Doordansen

De mooie Italiaan vroeg ons om naar Dancing on the edge te komen. Hij had de muziek gecomponeerd. Wij gingen. Het werd in verschillende theaters opgevoerd. In het Compagnietheater stonden stoelen in een grote kring. De laatste twee lege stonden aan de kop, en wat verder van de andere stoelen af, toch gingen wij er zitten, ook al dacht ik: we zijn zo direct de klos. Het is alsof wij de avond gaan leiden. Normaal gesproken zou ik dat uit alle macht vermijden.

De danseres was kaal. Ze was in het wit gekleed. Intense blik. Ze deed me sterk denken aan M die twee jaar geleden overleed aan kanker.
Ze danste, kwam onze kant op, maar boog af naar een man. Hij moest meedoen en deed dat met verve. Een verlegen doorzetter. De danseres lachte zoals M lachte. Een beetje zelfingenomen. Een beetje alsof de wereld haar een loer draaide en zij dat heus wel doorhad.
Ze strekte haar hand naar me uit en ik greep hem. Zij ging verder en ik ging met haar mee. Danste met M. Door het wit. In het wit. Met de dood het leven in.