Altijd een oplossing

Ik vertel W dat mijn idee dat ik in december alweer een fijne rattenkop zal hebben, gezien de verkregen informatie toch te optimistisch blijkt.

W: 'Dan wordt het Happy New Hair.'

De andere kant

Ik zie voor het eerst een reclame die begint met de achterkant van een man, en ik herken onmiddellijk de billen van Jort Kelder. Dat vind ik op zich best opmerkelijk. Maar zo is het.

Vorig jaar ging een opdracht voor een programma aan mijn neus voorbij, omdat de producent het gevoel had dat het niet zou klikken tussen Jort en mij.
Dat lag dus niet aan de billen van de heer Kelder. 

Verlicht

Tijdens de storm waaide mijn Buddha weg.
Dus toch.

Zo is het

In de vroege ochtend hoor ik opeens de buren losbarsten in een onvoorstelbare goede ruzie. Dat vertel ik mijn ouders. En ook dat ik steeds meer op mijn vader begin te lijken, want ik zette even een deur op een kier om de teksten goed op te kunnen vangen.

Mijn vader, beledigd, 'Je begint steeds meer op mij te lijken?! Dat heet interesse in de medemens! En je bent goddomme schrijfster, dan moet je je op de hoogte houden.'

Zondag

Niet maakbaar

Een publieke figuur kreeg de opdracht om meer met haar tieten vooruit te gaan staan.
Haar commentaar: 'Dat kan ik helemaal niet, met mijn tieten vooruit.'

In de winkel

Ik was lang niet in de boekwinkel geweest, maar de boekhandelaar was jarig en hij beloofde een koekje bij de thee. Dat bleek een zompige bastogne die hij in de ijskast had bewaard omdat het open pak stamde uit maart en hij dacht dat de koekjes zo beter tot hun recht kwamen.

Ik was daarover nog met hem in discussie, toen er een man binnenkwam. De boekhandelaar sprak hem aan op een klein plukje haar dat rechtop stond.
'O, staat het weer verkeerd?'
'Dat kun je zeggen, ja,' antwoordde de boekhandelaar alsof hij persoonlijk beledigd werd. 'Je gebruikt toch geen gel? Want dat vind ik niks, gel.'
De klant ontkende en rekende af.
Toen hij wegging zei de boekhandelaar: 'En je weet het hè, die pluk.'
De man wist het nog en wenste ons een prettige dag.

De boekhandelaar ging weer zitten.
'Je ziet dat ik nog niets van mijn klantvriendelijkheid heb verloren.'

De geneugten van een verborgen wereld

Vandaag dronk ik koffie met R, die ik langer dan zeven maanden niet had gezien.
Zijn commentaar: 'Je ziet er erg goed uit voor iemand die lijdt.'

Toen we vertrokken goot het. Hij wilde weten of ik een paraplu wilde lenen.
'Nee hoor, ik doe thuis mijn haar toch af.'

Op een witte dan?

Met W neem ik het kopje Sinterklaas even door.
Shepherd: 'We don't go around saying all whites look like this, all whites look like that. We don't do that.'
Ik hoop dat er iemand even tegen het Vereneke zegt: We neither, babe. 

Maar W had een constructieve bijdrage. De oplossing. Op mijn aandringen gebruikte hij ter plekke zijn contacten om dicht bij Eberhard te komen. 
Ik verwacht dat hij morgen wordt uitgenodigd op het stadhuis.
Verder verwacht ik dat hij elk jaar naast Sinterklaas de stad in moet komen rijden.
Op een donker paard.
W vertelde me nu al dat hij daar totaal geen zin in heeft.

Kennismakingsgesprek

O (10) komt mee met I. Hij opent het gesprek.
'I heeft het me op school verteld.'
Ik knik.
'Van je kanker. En je had ook eh..."
'Chemo. Klopt. Maandag was gelukkig de laatste.'
'Dus de kanker is nu weg.'
'Ja.'
'Wat fijn voor je. Ik heb suikerziekte, scheve voeten en een bril.' 

ICE

Ik mag in I's (10) bed en voor het slapen gaan legt hij even uit waar ik allemaal gebruik van kan maken. Een ster aan het plafond die ik aan en uit kan doen, maar ook gewoon zacht kan laten branden, Donald Ducks die ik mag lezen als ik niet kan slapen, 'hou je van Lego? Dat staat daar', en 'ik denk niet dat het gebeurt, maar stel je krijgt een overstroming, dan zijn hier mijn waterschoenen.'

Pavlov

Ik voelde me niet zo goed, maar gelukkig kwam S voor mij koken. Ik deed open zonder haarband, met bril, muts tot ver over mijn oren, anders lijk ik op Dopey.

Ik had S vijf weken niet gezien. Het eerste wat ze zegt is: 'Als ik jou zie dan heb ik zo'n zin in drank.

Out of key

Omdat mijn huurders om 6 uur 's ochtends vertrokken, checkte ik niet uit. Ik had ze op het hart gedrukt de sleutel op de tafel te leggen, en natuurlijk de boot niet af te breken. Dat was geen probleem, ze waren responsible people.

Vanuit de boshut ging ik gisteren met 1 vuilniszak, vier pastic tassen en een labtop op de fiets zitten terwijl het hoosde. Ik was binnen de kortste keren totaal doorweekt. Wind tegen. Het was best zwaar. Maar ik hield mezelf goed door te praten zoals de winnaar van Expeditie Noordpool dat deed: Je kunt het, nog even, doorzetten, je doet het goed, enz. Er was toch geen hond op straat.

Het verlangen naar een warme douche werd steeds groter. De ongerustheid ook. Iedereen zegt de hele tijd dat mijn weerstand 'natuurlijk' nul is en vandaag is mijn laatste chemo die ik voor geen goud wilde missen door een griepje. Dus werden de gesprekken met mijzelf dwingender.

Alsof ik de hoofdprijs in ontvangst ging nemen opende ik mijn voordeur. Probeerde dat althans. De responsible people hadden de sleutel erin laten zitten.

Zondag

Mister

E komt langs in de hippiehut. Ik was bezig met bomen zagen en uitgraven. Hij deed meteen gezellig mee en installeerde ook nog even mijn gereviseerde kachel.

Tijdens het eten vraagt hij of ik nog blog.
'Ik houd het nu een beetje in de gaten, maar ik kom er nooit in voor. Laatst had je het over E, ik denk nu gaat het over mij, maar dat was ik helemaal niet.'
'Wil je dat graag, dan?'
'Ja.'
'Met foto erbij?'

'Ik wil een Mr. Big zijn. Of is dat te hoog gegrepen?'

Baggeren

R sms't om te weten of ik het goed heb gehad. Maar ook dat de buurman die tussen ons in zit, degene van het beboste huisje en de harde stem, is gaan baggeren. Ze zag hem in zijn blootje, op een zwarte slip na, druk bezig in de modder. 

Ik laat dit beeld eens heel goed tot me doordringen. De buik, het zwart, het galmen. Maar goed dat niemand mij van te voren heeft gevraagd om te kiezen tussen het Alhambra of L in zwarte onderbroek. 

Zondag

 

T/m 9 oktober

Gordijnen dicht

Ik vertel de taxichauffeur dat ik nogal beeldend gedroomd heb van Matthijs van Nieuwkerk. Normaal gesproken onthoud ik nooit dromen, maar deze was zo goed, dat mijn onderbewuste het waarschijnlijk zonde vond om al dat moois verloren te laten gaan.

De chauffeur vond er niet veel aan, aan die hele Van Nieuwkerk niet. Zij droomt regelmatig dat ze in haar taxi rondrijdt met de gordijntjes dicht. Waarom was haar een raadsel, want ze had er totaal geen lol in. En dan was de brug ook altijd open.
'Doe mij die Van Nieuwkerk van jou dan maar. Das toch net een tikkie beter dan rondrijden met de gordijnen dicht.'