Ik moet weer de MRI in. Een half uur.
Een half uur waarin een stem door de intercom - ik lig met blinddoek op en een bal in mijn handen voor als er paniek uitbreekt - die mij dertig minuten lang achter elkaar de opdracht geeft: 'Haal heel diep adem, adem helemaal uit, adem inhouden... ademt u maar door...'
Stel je voor dat je dag daaruit bestaat. Hoe zou dat zijn? Misschien noemt hij zichzelf ademcoach.
Ik word high en bedenk tussen al dat ademen door dat ik nog troost-sokken moet invoegen in mijn kinderboek. Omdat er geen metaal in die machine mag, neem ik altijd zachte kleding mee. Om mezelf gerust te stellen. Alsof alles altijd oké is.
Een half uur waarin een stem door de intercom - ik lig met blinddoek op en een bal in mijn handen voor als er paniek uitbreekt - die mij dertig minuten lang achter elkaar de opdracht geeft: 'Haal heel diep adem, adem helemaal uit, adem inhouden... ademt u maar door...'
Stel je voor dat je dag daaruit bestaat. Hoe zou dat zijn? Misschien noemt hij zichzelf ademcoach.
Ik word high en bedenk tussen al dat ademen door dat ik nog troost-sokken moet invoegen in mijn kinderboek. Omdat er geen metaal in die machine mag, neem ik altijd zachte kleding mee. Om mezelf gerust te stellen. Alsof alles altijd oké is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten