MRI

Voor de buis schoot ik in de stress. Ik had mezelf niet voldoende voorbereid. Bleek dat er een infuus gezet moest worden, was ik weer vergeten.
Ik had in mijn hoofd dat een MRI voor de borsten veel minder erg was dan voor mijn hart, omdat ik hierbij voorover lig en het makkelijk is te fantaseren dat de buis dubbel zo breed is.
Maar blijkbaar had ik er te makkelijk over gedacht en mezelf niet van te voren ingepraat dat ik dit weer rustig op geestkracht zou doen. Belangrijk, vooral omdat ik weet dat als ik me uit de machine zou laten halen ik er never nooit meer in zou gaan. En mijn hart wil ook elk jaar een update.

Ik ben een haas als het injecties of puncties of andere ziekenhuis (withuis) zaken betreft. Heb ik nota bene een heel kinderboek geschreven vol met tips en trucs, lukt het me zelf niet eens meer.
Het infuus (de prikin) zat, ik werd als een broodje de oven ingeschoven - de buis wordt daadwerkelijk warm, dus krijg ik onmiddellijk smeltfantasieën. Het oranje noodballetje heb ik stevig in mijn vuist geklemd. De tekst: 'We moeten de machine stopzetten als je drukt, dus het duurt dan even voor we komen,' maakte het er niet beter op.

Ik lig totaal gevangen op een rails (wat als je dik bent, vroeg ik me nog af) voorover met mijn armen gestrekt naast mijn lichaam. Per ongeluk til ik mijn elleboog een centimeter op. Ik raak de wand. Ik kan niet meer doen alsof de buis een ruimte is waar ik me met gemak ik kan omdraaien.
Het kostte me ongeveer tien minuten voor ik mezelf weer rustig had gepraat. De hele operatie duurde een half uur.
De verpleegkundige vraagt door de intercom of het nog gaat.
'Mag ik eigenlijk gewoon ademen?' (ik mocht niet bewegen van haar).
'Ja, graag.'
En slappe lach mocht ook niet.