Achterlaten of krijgen

Vandaag begon ik alleen. Ik was gewaarschuwd voor deze dag: deze dag zou onwaarschijnlijk saai worden omdat het landschap niet veranderde en het bestond uit een lange weg. Heel veel pelgrims nemen hier de bus.

Het was dus prachtig.

Ik had de afgelopen dagen gekeken of er ergens een geschikte plek was om een boodschap achter te laten. Dat is hier een fijne gewoonte.

Op die hele lange eindeloze weg zag ik een bordje aan een boom hangen. Het was in twee vlakken verdeeld, zwart/wit, het leek het yingyang teken, maar was het niet. 

Ik stopte en kraste met mijn pen de boodschap. Het is een zin die mij enorm getroffen heeft toen ik in Zuid Afrika was en onzeker over wat ik daar deed.

Terwijl ik daar naar hartelust stond te graveren kwam er een pelgrim dichterbij. Ik vond het een beetje gênant, maar ging zogenaamd onverstoorbaar door. 

Ik bleek hem in Santadomingo in een kroeg ontmoet te hebben. Hij had last van zijn knieën en kon toen niet verder. Dit is het eb en vloed gebeuren.  

Op de camino is het dan zo dat je elkaar even hartelijk omhelst. Ik hou daarvan. Hij zei dat hij chorizo bij zich had. En dat hij als hij verderop ging lunchen ik van harte welkom was. Ik aanvaardde zijn uitnodiging en ging door met mijn graffiti.

Na een half uur haalde ik hem in en liepen we samen. Hij bleek ook een Paratrooper te zijn.
Ik denk dat iemand me iets wil zeggen. Misschien moet ik vaker mijn parachute pakken en springen. Ogen dicht.