Ik had er niet op gerekend, maar in deze periode komen de gedachten aan vorig jaar erg naar boven. Aan hoe ik tegen het openzagen opzag. En hoe bang ik was. Niet voor de dood, daar zat ik oprecht niet mee. Dat zou de luxemanier van eruit stappen zijn, zo onder narcose. Maar voor half eruit komen. Of gigantisch veel pijn. Of dat ik vanwege complicaties meteen nog een keer onder het mes zou moeten, zoals S overkwam.
Zo vol spanning als het toen was, zo leeg lijkt het nu.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten