K en ik telefoneren. Hij is precies wat ik nodig heb. Ik had gisteren op een rij gezet wat er allemaal is gebeurd dit jaar en wie er dood zijn gegaan of er gewoon niet waren, terwijl ik ervan overtuigd was dat we meer hadden dan alleen maar for better.
Hij vindt dat ik alleen maar moet bedenken wat ik wil, en als dat betekent: pats de deur dicht, dan is dat zo, al maak ik eventueel een fout. Niemand kan vanuit de kutsituatie waarin ik nu verkeer oordelen
over hoe ik het doe. En als dat al gebeurt, is dat vanuit een comfortabele positie.
Daar had ik nog niet aan gedacht.
'Wat is heb beste moment om een boom te planten? Twintig jaar geleden.
Wat is het een na beste moment? Nu.'
'Je wordt geschoren door het leven en dan moet je gewoon stilzitten.'
Aan het einde van ons gesprek bedank ik hem.
'Heb ik toch een kleine contributie gedaan aan een leven.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten