Ik maakte een rare manoeuvre met mijn fiets en hinderde een vrouw die mij tegemoet kwam.
'Sorry,' zei ik.
'Geeft niet,' zei zij. En fietste door. En riep toen nog achterom: 'Leuke krullen!'
Daar werd ik erg vrolijk van.
Bij de kassa viel hij me al op. Een grote man met grijs haar dat rechtop op zijn hoofd stond en een wit leren jas. Hij kocht gigantische schildersdoeken. Toen ik uit de winkel kwam stond hij met die zes doeken bij zijn fiets, en ze wiebelden vervaarlijk. Ik vroeg of ik hem kon helpen. We raakten aan de praat. Hij bleek al 18 jaar een galerie te hebben waar ik regelmatig voorbij kom. Ik keek altijd naar binnen (fantastisch kleurrijk groot werk) maar deed de deur nooit open.
Het werd een mooi gesprek en binnenkort ga ik eens kijken.
Toen ik afscheid nam zei hij: 'En dank voor je hartelijkheid.'
Daar werd ik blij van.
In het Rijks hingen de post it's van De Botton. Sommigen enorm klein afgedrukt. Ik ging naast een meneer staan en zei: 'Dit zijn wel dingen voor mensen met een goede bril.'
Ik keek opzij en zag dat hij die op had. Waarschijnlijk dacht hij dat het nodig was, want hij antwoordde:
'En die heb ik.'
Ik ging met mijn neus op de post it staan. 'Ik heb goede lenzen.'
Dat geloofde hij niet.
Het werd een heel bril/kijk en ooggesprek.
Nog iedere dag check ik een aantal keer of ik een mooie dag heb, of zoals Stanley van de Camino altijd zei: 'Yesterday was the best day of my life, and today is going to be an even better one.'
En voor iedere dag dat ik niet naar het ziekenhuis hoef zeg ik even 'dankjewel.' Tegen wie weet ik niet. Doet er ook niet toe. Er is ergens vast wel iets of iemand die het leuk vindt om door mij bedankt te worden.
'Sorry,' zei ik.
'Geeft niet,' zei zij. En fietste door. En riep toen nog achterom: 'Leuke krullen!'
Daar werd ik erg vrolijk van.
Bij de kassa viel hij me al op. Een grote man met grijs haar dat rechtop op zijn hoofd stond en een wit leren jas. Hij kocht gigantische schildersdoeken. Toen ik uit de winkel kwam stond hij met die zes doeken bij zijn fiets, en ze wiebelden vervaarlijk. Ik vroeg of ik hem kon helpen. We raakten aan de praat. Hij bleek al 18 jaar een galerie te hebben waar ik regelmatig voorbij kom. Ik keek altijd naar binnen (fantastisch kleurrijk groot werk) maar deed de deur nooit open.
Het werd een mooi gesprek en binnenkort ga ik eens kijken.
Toen ik afscheid nam zei hij: 'En dank voor je hartelijkheid.'
Daar werd ik blij van.
In het Rijks hingen de post it's van De Botton. Sommigen enorm klein afgedrukt. Ik ging naast een meneer staan en zei: 'Dit zijn wel dingen voor mensen met een goede bril.'
Ik keek opzij en zag dat hij die op had. Waarschijnlijk dacht hij dat het nodig was, want hij antwoordde:
'En die heb ik.'
Ik ging met mijn neus op de post it staan. 'Ik heb goede lenzen.'
Dat geloofde hij niet.
Het werd een heel bril/kijk en ooggesprek.
Nog iedere dag check ik een aantal keer of ik een mooie dag heb, of zoals Stanley van de Camino altijd zei: 'Yesterday was the best day of my life, and today is going to be an even better one.'
En voor iedere dag dat ik niet naar het ziekenhuis hoef zeg ik even 'dankjewel.' Tegen wie weet ik niet. Doet er ook niet toe. Er is ergens vast wel iets of iemand die het leuk vindt om door mij bedankt te worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten