Ik kon er niets aan doen, maar toen ik de nieuwe paus zo stilletjes zag staan kijken naar al die mensen op dat volgepakte plein, vroeg ik me af of hij niet stiekem een bescheiden stijve kreeg.
Hij bleef zo lang stil dat ik vermoedde dat hij in gedachten al die moeilijke momenten afging dat hij een zaadlozing in een andere gelovige uit alle goddelijke macht tegen had gehouden. Al die keren dat hij een verleidelijke, bruingebronsde kontdraaiende Argentijn had laten lopen. Met pijn in zijn hart. En ballen.
Al deze afschuwelijke momenten in zijn leven zag hij voor zijn geestesoog voorbij trekken. Hij keek er heel serieus bij. Was het 't allemaal waard geweest?
En toen... Toen bloeide hij open, en keek hij lief en aardig en menselijk en fijn en toen dacht ik: ja, jou mag ik. Hopelijk maak je het waar. Anders zijn al die gemiste lozingen voor niets geweest. Zou ik persoonlijk zonde vinden. En god denk ik helemaal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten