Links rechts

De boksleraar zei dat ik met hem de ring in moest, terwijl er 20 mannen aan de warming up bezig waren. Hij was niet het vriendelijke type.
Hij deed het voor. Ik deed het na. Maar hij stopte me telkens na twee klappen al.
'Je houdt je adem in. Door.'
Klap klap.
'Stop maar. Kin op je borst.'
Klap
'Stop. Je hand naast je kin.'
Kl
'Je ademt niet!'
Klap klap
'Je moet instappen!
IN-STAP-PEN!
Kl
'Hand naast je hoofd!'
Toen raakte ik geïrriteerd.
Links, rechts, links, rechts, rechts! Bam, bam, bam! Hij zei niks meer. Ergens in mijn achterhoofd had ik het gevoel dat hij dit misschien expres deed, maar ik hou er niet van. Ik gedij meer in een vriendelijke aanpak. Ik moest de ring uit. Meedoen met de mannen.

Ik nam me voor nooit meer terug te komen. Ik moest nog anderhalf uur (echt, zo'n les duurt 2 uur).
Maar de mannen waren schatjes. We moesten elkaar om de beurt verrot slaan in groepjes van drie. Elke keer een andere oefening, elke keer twee andere mannen. Als ik het niet meteen oppikte, legden ze het rustig uit en als ik moest verdedigen: Links, rechts, hoek, hoek, lever, kin, dan deden ze zo voorzichtig dat ik mijn lever op tijd kon beschermen.
Ik kreeg er lol in. Sloeg. Steeds harder. 'Auw!' brulde de man van 1.90 en hield zijn handschoen voor zijn gezicht. Ik schrok me rot.
Hij lag dubbel.
Dacht ik echt even 1 seconde dat ik een natuurtalent was.

'Dus jij werd vanmorgen wakker en je dacht: kom, ik ga es boksen?' werd me na afloop gevraagd.
En buiten was een man die in de les nog een staartje had, getransformeerd naar een nerd met bril en haar tot zijn schouders. 'Zien we je weer?'
Ja. Ze zouden me weer zien. Ik kan niet tegen geweld op tv, maar mijn linkse is fenomenaal te noemen. De spierpijn die ik meteen na de les al voelde opkomen ook. 

Een 90 graden wasje

De huurder gebruikte 7 handdoeken, 2 theedoeken en 3 washandjes in 5 dagen. Ik peins over mogelijke gewoontes en stop daar onmiddellijk mee als B een imaginaire handdoek tussen zijn benen doorhaalt. Had ik nog niet eens aan gedacht, maar nu krijg ik het niet meer uit mjn hoofd. En die washandjes ook niet. 

Zes stappen tot de koningin

M kwam borrelen. Zij vindt dat ik Máxima moet uitnodigen voor mijn boekpresentatie. Omdat het Prinses Máxima Centrum (voor kinderen met kanker) toch niet voor niets zo heet.
Het leek me, zelfs voor een oeroptimist als ik, toch een onhaalbaar plan. Maar M hield vol. Het was voor Maxima heus beter dan al die vervelende kredietdingen die ze deed. En die agenda veegde ze wel leeg, als ze er zin in had.
Ik ben om.
Iemand het mailadres van onze koningin?

Ontgiften

Ik ben vandaag precies 1 week alcoholloos. Dat is best een prestatie, met borrelaars over de vloer die aangebroken flessen achterlaten, terrasjes, en feest tot diep in de nacht.
Toch valt het me wel mee. Behalve het opstaan. Dat is een regelrechte ramp. Ik ben moe alsof ik minimaal één fles wijn achter de kiezen heb. Compleet met een stalen band om mijn hoofd.
Des te beter dat ik eens stop. Mensen om me heen adviseren veel thee en nog veel meer water. Ik doe het. Maar weet zeker dat ik nu kans maak op een watervergiftiging, terwijl ik net zo lekker aan t ontgiften was.

Zondag

En dat voor 17 euro

Op een feest ergens ver weg bedacht ik dat ik toch maar mee zou rijden naar Utrecht. Vanuit daar moest ik de trein van 02.07 naar Amsterdam halen, en worstelde me door dronken, schuinlopende, met bloed doorlopen ogen, lallende jongeren. Als je er opeens middenin zit, besef je je pas dat dit elk weekend gaande is. Het uitgaanspubliek op de terugweg.

Arme conducteurs. 

Omdat ik op het feest mijn gevoel voor tijd zo volledig was kwijtgeraakt, had ik niet beseft dat er om drie uur geen treinen naar Sloterdijk rijden.  

Een woest zwijgende Indiër reed mij door de nacht, terwijl ik uit alle macht probeerde een positieve open houding te veinzen waardoor de stemming in de taxi wat losgetrokken kon worden. 

Met geen mogelijkheid. 

Zo maar niet oud worden

In de trein kwamen vier vrouwen van begin zestig binnen. Veel lawaai. Gekakel, eigenlijk. Ze bespraken uitgebreid waar ze precies zouden gaan zitten, wie waar, waarom en voor- of achteruit.
De volle coupe was meteen wakker.

Ze praatten te hard, vonden zichzelf maar wat grappig. Het werd niet gezegd, maar het waren duidelijk wat-zijn-wij-toch-een-vrolijk-groepje-gekke-vrouwen-bij-elkaar.
Ik zag een vrouw die achter het groepje zat, oortjes in doen, en aan de andere kant zakte een man wat verder onderuit. Ik had moeite me te concentreren op mijn boek en dat werd onmogelijk toen ze gingen bespreken of ze al dan niet even een liedje zouden repeteren.
Er werd over ons gesproken alsof we er niet waren. 'Ach, dat vinden ze niet erg. Ze begrijpen het heus wel. En we zingen toch mooi?'
De vrouw met de oortjes ving mijn blik. Haar ene wenkbrauw ging omhoog.
Ik verkeerde nog even in de veronderstelling dat ze echt zo ver niet zouden durven gaan, maar er werd al aangeheven.
Een pensioenlied voor een vrouw - waarschijnlijk ook zo'n leuke opgewekte malle meid die maar niet ouder wilde worden - die peuterjuf geweest, maar toen plotseling een gezin wilde stichten, en dat dan ook deed, ja, dat was me er eentje, ze voerde het huisvrouwschap manmoedig uit, zat clubjes voor en zette kopjes thee voor diverse kinderen en aanloopkinderen, enzovoorts, alsof de vrolijkerd zelf geen idee had van het leven dat ze had geleid en nu met schapenogen knipperend om zich heen keek, verontrust door deze samenvatting.
Ik vind de blik van de vrouw met de oortjes. Ze haalde lichtjes haar schouders op.

Bloemen in 't kwadraat

Wat is de geëigende plaats om Tweedehands bloemen te verkopen?
Precies.
Daar waar ze eerstehands verkopen.

Op naar schitterende bloemenwinkel Jemi. Daar werd ik hartelijk ontvangen door M, die het wel een mooi idee vond. Dus binnenkort wordt het: 'Wilt u misschien een bundeltje Tweedehands bloemen bij uw bosje?'

Zonder gage

Toen het 's avonds eindelijk even droog was, ging ik de straat op en deed ongewild mee met een commercial met 1 toeschouwer, en 1 dader. Een Audi scheurde langs, vertraagde heel even, een fractie, toen de enorme golf water op mij uiteenspatte, ik 'Godverdomme, hufter,' zei en de toeschouwer totaal niet reageerde, maar rustig verder ging met zijn telefoontje. 

Aardse hulp

Het is een regel- & opruimdag. Daar hoort onder meer het bellen van Ikea bij. Ik deed meer dingen tegelijk en was er niet bij met mijn gedachten.
'Goedemorgen, is het mogelijk een nieuwe set schroeven te krijgen voor het spijlenbed dat ik tweedehands kocht, of is dat science fiction?
De Ikeamevrouw kreeg de slappe lach. Maar verzekerde mij toen dat dat geen science fiction was. En deed vervolgens erg haar best.

Zondag

In de vertraging

Tussen alle luidruchtige gigantische sloepen en rondvaartboten die aan mijn raam voorbij gaan, is er een bij die ik koester. Het is een afstands overnaadsbootje, met het met algen aangeslagen dekzeil omhooggeklapt. De man zit aan stuurboord achter het roer, en de vrouw - altijd op precies dezelfde plek - aan bakboord. Zij heeft altijd hetzelfde aan. Ongeacht het weer. Een rode jas en een ouderwetse breedgerande hoed op. Ze heeft knalrood haar.
Het plaatje is uit een andere eeuw.

Ze varen bijna elke dag langs. Sinds een jaar zwaaien de vrouw en ik naar elkaar. Zij doet dat verlegen. Aarzelend. Alsof ze met het contact maken iets van zichzelf weggeeft wat ze liever bij zich zou houden.
En altijd, altijd, raak ik vertederd en vrolijk tegelijk.

De eenzaamheid van gangen

En hoe!

Het feest was goed op gang. I en ik hadden ons wel verwonderd over de pisbak die op slechts enkele meters van de dansvloer verwijderd was. Toch waren er mannen die er gebruik van maakten.
Een voor mij onbekende man hing achterover, zwaaide op de maat van de muziek zijn armen wild door de lucht, zijn heupen onbewogen.
I en ik deden een lesje biologie.
'Je moet zo'n ding toch vastpakken?'
Terwijl wij twijfelden over de fysieke haalbaarheid van het gebeuren, was de man in topvorm. Even moeten plassen weerhield hem er echt niet van gewoon door te feesten.
I en ik keken elkaar even aan.
Blijkbaar niet.

Vier sterren

Onthutsend goed geschreven... 

Daar kan ik weer even op voort.

Doe-het-zelf

De overbuurvrouw maakte een ingenieus anti-aanrand, c.q. verkrachtings-, dan wel inbraaksysteem. Gaas voor haar raam. Ze had er goed over nagedacht.
Het gaas was groen. Dat verwacht een verkrachter niet. En hij ziet het evenmin.
Of ik ook wat gaas wilde hebben. Kon ik tenminste met een gerust hart met ramen open slapen.

Ik had al een persoonlijk alarm gekocht, waarvan het meisje van de Gamma zei dat het echt ongelofelijk hard was. Maar dat bleek niet meer dan wat schraal gepiep voort te brengen. En toen we het testten, kwam het geluid niet voorbij de grenzen van mijn tuin.
Het sportfluitje dat al langer naast mijn bed ligt, werd al helemaal niet serieus genomen.

Dus gaas.
Ik nam me voor dit goed aan te pakken. Net nieuwe kozijnen. Daar moest eerst het hang- en sluitwerk op gemonteerd. Ik was al gewaarschuwd dat ik dat beter niet zelf kon doen, maar vier verkeerde gaten later en wat ruimtelijk inzicht rijker, zaten er dan toch een uithouder en een handgreep op.
Toen het gaas.
Ik nam me weer voor het goed aan te pakken.
Netjes werken. Met rolmaat.
Ik begon heel goed. Maar toen kreeg ik er lol in en vergat het secure werken. En vooral het vooraf nadenken voor ik ergens de tang in zette.
Het werd een schitterend kunstwerk. Waar een verkrachter de slappe lach van krijgt. 

Thumbs up

Er is hier op de tuin een alarmapp. Plotseling is dat nodig, want er zijn nu al twee keer insluipers (geweldig woord) geweest.

Op een nacht zag een vrouw een paar benen door het raam komen. Die benen werden afgeschrokken door haar gegil, politie was er snel bij, maar de benen zijn niet gevonden.

Een paar dagen later is een vrouw aangerand. Het begint dreigend te worden. Het hek van het park sluit niet goed, dus het wordt verkrachters en inbrekers wel heel makkelijk gemaakt. 

Maar dan de app. Iemand vraagt of het klopt dat er een vrouw is aangerand. De beheerder reageert dat het een alarmapp is voor directe calamiteiten. 

Dat had hij beter niet kunnen doen. 

Een aantal vrouwen gaat helemaal los. Hoe hij erbij komt dat dit geen calamiteit is. 

De beheerder legt het nog een keer uit. Dat dit een app is voor direct gevaar. Niet voor commentaar op het gevaar dat geweest is. 

Dat valt niet goed. 

Het wordt opeens een mannengedachte genoemd. 

Er wordt gedreigd met het verlaten van de groep. 

Boze vrouwen haken aan. Beledigde vrouwen haken af. 

Inmiddels zijn we 17 appjes verder.
Het wordt nog maar een keer uitgelegd. Dat dit alleen voor calamiteiten is. Commentaar en duimpjes omhoog zijn niet de bedoeling. 

Stilte. 

En daar ging toch nog een duim omhoog...

En nog een. 

Wuh Wei

Op een tv-borrel met select gezelschap - waar ik door S binnengesmokkeld was - ontmoette ik de bekende H. Ik dacht dat het goed voor hem zou zijn om Tweedehands bloemen te lezen. Dat vond hij ook, maar hij wilde niet dat ik iets deed. Alleen een mail met mijn naam sturen, want morgen zou hij dit natuurlijk allemaal weer totaal vergeten zijn, en dan zou hij mij wel eens gaan researchen. 

Dat wordt nog een lastige.