterbank in een donker hoekje. Het meisje met het blad vol frituur kwam stralend op me af. Ze wurmde zich door de mensen die in de weg stonden en riep: 'Ik heb je gevonden!'
Ik vroeg me heel even af of ik me zorgen moest maken.

Zondag

Over en weer

Het meisje woonde ergens in de Rijp. Een operatie, diverse zware en lichte (alsof die bestaan) chemo's en bestralingen achter de rug en wel toe aan wat afleiding. Ik liet haar een verhaal schrijven. Het was een lieve wijsneus, die mij meteen verbeterde toen ik even niet oplette. Ze verklaarde plechtig dat ze van brutale grapjes hield. Ik zei dat dat goed uitkwam.

Nadat ze volkomen zelfstandig een verhaal had geschreven, verliet ik haar huis en kwam vier minuten te laat aan bij de bushalte. De bussen gaan maar 1x per uur. Aan de man die de post rond bracht vroeg ik hoe ik het beste naar het station kon lopen. Er was geen beste manier. 
'Zie je die auto daar staan?' Hij wees op een rode landrover. 'Ik breng je wel even.'
Ik was geroerd door zijn lieve aanbod. Het kostte hem zeker drie kwartier. En daarna moest hij zijn ronde met de post - ook voor twee collega's, het was druk - nog lopen.
Toen hij me afzette bij het station zei hij: 'Goede reis en een prettig leven.'
Mooier kan je je niet wensen.

Begraven

Ik fietste me helemaal suf naar Westgaarde. Het zou een half uur moeten zijn. Klopt. Maar dan wel met de motor. Het werd in ieder geval een pittige workout.
Het begon om 14.00 uur. Om 13.57 kwam ik hijgend aan in de aula.
Bij de verkeerde dode.

Strange fruit

Vip springt de gracht in en verdwijnt dan onder water om in foetushouding twee minuten onder water te blijven. Hij vindt dat gezond.
Ik kan vanachter mijn bureau een stukje van zijn rug zien. Net een eilandje.
Dat was de meerkoet met me eens.

Op de Horizon

Gisteren vertelde ik over Stengeltje waarvan de poten in de knoop raken van schrik van het monster Toekelidoekeli. Ik weet nu hoe Toekelidoekeli eruit ziet. Dat is totaal anders dan ik tot nu toe in mijn hoofd had. Dat geeft helemaal niet, alleen moeten de beelden nog wat meer over elkaar heen schuiven.

Maar wat ik het mooie vond is dat toen ik over hem vertelde, ik helemaal niet het gevoel had dat ik hem zelf had bedacht. Hij is ergens daar buiten aan het leven. Op eigen kracht.

Illustratie Ymke Hemminga

Tijdreis

We mochten een kijkje achter de schermen nemen van de bibliotheek van Artis. We kregen de meest bijzondere collecties te zien. Met als hoogtepunt persoonlijke brieven van Darwin.
Heel onwerkelijk om zijn handschrift te zien en zijn woorden te kunnen lezen. Alsof er ergens even een gat in de tijd gedicht werd.

Zondag

Herkennen

Hij had een felgekleurde fez op. Met spiegeltjes. Op zijn wollen vest zaten guirlandes van bloemen. De neuzen van zijn schoenen lagen open. Ik zei dat ik vond dat hij er mooi uitzag. Hij sprak de hoop uit dat meer mannen meer kleur in hun leven zouden halen. En er moest meer geaard worden.
In de verte hoorde ik wat alarmbelletjes, maar ze drongen niet goed door.

We gingen tegelijk het wijnwinkeltje weer uit. Hij liep een stukje met me op. K bleek een jaren dertig fotograaf te zijn, die al honderd jaar in de buurt woont en zo nu en dan op de Nieuwmarkt staat te fotograferen. Met zo'n immens oud fototoestel. Compleet met magnesium poeder en toverachtige rekwisieten.

Voor mijn boot stelde hij zich voor. Hij werd zeer enthousiast van het feit dat we dezelfde naam hadden. Hij hield er een verhandeling over. Of ik misschien ook nog een ram was. Dat was ik.
Toen wilde hij mee naar binnen. Dat wilde ik niet. Hij wel. Ik niet.

Binnen stelde hij vast dat ik een mooi verdriet in mijn ogen heb. Hij werd toch wel heel nieuwsgierig naar wat ik deed. Psycholoog. Die richting.
Schrijver, nee, dat had hij niet gedacht. Ik leek hem niet de persoon om het leven via mijn bureau te leven. En zeker niet met die lichamelijkheid van mij.
Het leek me verstandig om daar niet op in te gaan.

'Ik speel het spelletje van hier zijn met verve, zoals je ziet. Maar eigenlijk ben ik er niet.'
Ik dacht aan W die een borderliner of narcist bij de eerste zin al doorheeft. Bij mij gaat het tegenwoordig sneller, maar helemaal vlekkeloos kan ik het niet noemen.

Modelleren

Het was de zesde les modeltekenen. En het gekke is dat het steeds frustrerender en moeilijker wordt. Volgens de juf is dat heel normaal. 
Toch stond ik daar met mijn houtskoolstaafje dat elke keer afbrak te staren naar het getordeerde lichaam van het model. 
Inmiddels wordt een aantal constanten duidelijk.
Ik ben goed in de kont.
Bak niks van het hoofd.
Bovenbenen uitstekend, onderbenen nu en dan treffend. 
De armen iedere keer weer te dun. 
De handen en voeten zien er niet uit.
Ik ben goed in borsten, slecht in pikken.
Wie had dat gedacht. 

Bijsturen

Als je werk laat liggen en het na een rustperiode weer leest, komen er plotseling allerlei gebreken bovendrijven. Dat is goed.
Ik haal eindeloos veel zinnen weg. Het is nog lastig inschatten welke conclusie een kind wel trekt en welke gestuurd moet worden.
Het is een beetje zoals de haren van Waantje. Less is ergens ook wel more.

Illustratie Ymke Hemminga

Heb de afgelopen twee dagen meer dan 6000 woorden weggehaald. Het wordt een totaal ander boek. Nou ja. In ieder geval een stuk dunner.

Vondst

Zo heerlijk om dingen die kwijt waren weer te vinden. Deze week maar liefst twee!

Over invloed gesproken 

en

New horizons

Bekijken

We liepen in korte broek en hemd tussen de paarden van de Oostvaarders plassen. De paarden keken er niet van op. De wandelaars des te meer.

Zondag

Zo is het

Ik ken M al jaren. We zitten aan het IJ en nemen even ons leven door. 
'Ik heb nog nooit gekeken naar je blog.'
Ik haal mijn schouders op.
'Je bent daar alleen maar aan het neuzelen,' constateert hij.
'Toch?'

Morgen weer

Het duurt maar even, ongeveer een minuut, dan is het happen naar adem en de shock die het koude water veroorzaakt voorbij. Dat is het wonderlijke. Ik weet niet wat de temperatuur van het grachtenwater is, maar laten we het erop houden dat het even wat gedachtenkracht vergt om er op een ochtend in november in te springen.

Vandaag zwom ik een aantal keren langs de buurboten heen en weer. Tikte de brug aan. En bedacht hoe wonderlijk het kan gaan. Ik woon hier al bijna twintig jaar en in al die jaren heb ik nooit de behoefte gevoeld om een rondje in mijn achtertuin te zwemmen. Mooi vind ik dat. Die nieuwe invloed die zulke intense ervaringen oplevert.

Ik zwom tien minuten en toen ik daarna onder de douche stond voelde ik heel bewust -het kwam van ergens heel diep in mijn lijf - dat dit goed is.
Heel erg goed. 

Liefde is

Ik moest weer de MRI in. Dat matcht niet zo lekker met claustrofobie. Vip gaf me voordat ik naar binnen moest de opdracht om te bedenken wat liefde voor mij was.
Dus toen ik met mijn KLM-maskertje over mijn ogen de buis in werd geschoven, probeerde ik mijn gedachten daarover te formuleren, maar de radiotherapeuten kwamen weer binnen. Het bed zoemde de buis uit. Het harnas dat over mijn borst lag, zat verkeerd.
Ik werd weer de tunnel ingeschoven en ging verder met mijn gedachten. Het bleef stil. Toen zoefde het bed weer naar het licht. Er moest iets anders. Terwijl ik weer naar binnen geschoven werd bedacht ik dat het wellicht iets met licht en donker te maken heeft. Ik raakte lekker op dreef tot ik voor een derde keer naar buiten werd getransporteerd. De plakkers op mijn borst moesten anders.
Na drie keer zat de boel eindelijk goed.

Via de intercom kreeg ik opdrachten.
Inademen.
Uitademen. 
En vasthouden de adem.
...
Ademt u maar weer door.

Liefde is telkens weer naar het licht geschoven worden.
Liefde is adem.

Boekdelen

 

 

Zaken doen

We liepen door een achterafstraatje en stuitten op kinderen die hun waar op de grond hadden uitgestald. Of we wat wilden kopen. Dat wilden we wel.
Er lagen bladeren met bloemen en bamboetakken. Het blad dat ik mooi vond kostte
1 euro. Vip gaf de kinderen 5. Maar bedong dat we het blad konden laten liggen en op de terugweg meenemen en misschien nog een, als we dat zouden willen.
Dat vonden de kinderen een ontzettend goed plan.
We waren een kwartier weg. Toen liepen we weer langs de verkoopplek.
Het straatje lag er doodstil bij.

Pesterijtje

Ik werd uitgescholden voor lelijke poedel. Dat vond ik een adequate beschrijving van mijn huidige staat. Zelf heb ik eerlijk gezegd ook vaak het gevoel dat ik een pruik van Zwarte Piet op heb. Alsof je al die krullen zo van mijn kop kunt trekken.
Deze week stuitte ik toevallig op een foto waarop ik helemaal kaal ben. Hoe dat dan te beschrijven? Daar is lelijk echt een lachertje bij.

Opbouwen

We gingen de kajaks naar de woonboot brengen. Het begon met het gesloten hek van het tuinpark beklimmen omdat Vip de sleutel niet had. Ik kreeg een kop koffie van hem en toen moest er getraind worden.
Vip heeft bedacht dat ik degene moet zijn met het snelste record op de Kilimanjaro, iets wat mij ietwat verontrust. Dus liep ik gisteren liep ik 20 km, peddelden we vandaag 3 uur onze armen uit ons lijf en moet ik morgen weer baantjes trekken in de gracht. 500 slagen eist hij deze keer.
Het lijkt mij een optimistisch dinsdagochtend scenario.

Lift

Vip en ik worden opgehaald door mijn broer. Ze zien elkaar voor het eerst.
'Mooie man ben jij, zeg!' schalt Vip over straat. 'Ik ben Wim.'
'Ik zie het,' antwoordt mijn broer droogjes. Daar roept Vip weer vrolijk overheen:
''Mooie man, mooie trui, mooie auto, je lijkt wel John Steed zo in die Jaguar van je.'

Zondag

In opdracht

Vip kon er niet bij zijn, dus vroeg hij mij om naar de onthulling van de boom ter nagedachtenis van Wubbo Ockels te gaan. Hij schreef een gedicht dat ik aan de weduwe zou geven.
Op het Haarlemmerplein liep ik vooraf naar haar toe, maakte een kort praatje en ging weer in het publiek staan met mijn telefoon in de aanslag zodat ik even een filmpje van haar speech kon maken.

Ze begon. Ze was allesbehalve de weduwe van Wubbo.

Verkeerd

Ik wilde even mijn voicemail veranderen. Belde het nummer.
'ALARMCENTRALE, van welke hulpdienst wilt u gebruik maken: politie of ambulance?'
'O, sorry, ik heb een verkeerd nummer gedraaid.'
'Dan ga ik de lijn weer vrijmaken. Dag.'

Doorstrepen wat niet van toepassing is

De workshop crowd funden duurde een middag. We kregen vragenlijsten die we moesten invullen. Onder meer hoeveel geld we nodig hebben en waar we dat geld vandaan denken te halen. Daarnaast moest er van alles gebeuren. Een filmpje van jezelf maken. Social media inzetten, met dingen waar ik nog nooit van had gehoord. Monkey nog wat, Vice. Enz.
Het waren drie pagina's met opdrachten. Helemaal aan het einde stond:
Heb je nog zin in crowd funden? Ja/Nee.

Training

Gisteren liepen we 20 km op hoog tempo door de duinen van Schoorl. We stonden op een duintop op ons hoofd, renden heuvels op en af, zwommen in zee.
We waren met 15 man. Nou ja, 4 vrouwen. 
Halverwege werd de Iceman herkend door twee vrouwen die voorbij fietsten. Een van de twee was erg enthousiast over het werk dat hij verricht. I vertelde dat we aan het trainen waren voor de Kilimanjaro.
'Ga je dit ook nog met vrouwen doen? vroeg de vrouw.
I spreidde zijn armen en gebaarde naar de vrouwen die achter haar stonden.
'Kijk eens.'
De vrouw keek om. Reageerde niet.
'Ik vind het fantastisch wat je doet.'
'Trek je kleren uit en doe mee,' zei ik.
Verontwaardiging. 'Ik ga me niet uitkleden!'
Ik wees op onze korte broeken en blote basten. Toen vond vrouw twee het tijd worden om zich ermee te bemoeien. Ze keek streng.
'Zij is ook met een groep. Die kan zij niet zomaar verlaten. Dat kan niet!'
Ik vond dat ze me allebei wat letterlijk namen.
Ze stapten weer op hun fiets. 

I gaf de enthousiaste ter afsluiting een enorme klap op haar kont.
Daar heeft ze minimaal een maand lang plezier van.

Zondag

Koud

I vindt mijn boot de perfecte trainingslocatie. Dat betekent dat hij baantjes wil trekken in de gracht. Ik vind het nogal wat. Niet om het koude water, dat gaat goed, maar vanwege de buren. Had ik nooit gedacht. Dat ik me daar iets van aan zou trekken.
Toch sprong ik achter hem aan het water in, terwijl hij al vrolijk schreeuwde naar alle bootburen die kwamen kijken wat er aan de hand was. En ik maar een kop trekken alsof het allemaal heel gewoon was. Twee zwemmers in de gracht. Op 1 november.

Kinderkankerboek

Ik kreeg het aanbod van een uitgeverij om via hen Waantje krijgt de knarser uit te geven. De ervaring leert dat je dan zelf toch nog heel hard aan de kar moet trekken en dat dat eigenlijk niet opweegt tegen die 10% die je dan krijgt. Dus zei ik nee. Dat klinkt wel stoer maar brrr. 

Het betekent nogal wat. Ik heb opeens écht een eigen toko. Ben bezig met het opzetten van een crowdfunding site - volgende week een workshop bedelen - ik stuur sponsorverzoeken naar instellingen en vraag offertes aan. Vrijdag een afspraak om de PR te bespreken. Intussen ben ik aan het herschrijven.
Het wordt allemaal heel erg echt.
Wordt vervolgd. Wacht maar af. 

Even volhouden

Ik word voor zevenen wakker, doe de ademhalingsoefeningen. Dan een 7 minuten workout en dan loop ik een uur. In korte broek en T-shirt.
Gisteren had ik behoorlijk bekijks. Mensen reden al met rond met mutsen en handschoenen. Dat is de opmaat voor aankomende winter. Ik moet in korte broek en hemdje blijven trainen. Komt dat zien. Komt dat zien.

I raadde me aan een flatgebouw van tien verdiepingen op te zoeken en drie keer op en neer te rennen. Dat zou de beste training zijn.
Dat geloof ik zo.
Mijn excuus is dat ik hier geen flat in de buurt heb. Ik vond een alternatief. Vijf keer.
Dat was al erg.

Nieuw avontuur

In januari ga ik met de Iceman c.s. de Kilimanjaro beklimmen om daar reportages en een boek over te schrijven. De top moet binnen twee dagen bereikt zijn. Een nieuw record. En dan ook nog schaars gekleed. Ik vind dat 'schaars' zo goed.

Dat bekent dat ik moet trainen. En dat gaat nog niet helemaal soepel. I stelde dat hij mij wel omhoog zou krijgen. Dat zei hij voordat ik me ging opdrukken. Ik haalde nog geen 14x met ingehouden adem. Hij blijft volhouden. Tegen de klippen op. Dat is zijn handelsmerk. Van de weeromstuit geloof ik hem. 

Zondag

Opdrogen

Ik fietste zo lang door de regen dat mijn haren (voor het eerst!) naar beneden klapten, de mascara tot ver onder mijn neus patronen achterliet, en ik niet meer kon bewegen zonder een mobiele fontein te worden.
In de wc van de Bosbaan hield ik mijn gezicht onder de blazer. Het ding hing naast de deur, ik moest me bukken om eronder te kunnen en er was geen plaats om een opengaande deur te ontwijken. Risico's moeten genomen worden. Terwijl ik daar zo gebukt stond vroeg ik me wel even af wat ik zou zeggen tegen degene die mij met het openmaken van de deur plat zou drukken. 

Mensen

Met M heb ik het over mensen en werk. Hij is freelancer bij een bank. Het valt hem op dat er steeds meer idioten zijn in de wereld. En dat hij elke dag minder sociaal wordt. Op het werk bijvoorbeeld, die gesprekken! Die gaan over niks!
'Ik ben op het werk om te factureren, niet om over werk te praten.'

Andere wereld

Ik ging naar de VU om 'mijn' eerste kind een uurtje te laten schrijven. Ze was schitterend. Acht jaar, vond het glitterschrift dat ze kreeg helemaal geweldig. Vooral omdat het zo mooi kleurde bij al dat zuurstokroze wat ze aan had.

We kozen de raceauto uit die op de afdeling Kinderstad staat. Een Walhalla voor kinderen. Je kunt het zo gek niet bedenken of het is er.
In de raceauto verzon ze een schitterend verhaal, waar geen mens in voorkwam. Lekker rustig en overzichtelijk.  
Na anderhalf uur was mijn missie geslaagd: even afleiding bieden van de nare omstandigheden waar ze in zit.

Terug

Ik ben er weer, maar er tegelijkertijd totaal uit. Veel gebeurd. Het mooiste nieuws: Waantje is geboren! Het boek komt langzaam uit de mist tevoorschijn gekropen.

Illustraties: Ymke Hemminga

Waantje met haar: Meteen-Helpen-Bij-Domme-Dingen koffertje

 

Waantje die alles op de Horizon in de gaten houdt met haar verrekijker

t/m 15 oktober

Motoriek

S over discotheken:
'Ik hield er helemaal niet van. Dat lawaai. Stond je te praten en dan liepen ze opeens weg om heel raar te gaan bewegen.'

Liefde en maag

Vrijdag neem ik het vliegtuig naar mijn zus in New York. Nou kan mijn hele jeugd samengevat worden in het volgende.

Mijn moeder gaf me een doos stroopwafels voor haar mee.
De koffer met alleen de stroopwafels erin weegt exact 10.4 kilo. 

Ook prima

Ik had me opgegeven voor een cursus portrettekenen omdat ik een elf op de muur van de datsja wil schilderen. Het lichaam gaat nog wel, maar zo'n elfenhoofd is toch echt een ander verhaal. 
De cursus wordt bij de kunstenares thuis gegeven. Er zaten mensen die al veel langer les hadden en me naar mijn achtergrond vroegen.
Ik begreep de vraag niet.
Bleken ze te willen weten hoeveel kunstacademies ik achter de rug had.
Ik bekende dat ik elfen wilde schilderen. Dat vonden ze niet gek.
Toen trok een vrouw haar kleren uit.
Ik had even gemist dat er naar naakt gewerkt ging worden. Misschien had ik niet goed gekeken naar de cursustekst. Maar mijn buurvrouw kwam ook voor het portret.
De juf meende dat het zou goed zijn als ik met het lijf begon. Langzaam aan naar boven werken.

Zondag

De grote kap

Mijn buurvrouw wilde me wel helpen met mijn kapdrift. Er was een uit de hand gegroeide boom die ik onmogelijk in mijn eentje weg kon werken. Mijn buurvrouw heeft last van hetzelfde als ik. Als ze eenmaal begint is ze niet meer te stoppen. En we houden allebei erg van licht. Dus brachten we een fijne middag door met zaag, touw en spierballen.

Voor:  

Tijdens:

Nog twee bomen over.

Razende rat

Ik legde nog een boterham met pindakaas neer. En ja hoor. 's Avonds laat zat de rat in de kooi, maar ik durfde het beest niet in het donker buiten mijn tuin los te laten.
Dat werd geen rustige nacht. Soms rende hij rondjes. Af en toe piepte hij (ik dacht een noodoproep aan zijn partner, die hopelijk jammerlijk zou verzaken).
Ik voelde me schuldig. Troostte mezelf met de gedachte dat hij in ieder geval lekker gegeten had, en vroeg me af of ratten uitslapen.

De volgende ochtend ging ik met lood in de schoenen actie ondernemen.
De rat werd totaal krankzinnig als ik de kooi optilde. Hij rende rondjes als een circusartiest, en gilde de longen uit zijn lijf. Ik probeerde het een aantal keer, maar moest het proces steeds afbreken vanwege angst.
Belde E. Die adviseerde handschoenen. Goed idee. Ondanks alle stemmen in mijn hoofd wist ik mezelf niet te overstijgen. Dat gekrijs en woeste rondrennen. 

Dus ging ik op zoek naar een stoere man op het terrein. Die vond ik niet. Maar wel een stoere vrouw. We gooiden een lap over de kooi wat maakte dat het beest niet meer gilde toen hij werd opgetild. Dat scheelde bij mij een hoop stress. Zij durfde de kooi wel op te tillen, maar niet het deurtje te openen. Dus deed ik net of ik dat wel durfde. Beetje gelijke verdeling van de dapperheid leek me rechtvaardig.

Ik had wel gedachten over de rat die me naar de keel zou vliegen omdat ik hem een nacht had opgesloten. Maar sprak mezelf vermanend toe. Schrijversvisioenen. Ik kon er verder niet meer over nadenken want toen de kooi op de grond werd gezet, schoot het deurtje per ongeluk open. Ik heb een beest nog nooit zo snel zien wegschieten.

Ik was blij en opgelucht. Tot ik iemand sprak die me vertelde dat ratten altijd op dezelfde plek terugkeren. En nooit alleen zijn.
Voor hem hoop ik het niet, maar voor mij wel: zo'n groot trauma dat hij voorlopig niet op de plek van het onheil terugkeert.

Toch knap

Nu de konijnen min of meer geweerd zijn uit de tuin (gisteren zag ik er nog een vrolijk rondhuppelen), dient het volgende beest zich aan: de rat. Groot, overigens. Hij liep ongegeneerd dwars door mijn tuin. Eergisteren lag ik de halve nacht wakker omdat er iets, ik denk die rat, aan mijn huisje aan het knabbelen was. Ik vroeg me af waarom.

In de konijnenvangkooi legde ik, naast de wortel en sla voor het konijn, een cracker voor de rat. Daar werd ik hartelijk om uitgelachen door mijn broer en zijn vriendin. Er moest iets rottends in. Maar dat had ik niet. Dus werd het een boterham met pindakaas. Dat vindt iedereen lekker.

Vanmorgen was de boterham weg. De kooi leeg.

Genre

Ik vertel aan de boekhandelaar dat mijn verhalen tot mijn verbazing door iemand werden beschreven als Magisch Realistisch.
'Jouw verhalen zijn over het algemeen totaal onbegrijpelijk, dus dat snap ik wel.'
Hij denkt er nog even over na.
'Goede oplossing, om het zo te doen.'

Einde hangmat

De dag ervoor had ik hem net op tijd gezien. De hangmathaak die ik hoog in een boom heb geschroefd. Ik had mijn zaag al in de stam gezet, maar werd op tijd wakker.
De dag erop was ik niet zo alert. Als ik eenmaal aan het kappen ben, moet ik echt afgeremd worden zodat ik nog wat tuin en bos overhoud.
Ik had mezelf niet in de hand. De boom lag al op de grond toen ik de haak zag.
Er is geen geschikte hangmatboom meer over. 

Zondag

Snel oud

Dat mijn leven sneller gaat dan ik besef, bewijst de uiterste houdbaarheidsdatum op een potje vitamine. Het zijn pillen waarvan ik weet dat ze zo'n beetje het eeuwige leven hebben. Toch had ik ze allemaal voor 11-2012 tot me moeten nemen.

MRI

Voor de buis schoot ik in de stress. Ik had mezelf niet voldoende voorbereid. Bleek dat er een infuus gezet moest worden, was ik weer vergeten.
Ik had in mijn hoofd dat een MRI voor de borsten veel minder erg was dan voor mijn hart, omdat ik hierbij voorover lig en het makkelijk is te fantaseren dat de buis dubbel zo breed is.
Maar blijkbaar had ik er te makkelijk over gedacht en mezelf niet van te voren ingepraat dat ik dit weer rustig op geestkracht zou doen. Belangrijk, vooral omdat ik weet dat als ik me uit de machine zou laten halen ik er never nooit meer in zou gaan. En mijn hart wil ook elk jaar een update.

Ik ben een haas als het injecties of puncties of andere ziekenhuis (withuis) zaken betreft. Heb ik nota bene een heel kinderboek geschreven vol met tips en trucs, lukt het me zelf niet eens meer.
Het infuus (de prikin) zat, ik werd als een broodje de oven ingeschoven - de buis wordt daadwerkelijk warm, dus krijg ik onmiddellijk smeltfantasieën. Het oranje noodballetje heb ik stevig in mijn vuist geklemd. De tekst: 'We moeten de machine stopzetten als je drukt, dus het duurt dan even voor we komen,' maakte het er niet beter op.

Ik lig totaal gevangen op een rails (wat als je dik bent, vroeg ik me nog af) voorover met mijn armen gestrekt naast mijn lichaam. Per ongeluk til ik mijn elleboog een centimeter op. Ik raak de wand. Ik kan niet meer doen alsof de buis een ruimte is waar ik me met gemak ik kan omdraaien.
Het kostte me ongeveer tien minuten voor ik mezelf weer rustig had gepraat. De hele operatie duurde een half uur.
De verpleegkundige vraagt door de intercom of het nog gaat.
'Mag ik eigenlijk gewoon ademen?' (ik mocht niet bewegen van haar).
'Ja, graag.'
En slappe lach mocht ook niet.

In de groei

Mijn broer haalt me op in zijn cabrio. We scheuren over de snelweg en ik zeg:
'Geweldig! Mijn haren wapperen weer!'
'Wapperen is een groot woord. Het deinst een beetje.' 

Bij voorbaat dank

Het thema is dood. Daar gisteren met W een goed gesprek over gevoerd. Het was naar aanleiding van de documentaire Wakker in een boze droom, over drie vrouwen met borstkanker, die nogal heftig bij mij binnen kwam. Een van de vrouwen overlijdt.

We hadden het over het feit dat je het merkt als iemand gaat sterven. Alsof diegene zich al in zichzelf aan het terugtrekken is. De wereld om hem heen is niet meer van belang. Er wordt voorbereidend werk gedaan.
W vertelde ook dat als mensen gaan sterven de zijkanten van de neus invallen. Iets met de neusvleugels. Van dat detail was ik nog niet op de hoogte. Wel van de harde contouren van het skelet, en vooral de schedel die eigenlijk al niet veel menselijks meer heeft.

W wilde weten of ik bang ben om dood te gaan. Ben ik eigenlijk helemaal niet. Het is een beetje het standaard verhaal. Ik ben bang voor de pijn die ermee gepaard gaat, en de weg ernaar toe lijkt me ook zwaar (en intens mooi), maar de dood op zich, nee. Ik heb wel vertrouwen in die tunnel. Wat ik wel heel erg zou vinden is om nu, na al dat werk aan mezelf van al die jaren (en het overleven van de openhartoperatie en de chemo) de wereld te moeten verlaten. Net nu ik zo lekker op gang ben. Met mijn leven, mijn schrijven, alles.

Vandaag belde ik P om te vragen of zij vond dat ik meer angst voor de dood in mijn kinderboek moest stoppen. P is 85 of ouder, dat weet ik niet meer, was er duidelijk over:
'Dat vind ik een beetje gemierenneuk. Een kind weet toch niet wat het is.'
Ze had het meegemaakt. Een jongetje dat het wilde weten. Aan hem legde ze uit dat je dan ergens anders heen gaat. Maar dan kom ik toch wel terug? was het antwoord.

En om het verhaal rond te maken, kreeg ik vandaag een sms-bericht van het ziekenhuis. Dat ik deze week de MRI in moet voor controle. Had ik helemaal niet opgeschreven. En nu voel ik opeens die angst. Stel je voor dat we later tegen elkaar zeggen: weet je nog, een paar dagen voor die verkeerde uitslag... alsof je het voorvoelde.

Eén ding. Mocht het zo zijn, koop dan wel mijn kinderboek. 

Telefoontje

Ik heb een ad-hoc stalker. Diegene belt me niet elke dag, maar wel regelmatig. Op mijn normale telefoon. Er wordt niets gezegd. Vandaag zei ik voor de vorm na mijn naam en de stilte: 'Hallo?' en voelde me daar heel suf over. Net zo suf als acteurs die in de film - als er duidelijk al is opgehangen -  van de regisseur nog 'Hallo, hallo?!' moeten zeggen voor een zogenaamd dramatisch effect.

Meestal voel je wie degene is die je lastig valt. Ik heb een vermoeden. Maar om dat dan te zeggen als er weer gebeld wordt, voelt heel raar. Wat absurd is. Want waarom zou ik me moeten schamen als ik het bij het verkeerde eind heb?
Dat er dan alleen maar honend gelach door het apparaat galmt, zonder dat dat naar een persoon herleid kan worden.   
'O, sorry stalker, je bent niet A, B of C. Nou ja. Zo zie je maar. Nooit te snel oordelen.'
En dat de stalker dan denkt: wat een sukkel. 

Hippie-af

E nam me mee naar een festival en bood me een pilletje aan. Ik vertelde dat ik nogal a-typisch op dit soort zaken reageer, dus stelde hij een halve voor. Ik aarzelde wel, maar nam hem toch. Alles meemaken. Je bent schrijver of je bent het niet.

Binnen de kortste keren draaide de wereld, hing ik slap voorover, kreeg ik wegtrekkers en tussendoor ouwehoerde ik als een speedy junk met ontwenningsverschijnselen, terwijl in een ander gedeelte van mijn hoofd een kristalheldere geest commentaar leverde op de dingen die ik zei en deed.
'Je mag niet weggaan, niet weggaan hoor!' Je bent helemaal niet bang. Stel je niet aan.
'Je doet het goed, jij doet het héél goed.' Dat weet hij ook wel.
'Ik ben gek aan het worden.' Onzin.
'Ik weet dat ik raar praat, ik weet het, ik weet het.' Het is waarschijnlijk nog veel gestoorder dan je denkt. 

E bleef godzijdank rustig, ondanks de andere helft die in zijn mik verdwenen was, en begeleidde me door deze moeizame uren.
Ik greep zijn handen en kneep ze fijn. Heel snel op en neer bewegend.
Hij klopte op mijn arm als ik out dreigde te gaan, zei: 'Hallo, ben je daar nog?' Ik was er nog, al wist ik zelf niet hoe. Op een gegeven moment in zo'n staat dat hij toch de EHBO erbij wilde halen. Maar gelukkig gedroeg ik me even in de richting van normaal zodat hij er weer vertrouwen in kreeg dat het vanzelf allemaal zou wegebben.
Het enige wat ik wilde was weg, ver weg van de muziek die keihard binnenkwam. Maar ik moest blijven zitten omdat ik anders door mijn benen zou zakken of flauw zou vallen. Die veronderstelling klopte wel, want toen ik eindelijk aan zijn arm mocht vertrekken, zakte ik vlak voor de auto in elkaar.

En nu maar hopen dat er in mijn volgende boek een junk voorkomt.

Zondag

Kampelogeren

W heeft zijn gloednieuwe lichtgewicht tent in mijn tuin opgezet. Hij gaat slapen op zijn nieuwe matje in zijn nieuwe slaapzak. Ik heb de deur naar de tuin opengelaten. We kunnen elkaar verstaan als we een beetje roepen. Maar ik krijg een app.
Dat hij heerlijk ligt. Als bewijs stuurt hij een foto waarop hij eerlijk gezegd ontzettend moeilijk in de lens kijkt. Misschien door de flits.
'De slaapzak is ook prima.'
'Het uitzicht ook.'
Om het enthousiasme wat te temperen app ik even terug:
'Nu slapen zegt de opzichter. Morgen om zeven uur op. Schoffelen. Harken. Dan pas koffie.'
'Neee! Ik ben gast! Koffie op bed!! En wakker gezongen worden!
Ik negeer hem.
Dan meldt hij dat hij over mij waakt. Dat is dan wel weer een prettig idee.

En omdat hij zo braaf had gewaakt, vond ik vanmorgen dat hij het schoffelen over mocht slaan. Ik was bezig met de koffie.
'Schoone Slaapster! Zijt gij reeds ontwaakt? Ga dan es als de sodemieter koffie zetten voor het mannetje!'
Hij doet er voor de duidelijkheid een afbeelding van een kop koffie bij.

Sweet tooth

Op straat word ik begroet door de Perziër. Ik heb ooit een keer een kop koffie met hem gedronken. Hij is helemaal lyrisch over het feit dat hij mij weer ziet.
'Hoe lang geleden was dat?'
'Ik denk vijf jaar of zo?'
'Ik heb goed nieuws. Zullen we wat gaan drinken?'
'Nee.'
'Nee, niet nu. Een keer!'
'Ik heb slecht nieuws. Nee.'
'Waarom?'
Ik zwijg.
'Ik heb al die jaren aan je gedacht.'
'Dat is best lang.'
'Ik ben je naam vergeten.'
'En al die jaren aan mij gedacht?'
'Ik weet het niet meer.'
'Ik weet die van jou ook niet meer.'
'Ali.'
'Caroline.'
'Heb jij een vriend?'
'Ja.'
Verbazing. Die grenst aan het beledigende.
'Hoe lang al?'
'Een paar maanden.'
'Net te laat.'
'Ja, net te laat.'
'Is het een buitenlander?'
'Nee.'
'Heb je ooit een buitenlander gehad?'
'Ja.'
'Ik ben vergeten hoe jong jij bent.'
'49.'
'Dan was het 9 jaar geleden. Jij was 40. Een snoepje was je.'
Ik vind dat het tijd wordt om door te fietsen. 
Hij kust me. Ik hou het bij 1x.
'Dat geeft ongeluk. 1x.'
Ik lach hem uit.
'Het maakt mij niet uit. Maar het brengt ongeluk.'
Er komen er nog 2 bij.
'Een snoepje ben je. Een snoepje.'
Als ik wegfiets veeg ik mijn wangen droog.

In de trein

'Dat zou jij ook doen als je van mijn leeftijd was in deze tijd.'
'Het is een beetje overdreven om te zeggen dat ik alcoholist ben.'
'Nee. Je bent alcoholist. Maar je kunt nog functioneren.'
'Ik zal niet oud worden.'
'Jij bent echt elke dag dronken. Maar dat hoeft toch niet. Dat is toch niet fijn?'
'Ik vind het wel fijn.'
'Ik vind het fijn om te weten hoeveel eenderde van honderd is. Jij dacht dat het 62 en een half was.'
'Ik ben echt bang om dood te gaan.
'Ik niet.'

Zondag

Ice bucket anders

Er werd opgefrist door de Iceman. Ik zat in een workshop voor toekomstige instructeurs. Dat was wel even een ander verhaal. Allemaal super gemotiveerde mensen. Het trekt wereldverbeteraars, zoals een van die leuke verbeteraars mij vertelde.
We eindigden weer met een ijsbad, en als je instructeur wordt dan moet je het tussen de ijsblokjes wel een aantal minuten volhouden. Ik bekeek de mensen die voor mij gingen. Ze bleven angstig lang zitten. I stond er naast. De vrouw die er zelf zo'n vijf minuten uithield, zei tegen me dat ik niet na moest denken. Gewoon doen. Dus deed ik gewoon. Het viel me erg mee. Ik hield mijn adem rustig. Er kwam maar heel af en toe een lichte schok. I zei dat ik eerst met de kou mee moest gaan en het dan terugpakken. Het werkte. Ik bleef er best lang in, tot aan mijn nek. Ik ging zelfs twee keer met mijn hoofd onder water. Het voelde echt lekker.
Toen kwam er een jongen in pak met gitaar. Die wilde de Ice bucket challenge doen met een van de twee baden die er stond. Tot grote ergernis van mijn buurvrouw. 'Gewoon overmaken,' riep ze, 'Of verzin iets nieuws!'
De jongen hoorde het niet. Hij deed zijn ding. Kreeg al gitaar spelend het bad over zich heen. En eindigde met twee vrouwen in het andere ijsbad.
Dat was dan misschien wel nieuw.

Record

Voor de statistieken en het respect: ik douche nu al vier maanden alleen maar koud. En daar doe ik nog braaf de ademhalingsoefeningen bij. En af en toe sta ik nog een aantal minuten op mijn hoofd.
Maar de laatste tijd begon ik die douche steeds kouder te vinden. Na afloop niet meer dat verruimende gevoel in borst.
Dus deed ik even samen met I de oefeningen om te zien of er ergens verbetering aangebracht kon worden. Ik kon mijn adem op topdagen 2 minuten inhouden. Dat vond ik al een hele prestatie.
Maar nu, onder zijn begeleiding, klokte hij 3 minuut 24. Moeilijk te geloven, maar ik was er zelf bij. Conclusie: je kunt ademen. En ademen. En je kunt je adem inhouden. En ínhouden.

Wordt vervolgd

W gaat over drie weken een deel van de Camino lopen. Hij belt me om de haverklap op om te vertellen dat hij weer iets fijns heeft aangeschaft. Een lichtgewicht tent, een goede rugzak, sexy Merino boxers, een camelbak. Dat steekt mij zo aan dat ik om mezelf te troosten dat ik niet ga, in de uitverkoop van Bever ben losgegaan.
Ik heb nu een super sonische rugzak die volgepropt met 10 kilo nog vederlicht voelt. Wat een luxe. Ik kocht er ook gelijk maar wat leuke outfitjes bij. En nu wil ik die natuurlijk gaan inlopen. De Nederlandse paden tellen niet mee. Het moet over bergen en dalen gaan. Door bamboebossen, langs reuzenvarens, over bergpassen, langs bergmeren, over kronkelige keienpaden. Dat werk.
Dus heb ik een plannetje uitgedacht. Als het lukt ben ik deze winter weg. Heel erg weg. Lang leve the after cancer life!

En de kraan drupt

Ik had M al twee jaar niet gesproken. Hij was moe geworden van de vragen die ik stelde over een te maken badkamer. Nu, met een lekkende kraan in mijn boot nam ik contact op. Ook omdat ik hem had gemist. Kijken of hij nu wel zou reageren. En ja hoor.
Weer als vanouds.
'Nee, vanavond kan ik niet, want ik ga rommelen met dat grietje. En donderdag probeer ik een ander grietje, ook heel erg leuk en dat ga ik niet afzeggen. In het weekend heb ik ook afspraken.'
'Je bent nog goed aan het sloerieën.'
'Ja. Vind ik lekker. Ik ben heel makkelijk. Daar was een vrouwtje van 54, ik weet gewoon dat ze me een geile gozer vindt...'

Zo ging dat door.
Hij heeft 't best druk. 
Maandag kan hij.

'Hoe laat kom je?'
'Even na het werk naar huis een schone broek aantrekken.'
'Een schone broek?'
'Ja, ik moet toch een beetje knap aankomen bij die chick.'
'Welke chick?'
Die bleek ik zelf te zijn.  

Dans

Gisteren danste ik de 5 ritmes. Geweldige muziek. Ik raakte half in trance. Het duurde twee uur. Af en toe zei M iets.

'Dans met de ruimte om de voeten van de ander.'
Ik heb nog nooit om zoveel voeten gedanst. Zesenvijftig.
Elke keer kwam er een ander lichaamsdeel aan de beurt. Het leverde mij een totaal nieuwe manier van kijken op. Vooral al die knieën die ik opeens door de ruimte zag bewegen. Wat een feest.

Na afloop sprak ik even met M.
'If you're not on the edge, where the fuck are you?'

Binnenkort verkrijgbaar

De proeflezers zijn enthousiast. En wel zo enthousiast dat ik er zelf helemaal hyper van ben. De mooiste dingen worden gezegd:

'Wat een fijn en inspirerend boek voor jong en oud. De wijze woorden over genieten van het leven en alle dingen die onderweg voorbij komen, hoe daar mee om te gaan, ook met de minder leuke dingen, raakten mij persoonlijk.
Heel bijzonder knap hoe jij jouw eigen ervaringen en hoe die jouw (kijk op het) leven hebben veranderd, hebt weten te vangen in woorden/een vertelling die voor kinderen invoelbaar/herkenbaar zijn. Serieuze en ingrijpende zaken op een voor kinderen toegankelijke manier zonder maar ergens kinderachtig te zijn. 
Fris, helder en origineel qua stijl.
En de wereld van de Horizonners is bijzonder en magisch maar toch ook weer herkenbaar genoeg zodat de thema’s van ziek zijn en alle daar uitvolgende emoties realistisch en herkenbaar zijn.   

Wrang maar vooral bijzonder dat jouw ziekte je dit heeft gebracht, dat jij van die shit zoiets prachtigs hebt weten te maken.'
 
De reden om mezelf zo ongegeneerd te promoten? U moet nieuwsgierig worden. En wel zodanig dat u het boek (titel is nog in de maak) meteen wilt bestellen, lezen en cadeau geven. Dat is de bedoeling. Dan weet u dat vast.

Zondag

Festival

Ik ging naar The Brave en genoot. Kwam erachter dat er muziekfestivals zijn waar bands spelen die ik helemaal te gek vind. En er waren leuke mensen. Al lag de leeftijd misschien wat laag.

'Kan ik u helpen?' vroeg een leuk sjansende jonge kerel.
Ik dacht eerst: niets zeggen. Maar ik deed het toch. Beginnersfout. 
Later kwam ik zijn collega, die naast hem ook naar me stond te sjansen en mijn glas tot de nok vulde, tegen.
'Sinds jij er niet meer achter staat is er daar niks meer aan.'
'Zeggen ze u tegen je?'

'Het is leuk hè?' zei een jongen die als haas was verkleed. 'De leeftijd is ook erg gevarieerd.'
'Ja. Ze zeiden al u tegen me.'
Gelach. Maar geen verbazing.

De rijen voor de wc's waren me te lang. Wildplassen was een goede optie. Alleen moest ik daarvoor over een hangbrug. Dat geeft wel extra cachet, moet ik zeggen.

Het stoppen van diverse dingen

Op deze vreemde dag:

-Liep mijn Iphone vast.
-Hield mijn internet er ook een tijdje mee op. Alleen maar om mij te laten beseffen hoe het is om totaal van de wereld afgesloten te zijn.
-Kon mijn Iphone niet meer hersteld worden zodat ik nu ik weet niet wat voor gegevens allemaal kwijt ben.
-Konden ze mijn boot niet vinden
-Kwam ik meer dan een uur te laat aan bij de datsja, waar E nog goeiig in de stortregen stond te wachten. 
-Kwamen we een meerkoet tegen die aangevallen werd door een buizerd, die haar poot had opengereten, maar het niet afmaakte en wegvloog.
-Wij even een kort gesprekje hielden over lijden en verlossen.
-Kreeg E haar nek niet door.
-Stond ik om de hoek achter een bosje te wachten. Heel hard proberend om mijn voorstellingsvermogen stop te zetten.
-Haalden we een schep uit de schuur. Ging hij het karwei doen.
-Liet ik hem alleen teruggaan.
-Was ik intussen heel blij dat ik niet alleen was geweest, anders had ik het moeten doden.
-Duurde het erg lang.
-Vertelde E me een aantal details die ik jullie zal besparen. 
-Zal hij dat beeld nog lang bij zich dragen. 
-Denkt E nu dat hij door een grote almachtige aangesproken zal worden op zijn daad.
-Was het argument uit zijn lijden verlossen niet afdoende.
Dan kon hij wel beroeps worden. Beweerde hij.  

Themamiddag

Vandaag moest ik dus wel in het ziekenhuis zijn. En omdat alles goed was, ging ik met mezelf een glas heffen in het Vondelpark. Ik liep even naar binnen en toen ik weer buiten kwam zat er een blonde man, type Tom Egbers, aan mijn tafeltje te roken. Hij had mijn sweater niet zien hangen.
Maakte niet uit. Hij rookte even een sigaretje.
Ik melde dat dat best een gedateerde handeling was en dat hij binnenkort waarschijnlijk een collectors item werd. Het werd een leuk gesprek dat na wat rondjes langs voor- en nadelen van binnen en buiten Amsterdam wonen, zich op verslavingen toespitste.
Dus viste ik Geurtz uit mijn tas en hij sloeg het boek, dat over elke mogelijke verslaving gaat, precies open op de pagina stoppen met roken. 
Of ik het voor mijn werk las of was ik zelf ook een verslaafde?
'Verslaafde. Alleen is die van mij zo weinig sexy.'
Het gesprek werd steeds leuker.
Toen hij weg ging gaf ik hem nog snel even een ansicht van Russisch water.
'En dat gaat over pornoverslaving.'
Ergens rook ik een thema. 

Op weg

Vanmorgen ontving ik een fijne mail.

'Ik volg je Hippie bestaan met veel plezier. Je contacten met de Wizzard en anderen.
Dat op de stoep slapen leek me wat aan de authentieke kant.
Het leest heel erg spannend en we willen er alles van weten. Ik denk dat je daar ook maar een boek over moet schrijven. Tussen het lapzwansen door.
We willen dat allemaal nl, wat jij doet! Maar dat doen we niet.'

Door deze woorden kreeg ik nog meer zin in mijn eigen leven.
De afgelopen dagen was ik me al aan het beraden hoe ik dat moet doen. Knapzakreizen zonder financiële middelen.

Gisteren had ik de Wizzard aan de telefoon. Ik moest natuurlijk weer praten met allerlei mensen die hij net had ontmoet, maar het beste bericht was dat hij naar Amsterdam komt en mij dan mee wil nemen naar het Rainbow festival Hungary.
Misschien moet ik er een researchreisje van maken. Het lapzwansen - al was het alleen maar om dat geweldige woord - afwisselen met het schrijven erover. Perfect idee.
Iemand in voor crowdfunding?

Feest

Vandaag is het feest in boothuize Ligthart.
Allereerst omdat ik volkomen overtuigd was dat het vandaag donderdag was en ik in het ziekenhuis stond. Toen bleek dat ik helemaal geen afspraak had, ging er geen belletje rinkelen. Pas toen ik gebeld werd waar ik bleef, drong tot me door dat het vandaag woensdag is. En ik er dus in feite een dag bijgekregen heb.

Nog meer reden tot feest is het feit dat ik een aantal dagen geleden een punt achter de eerste versie van de Horizonners zette, en die mijlpaal nu pas tot mij doorgedrongen is. Dat kwam ook door P, een van de proeflezers, die me belde om te vertellen dat ik echt wat in handen heb.
Komt bij dat ik besefte dat ik dit in drie en een halve maand voor elkaar heb gekregen, terwijl ik het idee had dat ik alleen maar aan het lapzwansen was.
Maar het is nog niet af. Nu begint het schaven en schuren. Het testen op kinderen.
De eerste versie is wel al naar de illustrator die zich erg verheugt om mijn wereld op de horizon verder vorm te geven.

 

Loetje. Die op haar kop hangt omdat ze anders stottert. 
Tamme durft haar uiteindelijk op de thee te vragen...

Het kan ook dat het allemaal veel banaler ligt.
De huurders lieten Gin en Tonic achter. 

Best day

Ik maakte een rare manoeuvre met mijn fiets en hinderde een vrouw die mij tegemoet kwam.
'Sorry,' zei ik.
'Geeft niet,' zei zij. En fietste door. En riep toen nog achterom: 'Leuke krullen!'
Daar werd ik erg vrolijk van. 

Bij de kassa viel hij me al op. Een grote man met grijs haar dat rechtop op zijn hoofd stond en een wit leren jas. Hij kocht gigantische schildersdoeken. Toen ik uit de winkel kwam stond hij met die zes doeken bij zijn fiets, en ze wiebelden vervaarlijk. Ik vroeg of ik hem kon helpen. We raakten aan de praat. Hij bleek al 18 jaar een galerie te hebben waar ik regelmatig voorbij kom. Ik keek altijd naar binnen (fantastisch kleurrijk groot werk) maar deed de deur nooit open.
Het werd een mooi gesprek en binnenkort ga ik eens kijken.
Toen ik afscheid nam zei hij: 'En dank voor je hartelijkheid.'
Daar werd ik blij van.

In het Rijks hingen de post it's van De Botton. Sommigen enorm klein afgedrukt. Ik ging naast een meneer staan en zei: 'Dit zijn wel dingen voor mensen met een goede bril.'
Ik keek opzij en zag dat hij die op had. Waarschijnlijk dacht hij dat het nodig was, want hij antwoordde:
'En die heb ik.'
Ik ging met mijn neus op de post it staan. 'Ik heb goede lenzen.'
Dat geloofde hij niet. 
Het werd een heel bril/kijk en ooggesprek. 

Nog iedere dag check ik een aantal keer of ik een mooie dag heb, of zoals Stanley van de Camino altijd zei: 'Yesterday was the best day of my life, and today is going to be an even better one.'
En voor iedere dag dat ik niet naar het ziekenhuis hoef zeg ik even 'dankjewel.' Tegen wie weet ik niet. Doet er ook niet toe. Er is ergens vast wel iets of iemand die het leuk vindt om door mij bedankt te worden.

Zondag