Amen

Ik word gebeld door een van de leden van de boekenclub van mijn moeder. Morgen moet ik me melden. Zo'n acht vrouwen van rond de 70 die mij gaan bevragen over de ins en outs van Tweedehands bloemen.
Pittige vrouwen.
De geheime beller wil me een hart onder de riem steken. Ze wil dat het goed gaat. Zij vindt dat ik ongelofelijk goed schrijf, maar ze werd zo onwaarschijnlijk somber van de verhalen. Waarom ik zo'n bundel heb gemaakt. Zij vindt het leven al moeilijk genoeg.
Ik weet het niet, waarom zijn deze verhalen eruit gekomen? Ik heb zelf niet het idee gehad dat het zo heftig was, maar in de recensies wordt het altijd genoemd. Ik denk dat als je om je heen kijkt het helemaal niet zo vreemd is wat ik schrijf.
Of het autobiografisch is?
De eenzaamheid die erin zit, ja. Het al zoveel jaar alleen doen. Ze onderbreekt me. Ze heeft een meer dan 45 jaar huwelijk achter de rug, haar man is overleden, ze heeft kinderen, en die eenzaamheid had, en heeft zij ook. Zij denkt dat het inherent is aan de mens.
Ik betwijfel dat. Ik denk dat het te maken heeft met gevoeligheid. Dat dingen harder raken. Dat je minder in staat bent oppervlakkig te leven.
Ze is het misschien toch met me eens en bekent dat ze wel eens jaloers is op de mensen die anders door het leven gaan.
Dat heb ik niet. Ik denk namelijk dat de diepte ondanks alles, de moeite waard is. Dat dat leven heet. Het voelen wat er is. Dat al die rotzooi groei mogelijk maakt. En je daarmee een gelukkiger mens wordt. Die weer meer kan betekenen voor anderen.