Russisch water

Ik had ruggespraak met mijn redacteur - hij is eigenlijk de ex-redacteur, maar daar
wil ik nog niet aan - over mijn verhalen. Over dit en dat en gedoe en zo. Hij sms't terug en sluit af met: 'Plus dat je 't kunstje al eens geflikt hebt: RW.'

De volgende dag maakten we een wandeling en toen kwam ik dit tegen:

Dat was bij een tweesprong. De pijl wees de verbodentoegangsweg in.
Dat is precies de richting die ik al was ingeslagen. 

Guilty pleasure

Dat we daar dan dankzij DWDD nu met z'n allen voor uit mogen komen.
Hurrah Ann Murray.
Ik laat het door de kamer schallen en zing mee en ben blij dat ik geen buren heb.
Vooral voor hen eigenlijk. 

Met richtinggevoel

Mail van W. Maar het zou ook een tegeltje kunnen zijn.

Vrouw vervolgt moedig haar weg na drassige weiden

Om te bloggen

Ik klaag bij W dat hij om half zes nog niets leuks heeft gezegd. Hij vindt dat ik rustig moet wachten. Misschien dat hij tussen nu en 24.00 uur de geest krijgt. 

Doe maar niet

Ik heb het idee dat mijn wimpers en wenkbrauwen aan het aangroeien zijn, maar weet niet zeker of dat wishful thinking is, dus vraag ik W om een uitspraak.

Hij bestudeert het geheel, duwt mijn hoofd verscheidene kanten op voor een juiste lichtval, en zegt dan: 'Jaha, ja, er zit een hele rij kleine haartjes.'

Ik ben door het dolle, geef hem een high five, en strek dan een arm omhoog omdat ik mij plotseling Mega Mindy voel.

W: 'Dat gebaar kun je maar beter niet maken met zo'n kale kop.'

Verwarmingswarmte

Gisteravond laat hebben we nog een herberg gevonden en daar zitten we ons nu te verlekkeren over de luxe van een verwarmde badkamer, een nacht lang comfortabel doorslapen, naar een wc gaan die op een riolering aangesloten is, en het schrijven met warme handen.

Hier is de open haard voor de gezelligheid in plaats van noodzaak om te overleven. Het scheelt best veel tijd. En gevloek.

Vuur, kou en champagne

Gisteren stookten we de kachel in de kleine kamer hoog op. Zo hoog dat er niet te ademen viel, laat staan te slapen. Dus sleepten we de matrassen weer terug naar de kachel in de voormalige stal en troffen onze voorzorgsmaatregelen.

We gingen er vanuit dat Chef Vuur de nacht deze keer slapend zou doorbrengen, dus kochten we briquetten die ons zorgeloos warm zouden houden. Daar verheugden we ons op.

Om half vier werd ik wakker door W die vloekend voor het gedoofde vuur zat, als een gek in de vonken blazend om het geheel weer aan de praat te krijgen. Hij kon de blaasbalg niet vinden.

Het was de druppel. We gaan verkassen. We zitten nu te wachten op het groene licht voor een ander huisje hier in de buurt.
W houdt een referaat over tegenvallende briquetten en de luxe van warm schijten. Intussen drinken we champagne.

W: 'Als de omstandigheden dan niet chique zijn, dan brengen we die er zelf maar in.'

Cheffen

We zitten in een prachtig huis, alleen zijn de omstandigheden in dat huis wat spartaans. Geen centrale verwarming, we hebben een binnen wc waar we niet op mogen poepen, maar wel een tochtige kakdoos zonder deur ergens ver weg in de tuin.

Omdat de slaapkamers te koud en vochtig zijn, hebben we matrassen voor de haard in de kamer gelegd. W heeft mij tot Chef Vuur gebombardeerd, omdat hij Chef Kok is.
Ik kon niet slapen en dat was maar goed ook, want het hout deed het niet zo lang als we hoopten. Dus heb ik tot 5 uur in de ochtend me ik weet niet hoe vaak uit bed gemotiveerd om er in de kou een blok op te gooien. Het spijtige was dat W helemaal geen weet had van mijn taakstandvastigheid.

Vandaag zitten we te schrijven in de kou en W houdt maar niet op om foto's van mij te maken. Ik ben in een soort ijsbeer getransformeerd en moet onwaarschijnlijk veel moeite doen om mijn humeur niet enorm te laten verpesten door de kou, kou, kou.
Laten we het erop houden dat ik nog niet helemaal de oude ben na de longontsteking.

Inslaan

W bij binnenkomst van een Franse supermarkt:
'Oeh, ik krijg altijd zo'n mengeling van desperaatheid en geluk.'

Vervolgens raak ik hem kwijt tussen de gigantische schappen.

Ik was net te laat voor een foto waarop hij languit op de grond ligt te bestuderen wat die Fransen daar onderin allemaal wegstoppen. 

Lichtfeest

Vader tegen zijn driejarige dochter: 'Zal ik je beschermen tegen de draak?'
Dochter: 'Nee.'

Het klonk als: bemoei je er niet mee, flapdrol.

Opgewekt grafwaarts

M heeft zijn begrafenis zitten plannen. Hij verafschuwt ze, dus moet hij voorkomen dat hij zelf in een standaard ritueel geduwd wordt. Hij laat me een lijst zien.

Hij wil:
In korte broek in de kist in een bruine kroeg opgebaard worden.
Paaseieren en een kerstboom. Zwarte Piet heeft hij doorgestreept.
Bier en champagne.
Een bruidsboeket. 
Er moet rijst gegooid worden.
Hij wil getuigen.
En een fooienpot.

Uitgeteld

Ik heb nog nooit stilgestaan bij het aantal stappen dat ik op een dag zet. Maar opeens zit er zo'n ding in mijn broekzak en weet ik dat ik vandaag 22.837 keer mijn ene been voor het andere heb gezet.
Hoe heb ik ooit zonder gekund.

Voorbij en terug

De intocht van Sinterklaas zal voor altijd verbonden zijn met Marian. Gisteren liep ik er weer per ongeluk in, net als vorig jaar.
Hoe snel een leven kan veranderen. Hoe snel een leven voorbij kan zijn. 

Ik ga niet terug

Ik loop met de onwillige stappenteller in mijn zak terug naar huis met een vers gekochte gids over Santiago. Als ik over een van de smalle achteraf grachtjes loop - hoge bruggen, gele reflectie van de bladeren in het water - zie ik een man op een bankje zitten. Hij veegt met een zakdoek zijn ogen droog en zet zijn bril weer op.

Ik wil iets zeggen, maar ik weet niet wat. En durf het risico niet te nemen dat hij een eventuele bemoeienis vervelend vindt. Of dat hij gewoon allergisch is.
Maar het grootste obstakel is toch: wat kan je zeggen tegen een wildvreemde die het moeilijk heeft.

Zodra ik hem voorbij ben, weet ik het.
'Het komt misschien niet goed, maar het komt anders.'

Te laat.
Dan zeg ik het maar tegen mezelf. 

Voorbereiding Camino

Een nieuwe stappenteller die moeilijk doet.
Begint het hier al of zo?

Omslag

Ik dronk voor het eerst sinds een half jaar drie borrelglaasjes wijn.
Het beviel.
Ik praatte zo veel dat ik er zelf doodmoe van werd. 
Mijn hoofd begint te stekelen.

Geluk is een contrastgevoel.

Het nieuwe leven uitgeven

En toen kwam T met het idee dat ik naar Santiago de Compostella moest gaan lopen. Mijn eerste reactie was, o nee, niet samen met allemaal types die het ook moeilijk gehad hebben, me in de file gaan lopen bezinnen op de afgelopen tijd.
Maar hoe meer we het erover hadden, hoe enthousiaster ik werd.

Zat ik alleen nog met een Artist in Residency die ik in januari in Ierland wilde gaan doen en een tand die me veel geld gaat kosten. Op zulke momenten is mijn broer een goede om als voorbeeld te nemen. Hoe minder geld hij heeft, hoe meer vakanties hij boekt en auto's hij koopt of laat kopen door zijn vriendin. Wat zou ik dan moeilijk doen over twee weken schrijven, anderhalve maand lopen en een tand.

Al dacht ik dat gisteren eigenlijk ook bij het kopen van een jurkje en lingerie. En twee dagen geleden toen ik wel heel erg mooie laarzen zag. En dan vergeet ik bijna de hanger van smaragd en de ring die ik de dag daarvoor geen van tweeën kon laten liggen. 

Even checken

App van de boekhandelaar: 'U verkeert toch niet reeds aan gene zijde?'
Adequate vraag. Ik denk ingegeven door het feit dat ik met sinterklaas en kerst kassameisje zal spelen.
Geeft niet. Er wordt aan me gedacht.

Afschudden

K en ik telefoneren. Hij is precies wat ik nodig heb. Ik had gisteren op een rij gezet wat er allemaal is  gebeurd dit jaar en wie er dood zijn gegaan of er gewoon niet waren, terwijl ik ervan overtuigd was dat we meer hadden dan alleen maar for better. 

Hij vindt dat ik alleen maar moet bedenken wat ik wil, en als dat betekent: pats de deur dicht, dan is dat zo, al maak ik eventueel een fout. Niemand kan vanuit de kutsituatie waarin ik nu verkeer oordelen over hoe ik het doe. En als dat al gebeurt, is dat vanuit een comfortabele positie.
Daar had ik nog niet aan gedacht. 

'Wat is heb beste moment om een boom te planten? Twintig jaar geleden.
Wat is het een na beste moment? Nu.'

'Je wordt geschoren door het leven en dan moet je gewoon stilzitten.'

Aan het einde van ons gesprek bedank ik hem.
'Heb ik toch een kleine contributie gedaan aan een leven.'

Plasingtitel

Ik weet niet wat er tijdens mijn afwezigheid allemaal op blogspot is gebeurd, maar ze spreken mij nu gezellig in het Afrikaans toe. In plaats van publiceren is het publiseer, in plaats van bewaar is het stoor, en voorbeeld is voorskou geworden en in plaats van sluiten kan ik mijn stukje nu toe maken.

Ik wilde net de dingen anders gaan aanpakken, had nog niet over de mogelijkheid gedacht om de zaken anders te benoemen en dat je er dan al bent.

Zondag

Klantenbinding

Mijn vader kan er maar niet over ophouden. Over al die dikke, domme meisjes van Albert Heijn. En dan gaat hij toch nog maar weer een boodschap doen.

Labiele piemel

Tot het weer kan

Niet zomaar

We moesten vanuit de wachtkamer van de eerste hulp door een ruimte lopen waar een mevrouw gehecht werd. Ik was al wankelig, maar die aanblik maakte me nog minder stabiel.

Ik werd in een glazen vitrine gelegd, aan allerlei apparaten gekoppeld, kreeg zuurstof, er werd een hartfilmpje gemaakt, op me getikt en geklopt, ze stelden de meest idiote vragen, mijn hele borst en buik en schenen stopten ze onder de plakkers en draden, geen idee meer waar dat voor was, er werd geconstateerd dat ik koorts had, er werden ik weet niet hoeveel buizen bloed afgenomen, thoraxfoto's gemaakt, en ik dacht intussen alleen maar: nou nou, jongens, zo beroerd voel ik me nou ook weer niet.

Na al deze handelingen lag ik gekreukeld op het bed, mijn haar scheef, bril uit model, met zo'n zilveren zuurstofsnor op, gekeeld door rode, groene en gele draden.
Ik wilde even van T weten hoe ik er bij lag.
'Zie ik er schitterend uit?'
'Daar kan ik alleen maar een positieve melding van maken,' zei hij. 

Na al die drukke moeite van zoveel mensen (zeven) en na drie uur daar gelegen te hebben, was ik toch opgelucht dat ik iets had wat er toe deed en waar ik dan niet meteen aan dood zou gaan. Dat is wel beter dan afscheid nemen met: 'Toch bedankt.'