De terechte ex

Mijn broer heeft er weken geleden een mail uitgegooid. Of wij foto's van onszelf al dan niet met partners wilden inleveren voor de familiekalender.

Niemand van ons gaf nog gehoor aan deze oproep, dus ging T zelf maar eens aan de slag. Maar in de stapel oude foto's kwam hij alleen maar onze ex'en tegen. Daar werd hij erg vrolijk van.

Nu krijgen we de 'Gelukkig net niet gered' kalender.

Voornemen

Ik zat in de wachtkamer te wachten op mijn naam. De arm met de hand eraan was al uitgestrekt toen ik nog ver van hem verwijderd was. Het duurde eindeloos. Ik moest de oceaan nog oversteken terwijl hij al helemaal klaar was om me te ontvangen. Hij verslapte niet. Niets in de uitgestoken arm verried dat hij het te lang vond duren of dat hij spijt had zo vroeg met steken te zijn begonnen. 

Hoeveel gedachten er in een paar seconden niet door een hoofd kunnen gaan. C.q. het mijne. En hoe de tijdsinschatting aan de hand van die hoeveelheid gedachten wordt gerelateerd.

Ik ben nogal een neuroot in die dingen, mensen vooral niet op mij laten wachten.
Maar dat zou ik eens moeten doen, gewoon als oefeningetje. En dat dan vooral heel normaal vinden, anders krijg je stront.

Ik voorzie een goed voornemen.

Biljarten

De man spreekt E aan en zegt: 'Wat heb jij dat goed gedaan. Zo'n prachtige vrouw meegenomen.' Mij keek hij geen moment aan.
Via de band spelen. Wat vind ik dat leuk.

Tegenstelling: de andere kant van hetzelfde

Ik had er niet op gerekend, maar in deze periode komen de gedachten aan vorig jaar erg naar boven. Aan hoe ik tegen het openzagen opzag. En hoe bang ik was. Niet voor de dood, daar zat ik oprecht niet mee. Dat zou de luxemanier van eruit stappen zijn, zo onder narcose. Maar voor half eruit komen. Of gigantisch veel pijn. Of dat ik vanwege complicaties meteen nog een keer onder het mes zou moeten, zoals S overkwam.

Zo vol spanning als het toen was, zo leeg lijkt het nu. 

Relativiteitstheorie

T en ik hebben het over ons leven. We zijn daar niet tevreden over.
Ik: 'Zou ik dan schilder zijn ipv schrijver?'
Hij: 'Nee. Je bent gewoon allebei. Een dubbeltalent.'
Ik begin er wel lol in te krijgen en zeg: 'Ik kan ook heel goed boetseren.'
T: 'We kunnen dus rustig spreken van een tripple talent.
Hij denkt diep na. 
'Ik kan alleen maar vrouwen versieren. Daar hoef ik niets voor te doen. Die komen vanzelf naar me toe.'
'Dus zelfs dat kun je niet.'

We hebben minstens vijf minuten de slappe lach gehad.

Eindejaarsgedachte

De verzekering van dit jaar heb ik er in ieder geval uit.

FB

Ik zit op FB en opeens zie ik staan: Hoe voel je je, Caroline?
Vroeger was het: Wat ben je aan het doen? Dat is niet zo indringend. Die tekst kun je met een gerust hart negeren. Maar als een applicatie opeens echt geïnteresseerd is in mijn stemming, dan moet ik toch wel iets.

Oké dan.
Heb ik het even op een rij gezet en toch maar voor mezelf gehouden.
En dat is goed. 

Zondag

Goddank

337 dagen na mijn operatie spreek ik met 'mijn' cardio-thoracaal chirurg. Hij belt om 19.30 terwijl ik met een glas bij de open haard zit.

Zijn computer doet moeilijk dus krijgt hij mij er niet uit. Door die langzame computer zitten we meer dan een kwartier met elkaar aan de telefoon.
We kletsen wat, wel over medische dingen natuurlijk, anders raakt zo'n man van zijn apropos, maar intussen denk ik, zal ik hem vertellen hoe blij ik met hem ben. Dat hij zijn hand in bedwang heeft gehouden en er niet 1 mm naast zat?
Ik doe het niet.

Het vooroordeel over deze beroepsgroep is dat ze arrogant zijn en zich god wanen.
Zijn stem klinkt veel jonger dan ik me herinner. Hij lacht om mijn grappen. 

Ik wil hem eigenlijk nog even wijzen op het feit dat hij weliswaar de zaag in mijn borstbeen heeft gezet, maar dat het resterende deel toch ook wel de moeite is.
Ik doe het niet. Hij kiest niet voor niets voor selectieve onderdelen die blootgelegd worden tussen de lakens. Zo iemand moet ik niet met iets menselijks als een hoofd lastig vallen. Maar het mooie was dat hij wel zo klonk. Niks goddelijks aan.

Eenentwintig

We zouden toch mooi staan te kijken...

Vraag

Als vandaag op gisteren lijkt, zullen we het dan eens over morgen hebben?

intermediair

Reciprociteit

Vandaag werd er weer gebroken. Ik ben gek op voor-tijdens-en-nafoto's. Waarschijnlijk omdat je dan pas goed ziet hoeveel werk er is verricht.

Het was weer fijn. Ondanks reciprozaag (nieuw) die het na 7 keer zagen al begaf.
Ik had het kunnen weten. Gereedschap met zo'n naam...

Selectiviteit

Eén op de drie Nederlanders gourmet tijdens de kerst. 
Ken ik dus alleen maar die twee op de drie anderen.

Is het nou erg dat ik dat niet zo erg vind?

Under the apple tree

We waren heerlijk aan het met de grond gelijk maken.
Omdat ik te weinig kracht had, brak ik een aantal planken doormidden zodat ik het in twee delen wel voor elkaar kreeg. Zag ik dus net te laat dat ik een potentiële fantastische tafel aan stukken trok.

Dan maar smal maken of misschien kort en breed, maar A zei dat ik er gewoon een aantal andere planken op moet timmeren omdat deze afmeting zo goed is.

Het mooie vind ik dat die gedroomde lange tafel onverwacht uit het dak kwam zetten.

Vanaf april wordt het weer open tuin. De schuur ligt plat en de appelboom is inmiddels ook gesnoeid. De tafel komt er onder te staan.
Natuurlijk. Ik hou je plek wel vrij. 

Zondag

Kenners

In het Stedelijk hing alleen maar bekend werk. Misschien was het daarom dat mijn laarzen net zo intensief bekeken werden als de schilderijen. Zoals het hoort gepaard gaand met een snobbyblik die aangaf niets, maar dan ook echt helemaal niets met dit werk te 'hebben'.

De toegang missen

Troostontwikkeling

Ik heb W aan de telefoon die relativerende dingen tegen me zegt omdat de aankomende periode er totaal anders uitziet dan op verheugd.
Ik vertel dat ik de stad in ben geweest en als troost een onvoorstelbaar lelijke lamp heb gekocht. Met een elf.
'Dat geeft niets. In je huisje past alles.'
'Ze geeft drie kleuren licht.'
'O, gadver.'
'Precies. Het erge is dat ik nog vroeg of dat uitgeschakeld kon worden, kon niet, en toen zei ik dat ik haar graag wilde hebben.'
'Nou ja, je was erg van slag.'

Het is lief, maar het biedt niet echt troost omdat ik weet dat ik onder uitstekende omstandigheden precies hetzelfde had gedaan.  

ps: sinds gisteren is mijn smaak alweer zo ontwikkeld dat ik haar mega prachtig vind.
Inclusief de drie kleuren.
En die grote voeten had ik inderdaad over het hoofd gezien.
Soit.

Zonder Zuidwester

Er ligt een briefje in mijn brievenbus.

Regen in uw boot?
Ik bied u waterdichte oplossingen.

Namens mijn boot ben ik toch wel beledigd.
Een beetje water op het dak wil nog niet zeggen dat ik hier binnen in de regen zit.

Kortom: de schrijver van het briefje heeft er geen kaas van gegeten.
Nooit inhuren dus.
En dat is een waterdichte redenering.

Uitspraken

Man bijt hond is het mooiste inspiratieprogramma wat je je maar kunt wensen.

Een man wordt geïnterviewd, die vindt het wel goed dat het regionale programma dat hij presenteert kans heeft om op ned 3 uitgezonden te gaan worden. Dat is mooi. Een beetje kwaliteit.
'Is dat er nu niet dan?'
'Jawel, maar het is heel etalitair.'

Een vrouw waaraan gevraagd wordt hoe het met haar dochter gaat, antwoordt:
'Ze heeft het niet makkelijk van binnen.'

Daarna een interview met twee zusjes van vijftien.
'Jullie zijn een tweeling?'
'Ja.'
'Hoe lang al?'
'Ons hele leven.'

Dan hoef je zelf toch niets meer te verzinnen.

Structureel gebruik

Ik klaag bij mijn redacteur over mijn karakterstructuur en de daaruit voortvloeiende consequenties voor mijn leven. Ook al weet ik dat dit soort gevoelens goed bruikbaar zijn voor mijn nieuwe verhaal.

Hij: 'Maar je begrijpt dat je jezelf en je hele wezen inmiddels als instrument van de participerende observatie hebt ingezet? Dat kan niet elke schrijver zeggen. Ik vind het wat.'

Heb ik opeens niets meer te klagen. 

Zondag

Oud geloof

De kerk was groot en koud en de muren waren helemaal vol geschilderd met uitgemergelde taferelen die je sowieso elke lust tot leven ontneemt. De dienst duurde eindeloos, dus heb ik elke schildering uitgebreid kunnen bekijken, als de pastoor mij tenminste niet afleidde met zijn teksten en gezang.

Tot op het bot verkleumd moesten we wachten tot de crematie zou beginnen, in die tijd aten F en ik heel snel een broodje kroket terwijl we zin hadden in witte wijn en zalmsandwiches.

Daarna nog naar het huis van de overledene. Ik vroeg aan haar achterkleinkind of ze vaker op begrafenissen was geweest. Was ze niet. Deze was tenminste de eerste die ze zich herinnerde.
'En, hoe herinner je je deze?'
'Vooral heel zielig. Ik vond dat rare koekje zo gek smaken.'
'Was het vies? Ja, dan vind ik dat ook erg zielig. Ik heb het niet geproefd.'
'Waarom niet?'
'Omdat ik niet geloof.'
Ze kijkt me aan, ze kent me niet, dus weet niet zo goed wat ze moet denken.
'En omdat ik geen zin heb in oude koekjes.'
Ze lacht. Daar kan ze zich van alles bij voorstellen. Gerustgesteld gaat ze weer spelen.

Diepere laag

Het achterhouden van informatie is niet mijn beste kant. Stel mij een vraag en je krijgt antwoord. Daarom ben ik voor de zekerheid zelf maar redacteur geworden, anders was het geen doen. Wie vragen stelt kan geen antwoorden geven.

Het gesprek met de hoofdredacteur was weer zoiets. Hij stelt een vraag, zegt daar nota bene ook nog bij dat ik geen antwoord hoef te geven, wat doe ik: compleet met alle details.
Het zonder scrupules werken aan een intens mysterieus voorkomen staat nu bovenaan mijn lijstje. 

Ooit zei een vrouw - die eigenlijk nog erger was dan ik - tegen mij dat 'wij' in feite heel introvert waren. Daar heb ik heel lang over nagedacht. Of dat waar kon zijn. Dat ik diep in mijn hart zo introvert ben als de pest, alleen dat niemand dat doorheeft.
Zou mij eigenlijk niets verbazen.

Nieuw

Het was gisteren pas tegen vijven toen ik plotseling besefte dat het precies een jaar geleden is dat ik hoorde dat ik opengezaagd moest worden en dat ik de hulptroepen belde en zat te bibberen op de bank.

Intussen heb ik een nieuw hart, een nieuw litteken, een nieuw huisje met nieuwe tweedehands spullen, een nieuwe bron van inkomsten, een rioolaansluiting, een tweede boek, een derde in de maak, een nieuwe liedtekst op cd en podium, een schrijfbeurs en loste ik een aantal verborgen gebreken op.

En ik maar denken dat er zo weinig gebeurt in mijn leven. 

Verlanglijstje

Beste Sinterklaas,

Ik ben redelijk tot zeer lief geweest dit jaar. Daar zou ik graag het volgende tegenover willen stellen:

1. Dat u een leuke man blijkt met
2. hersens en humor
3. u mij meeneemt
4. naar een café (vrijetijdskleding graag, anders wordt het te druk) met
5. goede wijn en
6. onverdeelde aandacht.

Mocht u denken dat dit veeleisend is, dan kan ik u zeggen: dit is nog niets!
Wacht volgend jaar maar af.

Personele problemen

Ik zat de hele dag achter mijn bureau, maar mijn personage wilde niet goed meewerken. Hij is al half opgestaan, zijn contouren zijn geschetst, hij scharrelt wat rond, hij heeft zijn slachtoffer al uitgezocht, maar hij wilde nadat hij haar had aangesproken niets meer doen. Geen zin meer. Hij bleef maar in de vensterbank zitten uitkijken over het plein.

Ik probeerde hem te verleiden door hem te laten bekennen wat het allerergste is wat hij in zijn leven heeft gedaan. Daar wilde hij dan nog wel even, al was het kort, iets over zeggen, en het was inderdaad wel heel erg, maar hij knoopte er geen vervolgverhaal aan vast. 

Toen ik hem naar buiten stuurde om een staatslot te kopen, wat hij eigenlijk niet nodig heeft want hij is mega rijk, liep hij de verkeerde kant van de straat uit.
Hij is nooit in de winkel aangekomen.

Inleven

Het verhaal dat ik schrijf is vanuit het perspectief van een niet zo'n geweldig aardige man. Dat maakt mijn dagen erg interessant, moet ik zeggen. Bij alles denk ik: hoe zou hij deze situatie misbruiken, naar zijn hand zetten, ervan profiteren. Ik sluit de man in de lift op met een onbekende. Hoe komen ze eruit? Ik in ieder geval zeer vrolijk.

Intussen is het me wel duidelijk geworden dat ik een ongelofelijke brave borst ben. Dat kan echt anders.

Zondag

Dubbel

Ik denk er hard over om toch ook maar schilder te worden. Dan word ik binnenkort een dubbeltalent genoemd. Dat lijkt me wel wat. Dubbeltalent Ligthart.

Alleen al vanwege de klank van die zin. Dat kan toch ook. Een beroep kiezen op louter oorstrelende gronden?