Even door

Natuurlijk was het zo dat ik de afstand veel te optimistisch ingeschat had, vooral omdat ik pas om drie uur vertrokken was en niet wilde pauzeren om niet in de schemer terecht te komen.

Maar precies op het moment dat ik dacht, nu wil ik er echt wel zijn, tikte een Spanjaard in joggingkleren me op de schouder en begon te ratelen. Het was alsof Kees Prins naast me liep. Met zwart gemaakte tanden. Hij liep als een eend. De weg was niet smal, maar hij bleef zo dicht bij me dat we om de paar meter tegen elkaars schouder bonkten.

Hij vertelde over de geschiedenis van de regio, de wijn, Najera en dan ook nog over de dingen die ik niet kon verstaan. Hij haalde me net even over het dode punt heen. Opeens stelde hij zich voor en rende toen weer door.
Een totaal onwerkelijk absurde scene.

Vandaag 17,9 km. Najera
Nog 581,9 te gaan.