We spraken af in een kroeg die ik tot de mijne wil maken, dus kwam het me goed uit dat L 45 minuten te laat kwam.
De barman wist mijn naam nog en toen ik rustig een wijntje stond te drinken vroeg iemand of het me smaakte, ik antwoordde bevestigend. Hij knikte begrijpend.
'Je kijkt ook zo gelukkig.'
Daarna werd ik prettig omringd door vijftigers en zestigers die me allerlei scheepsverhalen vertelden. Ook werd mijn gezicht gelezen door F, die me wist te vertellen dat ik een redelijke wilskracht had (de grootte van mijn neus), niet dominant was aangelegd (lengte van mijn oorlellen) en dat ik een groot observatietalent had en over empatisch talent beschikte (de diepte van mijn ogen).
Ik vond dat een prima score.
L meldde zich en we zwierden door de stad. Ik kreeg continu op mijn kop omdat ik het niet op de Franse manier deed. Toen hij de ribbels op mijn onderarm betastte, rode striemen door het leunen op de tafel, vond hij me onwaarschijnlijk Nederlands omdat ik niet door had dat hij gewoon aan me wilde zitten, en ik in plaats van dat te beseffen heel serieus de groeven en de sporen ging zitten bestuderen.
Ik moest een Française worden... Daar hoorde overigens bij dat ik me geen zorgen hoefde te maken over het al dan niet verliefd worden, ik had er gewoon een bewonderaar bij.
Ik moest even aan het idee wennen.
Aan het begin van de avond haatte hij vrouwen: 'Jullie zijn zo eerlijk,' maar na een paar uur werd het: Vous êtes adorable...' Hij zweeg even - perfecte timing - en toen: 'Maar je bent ook doodeng.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten