Ik herinner mijn dromen eigenlijk maar heel af en toe, maar vannacht zag ik heel helder en duidelijk de titel van mijn nieuwe boek.
Ik had een sterk verlangen bij een soort hippieachtige groep te horen, wat niet het geval was. Dat geeft goede emoties. Althans, voor het schrijven.
Zij lieten mij een foto zien waarop ze allemaal fantastisch gekleed, blij, gelukkig en overdadig opstonden. Boven de foto had iemand geschreven:
Er is altijd weer een ander soms
Ik keek naar de hippies, maar vooral naar de tekst. Die wilde ik gebruiken. En toen worstelde ik kort met het dilemma of ik zou vragen of dat mocht, met de kans op 'nee', of dat ik het gewoon zou doen.
Maar ik ken mezelf - zelfs in mijn dromen - en realiseerde me dat zodra een toekomstige interviewer mij zou vragen hoe ik aan de titel kwam, ik onmiddellijk zou zeggen dat het van de hippiegroep kwam (Ik werk nog aan mysterieuzer worden). Dus beter maar gewoon toestemming krijgen.
Het melancholische ervan spreekt me aan. Maar verder is hij te lang. En ik hoor mijn redacteur al zeggen: 'En te vaag... Er moeten lagen in, de lezer moet meteen weten waar het over gaat, liefst één zin die voor een dubbele uitleg vatbaar is.'
Ja, kijk. Zo kan ik natuurlijk dromen wat ik wil...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten