Verslag van mijn bezoek aan het Bijlmercollege.
31-05-2015
30-05-2015
Stigmata
Ik zit aan mijn tafel te werken en heb zicht op de tuin. Het groen is op dit moment overweldigend. De Meesters hadden hier vast graag met hun doek gezeten om de luchten vast te leggen. In de olie makkelijker dan in woorden.
Er staan woeste strepen in de lucht, regen wordt afgewisseld met oranje/grijsroze wolken. Het gras is gisteren gemaaid, dus de geur die in de tuin hangt is de lekkerste die er bestaat. De blauwe regen hangt over de pergola en doet precies wat ik gedroomd had: bloeien en een dak van lichtpaars vormen waar het zonlicht hier en daar gefilterd weet door te dringen.
Als het gaat schemeren steek ik al mijn lantaarns aan en loop dan met een kop thee gelukzalig rond. En ja. Ik praat tegen de planten.
Ik weet opeens wat voor geluid koolmezen maken omdat ze vlak bij me in de appelboom aan het tetteren zijn, ik ken de patronen van mollen, weet waar konijnen van houden, en hoe bomen zich niks van snoeien aantrekken en tegen de klippen op uitbotten.
En ik weet hoe een te pletter gevallen parkiet eruit ziet.
Ik wist allang wat voor watje ik ben, dus dat ik met schep en dichtgeknepen ogen onder het uiten van heel veel spijtbetuigingen het beest begraaf, verbaast me dat niet. De plek echter wel.
Precies achter de stoel waar ik altijd in de avondzon zit te eten. (Mijn tuin is 320 m2)
Ook al weet ik dat deze begrafenis gekoppeld zal worden aan het eten op mijn bord, weerhoud me dat niet om de halsbandparkiet met het gat in zijn lijf alsof er op hem geschoten is, toch de diepte in te duwen. Op die plek.
Geluk is een contrastgevoel.
Er staan woeste strepen in de lucht, regen wordt afgewisseld met oranje/grijsroze wolken. Het gras is gisteren gemaaid, dus de geur die in de tuin hangt is de lekkerste die er bestaat. De blauwe regen hangt over de pergola en doet precies wat ik gedroomd had: bloeien en een dak van lichtpaars vormen waar het zonlicht hier en daar gefilterd weet door te dringen.
Als het gaat schemeren steek ik al mijn lantaarns aan en loop dan met een kop thee gelukzalig rond. En ja. Ik praat tegen de planten.
Ik weet opeens wat voor geluid koolmezen maken omdat ze vlak bij me in de appelboom aan het tetteren zijn, ik ken de patronen van mollen, weet waar konijnen van houden, en hoe bomen zich niks van snoeien aantrekken en tegen de klippen op uitbotten.
En ik weet hoe een te pletter gevallen parkiet eruit ziet.
Ik wist allang wat voor watje ik ben, dus dat ik met schep en dichtgeknepen ogen onder het uiten van heel veel spijtbetuigingen het beest begraaf, verbaast me dat niet. De plek echter wel.
Precies achter de stoel waar ik altijd in de avondzon zit te eten. (Mijn tuin is 320 m2)
Ook al weet ik dat deze begrafenis gekoppeld zal worden aan het eten op mijn bord, weerhoud me dat niet om de halsbandparkiet met het gat in zijn lijf alsof er op hem geschoten is, toch de diepte in te duwen. Op die plek.
Geluk is een contrastgevoel.
29-05-2015
Nieuwe buren
The garden of Eden is niets vergeleken bij mijn tuin. Toch is er sprake van enige onrust. Het buurhuisje staat te koop. De vertrekkende buurman was er echt nooit en als hij er was aardig, en aan de andere kant heb ik een buur die er ook nooit is.
Ik kan doen wat ik wil. Op mijn kop staan, hoepelen, romantische en andersoortige avonden hebben, vrienden in bivakzakken onder de sterren laten slapen en dan in de ochtend koffie op zak brengen.
Maar nu zijn er de kijkers.
De buurvrouw aan de de andere kant van de te verkopen tuin is geweldig en een tikje misantropisch. We hebben ieder vanaf de eigen tuin kunnen horen wat de mensen van het huisje vonden. Het commentaar schalde luid over de heggen heen.
'Wat een teringzooi, plat die handel, ooo, die bomen moeten weg, dat huisje stort in elkaar, en hier moeten we ook nog voor betalen?!'
Het huisje is schitterend (1920) en inderdaad erg vervallen, maar ik zou er never nooit een sloophamer in kunnen zetten.
Ik kan doen wat ik wil. Op mijn kop staan, hoepelen, romantische en andersoortige avonden hebben, vrienden in bivakzakken onder de sterren laten slapen en dan in de ochtend koffie op zak brengen.
Maar nu zijn er de kijkers.
De buurvrouw aan de de andere kant van de te verkopen tuin is geweldig en een tikje misantropisch. We hebben ieder vanaf de eigen tuin kunnen horen wat de mensen van het huisje vonden. Het commentaar schalde luid over de heggen heen.
'Wat een teringzooi, plat die handel, ooo, die bomen moeten weg, dat huisje stort in elkaar, en hier moeten we ook nog voor betalen?!'
Het huisje is schitterend (1920) en inderdaad erg vervallen, maar ik zou er never nooit een sloophamer in kunnen zetten.
Vandaag kreeg ik een app van de fijne misantroop. Het kwam erop neer dat degene die het huisje heeft gekregen volgens haar het leukheidsgehalte van onze laan danig naar beneden bij zal stellen.
Opeens houd ik mijn niet-misantropische hart ook vast.
28-05-2015
Terug van weggeweest
Vandaag was mijn laatste dag bij de snorren. Er ging ook een stagiaire weg, dus werd er flink gespeecht en werden we allebei overladen met cadeautjes. Wat ik bijzonder vond want ik was maar een maand aan het werk geweest.
We aten taart en van die echt lekkere bonbons, en in de laatste uren die mij nog restten liet ik mijn politieballon vrolijk deinen.
Een uur na de taart werd me gevraagd of ik nog een maand wilde blijven.
Morgen de rest van de chocolaatjes opeten.
We aten taart en van die echt lekkere bonbons, en in de laatste uren die mij nog restten liet ik mijn politieballon vrolijk deinen.
Een uur na de taart werd me gevraagd of ik nog een maand wilde blijven.
Morgen de rest van de chocolaatjes opeten.
27-05-2015
Dansje
Ik weet niet meer hoe het gesprek precies verliep, maar we hadden het over aangehouden worden. Ik: 'Dan laat ik gewoon mijn politiepasje zien.'
M (11) reageerde dolenthousiast: 'Ja, Pien, doe eens voor!'
M (11) reageerde dolenthousiast: 'Ja, Pien, doe eens voor!'
26-05-2015
Chagrijnig
Vrijdag zeiden de huurders af voor zaterdag.
Zaterdag fietste ik 2 uur om te ontdekken dat het patiëntje al naar huis mocht en ik niet afgezegd was.
Zondag zei een vriendin een lezing met lunch af.
En maandag ging ik voor niets naar een wijvenkraam in Arnhem.
Zaterdag fietste ik 2 uur om te ontdekken dat het patiëntje al naar huis mocht en ik niet afgezegd was.
Zondag zei een vriendin een lezing met lunch af.
En maandag ging ik voor niets naar een wijvenkraam in Arnhem.
24-05-2015
22-05-2015
Paard, dood en trekken
Zevenentwintig pubers zaten onderuitgezakt in een halve kring voor me. Ze wilden van de docente weten waarom ze nu opeens 2 uur hadden in plaats van 1? Zij zei dat ze dan morgen een meevaller hadden en om 11 uur klaar zouden zijn. Dat bleek niet het geval, hoewel een collega docente dat wel had toegezegd.
Toen die discussie voorbij was mocht ik.
Er was 1 meisje dat Russisch water half had gelezen. Ze vond het wel goed, maar had volgende week toetsweek. Geen tijd. Daar haakte een ander gretig op in. Het was verkeerd gepland.
Ik keek even naar mijn blaadje waar ik alle onderwerpen op had geschreven waarover zij overhoord worden als ze een boek hebben gelezen en vertelde dat als ze op zouden letten, ze antwoord hadden op elke vraag die maar gesteld kon worden, dat ik ze alle valkuilen zou verklappen en dat ze dan een tien zouden krijgen, maar dat ze dan alleen nog maar even dat dunne boekje moesten lezen.
Geen hond die een pen oppakte.
Het enige moment dat er enige opleving te bespeuren was, was toen ik zei dat alles materiaal is voor een schrijver. Dus dat zij ook heel goed het onderwerp konden worden.
Het lachen gebeurde iets rechterop, toen zakten ze weer lekker onderuit.
Toen die discussie voorbij was mocht ik.
Er was 1 meisje dat Russisch water half had gelezen. Ze vond het wel goed, maar had volgende week toetsweek. Geen tijd. Daar haakte een ander gretig op in. Het was verkeerd gepland.
Ik keek even naar mijn blaadje waar ik alle onderwerpen op had geschreven waarover zij overhoord worden als ze een boek hebben gelezen en vertelde dat als ze op zouden letten, ze antwoord hadden op elke vraag die maar gesteld kon worden, dat ik ze alle valkuilen zou verklappen en dat ze dan een tien zouden krijgen, maar dat ze dan alleen nog maar even dat dunne boekje moesten lezen.
Geen hond die een pen oppakte.
Het enige moment dat er enige opleving te bespeuren was, was toen ik zei dat alles materiaal is voor een schrijver. Dus dat zij ook heel goed het onderwerp konden worden.
Het lachen gebeurde iets rechterop, toen zakten ze weer lekker onderuit.
20-05-2015
Zeer kleine kans
Ik dacht erover om een DNA-onderzoek te laten doen waarbij ik zou horen of de kans heel groot of juist heel klein zou zijn dat de borstkanker terug zou komen. Er was sprake van enige verwarring, zodat het onderzoek al in gang gezet werd, zonder dat ik echt had besloten of ik dat nou wel of niet wilde weten. Maar toen lag mijn in paraffine gefixeerde gezwel al in een bakje te ontdooien.
Eigenlijk vond ik het wel passen bij hoe ik de dingen aanpak. Pas gaan nadenken als het te laat is.
Vandaag kreeg ik uitslag.
Het leven wordt steeds mooier.
Eigenlijk vond ik het wel passen bij hoe ik de dingen aanpak. Pas gaan nadenken als het te laat is.
Vandaag kreeg ik uitslag.
Het leven wordt steeds mooier.
19-05-2015
Nuance
Het is me gelukt. Ik heb in een cel gezeten en ik heb een isoleercel van binnen bewonderd. Ik schreef er al over, maar vanuit fantasie. Het ruikt er inderdaad naar ontsmettingsmiddel. Het is schoon. Het is kaal. Alles glimt. Er hangt een camera. En nog een. En nog een. Er is een informatiezuil met drie kanalen tv. En, wat ik niet wist, een verplicht uurwerk. Wat ik toen ik er zat opeens heel logisch vond. Het is een marteling als jij denkt dat er honderd minuten in een seconde gaan.
In de isoleer zak je diep weg in de zachte mat. Je kan tegen de muur opklimmen wat je wil. Toch krijgen ze het voor elkaar dingen stuk te trekken, kapot te maken. Er wordt dan gepraat over de agressiespiraal. Wat nieuw voor mij was is de manier van zelfmoord plegen met je t-shirt. Ik bespaar je de details. Maar ingewikkeld is het niet.
Tijdens de rondgang werden deuren geopend, met pasje, en stond ik in de lift voor de kooi, die ik eigenlijk nog nooit in een tv-serie heb gezien. De brigadier (goed woord) maakte een vergissing en liet me de luchtplaats zien. Stond ik opeens oog in oog met vijf arrestanten. Die zagen er niet heel benaderbaar uit. Nog geen dag geleden leek het me zo'n romantisch idee om arrestanten naar hun cel te begeleiden. Echt. Na de verhalen over spugen, urineren, poep op de wanden of over je zelf heen, heb ik mijn beeld een tikje bijgesteld.
Tijdens de rondgang werden deuren geopend, met pasje, en stond ik in de lift voor de kooi, die ik eigenlijk nog nooit in een tv-serie heb gezien. De brigadier (goed woord) maakte een vergissing en liet me de luchtplaats zien. Stond ik opeens oog in oog met vijf arrestanten. Die zagen er niet heel benaderbaar uit. Nog geen dag geleden leek het me zo'n romantisch idee om arrestanten naar hun cel te begeleiden. Echt. Na de verhalen over spugen, urineren, poep op de wanden of over je zelf heen, heb ik mijn beeld een tikje bijgesteld.
18-05-2015
Intro
Toevallig was ik er de laatste tijd mee bezig geweest. Met het feit dat het toch leuk zou zijn om tussen al die vrienden van mij eens een vriendin te zetten. Maar ja. Waar vind je die zo snel zonder dat je honderd jaar met elkaar op de middelbare school hebt gezeten...
Ze werd me door L in de schoot geworpen. Blijkbaar had hij haar al vaker aan haar kop gezeurd dat ze mij moest gaan zien om me uit te horen over de camino en had elke keer benadrukt hoe leuk zij mij zou vinden. Ik wist van niks.
Gisteren stond ze voor mijn hek. En het was een minuut of vijf wat ongemakkelijk en toen barstten we los. In verhalen, ervaringen - die allemaal synchroon liepen - in de verbazing hoe erg we op elkaar leken en hoe bijzonder dit was. Een keer zei ze zachtjes: 'Ik ga je helpen.' En wat eigenlijk nog het meest onvoorstelbare detail van de avond was: ze dronk me eruit. Met gemak. Respect.
Ze bleef logeren, want na vier flessen is het lastig teruggaan richting het zuiden. Dus lagen we als bakvissen te lachen en te keten. En was deze avond precies zoals ik me dat had gewenst. Girlpower met de onuitputtelijke slappe lach.
Ze werd me door L in de schoot geworpen. Blijkbaar had hij haar al vaker aan haar kop gezeurd dat ze mij moest gaan zien om me uit te horen over de camino en had elke keer benadrukt hoe leuk zij mij zou vinden. Ik wist van niks.
Gisteren stond ze voor mijn hek. En het was een minuut of vijf wat ongemakkelijk en toen barstten we los. In verhalen, ervaringen - die allemaal synchroon liepen - in de verbazing hoe erg we op elkaar leken en hoe bijzonder dit was. Een keer zei ze zachtjes: 'Ik ga je helpen.' En wat eigenlijk nog het meest onvoorstelbare detail van de avond was: ze dronk me eruit. Met gemak. Respect.
Ze bleef logeren, want na vier flessen is het lastig teruggaan richting het zuiden. Dus lagen we als bakvissen te lachen en te keten. En was deze avond precies zoals ik me dat had gewenst. Girlpower met de onuitputtelijke slappe lach.
17-05-2015
16-05-2015
Zonder breken
De wijnverkoper - vooraanstaand lid van het orkest - vond me een stoere vrouw. Alleen om het feit dat het me lukte om vijf dozen wijn tegelijkertijd op één fiets te vervoeren. Zelf was ik ook wel redelijk verbaasd.
15-05-2015
Beeld
Op Facebook publiceerde ik deze foto, met daarbij de tekst: Wie o wie...
Nou gaat dat een beetje de verkeerde kant op. Er wordt plotseling gedacht dat ze moeten raden wie van deze gekleurde oude wijven ik ben.
En dan gokken ze de rechter.
Het is denk ik het geëigende moment voor mijn vrienden om een leesbrilletje aan te schaffen.
Nou gaat dat een beetje de verkeerde kant op. Er wordt plotseling gedacht dat ze moeten raden wie van deze gekleurde oude wijven ik ben.
En dan gokken ze de rechter.
Het is denk ik het geëigende moment voor mijn vrienden om een leesbrilletje aan te schaffen.
14-05-2015
Het een of het ander
Het lukt me niet om te schrijven naast de tijdelijke opdracht die ik heb. De effectiviteit van de beperking van mijn tijd is totaal verdwenen, ik schiet alleen nog maar in de stress als ik aan die lijsten naast mijn werk denk.
Maar het mooie is dat ik nu pas echt goed voel hoe het schrijven me 'goed' houdt. Momenteel zak ik steeds dieper in mijn zompige gedachten, maar heb er geen profijt van omdat ik het nu even niet kan verdraaien, kantelen en opschuren.
Kortom: zodra ik weer de luxe van tijd heb mag ik nooit meer zeiken dat het zo'n eenzaam beroep is, dat het zo lastig is mezelf achter het bureau te dwingen, dat ik collega's zo mis. Niks van dat alles.
Help me onthouden.
Maar het mooie is dat ik nu pas echt goed voel hoe het schrijven me 'goed' houdt. Momenteel zak ik steeds dieper in mijn zompige gedachten, maar heb er geen profijt van omdat ik het nu even niet kan verdraaien, kantelen en opschuren.
Kortom: zodra ik weer de luxe van tijd heb mag ik nooit meer zeiken dat het zo'n eenzaam beroep is, dat het zo lastig is mezelf achter het bureau te dwingen, dat ik collega's zo mis. Niks van dat alles.
Help me onthouden.
13-05-2015
Reldel
Op de radio hoor ik dat er een schietincident is geweest in Amsterdam West. En meteen verheug ik me op de ochtendbriefing.
11-05-2015
Misschien
S belt me precies op het moment dat ik met mezelf een discussie aan het voeren ben over de invulling van mijn dagen. Ik vertel dat ik aan het werk ben. Op kantoor, wel te verstaan.
'Dat is niet best. Daar ben jij totaal niet voor gemaakt!'
08-05-2015
Kwispelen
Ik moest een stukje schrijven over de hondengeleiders van de politie. Stoere mannen. Dat staat in schril contrast met mijn stoerheid wat betreft honden.
Tijdens de ochtendbriefing op het hoofdbureau ontstond hilariteit omdat ik vertelde hoe het zit, met mij en honden. Op mijn 18e heb ik een kwartier totaal verstijfd op twee meter afstand van een valse doberman gestaan. Als ik mijn tenen ook maar even bewoog, ontblootte hij zijn tanden nog wat meer. Natuurlijk wist ik op dat moment niet meer of je zo'n beest nou juist wel of niet moest aankijken om de macht te winnen. Maar wat ik maar al te goed wist was dat hij je angst ruikt. Dus probeerde ik mijn oksels uit alle macht tegen mijn lichaam te drukken.
Tevergeefs.
Vanmorgen had ik met opzet een broek aangedaan, omdat blote benen toch te kwetsbaar voelde. Bij het hek, dat tergend langzaam open ging, staarde ik naar het bord: Pas op! Trainingsgebied politiehonden.
Alles ging goed. Ik zat heerlijk achter mijn blocnote in een hondenloos kantoor die hondenwereld te noteren. Maar toen wilde de teamchef me rondleiden. En dat wilde ik zogenaamd ook.
Op naar de kennels. Maar eerst langs de bijtpakken, die vijfendertig kilo wegen.
In de ochtend hadden collega's me op het hart gedrukt: 'Niet in zo'n pak gaan! Ook niet als ze zeggen dat het goed is omdat je dan meteen je angsten kwijt raakt.'
Ik heb geen nanoseconde geaarzeld.
Intussen kwamen we dichter en dichter bij de kennels. Via deuren die alleen opengaan met piepende pasjes, langs koelkasten vol vlees, oefenruimtes met metalen attributen om bij rolluiken uit te komen die voor de hokken zijn neergelaten omdat het zicht op een collega-hond ze gek maakt.
Er zaten er maar drie. Waar waren die 20 andere honden, vroeg ik me meteen af.
Ik stond daar voor die tralies. Maar het was niet de hond waar ik bang van werd, maar van het geluid.
Na het machtsvertoon, dat best lang aanhield, liet de teamchef me zien hoe lief de hond (eigenlijk) was. Er hing een briefje aan zijn kooi met daarop het feit dat hij rustig en sociaal was.
Rustig en sociaal.
Ik werd niet nieuwsgierig naar de anderen, die als pittig bestempeld werden.
De hond liet zich aaien.
Het is juist de kwaliteit van zo'n hond: zijn capaciteit de knop om te zetten, om lief en aardig over te komen en te veranderen in een grommende, kwijlende, agressieve massa als het nodig is, wat me zo bang maakt. Stel dat hij opeens uit het niets gaat schakelen.
Toen we de kennel weer uitgingen, haalde ik opgelucht adem, en had er niet op gerekend dat het venijn natuurlijk altijd in het staartje zit. Ik werd blijmoedig uitgelaten door de stoere mannen en liep naar mijn fiets die zich plotseling in het episch centrum bevond van ik weet niet hoeveel honden. Weliswaar opgesloten, maar de behuizing waar ze inzaten - mobiel, anders had ik natuurlijk never nooit mijn fiets daartussen gezet - deinde ritmisch mee.
Ik deed trillend mijn fietssleutel in het slot, durfde niet aan de kant van mijn standaard op te stappen, omdat ik dan nog dichter bij een megagemene zou komen, dus wankelde en slingerde ik richting uitgang terwijl ik mijn standaard probeerde in te klappen.
Ze blaften harder. Ik zag 20 honden zich op mij storten. Ik trapte door. Wetende dat je op dit soort momenten juist geen haast moet maken. Dat vinden honden verdacht. En als ze willen grijpen ze je toch wel. Toch trapte ik in een 'pittig' tempo naar dat verdomde hek. Dat niet openging.
Tijdens de ochtendbriefing op het hoofdbureau ontstond hilariteit omdat ik vertelde hoe het zit, met mij en honden. Op mijn 18e heb ik een kwartier totaal verstijfd op twee meter afstand van een valse doberman gestaan. Als ik mijn tenen ook maar even bewoog, ontblootte hij zijn tanden nog wat meer. Natuurlijk wist ik op dat moment niet meer of je zo'n beest nou juist wel of niet moest aankijken om de macht te winnen. Maar wat ik maar al te goed wist was dat hij je angst ruikt. Dus probeerde ik mijn oksels uit alle macht tegen mijn lichaam te drukken.
Tevergeefs.
Vanmorgen had ik met opzet een broek aangedaan, omdat blote benen toch te kwetsbaar voelde. Bij het hek, dat tergend langzaam open ging, staarde ik naar het bord: Pas op! Trainingsgebied politiehonden.
Alles ging goed. Ik zat heerlijk achter mijn blocnote in een hondenloos kantoor die hondenwereld te noteren. Maar toen wilde de teamchef me rondleiden. En dat wilde ik zogenaamd ook.
Op naar de kennels. Maar eerst langs de bijtpakken, die vijfendertig kilo wegen.
In de ochtend hadden collega's me op het hart gedrukt: 'Niet in zo'n pak gaan! Ook niet als ze zeggen dat het goed is omdat je dan meteen je angsten kwijt raakt.'
Ik heb geen nanoseconde geaarzeld.
Intussen kwamen we dichter en dichter bij de kennels. Via deuren die alleen opengaan met piepende pasjes, langs koelkasten vol vlees, oefenruimtes met metalen attributen om bij rolluiken uit te komen die voor de hokken zijn neergelaten omdat het zicht op een collega-hond ze gek maakt.
Er zaten er maar drie. Waar waren die 20 andere honden, vroeg ik me meteen af.
Ik stond daar voor die tralies. Maar het was niet de hond waar ik bang van werd, maar van het geluid.
Na het machtsvertoon, dat best lang aanhield, liet de teamchef me zien hoe lief de hond (eigenlijk) was. Er hing een briefje aan zijn kooi met daarop het feit dat hij rustig en sociaal was.
Rustig en sociaal.
Ik werd niet nieuwsgierig naar de anderen, die als pittig bestempeld werden.
De hond liet zich aaien.
Het is juist de kwaliteit van zo'n hond: zijn capaciteit de knop om te zetten, om lief en aardig over te komen en te veranderen in een grommende, kwijlende, agressieve massa als het nodig is, wat me zo bang maakt. Stel dat hij opeens uit het niets gaat schakelen.
Ik deed trillend mijn fietssleutel in het slot, durfde niet aan de kant van mijn standaard op te stappen, omdat ik dan nog dichter bij een megagemene zou komen, dus wankelde en slingerde ik richting uitgang terwijl ik mijn standaard probeerde in te klappen.
Ze blaften harder. Ik zag 20 honden zich op mij storten. Ik trapte door. Wetende dat je op dit soort momenten juist geen haast moet maken. Dat vinden honden verdacht. En als ze willen grijpen ze je toch wel. Toch trapte ik in een 'pittig' tempo naar dat verdomde hek. Dat niet openging.
06-05-2015
TV-opnamen
Op 38 minuten kan je me zien zitten. Bij Margreet Dolman in de vensterbank.
Mens & Gevoelens tv
Mens & Gevoelens tv
05-05-2015
Hulp, steun en verlichting
Soms kan een ander de doortastendheid hebben die je zelf mist. Eind maart ontdekte ik al dat ijskast van de boshut stuk was. Maar een andere vinden die op gas werkt, vond ik zo'n ingewikkeld gedoe dat ik het voor het gemak negeerde. Maar na een maand zonder was het iets wat toch wel dringend werd. Nog steeds ondernam ik geen actie.
Zondag kwam M eten en vroeg of ze rood of wit moest meenemen. Ik meldde dat als ze wit wilde het een gekoelde moest zijn. Haar reactie was: 'Zal ik even voor je zoeken?' Binnen tien minuten had ik een link met een goede optie. En ze bood ook nog aan om met de auto te komen zodat we het ding tegelijk even in Sint Pancras op konden halen,
Ze had geen idee hoe onwaarschijnlijk opgelucht ik was. Soms krijg ik het moeilijk voor elkaar te vragen om dingen die de ander wellicht vervelend vindt: een lift, tilhulp, inspanning. Zij gooide alles tegelijk in mijn schoot. Laadde de zware oude op een kar, sjouwde de nieuwe de tuin op, hielp hem aansluiten, schroefde toch nog even de topplaat van de oude af, manoeuvreerde net zo lang met blokken tot hij steady op de nieuwe lag en ik er veilig op kon koken.
Toen dat allemaal achter de rug en we aan de wijn zaten, belde ze haar vriend. Om het elektriciteitsprobleem -omzetten 220 naar 12 volt - voor me op te gaan lossen.
Aan het einde van de avond had ik zin om haar voeten te kussen.
Echt.
Om daarna een fijn potje te gaan zitten janken. Het kwam er alleen niet van omdat de nieuwe lampjes die op zonne-energie werken aangingen. Één grote kermis van flikkerende kleuren. Aan. Uit. Aan. Uit.
Ik dacht er sterk over om een stoel door het raam te gooien. Ik had eindeloos moeten wachten op de bestelling en dacht dat ik gewoon witte had besteld. Die middag had ik het snoer 'gezellig' door de blauwe regen gedrapeerd. Lastig om die er weer uit te krijgen. Niet volgens M. We moesten het maar meteen even doen.
Zondag kwam M eten en vroeg of ze rood of wit moest meenemen. Ik meldde dat als ze wit wilde het een gekoelde moest zijn. Haar reactie was: 'Zal ik even voor je zoeken?' Binnen tien minuten had ik een link met een goede optie. En ze bood ook nog aan om met de auto te komen zodat we het ding tegelijk even in Sint Pancras op konden halen,
Ze had geen idee hoe onwaarschijnlijk opgelucht ik was. Soms krijg ik het moeilijk voor elkaar te vragen om dingen die de ander wellicht vervelend vindt: een lift, tilhulp, inspanning. Zij gooide alles tegelijk in mijn schoot. Laadde de zware oude op een kar, sjouwde de nieuwe de tuin op, hielp hem aansluiten, schroefde toch nog even de topplaat van de oude af, manoeuvreerde net zo lang met blokken tot hij steady op de nieuwe lag en ik er veilig op kon koken.
Toen dat allemaal achter de rug en we aan de wijn zaten, belde ze haar vriend. Om het elektriciteitsprobleem -omzetten 220 naar 12 volt - voor me op te gaan lossen.
Aan het einde van de avond had ik zin om haar voeten te kussen.
Echt.
Om daarna een fijn potje te gaan zitten janken. Het kwam er alleen niet van omdat de nieuwe lampjes die op zonne-energie werken aangingen. Één grote kermis van flikkerende kleuren. Aan. Uit. Aan. Uit.
Ik dacht er sterk over om een stoel door het raam te gooien. Ik had eindeloos moeten wachten op de bestelling en dacht dat ik gewoon witte had besteld. Die middag had ik het snoer 'gezellig' door de blauwe regen gedrapeerd. Lastig om die er weer uit te krijgen. Niet volgens M. We moesten het maar meteen even doen.
03-05-2015
01-05-2015
Beeldvorming
Ik heb me per ongeluk opgegeven als zeilinstructeur. Ik bezit geen brevet, maar wel veel goede wil. Toch zei ik het weer af, omdat het tegen science fiction loopt dat ik kinderen iets ga bijbrengen, terwijl ik zelf amper weet waar de schoot zit. Maar ze wilden me niet meer kwijt. Eigenlijk alleen omdat ik in staat was geweest het reizen met Redmond O'Hanlon te overleven.
Ik dacht even aan de ietwat dikke, lieve mompelende man.
En aan de definitie overleven.
Ik dacht even aan de ietwat dikke, lieve mompelende man.
En aan de definitie overleven.
Abonneren op:
Posts (Atom)