Vanochtend vroeg ging een Duitser er snel vandoor, 6.30, hij vond onze groep teveel 'party'. Toen de andere tien bij de levenden kwamen, David verontwaardigd omdat er in zijn compartiment continu werd overgegeven en hij niet had kunnen slapen, gingen de Wizzard en ik op zoek naar een winkel in het verlaten dorp.
Na een half uur rondjes gelopen te hebben omdat we de winkel niet konden vinden, was onze timing perfect. Een hobbit kwam aanlopen en deed de winkel open en wij wezen aan wat voor ontbijt wilden. Dat was veel. De hobbit werd steeds vrolijker.
Het maken van het ontbijt duurde me te lang, ik ging op pad. Het was weer ongelofelijk. De weidsheid. De hele dag was het een lange rechte oude Romeinse weg, met in de verte een bergketen met sneeuw.
Ik verdwaalde. Het kan bijna niet, maar het lukte me toch. Ik besloot terug te lopen, en het mooie was dat ik binnen vijf minuten de anderen in de verte zag, dus dwars door het veld kon gaan en niet zoveel extra kilometers terug hoefde te lopen.
Ik moest wel even denken aan de dag ervoor, dat de groep tot de conclusie was gekomen dat ik de enige was die niet leed. Maar dit laatste stuk van de weg kostte me moeite.
De herberg maakte alles goed. David was er al en vertelde dat het zo goed was, dat hij de kraan zelfs twee keer kouder moest zetten en dat de douchekop aan de muur bleef zitten. Hij vertelde ook dat de Romeinse weg helemaal geen 17 km was, zoals wij dachten, maar 25. Dat verklaarde veel.
Vandaag: volgens het boekje 17,7 Reliegos.
Nog: 332,7 te gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten