Nadat we verkeerd waren gelopen, moesten we een enorme afstand langs de weg afleggen. Dat was wel de goede route, maar het was niet echt de moeite waard. Dus vonden wij het des te beter dat we verdwaald waren die morgen.
De Wizzard en ik bleven in een dorpje steken, we hadden geen zin meer, en namen een pension. Normale bedden en een badkamer. Ongekende luxe. Tijdens het eten in een restaurant kwam de Mexicaan binnenzeilen, alsof hij precies wist dat we daar waren en dat hij daar bij moest zijn.
Ik verbaas me nergens meer over.
Vanmorgen werd de Wizzard om 6 uur wakker, volgens eigen zeggen omdat de Camino hem riep. Dat vond ik een mooi idee, dus kleedde ik me aan. Het was nog donker, we kleedden ons aan en gingen op pad, samen met de zon die gelijke tred met ons hield. We zochten de anderen, vonden ze niet, maar wel een perfecte picknickplek om te ontbijten. Aan de beek.
En we klommen. Toen we een gehucht binnenliepen kreeg ik het gevoel dat ik er moest blijven. En toen we koffie dronken in een herberg die zo onvoorstelbaar mooi ingericht was, wist ik dat ik weer afscheid moest nemen. Alleen neem ik het nu niet meer zo serieus.
Eerst ontbeten we samen en vroeg ik de Wizzard om een ketting voor me uit te zoeken. Er was een paneel vol, en ik wist het niet, voelde het ook niet goed. Hij wist het meteen. Ik moest de Key of live nemen, met het blauwe koord, omdat dat helend is en goed voor de keelchakra. Ik vond het niet echt mooi, maar nam hem. Wie ben ik om een gevraagd advies van een Wizzard in de wind te slaan.
Vandaag: 6.8 La Faba
Nog 159,5 te gaan.
De Wizzard en ik bleven in een dorpje steken, we hadden geen zin meer, en namen een pension. Normale bedden en een badkamer. Ongekende luxe. Tijdens het eten in een restaurant kwam de Mexicaan binnenzeilen, alsof hij precies wist dat we daar waren en dat hij daar bij moest zijn.
Ik verbaas me nergens meer over.
Vanmorgen werd de Wizzard om 6 uur wakker, volgens eigen zeggen omdat de Camino hem riep. Dat vond ik een mooi idee, dus kleedde ik me aan. Het was nog donker, we kleedden ons aan en gingen op pad, samen met de zon die gelijke tred met ons hield. We zochten de anderen, vonden ze niet, maar wel een perfecte picknickplek om te ontbijten. Aan de beek.
En we klommen. Toen we een gehucht binnenliepen kreeg ik het gevoel dat ik er moest blijven. En toen we koffie dronken in een herberg die zo onvoorstelbaar mooi ingericht was, wist ik dat ik weer afscheid moest nemen. Alleen neem ik het nu niet meer zo serieus.
Eerst ontbeten we samen en vroeg ik de Wizzard om een ketting voor me uit te zoeken. Er was een paneel vol, en ik wist het niet, voelde het ook niet goed. Hij wist het meteen. Ik moest de Key of live nemen, met het blauwe koord, omdat dat helend is en goed voor de keelchakra. Ik vond het niet echt mooi, maar nam hem. Wie ben ik om een gevraagd advies van een Wizzard in de wind te slaan.
Nog 159,5 te gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten