Soms kan een ander de doortastendheid hebben die je zelf mist. Eind maart ontdekte ik al dat ijskast van de boshut stuk was. Maar een andere vinden die op gas werkt, vond ik zo'n ingewikkeld gedoe dat ik het voor het gemak negeerde. Maar na een maand zonder was het iets wat toch wel dringend werd. Nog steeds ondernam ik geen actie.
Zondag kwam M eten en vroeg of ze rood of wit moest meenemen. Ik meldde dat als ze wit wilde het een gekoelde moest zijn. Haar reactie was: 'Zal ik even voor je zoeken?' Binnen tien minuten had ik een link met een goede optie. En ze bood ook nog aan om met de auto te komen zodat we het ding tegelijk even in Sint Pancras op konden halen,
Ze had geen idee hoe onwaarschijnlijk opgelucht ik was. Soms krijg ik het moeilijk voor elkaar te vragen om dingen die de ander wellicht vervelend vindt: een lift, tilhulp, inspanning. Zij gooide alles tegelijk in mijn schoot. Laadde de zware oude op een kar, sjouwde de nieuwe de tuin op, hielp hem aansluiten, schroefde toch nog even de topplaat van de oude af, manoeuvreerde net zo lang met blokken tot hij steady op de nieuwe lag en ik er veilig op kon koken.
Toen dat allemaal achter de rug en we aan de wijn zaten, belde ze haar vriend. Om het elektriciteitsprobleem -omzetten 220 naar 12 volt - voor me op te gaan lossen.
Aan het einde van de avond had ik zin om haar voeten te kussen.
Echt.
Om daarna een fijn potje te gaan zitten janken. Het kwam er alleen niet van omdat de nieuwe lampjes die op zonne-energie werken aangingen. Één grote kermis van flikkerende kleuren. Aan. Uit. Aan. Uit.
Ik dacht er sterk over om een stoel door het raam te gooien. Ik had eindeloos moeten wachten op de bestelling en dacht dat ik gewoon witte had besteld. Die middag had ik het snoer 'gezellig' door de blauwe regen gedrapeerd. Lastig om die er weer uit te krijgen. Niet volgens M. We moesten het maar meteen even doen.
Zondag kwam M eten en vroeg of ze rood of wit moest meenemen. Ik meldde dat als ze wit wilde het een gekoelde moest zijn. Haar reactie was: 'Zal ik even voor je zoeken?' Binnen tien minuten had ik een link met een goede optie. En ze bood ook nog aan om met de auto te komen zodat we het ding tegelijk even in Sint Pancras op konden halen,
Ze had geen idee hoe onwaarschijnlijk opgelucht ik was. Soms krijg ik het moeilijk voor elkaar te vragen om dingen die de ander wellicht vervelend vindt: een lift, tilhulp, inspanning. Zij gooide alles tegelijk in mijn schoot. Laadde de zware oude op een kar, sjouwde de nieuwe de tuin op, hielp hem aansluiten, schroefde toch nog even de topplaat van de oude af, manoeuvreerde net zo lang met blokken tot hij steady op de nieuwe lag en ik er veilig op kon koken.
Toen dat allemaal achter de rug en we aan de wijn zaten, belde ze haar vriend. Om het elektriciteitsprobleem -omzetten 220 naar 12 volt - voor me op te gaan lossen.
Aan het einde van de avond had ik zin om haar voeten te kussen.
Echt.
Om daarna een fijn potje te gaan zitten janken. Het kwam er alleen niet van omdat de nieuwe lampjes die op zonne-energie werken aangingen. Één grote kermis van flikkerende kleuren. Aan. Uit. Aan. Uit.
Ik dacht er sterk over om een stoel door het raam te gooien. Ik had eindeloos moeten wachten op de bestelling en dacht dat ik gewoon witte had besteld. Die middag had ik het snoer 'gezellig' door de blauwe regen gedrapeerd. Lastig om die er weer uit te krijgen. Niet volgens M. We moesten het maar meteen even doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten