Ik heb een ad-hoc stalker. Diegene belt me niet elke dag, maar wel regelmatig. Op mijn normale telefoon. Er wordt niets gezegd. Vandaag zei ik voor de vorm na mijn naam en de stilte: 'Hallo?' en voelde me daar heel suf over. Net zo suf als acteurs die in de film - als er duidelijk al is opgehangen - van de regisseur nog 'Hallo, hallo?!' moeten zeggen voor een zogenaamd dramatisch effect.
Meestal voel je wie degene is die je lastig valt. Ik heb een vermoeden. Maar om dat dan te zeggen als er weer gebeld wordt, voelt heel raar. Wat absurd is. Want waarom zou ik me moeten schamen als ik het bij het verkeerde eind heb?
Dat er dan alleen maar honend gelach door het apparaat galmt, zonder dat dat naar een persoon herleid kan worden.
'O, sorry stalker, je bent niet A, B of C. Nou ja. Zo zie je maar. Nooit te snel oordelen.'
En dat de stalker dan denkt: wat een sukkel.
Meestal voel je wie degene is die je lastig valt. Ik heb een vermoeden. Maar om dat dan te zeggen als er weer gebeld wordt, voelt heel raar. Wat absurd is. Want waarom zou ik me moeten schamen als ik het bij het verkeerde eind heb?
Dat er dan alleen maar honend gelach door het apparaat galmt, zonder dat dat naar een persoon herleid kan worden.
'O, sorry stalker, je bent niet A, B of C. Nou ja. Zo zie je maar. Nooit te snel oordelen.'
En dat de stalker dan denkt: wat een sukkel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten