Zondag

Nu nog even bedenken wat ik vandaag eens één uur lekker niet ga doen. 

Matthäus

Zoals elk jaar gingen we in ganzenpas naar de kerk. Sommigen van ons met de partituur onder de arm geklemd, anderen zich vasthoudend aan elkaar.

Mijn vader komt hier al vanaf 1947. Bijzonder vind ik dat.
Mijn broer en ik vanaf 1987. Vind ik ook al heel wat.
En om het verschil te benadrukken kwam M dit jaar voor het eerst.

Geen gehoor

Als het kon

Via de vrouw van Frits heb ik een boek van hem gekregen. Carver.
Carver was zijn held.
Het ligt op mijn tafel. Call if you need me.

Wat zou ik dat nu onvoorstelbaar graag doen.

Tot het weer kan

Volgende

Ik heb gisteren een lijst gemaakt van de dingen die ik sinds augustus in mijn datsja heb gedaan, en verbaas me zeer over de lengte ervan. Het varieerde van slaapkamermuren wegbeuken, plafonds eruit hengsten, een nieuw dak erop gooien, hortensia's verpoten, een ander hek erin knallen, en zo ging dat maar door.

En nu heb ik van de buurman begrepen dat ik alles in zijn boomtoppen mag doen wat ik wil. Dus het volgende project is een spar toppen. Ook wel geinig.
O nee, eerst de schuur in elkaar zetten, op waterpas aarde. Dat ontkende ik even lekker de vergetelheid in.
Iemand misschien zin in het opbouwen van iets moois?

Kwaliteiten

Hierbij verklaar ik plechtig dat waterpas maken niet te doen is. 

Een paar maanden geleden verzuchtte een vrouw die ik niet kende toen ze naar de hoogbouw bij station Rai keek: 'Dat kunnen ze dan toch wel, die mannen...'
Wij konden haar niet zo snel volgen.
'Bouwen.'  

En zo is het. 

Knallen

Het was de zoon die niet zo scherp begon. De klap was best hard. En de aggregaat startte niet. De olie had in een andere vulklep gemoeten.

Met enige vertraging konden we aan de slag, en mijn angst dat we met z'n drieën de lucht in zouden worden geblazen (het mengsel werd in mijn vuilnisemmer gegoten, en vader en zoon roken sigaartjes) bleek ongegrond. 

In de loop van de middag kwam een man kokend van woede mijn tuin in. Hoe ik het in mijn hoofd haalde de kar voor te laten staan. Hij tierde zo ongelofelijk dat ik meteen adequaat reageerde.
'U mag niet zomaar mijn tuin op komen. Er hangt een bel.'
Dat sloeg hij met een ruk van zijn hoofd in de wind en hij beende weer weg.
Ik riep hem na met de vraag of hij de kar misschien nodig had.
'Nu niet meer!' schreeuwde hij.
Contact maken op het park gaat echt heel gemakkelijk.

Ik vertelde trots aan de vader dat ik steeds assertiever word.
'Dus de volgende keer sla je hem je tuin uit.'
We konden goed overweg. Die niet zo scherpe vader en ik.

Zondag

Iets intens wensen en hem dan kussen...

Contrast

Wegens volledige uitputting van lijf en leden had ik hulp ingeroepen. Er zouden nog 2 karren zand aankomen en de schuur moest van de kar af. 

We begonnen met een lekke band van de gloednieuwe kruiwagen. Gelukkig kon ik wimperknipperend onhandig doen, heel naturel, en toen sprong er meteen een aantal mannen in de ik-los-het-wel-voor-je-op-meisje stand. 

Dat deed me na de afgelopen dagen erg goed.   

En mijn dag werd helemaal goed toen ik 's avonds hier in kon wegzinken.
Zoals F altijd al zei: geluk is een contrastgevoel.

Aanpak

E en zijn vader gaan zich buigen over de rotte wand van de wc van het huisje. Ik was eerst van plan het alleen te doen, maar het leek me uiteindelijk niet zo'n goed idee. Altijd goed om eerst de kunst af te kijken en dan heb ik daarna nog genoeg wandjes over die ik zelf kan vernieuwen in mijn leven.

We bespreken om negen uur 's morgens hoe we dit gaan aanpakken, E twijfelt of we zijn vader wel of niet op 'locatiebezoek' moeten meenemen.
'Mijn vader leeft 's nachts, die is pas vanaf een uur of 12.... eh, nou scherp wil ik niet zeggen.'

Oké. 
Laat ik het er dan op houden dat het sowieso prettig is dat ik er niet alleen voor sta.

Inspanning

Uit voorzorg ging ik om 7.15 niet naar de Bikram. Ergens had ik wel het vermoeden dat het een redelijk zware dag zou worden.

Ik laadde de auto tot de nok met oude deuren, hardboard, douchebak, bitumen en andere ellende en bracht het naar de vuilstort (dat was eigenlijk al best zwaar), en ging toen heel optimistisch naar J die 60 stoeptegels had die hij graag kwijt wilde.
Dat kon niet in één keer in de auto.

Bij de tuin stapelde ik alle 30 tegels tegelijk op mijn kar, denkende dat zo'n tegel ongeveer 5 kg woog en kreeg de kar nauwelijks vooruit. Het is zo'n 5 minuten lopen naar mijn huisje. Ik werd gek. Maar toen wist ik nog niet wat er allemaal zou komen. En ook nog niet dat één tegel 10 kilo weegt.

Ik reisde wederom af naar J, die inmiddels zelf gevlogen was, dus niet meer kon helpen, en laadde de overgebleven 300 kilo in. Toen ik bij de tuin was aangekomen en halverwege mijn tegelexpeditie was, belde de transporteur van mijn schuur. Hij zou binnen een kwartier bij mij zijn.
Inmiddels was ik al zo depressief geworden, waar de sneeuw vrolijk zijn of haar deel aan had, en belde ik uiteindelijk E (liever eerst zelf doodgaan dan hulp vragen) dat ik het niet alleen af kon. Hij zou komen zodra dat mogelijk was.

Wijs geworden laadde ik die 300 kilo niet meer op één kar, maar verdeelde de boel. Ik was ongeveer 200 meter op weg toen de schuur aankwam. Die kon niet door het grote hek omdat ik daar geen sleutel van heb. Precies 15 minuten daarvoor was de laatste die daar wel over beschikte naar huis gegaan. Dat betekende dat J (een andere) niet met zijn steekwagen de schuur naar mijn huisje kon rijden.

J2 was een schat, net zoals J1 overigens, hij mat de boel op, het kon echt op de centimeter door het smalle hek ernaast en wat helemaal ongelofelijk was, is dat hij dat hele gevaarte samen met mij naar mijn huisje duwde, 'Anders zit jij er maar mee, en dat vind ik ook zo wat.'
De man kwam duidelijk niet uit de Randstad.

Terwijl wij samen, hij hoefde niet meer naar de sportschool, en ik al helemaal niet, die kar voortduwden kwamen we mijn in de steek gelaten stoeptegelkarren tegen. Ik deed net of ze niet bestonden. Mijn rug was al niets meer.

E kon niet komen. Ik was buiten zinnen van desperaatheid. Maar dacht aan Expeditie Poolcirkel. Zij deden ik weet niet wat, en daar was dit nog een lachertje bij. Dus moest ik door. Maar...
Niemand die het zag. Niemand die mij kon vertellen hoeveel waardering hij had voor mijn doorzettingsvermogen. Voor mijn kracht. Voor mijn n'importe quoi.
Niemand die aan het einde stond te wachten met een beloning van 3000 euro of een comfortprijs zodat ik me in een gloeiend heet bubbelbad kon laten glijden terwijl de masseur al klaar stond.

Om 18.15 was ik dood. En eigenlijk ben ik dat nu nog steeds.

En nu ik deze foto zie, weet ik ook dat het niet 60 maar 67 tegels waren.
Zeventig fucking kilo's meer dan ik al dacht.

De juiste theorie.

Ik heb R een tijd niet gezien. Hij is ontstemd omdat ik zo ben afgevallen, dat vindt hij niets, en daar moet zeker heel snel, liefst in één avond iets aan gebeuren. Hij blijft maar bijschenken - normaal schenkt hij liever zichzelf bij dan een ander - vraagt of ik geen kaas, drop of saté wil en begint, als ik daar bijna allemaal nee tegen zeg, een verhandeling over dat mannen homo's zijn als ze vrouwen willen die slank zijn: een mannenlijf met iets meer gadgets, maar zo minimaal dat het te verwaarlozen valt. Het grootste misverstand van deze eeuw, en ook wel de vorige, maar ala, daar heeft hij het dan niet over, is dat vrouwen dun moeten zijn.

Nee.

Vrouwen, let op. En mannen trouwens ook.
Het gaat om de huid. Als die huid goed om het vet gedrapeerd ligt, dan is het helemaal perfect. Dan mag een vrouw ik-weet-niet-wat wegen, graag zelfs, maar dan is het goed. En volgens hem ligt mijn huid goed gedrapeerd. Dus constateert hij dat het helemaal mis is met me. Voor de zekerheid moet ik heel snel en vaak bij hem komen eten en drinken en eten, eten en drinken.

Ergens vind ik zo'n theorie wel geruststellend. En prettig. En redelijk. En goed. Mooi. Perfect. Fantastisch. Heerlijk. Super. 
En vooral heel lekker manlijk.

Causaal verband

De glashandelaar is niet komen opdagen. Ik bel em op. 
'O, jee, is dat zo?'
'Ja. Of, zie je het het niet meer zitten?'
'Ik zie het altijd zitten met jou. Ik wou dat je me vrouw was.'
'Dan zou je het wel leuk hebben.'
'Dat dacht ik wel. Nou, weet je wat, ik neem gevulde koeken mee.'

Verzameling

Op het Unfair festival was ik o.a. samen te gast met Joost Conijn . Nu kwam hij pas aan toen ik al geweest was en zat ik pontificaal op de eerste rij zodat hij waarschijnlijk dacht dat ik een bewonderaarster was in plaats van een schrijver, laat staan een achternamenverzamelaar. .

Een tijd geleden kwam ik toevallig kort na elkaar in aanraking met mensen die in het bezit waren van een dierennaam. Dat boeide me mateloos. Ik dacht er sterk over om ze te gaan sparen. Zo ken ik een Hamster, een Vos, een Bever, een Molsbergen (al telt die niet helemaal mee), een echte Mol, en dan weer zo'n twijfelgeval Muizelaar, en daar wilde ik graag Conijn aan toevoegen. Ondanks de C. Maar Conijn had het druk en na zijn voordracht was hij weer gevlogen.

Jammer. Ik had het graag met hem gehad over de naam Conijn als fenomeen en de gevolgen daarvan in zijn dagelijkse en professionele leven.

Zondag

Festial

Vanmiddag om 16.00 uur word ik geïnterviewd door Maurits de Bruijn en lees ik voor op het Unfair Festival
Welkom!

Weigeren

Dit jaar niet naar het Boekenbal, maar naar Het Bal der Geweigerden. Dat vond ik wel wat hebben. In de praktijk had het niet zo veel. Met als dieptepunt A die zei:
'Ik vind het helemaal niets. Geen schrijver te bekennen.'
A is mijn redacteur.

Een echt grote zonde

Ik kon er niets aan doen, maar toen ik de nieuwe paus zo stilletjes zag staan kijken naar al die mensen op dat volgepakte plein, vroeg ik me af of hij niet stiekem een bescheiden stijve kreeg.

Hij bleef zo lang stil dat ik vermoedde dat hij in gedachten al die moeilijke momenten afging dat hij een zaadlozing in een andere gelovige uit alle goddelijke macht tegen had gehouden. Al die keren dat hij een verleidelijke, bruingebronsde kontdraaiende Argentijn had laten lopen. Met pijn in zijn hart. En ballen.
Al deze afschuwelijke momenten in zijn leven zag hij voor zijn geestesoog voorbij trekken. Hij keek er heel serieus bij. Was het 't allemaal waard geweest?

En toen... Toen bloeide hij open, en keek hij lief en aardig en menselijk en fijn en toen dacht ik: ja, jou mag ik. Hopelijk maak je het waar. Anders zijn al die gemiste lozingen voor niets geweest. Zou ik persoonlijk zonde vinden. En god denk ik helemaal.

Geen zorgen, alle tijd

Ik nam een slok water, tenminste dat wilde ik, maar ik zette het glas naast mijn mond en kieperde een deel van de inhoud over mijn papieren.
Precies op dat moment liep een collega langs: 'Beleefde je even een seniorenmomentje?'

Nu heb ik eens opgezocht wanneer men van middelbare leeftijd is en wanneer er officieel sprake is van een bejaarde. Ik vind beiden heel beangstigend klinken.

Blijkt dat ik godverdomme al heel lang van middelbare leeftijd ben. Maar daar klopt dus niets van. Ik ben nog niet eens toegekomen aan mijn midlifecrisis.  

IQ

Je weet niet wat je ziet, als je het tenminste even kunt volhouden. Ik ken iemand die altijd zegt: 95 procent van de mensen is niet oneindig slecht, maar oneindig dom.

De verwarring van de Echte meisjes en jongens op de prairie...
Ze huilen echt, ze kotsen echt. Intussen is er helemaal niet echts aan ze.
Toch knap.

Aanstaande gewoonte

Ik moest glas laten zetten, en kwam natuurlijk uit op de man tegen wie ik anderhalf jaar geleden op sterk volume en in rap tempo nogal veel onheuse dingen had geuit.

Hij herkende me niet. Maar toen ik hem vertelde dat ik hem enorm had uitgescholden, ging er een lichtje bij hem branden. Zwakstroom, weliswaar.
'Waarom was dat ook alweer?'
Ik vertelde waarom. Toen herinnerde hij het zich.

Hij raakte zo enthousiast van het feit dat ik weer in de winkel was dat ik koffie met hem moest drinken achter de toonbank. Ik nam er met plezier plaats en moest me inhouden om niet wat klanten te gaan helpen die stonden te wachten. Even lekker winkeltje spelen, altijd leuk.

Het was zo gezellig dat ik nu denk: moet ik toch vaker doen, mensen hier en daar even de huid volschelden.

Zondag

Conclusie

We spraken af in een kroeg die ik tot de mijne wil maken, dus kwam het me goed uit dat L 45 minuten te laat kwam. 
 
De barman wist mijn naam nog en toen ik rustig een wijntje stond te drinken vroeg iemand of het me smaakte, ik antwoordde bevestigend. Hij knikte begrijpend.
'Je kijkt ook zo gelukkig.' 
Daarna werd ik prettig omringd door vijftigers en zestigers die me allerlei scheepsverhalen vertelden. Ook werd mijn gezicht gelezen door F, die me wist te vertellen dat ik een redelijke wilskracht had (de grootte van mijn neus), niet dominant was aangelegd (lengte van mijn oorlellen) en dat ik een groot observatietalent had en over empatisch talent beschikte (de diepte van mijn ogen).
Ik vond dat een prima score.

L meldde zich en we zwierden door de stad. Ik kreeg continu op mijn kop omdat ik het niet op de Franse manier deed. Toen hij de ribbels op mijn onderarm betastte, rode striemen door het leunen op de tafel, vond hij me onwaarschijnlijk Nederlands omdat ik niet door had dat hij gewoon aan me wilde zitten, en ik in plaats van dat te beseffen heel serieus de groeven en de sporen ging zitten bestuderen.
Ik moest een Française worden... Daar hoorde overigens bij dat ik me geen zorgen hoefde te maken over het al dan niet verliefd worden, ik had er gewoon een bewonderaar bij.
Ik moest even aan het idee wennen.

Aan het begin van de avond haatte hij vrouwen: 'Jullie zijn zo eerlijk,' maar na een paar uur werd het: Vous êtes adorable...' Hij zweeg even - perfecte timing - en toen: 'Maar je bent ook doodeng.'

Deuntje

Een hotel in je eigen land is een prachtige ervaring. De vraag waarom je juist die stad hebt gekozen, dringt zich onverbiddelijk op. Maar we zaten er en het was er mooi en oud, al hadden we geen van tweeën de tijd genomen om te bestuderen wat er allemaal te beleven viel.

In de kamer stond een lege minibar, maar gelukkig had E twee flessen meegenomen. Door de aanwezigheid van een waanzinnig rond bad en de vuilroze engelen boven het bed, vermoedde ik dat we in de romantische kamer zaten.
E paste zich goed aan en zette muziek op. 

'Ik vind het niets, die muziek.'
'Wat? De hele avond al niet?' Het klonk heel verontwaardigd.
'Nee, die hele mix niet.'
'Het is lounge! Neukmuziek. Dat hoef je niet goed te vinden!'

Er valt toch wel wat te zeggen voor een duidelijke itenary. 

Zondag voor en na

En dit geheel bracht ik volkomen alleen tot stand. Met breekijzer, hamer en schroevendraaier. Toch dacht ik even bij een muurtje, zou deze er nou wel of niet uit moeten voor een prettige opvolging van de werkzaamheden ten behoeve van een lekkere nieuwe douche.
Er was niemand bereikbaar.

Ik koos voor wegbreken. Schone lei, dat soort zaken. Dacht ik. 

Zaterdag

Hielpen M en B met het afvoeren van mijn schuur. Er werden veel grappen over kampen en meer van dat soort onaangename oorden gemaakt, maar we kregen het toch voor elkaar, ondanks obstructies van gezaghebbende instanties van het park, om de materialen in de verschillende containers te dumpen, de aanhanger op tijd in te leveren en ieder zijns weegs te gaan.

Ik was blij. Heel blij. Weer een schuur minder.

Lange nagels

Ik krijg een mail van een bekende met de vraag of ik model wil zijn. Als ik dat wil zullen er opnames in Dubai worden gemaakt. Als ik echt ja zeg verblijf ik in een luxe hotel met zwembad. Op de dagen dat er geen shoot is mag ik relaxen. Waar ik maar wil. Dus vermoed ik dat als ik met de een of andere sjeik een ommetje wil maken dat tot de mogelijkheden behoort. Er wordt een gigantische fee genoemd. Voor de zekerheid wordt erbij vermeld dat zij de kosten voor de reis, relax, manicure en doorpas voor hun rekening nemen. Die manicure is natuurlijk het lokkertje. Daar kan ik niet tegenop. Misschien zeg ik wel ja.