In de herberg werd om 08.00 uur yoga gegeven voor de liefhebbers. Ik wilde wel. We liepen naar een schuurtje, door de sneeuw. Het had de avond ervoor onophoudelijk gesneeuwd, dus het leek wel kerst.
De groep was doorgelopen, en ik had het gevoel dat het goed was. Tijd om afscheid te nemen. Na de Yoga slingerde ik mijn rugzak op, deed de handschoenen aan die ik in de herberg gekocht had en stapte de kou in. Van korte broek naar handschoenen is best een overgang.
Het is een belangrijk stuk voor de pelgrims die de Camino lopen. Je komt langs het Cruz de Fierro, waar mensen een steen (of meer, of iets anders) achterlaten. Dat staat voor wat je niet meer wilt in je leven. Toen ik in Nederland was, had ik niet het idee dat er iets achtergelaten moest worden. Na drie weken op de Camino had ik toch wel het een en ander bedacht. Ik verzamelde stenen, droeg ze mee om bij het kruis achter te laten.
Een mooi ritueel. Ik had me erop verheugd. En om zeker te zijn dat ik in de kou niets zou vergeten wat ik niet meer wil, had ik het in een boekje opgeschreven. Ik stond daar diep in gedachten met mijn stenen, toen een Australische dit luid verstoorde met de vraag of ik een foto van haar en haar dochter wilde maken. Ik zei eerst nog: jawel, zo direct. Maar was totaal afgeleid. Ik maakte de foto's, zij bood haar excuus aan, en ik ging door.
Ik vind dat grappig. Je hebt een voorstelling van hoe je het wilt doen, zorgvuldig, met jezelf. En het gaat totaal anders. De kunst is om daarvan te genieten ipv chagrijnig te worden. Dat lukt me goed. En zo belangrijk was het allemaal niet. Die stenen liggen er. En misschien was de boodschap wel: doe er maar wat luchtiger over. Wie weet.
Na het kruis is het afdalen naar 500 meter. Het eerste stuk nog in de sneeuw, maar op een gegeven moment veranderde het landschap weer. Deze twee dagen waren het mooiste tot nu toe, samen met het stuk vlak voor de man op de berg.
Ik liep een dorpje in en daar zat totaal onverwacht de Wizzard op een terras, urugo te drinken. De anderen waren er ook. Dus geen afscheid van de groep. Aansluiten.
Vandaag: 19 km. Molinaseca.
Nog: 214,5 te gaan.
De groep was doorgelopen, en ik had het gevoel dat het goed was. Tijd om afscheid te nemen. Na de Yoga slingerde ik mijn rugzak op, deed de handschoenen aan die ik in de herberg gekocht had en stapte de kou in. Van korte broek naar handschoenen is best een overgang.
Het is een belangrijk stuk voor de pelgrims die de Camino lopen. Je komt langs het Cruz de Fierro, waar mensen een steen (of meer, of iets anders) achterlaten. Dat staat voor wat je niet meer wilt in je leven. Toen ik in Nederland was, had ik niet het idee dat er iets achtergelaten moest worden. Na drie weken op de Camino had ik toch wel het een en ander bedacht. Ik verzamelde stenen, droeg ze mee om bij het kruis achter te laten.
Een mooi ritueel. Ik had me erop verheugd. En om zeker te zijn dat ik in de kou niets zou vergeten wat ik niet meer wil, had ik het in een boekje opgeschreven. Ik stond daar diep in gedachten met mijn stenen, toen een Australische dit luid verstoorde met de vraag of ik een foto van haar en haar dochter wilde maken. Ik zei eerst nog: jawel, zo direct. Maar was totaal afgeleid. Ik maakte de foto's, zij bood haar excuus aan, en ik ging door.
Ik vind dat grappig. Je hebt een voorstelling van hoe je het wilt doen, zorgvuldig, met jezelf. En het gaat totaal anders. De kunst is om daarvan te genieten ipv chagrijnig te worden. Dat lukt me goed. En zo belangrijk was het allemaal niet. Die stenen liggen er. En misschien was de boodschap wel: doe er maar wat luchtiger over. Wie weet.
Na het kruis is het afdalen naar 500 meter. Het eerste stuk nog in de sneeuw, maar op een gegeven moment veranderde het landschap weer. Deze twee dagen waren het mooiste tot nu toe, samen met het stuk vlak voor de man op de berg.
Ik liep een dorpje in en daar zat totaal onverwacht de Wizzard op een terras, urugo te drinken. De anderen waren er ook. Dus geen afscheid van de groep. Aansluiten.
Vandaag: 19 km. Molinaseca.
Nog: 214,5 te gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten