Gewoon doen

Soms ontmoet je mensen die je onmiddellijk in je vriendenkring wilt opnemen. Maar om nou tegen de trainer die een dag een workshop geeft te zeggen: 'Luister, vanaf vandaag heb je er een vriendin bij, dat wordt uitwisselen,' gaat misschien wat ver voor een eerste keer.  

Toch had ik het gewoon moeten doen. Te meer omdat hij mooie rake dingen tegen mij zei, die meteen effect hadden. Ik zag het daar al in de spiegel, een heel ander beeld, en de jongen van de benzinepomp bevestigde het: 'Wat ziet u er goed uit!'
Zo iemand moet toch beloond worden met mijn vriendschap?

Wat als

De klap was onvoorstelbaar hard. Ik schrok me helemaal wild. Toen volgde er een onwerkelijke tijd tussen de explosie en de informatie over wat er aan de hand was. Speculeren over de afstand, wat er precies is gebeurd en of het het heel erg zou zijn. Mensen die om zich heen kijkend over de brug en gracht lopen. Zoekend naar feiten. Sirenes van de onwaarschijnlijk grote hoeveelheid brandweer en politie maakten het dreigend.

De sms'en en telefoontjes of ik ongedeerd was stroomden binnen. Het gekke was dat ik die dag drie keer langs die boot was gefietst, iets wat echt nooit voorkomt. Maar daar hoef ik ook weer niet dramatisch over te doen, ik was ruimschoots thuis toen het gebeurde.

Toch dacht ik aan hoe zoiets een heel andere wending had kunnen nemen. Het heeft geen zin en doet geen goed. Waarschijnlijk is 'als' het slechtste woord van onze taal. Afgezien van 'indien'.

Spelen

P is over de 80 en staat in een toneelstuk. De arts bracht haar op de hoogte van iets, waarop P wilde weten of ze nog wel kon doorwerken.

'Hij gaf me een blik van glas. Ik zag hem denken: mijn god, ze is ook nog dement.'
'Heb je niet gezegd dat je moest spelen?' vraag ik nog.
'Nee, wat denk je, dan ziet hij meteen een zandbak voor zich.'

What's in a name

Ooit heb ik van Oh oh Cherso een keer een klein stukje gezien. Ik kreeg het niet voor elkaar om daar lang naar te blijven kijken.

Ik weet niet hoe ik er op kwam, ik denk door het onderwerp: de populariteit van het bleken van diverse onderdelen van het menselijk lichaam, maar toen maakte het gezelschap mij heel duidelijk dat Sterretjes bijnaam niet door zijn anus kwam.
Viel dat programma misschien toch heel erg mee.

Zondag

Het bloed kruipt

Ik heb nog geen datsja, maar dat gaat niet lang meer duren. Twee juli weet ik meer. Dat weerhield mij er niet van om al een bod te doen op een intens paarse bank. Zo waanzinnig geweldig. Ik wil al jaren zo'n ding. Of knalrood, dat moet ik er wel even bij zeggen.

Eigenlijk is het misgegaan met de verbouwing van mijn boot. Die is zo strak geworden dat mijn gekleurde kralengordijnen, Indiase kussens, glimmende lappen en stoffen niet meer staan. Daar kon ik tot nu toe goed mee leven, maar toch begin ik het steeds meer te missen. Dus is de datsja de oplossing.

Het wordt paars gecombineerd met diep groen en lichtblauw. En alles wat verder ter tafel komt. Ik waarschuw maar vast. Het hippiehuis voor de zomer, het rustige uitgebalanceerde voor de winter.
Is het verontrustend dat ik die gespletenheid heel normaal vind?

Klap

Het is een mooi jaar. En dat is het. Ook al vergaat de wereld in december, geen probleem, want het is me na jaren gelukt om klaprozen omhoog te laten komen.

Dag en nacht

Een jaar geleden maakte ik de langste dag mee op Spitsbergen. Het was iets wat al heel lang op mijn verlanglijst stond. Midsummer night ergens hoog in het Noorden.

Het was een onvoorstelbaar mooie ervaring. Het feest op het strand, het heldere licht, het onwerkelijke, lucide effect van dag en nacht zon, de mensen die al helemaal kapot waren omdat ze al weken nauwelijks sliepen, maar toch gewoon met alles doorgingen.

Dan is een weeralarm voor een onweersbuitje toch van een heel andere orde.

Verslavend

Mijn broer heeft de veiling ontdekt. Hij ging voor een tafel. Daar werd te veel op geboden, dus ontfermde hij zich over wat resterende spullen. En dan heb ik het niet, hij trouwens ook niet, over mooie spullen. Zie bewijsstuk I.
Hij kwam terug met vijf stoelen, een kast, een dressoir en een spiegel die hij niet eens heeft gezien.

Tijdens het eerste gesprek is hij razend enthousiast omdat het zo'n mooi gebeuren is. Hij zegt dat ik hem voor gek zal verslijten als ik de kussenkast zal zien. Omdat hij zo lelijk is. Maar wat het volgens hem zo mooi maakt is dat ze die spullen ook nog komen brengen en naar boven sjouwen. Dan heb je helemaal geen reden meer om de rem erop te zetten. Het feit dat hij geen plek in zijn huis heeft, stoort hem niet. 

Bewijsstuk I:

 

Als ik hem later op de dag nog een keer aan de telefoon heb, heeft hij last van cognitieve dissonantie. Wat hem er niet van weerhoud om vanavond weer te gaan. Er was nog een schilderijtje dat hij wilde hebben. 

Wel-niet-wel

S belt. Ik neem op met:
'Heb je ook zo'n zin?'
'Helemaal niet!'
'Maar we gaan wel,' zeg ik ferm, 'het is de laatste les.'
Het werkt.
'Ja, we gaan wel. Maar we kunnen daarna niet het cafe in.'
'Gaan we echt?' vraag ik. Totaal andere intonatie.
'Ja,' ze wil al ophangen.
'Echt?'
'Echt.'

Op naar hoepelles.

Zondag

Opstaan uit de dood

P speelt op Oerol. Ze belt me op om te vertellen hoe de try-out is gegaan.
'In de derde scene, net als ik aan het sterven ben, begint het me toch te regenen.'
'O, prachtig,' reageer ik, maar ze wil door met haar verhaal. 
'En dan sta ik op en loop weg...'
'Terwijl je dood bent?
'Ja, dat kan allemaal in dat stuk.' Het ongeduld klinkt duidelijk door.

Ik denk aan de persoonlijkheidstest. Ik moet helemaal geen foto's ophangen van vroeger, ik moet heel hard gaan werken aan mijn surrealistisch voorstellingsvermogen, wars van alle realiteitszin.

Persoonlijkheidstype

En als je dan echt niet meer weet wat je moet doen met je leven, dan doe je een typetest van Psychologie Magazine. Van te voren verheug ik me op de uitkomst, want ik ken die testjes: ik krijg geheid een fijne levensrichting aangereikt.

Mijn score op De Nostalgicus is lager dan gemiddeld.
Daar word ik eerlijk gezegd al blij van, als mijn score flink afwijkt van het gemiddelde. Wat al genoeg zegt. Ik hoef geen test meer te doen.
Maar goed, ik moet nog een richting krijgen, dus lees ik door. 

'U mag wel wat nostalgischer worden. Hang foto's op uit fijne tijden.'
Afgezien daarvan moet ik de tips lezen die mijn verleden meer glans kunnen geven. Dat klinkt dan weer heel zielig, alsof ik het tot nu toe afschuwelijk heb gehad.

Mijn score op De verbitterde is lager dan gemiddeld. 'Op het tijdstype verbitterde scoort u in de buurt van de ideale score.' Kijk, dat dan weer wel. Ik denk dan dat er een link is met het niet-nostalgisch zijn. Maar daar hoor ik ze niet over.

'Uw score op De genieter is hoger dan gemiddeld. Op het tijdstype genieter scoort u in de buurt van de ideale score.'
'Uw score op De Planner is lager dan gemiddeld. U mag wel wat meer op de toekomst gericht zijn.' 

En dan weet ik nu ook dat doordat ik niet plan ik mega hoog scoor op De Genieter.
Een beetje adequaat de juiste conclusies trekken kunnen ze blijkbaar niet bij Psychologie.

Shimmy

Mijn buikdansjuf, zo'n beetje de mooiste vrouw die je je maar kunt bedenken, klaagt over de Nederlandse man. Ze hebben bindingsangst. In Tunesië weten ze niet eens wat dat is. De Nederlandse man kan ook niet beminnen, want zijn hart doet niet mee. 
Mannen met wie zij uitgaat hoeven niet te proberen hun vriendin te bellen of te sms'en. Quality time. Voor zolang als het duurt. Dat eist ze. 

Haar lessen zijn geweldig. Pure power. Als je bij haar in de klas staat wordt elke vrouwelijke vezel geactiveerd. En dan bestaat er geen man meer. De kracht die daar wordt opgebouwd houdt een kerncentrale enkele jaren actief. Mooi vind ik dat. Even een uurtje ervaren hoe sterk vrouwen zijn.

We kunnen ons daar verkleden, maar ergens vind ik dat jammer. Ik zou namelijk graag met mijn rinkelband en blote buik op de fiets zitten. Dat heeft toch een heel andere impact dan een hoepel.
Of komt er dan in de verte toch weer die man om de hoek kijken...?

Geen kans op sjans

Met onze hoepels gingen we de kroeg in en zaten - vrolijk omdat de les weer voorbij was - aan de bar te drinken. Niks aan de hand. Tot de knapste en bekendste man van Nederland binnenkwam.
Ik keek even schichtig naar S, die toch al een rotbui had en wie het niets kon schelen. Onze hoepels stonden onder de bar, maar de mijne stak er toch nog een heel deel bovenuit.

We dronken gewoon door alsof er niets aan de hand was met ons, en vooral alsof we niets te verbergen hadden. Intussen bereidde ik me geestelijk voor op de aftocht. Rakelings langs de knapste en bekendste en begeerlijkste man van Nederland. Het wilde niet vlotten in mijn hoofd.

S moest eerst. Vanachter de bar kwam het commentaar op gang. Wat we precies deden?
'Een stripact.' We lieten een korte stilte vallen. 'Met hoepels.'
Het maakte indruk.
Maar de leukste, bekendste, begeerlijkste, lekkerste man van Nederland keek heel verwilderd. Dat heeft hij op momenten dat de autocue de verkeerde snelheid heeft. Het gebeurt hem niet vaak. Bijna nooit.

Kom ik een keer een interessante enzovoortman tegen, heb ik een hoepel bij me.
Life sucks.

Gedijt niet

Als ik thuiskom van het Kruidvat, zie ik tot mijn schrik dat er in plaats van twee, drie in het zakje zitten. Ik heb blijkbaar iets gejat, al verbaast me de keuze wel. Een blauwe lippenstift. Van mijn leven geen kans dat ik die op ga doen.

Als ik de volgende keer nog es wat jat, moet ik echt beter opletten.
Zou goed zijn als ik de gestolen waar zelf ook graag wil hebben.
En 't zou helemaal mooi zijn als het me dan ook nog zou staan.

Zondag

Track

De filosoof wil me meenemen naar Gent. Ik vind dat een goed idee want er is een tentoonstelling die ik graag wil zien.
'Vind je dat niet zonde van je tijd?'
'Wat wil jij dan doen?'
'Nou, gewoon zuipen op het terras.'
'En dat is niet zonde van de tijd?'
'Dat is ontspanning.'

Ik haal blijkbaar iets door elkaar.

Iets

T en ik lijden aan lethargie. Om de paar uur bellen we elkaar om dan weer bevestigd te krijgen dat er nog niets in de situatie is veranderd.

'Ik heb niet eens zin in drank, maar ik denk dat ik mezelf gewoon ga forceren.'
T vindt dat de beste oplossing. Hij doet mee.

Roulatie

R vertelt vandaag dat hij een stapel van de ansichtkaarten van mijn boek heeft. Als ik hem vraag waar hij die dan vandaan heeft, blijkt dat hij ze uit het rek van de Nipkow kroeg heeft gehaald, waar ik ze gisteren juist in had gezet.

Zo kom ik natuurlijk nergens.

Vraag

We gingen de Nipkow in ontvangst nemen en hadden afgesproken mooi te gaan. Strakke jurkjes. Hoge hakken. 
'What's it like to go through life with legs like that?' wilde R's vrouw van mij weten.

Bij deze invalshoek heb ik nog nooit stilgestaan.
't Wordt hoog tijd voor een langdurige retraite. 

Secundaire arbeidsvoorwaarden

Met een ex-collega mail ik over het vinden van een geschikte opdracht. Hij vindt dat ik een nieuw boek moet schrijven, moet bloggen voor geld, of moet gaan strippen.
Dat laatste vind ik dan nog het meest passende voorstel. Daarop krijg ik onmiddellijk een link toegestuurd waarin de vacature voor vrouwelijke strippers zeer verleidelijk omschreven staat.

Behalve gratis eten en drinken bieden ze ook een luisterend oor.
Precies de baan die ik zoek. Morgen studeer ik iets in. Ik denk dat ik een goede kans maak met mijn woeste litteken. En als ze echt willen pak ik mijn hoepel er ook nog bij.

Hoep. Niet doorvertellen.

S is niet tevreden. We zitten op hoepelles en na afloop in de kroeg. Zij vindt de levenslessen die de juf en passent aan ons doorgeeft dom en overbodig. Ze wil het zelf ontdekken of anders maar niet.

We drinken.
Er zitten nog meer nadelen aan hoepelles. De tocht op de fiets met een gigantische hoepel is niet het eenvoudigste wat je je kunt bedenken. De fysieke uitvoering ervan, maar meer nog de mentale.
Ik kan wel zeggen dat dit waarschijnlijk niet de handigste manier is om zoveel aandacht te trekken.

We hebben gedronken en de tocht gaat verder. Opeens zie ik mezelf zo levensgevaarlijk fietsen met die enorme zwart/wit gestreepte hoepel.
Ik ben 47 en ik zit op hoepelles.
We moeten stoppen omdat ik zo ongelofelijk moet huilen van het lachen.

Boekpresentatie

Ik was briljant...

 

 

Een vrouw die in de rij stond en Jonathan en mij zag signeren dacht daar anders over. 

'Jullie hebben dit duidelijk nooit eerder gedaan.'

 

Schone schijn

Morgen wordt een leuke dag. Het podium op om geïnterviewd te worden over reizen met O'Hanlon. Een makkelijk onderwerp. En ik vind het ook wel prettig om nou eens niet zelf briljante vragen te moeten verzinnen, maar lekker achterover te leunen en kijken wat een ander ervan bakt.

Alleen jammer dat ik weet dat het zo niet zal gaan.

Allereerst is er natuurlijk het eeuwige vraagstuk wat aan te trekken. Dan wat te doen met de zenuwen die toch altijd weer om de hoek komen kijken om uiteindelijk na afloop te weten wat ik eigenlijk had moeten antwoorden.

En dan de apotheose: het signeren. Ik word bloednerveus als mensen verwachtingsvol staan te wachten op een mooie tekst. Ik ben tenslotte de schrijfster.
Weten zij veel.