Op weg naar Ruurlo vond de machinist van Arriva het nodig om niet te wachten op de NS trein met 2 minuten vertraging. Ik had het niet zo door en drukte steeds ongeduldiger op de deurknop die alle dienst weigerde, maar toen ik verderop een jongen zag die synchroon met mij de benodigde handelingen uitvoerde, eveneens zonder enig effect, begon het te dagen.
Arriva en de NS zijn geen vrienden.
Het betekende dertig minuten wachten op perron twee van Apeldoorn.
Na een half uur blauwbekken zat ik goed. Totdat de trein een noodstop maakte en we achter een defecte trein bleken te zitten, en dat kwam niet meer goed. Dus stapte ik ergens in de middle of no where uit om te wachten op D & M die mij daar dan zouden komen halen.
In het Oosten van het land gaat het heel anders dan hier in de Randstad. Ik kreeg meteen drie aanbiedingen om mee te rijden naar station Zutphen. De derde was van degene waarmee ik tevergeefs op de knoppen had staan rammen. Die nam ik aan, en toen zat ik plotseling met drie vreemden in een auto.
De man naast mij vertelde dat hij vanaf maandag vakantie had. Dat leek me prettig, dus vroeg ik of hij nog ergens heen ging. Naar het ziekenhuis om los vel weg te laten snijden.
Mijn avonturenhart begon te kloppen. Los vel. Ziekenhuis. Messen. Die nu eens niet in mij tekeer zouden gaan, maar in een ander.
De man vertelde dat hij negentig kilo was afgevallen.
Er zat een ander mens naast mij. Terwijl ik me probeerde voor te stellen hoe hij eruit zou zien met al die kilo's eraan - dan had ik heel krap gezeten, met mijn rechterwang tegen de ruit gedrukt - vertelde hij er vrolijk op los.
De rit duurde denk ik een kwartier. Toen waren wij helemaal op de hoogte van de maag en het vel van de man. Vrienden waren afgevallen, relaties herijkt, het leven opnieuw begonnen.
Ik vond het natuurlijk interessant en stelde hem allerlei vragen. Maar de belangrijkste heb ik niet gesteld. Wat beweegt iemand om zo'n verhaal aan drie wildvreemden te vertellen?
Of misschien moet ik mezelf de volgende vraag stellen: waarom vind ik het heel persoonlijk om te weten dat er meters los vel rond zijn nieuwe lichaam hangen?
Vind ik vel een persoonlijk iets?
Het antwoord is duidelijk ja. Vel vind ik persoonlijk.
Ik zou u natuurlijk allerlei leuks kunnen vertellen over mijn eigen vel, toch laat ik dat liever achterwege. Ik denk wel dat u dat begrijpt. En misschien zelfs op prijs stelt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten