Nuance

Het is me gelukt. Ik heb in een cel gezeten en ik heb een isoleercel van binnen bewonderd. Ik schreef er al over, maar vanuit fantasie. Het ruikt er inderdaad naar ontsmettingsmiddel. Het is schoon. Het is kaal. Alles glimt. Er hangt een camera. En nog een. En nog een. Er is een informatiezuil met drie kanalen tv. En, wat ik niet wist, een verplicht uurwerk. Wat ik toen ik er zat opeens heel logisch vond. Het is een marteling als jij denkt dat er honderd minuten in een seconde gaan.

In de isoleer zak je diep weg in de zachte mat. Je kan tegen de muur opklimmen wat je wil. Toch krijgen ze het voor elkaar dingen stuk te trekken, kapot te maken. Er wordt dan gepraat over de agressiespiraal. Wat nieuw voor mij was is de manier van zelfmoord plegen met je t-shirt. Ik bespaar je de details. Maar ingewikkeld is het niet.

Tijdens de rondgang werden deuren geopend, met pasje, en stond ik in de lift voor de kooi, die ik eigenlijk nog nooit in een tv-serie heb gezien. De brigadier (goed woord) maakte een vergissing en liet me de luchtplaats zien. Stond ik opeens oog in oog met vijf arrestanten. Die zagen er niet heel benaderbaar uit. Nog geen dag geleden leek het me zo'n romantisch idee om arrestanten naar hun cel te begeleiden. Echt. Na de verhalen over spugen, urineren, poep op de wanden of over je zelf heen, heb ik mijn beeld een tikje bijgesteld.