D en ik gingen op weg, liepen door de heuvels, lagen naast het pad tegen een hooiberg, dronken wijn, deelden verhalen en de zon.
We liepen door en precies tegen de tijd dat we weer wat voeding nodig hadden, was er een terras. Ik liep even naar binnen en toen ik weer buiten kwam had D het hele terras gemobiliseerd en zaten we met twee Engelse vrouwen en een Duitse. Allemaal rond de 28.
Het is prachtig om te zien hoe D mensen benadert en binnen luttele seconden een groep mensen bij elkaar zet die vanaf dat moment alleen maar het goede van elkaar wil zien en weten.
De twee Engelsen wonen in Logrono en de Duitse deed de camino. We liepen gezamenlijk verder en konden een van de twee overtuigen dat ze met ons mee moest trekken naar de volgende herberg ipv weer terug te gaan. Alleen dat al was een feest.
Ze kwam met allemaal argumenten, geen slaapzak, geen tandenborstel, enz., die wij meteen van tafel veegden.
Ze deed het. De andere vrouw vertrok.
We smokkelden J een herberg in (je moet een credential hebben om goedkoop te kunnen overnachten) en pakten onze spullen uit. De herbergier kwam de slaapzaal op, iets wat ze eigenlijk nooit doen.
Wij gingen meteen met z'n drieën voor het bed staan waar J in lag, en keuvelden vrolijk met de vrouw. Die was niet gek en zag onmiddellijk dat ze J niet had ingecheckt. Ze wilde dat meteen doen. Ik probeerde haar nog te overtuigen dat later te doen omdat ze nu zo moe was en sliep. Dat was geen optie.
Ik ging mee naar beneden en had een halve oplossing in mijn hoofd. Hij werkte heel.
Ik had twee van die credentials, dus gaf haar mijn tweede. Daar stond mijn naam op. De vrouw begon te schrijven, maar binnen twee letters had ze door dat ze deze naam al had gehad. Ze begon weer te ratelen. Ik zei dat het mijn dochter was. Ze vroeg haar voornaam. Ik had geen oplossing voor het gebrek aan het paspoort, maar godzijdank wilde de vrouw die niet hebben.
Ik ging weer naar boven. En was de held.
Vandaag: 41,4 km. Burgos. (tikje te veel)
Nog: 484.5 te gaan.
We liepen door en precies tegen de tijd dat we weer wat voeding nodig hadden, was er een terras. Ik liep even naar binnen en toen ik weer buiten kwam had D het hele terras gemobiliseerd en zaten we met twee Engelse vrouwen en een Duitse. Allemaal rond de 28.
Het is prachtig om te zien hoe D mensen benadert en binnen luttele seconden een groep mensen bij elkaar zet die vanaf dat moment alleen maar het goede van elkaar wil zien en weten.
De twee Engelsen wonen in Logrono en de Duitse deed de camino. We liepen gezamenlijk verder en konden een van de twee overtuigen dat ze met ons mee moest trekken naar de volgende herberg ipv weer terug te gaan. Alleen dat al was een feest.
Ze kwam met allemaal argumenten, geen slaapzak, geen tandenborstel, enz., die wij meteen van tafel veegden.
Ze deed het. De andere vrouw vertrok.
We smokkelden J een herberg in (je moet een credential hebben om goedkoop te kunnen overnachten) en pakten onze spullen uit. De herbergier kwam de slaapzaal op, iets wat ze eigenlijk nooit doen.
Wij gingen meteen met z'n drieën voor het bed staan waar J in lag, en keuvelden vrolijk met de vrouw. Die was niet gek en zag onmiddellijk dat ze J niet had ingecheckt. Ze wilde dat meteen doen. Ik probeerde haar nog te overtuigen dat later te doen omdat ze nu zo moe was en sliep. Dat was geen optie.
Ik ging mee naar beneden en had een halve oplossing in mijn hoofd. Hij werkte heel.
Ik had twee van die credentials, dus gaf haar mijn tweede. Daar stond mijn naam op. De vrouw begon te schrijven, maar binnen twee letters had ze door dat ze deze naam al had gehad. Ze begon weer te ratelen. Ik zei dat het mijn dochter was. Ze vroeg haar voornaam. Ik had geen oplossing voor het gebrek aan het paspoort, maar godzijdank wilde de vrouw die niet hebben.
Ik ging weer naar boven. En was de held.
Vandaag: 41,4 km. Burgos. (tikje te veel)
Nog: 484.5 te gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten