30-11-2015

Het brein

Eigenlijk is het allemaal misgegaan tijdens de eerste economieles. De man begon met: 'Economie is schaarste. Hij liet een betekenisvolle stilte vallen. Toen vervolgde hij: 'Als je kiest het één te doen, moet je het andere laten.
Dat achtervolgt me nu al 30 jaar. Het ergste is dat ik aan dat hele vak geen reet vond. Kon er niets van. Maar dan wel zoiets onthouden. 

29-11-2015

28-11-2015

Intussen

Onverwachts kom ik A tegen. Hij geeft een update van de tijd dat we elkaar niet zagen. Zijn tweeling is 30. Ik val van de bank. In mijn hoofd zijn ze nog 12.
De truc die ouderdom heet. Je blijft zelf als enige object heel stil staan op een wereld die intussen razendsnel duizenden keren om zijn as draait. 

27-11-2015

Oma 2.0

Tee vertelt dat ze een Oxboard heeft. Een rode. Ik weet niet eens wat het is. Ze kon zich niet inhouden en kocht er een - tegen de wil van haar dochter, die dacht dat ze wat zou breken. Ze oefende even in haar appartement en nu sjeest ze vrolijk door Zuid. De vriendjes van haar kleinzoon (9) verbazen zich over zo'n oma. Haar kleinzoon: 'Ze is wel 71, maar ze gaat nog niet dood hoor, ze is nog heel speels.'

26-11-2015

Uitstel

Eigenlijk verandert er niets. Ik zit om 8.30 achter mijn bureau om te werken. De zon schijnt. En ik moet me uit alle macht inhouden om de ramen niet te gaan lappen. Zoals ik vroeger als ik moest leren voor een tentamen opeens - tegen alle gewoontes in - volledig opgemaakt en met gelakte nagels tevoorschijn kon komen. 

25-11-2015

Met één vinger

Ik stuit op een interview met Ischa Meijer. Er is niet in gemonteerd, alhoewel er op de aftiteling wel vermeld wordt wie de montage deed. Dus zie je Ischa weigeren te gaan zitten typen. Pas nadat Rik Zaal heeft verteld waarom hij dat wil - hij kent niemand die met 1 vinger typt - wil Ischa het doen. Omdat hij het een goede reden vindt. 

24-11-2015

Zicht op

Ik ben weer in de blokhut van de blinde indiaan. Na vijf minuten zegt hij: 'O, ja.'
En doet het licht aan. 

19-11-2015

Het regent

K en ik zitten op het terras in de kou op de Nieuwmarkt. Ik vertel hem hoe het met me gaat. En, perfect getimed, wordt er een vleugel het plein opgereden. Een man begint te spelen. Imagine.
We luisteren. Mensen blijven staan. Het is dezelfde man die in Parijs na de aanslagen had gespeeld. Davide Martello
Na afloop breekt er een stortvloed los. Alsof het meningen regent. Lieve meningen. Zachte meningen. Die heel hard gehoord moeten worden. 

18-11-2015

Kiezen

Ik ben goed met kinderen. T is goed met kleren. Dus ging ik met haar de stad in voor kleding om er hanteerbaar uit te zien tijdens de tv-opnamen voor mijn nieuwe boek. Ze duwde me een pashok in en hing het ene na het andere aan de rails. Ik deed wat er van mij werd verwacht. Dat deed ik een uur. Toen was ik uitgeput. Maar de missie geslaagd. Met een een tas vol mogelijke outfits verliet ik de winkel. Het was ook nog eens de eerste winkel waar we binnenliepen. Hoeveel geluk kan je hebben op 1 dag. Al dient de volgende kwestie zich weer aan. Wat doe ik in godsnaam aan?

15-11-2015

Woorden

Ik hoorde Snijders vanmorgen zeggen dat hij eigenlijk niks wilde schrijven over Parijs. Vervolgens schrijft hij een ZKV dat zonder geslinger recht in het hart raakt.

En daar was Louise Korthals. Ook troostend. 

13-11-2015

Het enige nadeel

Ik ben met een geheime publiciteitsactie bezig. Ik kan er niets over vertellen. Wat jammer is. Want hij is echt wel erg goed. 

12-11-2015

Nee toch?

Het voorgesprek voor de opnames van LetterenEtcetera verloopt meer dan prettig. Ik heb alleen maar te maken met een vriendelijke stem door de telefoon. Geen camera's, geen zenders die vervreemdende bulten genereren, geen publiek dat vermaakt moet worden.
Het is ontspannen en de redactrice heeft humor. Komt bij dat ik zowaar antwoorden geef waarvan ik niet achteraf denk: hoe kom ik dáár nou in godsnaam bij?

Is het echt altijd zo: goede generale - slechte voorstelling?

11-11-2015

Radio

Opeens ben ik zo ontzettend blij dat ik niet meer wakker hoef te worden met de stem van Balkenende. 

10-11-2015

Maaltijden

Het is Wizard-afkicktijd. Na een maand lang dag en nacht met elkaar opgetrokken te hebben, kan ik nog even niet zonder hem.
Hij was nog een week hier in Amsterdam en ik mis zijn scharrelen in mijn boot. Het zwanen voeren, de sigaretjes op mijn terras, zijn thee met cognac in de morgen en natuurlijk zijn koken. Ik nodigde hem uit met maar één voorwaarde: elke dag voor mij koken. Hij vond het een goede deal.
Dus vroeg ik eindeloos veel vrienden om te komen eten.
Voor het eerst in onze twintigjarige vriendschap hoefde W niet te koken. Hij zat wat rusteloos op zijn stoel, en loerde intussen naar de activiteiten in de keuken. Uiteindelijk kreeg hij vertrouwen en zakte achterover.

09-11-2015

Magical mystical wizard

Ik bracht de Wizard, Broh, Rob naar de Magic Bus. We zijn de afgelopen vier weken samen geweest, en ik wilde niet dat hij ging. We zijn goede vrienden. Extreem goede.
Ik kijk de kunst af. De manier waarop hij contact maakt met alle tegenliggers, de zoekers, de zwervers, daklozen. Vooral de daklozen. Terwijl hij intens gelukkig kan worden van een volle tas voedsel achtergelaten in een prullenbak, moet ik mezelf eerst uit alle macht overtuigen dat het niet vies en smerig is. Een andere blik op die andere kant van de samenleving, is wat hij me brengt.
Hij heeft ooit gezegd dat het allerergste wat hem ooit zou kunnen overkomen was dakloos zijn. Na een aantal jaar dat gedacht te hebben is hij vrijwillig de straat op gegaan. In Londen. Omdat hij, naar eigen zeggen, arrogant was.
Ik zette hem af. Ik huilde. Dit keer zei hij niet: 'There is no seperation.' Hij huilde ook.
De hele zondag ging ik door. Omdat mensen zoals hij de wereld mooier maken. Omdat hij liefde is. En ik daar onderdeel van mocht zijn. 

07-11-2015

Ravioli

Na het optreden zijn we op de boot beland. Het erge is dat zodra we door het eten zijn, Broh ongegeneerd de voorverpakte ravioli uit de ijskast haalt.
Van mij mocht hij het niet eens kopen.
De Italiaan kijkt er naar. Hij verrekt geen spier en zet het op een koken om vervolgens te gaan roken.
Broh wil ingrijpen, maar de Italiaan roert zich.
'I am italian. I know how to cook pasta.' Arrogante blik. Joint in de hoek van zijn mond. Leunend tegen open terrasdeur. Ene been over de andere.
Maar Broh begint te roeren. De Italiaan kijkt naar mij. Ik haal mijn schouders op.
'Leave it like that,' roept hij.
Broh gooit er wijn in.
'Nooo!'
'It got all sticky at the bottom.'
'It's my technique!'
Ik zit aan tafel en kijk van de ene naar de andere. Bemoei me nergens mee. Zak een beetje onderuit.
De Italiaan: 'You will dream from this! You will ask yourself were this gone from. You think this is an Italian restaurant. But now. You ruined!'

Altijd open


06-11-2015

Doordansen

De mooie Italiaan vroeg ons om naar Dancing on the edge te komen. Hij had de muziek gecomponeerd. Wij gingen. Het werd in verschillende theaters opgevoerd. In het Compagnietheater stonden stoelen in een grote kring. De laatste twee lege stonden aan de kop, en wat verder van de andere stoelen af, toch gingen wij er zitten, ook al dacht ik: we zijn zo direct de klos. Het is alsof wij de avond gaan leiden. Normaal gesproken zou ik dat uit alle macht vermijden.

De danseres was kaal. Ze was in het wit gekleed. Intense blik. Ze deed me sterk denken aan M die twee jaar geleden overleed aan kanker.
Ze danste, kwam onze kant op, maar boog af naar een man. Hij moest meedoen en deed dat met verve. Een verlegen doorzetter. De danseres lachte zoals M lachte. Een beetje zelfingenomen. Een beetje alsof de wereld haar een loer draaide en zij dat heus wel doorhad.
Ze strekte haar hand naar me uit en ik greep hem. Zij ging verder en ik ging met haar mee. Danste met M. Door het wit. In het wit. Met de dood het leven in. 

05-11-2015

24 uur later

E van de uitgeverij is niet bereikbaar dus vraag ik of ze mij terug kan bellen.
De volgende dag gaat de telefoon. 
'Precies 24 uur later!'
Ze is tevreden. 
Ik ook. Hebben we zomaar een nieuw format te pakken met z'n tweeën. 

04-11-2015

Logica

Met mijn nichtje van 12 maak ik huiswerk. Ze windt zich steeds meer op. Het is saai en stom.
'Het is echt niet zo dat ik niet verder kan met leven als ik dit niet onthoud. Eindknop, okselknop, bladlitteken, slapende knop, ringlitteken, vaatbundel, knobschubben... Over een paar jaar ben ik het toch vergeten. Weet jij dit allemaal nog?'
'Nee.'
'Zie je wel.'

03-11-2015

Vertraging II

Toen wij na zes uur wachten aan de beurt waren, werd er een hotel geboekt. Maar voor eten was het te laat. Ook geen kleine snack. En de drank moesten we zelf betalen, tenminste, als de bar überhaupt nog open was.
Tientallen keren in gedachten herhalend dat het niet hun schuld was, bleef ik rustig, papte aan met een medeslachtoffer, een knappe lange Italiaan, zorgde ervoor dat hij met ons de taxi nam, het hotel met ons deelde en de volgende dag ook met ons zou meereizen naar Amsterdam. Het maakte de boel er wel een stuk vrolijker op. 

In het hotel bleek er toch nog wijn geschonken te worden. We haalden de proviand die Broh had gevonden in de prullenbak op het vliegveld tevoorschijn en aten sandwiches. Dit klinkt onverschrokkener dan het was. Broh was blij met zijn schat en ik achterdochtig. Maar hij overtuigde me door de laten zien dat de kazen nog in de verpakking zaten, het stokbrood ook, de tomaten waren evenmin aangebroken, dus uiteindelijk ging het ook bij mij door de ballotage, behalve het zwarte t-shirt dat er ook in zat. Mijn zwerversgenen zijn nog niet tot volle wasdom gekomen. 

Ik sliep welgeteld 1 uur en om vijf uur vertrokken we weer om de trein naar Bordeaux te nemen en vanaf daar het vliegtuig. De trein kreeg anderhalf uur vertraging, wij hadden 40 minuten om van het station naar het vliegveld te komen. We besloten dat het de moeite van het proberen waard was -EasyJet=vertraging - kwamen de hal ingevlogen, smeten onze rugzakken op de band en kregen op ons kop over het feit dat we zo laat waren. Toen trok de mooie Italiaan zijn mond open. In vloeiend Frans. Dat was niet mis te verstaan. Het rumoer vanachter de counter hield onmiddellijk op. Ze checkten 1 koffer gratis voor hem in. 
We haalden opgelucht adem. De mannen gingen even rustig een sigaretje roken, het vliegtuig was toch vertraagd (onze redding), maar toen ik door de douane ging wilden ze mij er niet meer doorlaten omdat ik te laat was. 
Toen werd mijn Frans vloeiend.

02-11-2015

Vertraging

De vlucht werd door EasyJet gecanceld. Er was 1 balie. Daarachter zaten 2 mensen. Die moesten alle passagiers van 2 gecancelde vliegtuigen verwerken. Ofwel zorgen dat ze in een hotel terecht kwamen en een taxi ze ophaalden of de eerstvolgende vlucht - 5 dagen later! - boeken.
Wij stonden van 17.00-23.00 uur in de rij.
De mensen hielden zich goed. Er was slechts een Engelsman die kookte van woede, maar dan van die ingehouden, wat veel enger is. Hij liep rond: 'It's a disgrace, it's a disgrace!' En dat disgrace liet hij als een slang zijn mond uitkomen. Om 22.30 ging hij in de rij staan. Maar hij had wachtenden - die allang niet meer in de rij stonden maar verspreid over vde vloer lagen - over het hoofd gezien.
Het meisje dat de hele avond iedereen had opgevrolijkt met haar schaterende lach en grappen, keek vanaf de tegelvloer - voeten omhoog op de zitting, zij languit liggend - naar hem op.
'Actually... We're in that line too. But it feels like our second home here...'